Whores., Last Rizla @ Κύτταρο, 04/10/18

Ένα βράδυ με όχι όσο κόσμο περίμενα και δυο μπάντες που έκαναν τις ωτοασπίδες απαραίτητες. Ναι, είναι χαζομάρα με χαμηλή τιμή, λογική ώρα και καλή μέρα να μην παραβρεθείς σε αυτήν τη συναυλία. Όχι ο χώρος δεν ήταν άδειος. Ήταν σχετικά γεμάτος, αλλά πιστεύω πως έχασαν όσοι δεν ήρθαν και έπρεπε στο μαγαζί να είναι άλλοι τόσοι. Δεν πετυχαίνεις φρέσκιες μπάντες στην ακμή τους τόσο εύκολα.

Οι Last Rizla από το πρώτο λεπτό γκρέμισαν στο διάβα τους τα πάντα. Πραγματικός οδοστρωτήρας. Βαρύς ήχος, σκισμένα και σάπια φωνητικά και πολύ βάθος. Ένας κλειστοφοβικός ρυθμός και ξεσπάσματα βαριά και ασήκωτα. Το "Τσιμέντο" από την αρχή έδειξε της διαθέσεις της μπάντας. Υπήρξαν περάσματα ψυχεδελικά (άκου το "Dive"), αλλά δεν θα μείνουμε σε αυτά, γιατί όσο σκλήραιναν και όσο δυνάμωναν ήταν φανταστικοί. Ειλικρινά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από κανέναν. Πάθος, δύναμη, ρυθμός και πολλή ένταση.

Ακούσαμε το "Oporto" από το φρέσκο τετραπλό split με Sadhus, Rita Mosss και Friend of Gods. Η όρεξη μεγάλη, η προσήλωση επίσης εκπληκτική και τα κομμάτια έρεαν βαριά και χτύπαγαν δυνατά τα αυτιά μας. Ο ήχος τους βοήθησε. Ήταν πολύ δυνατά και παραδόξως αυτό ήταν το ευχάριστο. Ήταν ένα άνοιγμα συναυλίας που το εξέλαβα σαν κανονική εμφάνιση. Δεν μας προθέρμαναν απλά. Μας διασκέδασαν και μας άφησαν να τους παρατηρήσουμε και να επεξεργαστούμε τις συνθέσεις τους. Το σκονισμένο και εν μέρει ψυχεδελικό sludge τους ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλό. Σαπίλα, θόρυβος και ορυμαγδός. Μπράβο τους. 

Setlist: Τσιμέντο / Oporto / Dive / As The Sun Is Masked / Χάλυβας / KLS9532 / He Who Talks Loud Saying Nothing

Όπως μου είχαν πει και στην κουβέντα που είχαμε, παίζουν όντως σε κάθε live με όλη τους την ψυχή. Σαν να είναι η τελευταία τους μέρα στη γη. Οι Whores. έδειξαν μέσα σε λίγη ώρα γιατί είναι στην κορυφή αυτήν τη στιγμή. Το noise-rock τους είναι σαγηνευτικό. Πολλές φορές γίνονται γοητευτικοί. Κυρίως όμως είναι εκρηκτικοί, γεμάτη απίθανη ενέργεια και πολύ θόρυβο.

Τα χαμόγελα τους αντιφατικά, καθότι γλυκά, σε σχέση με την επιθετικότητα της μουσικής. Δεν ταίριαζαν, αλλά σε έφτιαχναν. Έδειχναν ότι είναι αυθεντικοί. Ότι γουστάρουν και ότι τα πολλά ευχαριστώ του Christian ήταν μέσα από την καρδιά του. Εν μέσω κουρδισμάτων είπε πολλές κουβέντες. Ευχαριστούσε συνεχώς το κοινό και δεν παρέλειπε να τους φωνάζει όλους πιο κοντά του. Ήθελε να κοπανηθούν όλοι όπως ένα δυο παλικάρια που κουβέντιασε μαζί τους και εκθείασε με ευγένεια την πώρωσή τους. Εντάξει δεν μπόρεσε να προφέρει το όνομα Στέλιος, καθώς νότιος, αλλά ήταν άμεσος και έδειχνε την απλότητά του. Στάθηκε και σε μερικά μπλουζάκια και αν κατάλαβα καλά επανέλαβε κάνα δυο φορές ότι εκτιμά πολύ το T-shirt Eyehategod που έβλεπε απέναντι του. Φυσικά ευχαρίστησε και τη διοργάνωση που για άλλη μια φορά έφερε εις πέρας με εκπληκτικά αποτελέσματα ένα συναυλιακό event ('νταξει ευχαρίστησε και για τις βόλτες και το φαγητό επίσης!). Άλλη μια φορά θα πω κι εγώ με τη σειρά μου πολλά μπράβο στη Smoke The Fuzz.

H rock μανία τους λοιπόν είναι εκπληκτική. Τα κομμάτια απλά, αλλά κατέχουν όλη τη χαρντκορίλα που κάνει το noise-rock τους ακόμα πιο άμεσο, νεανικό και φρέσκο. Το μπάσο ήταν πραγματική αποκάλυψη. Κι αυτός όπως όλοι τα έδωσε όλα. Ο ιδρώτας τους απόδειξη της έντασης και της κούρασης που βάρεσαν. Τα τύμπανα κόντεψαν να σπάσουν. Το πώς πήγαιναν όλα τα κεφάλια του κόσμου από κάτω ήταν μερικές φορές εντυπωσιακό. Σαν να μην ξέφευγε κανείς. Ξεκίνησαν με το "Fake Life" και δεν θέλαμε και πολύ για να αρχίσουμε να κοπανιόμαστε όλοι. Σκληρό και όμορφο όπως πρέπει. Βέβαια όταν ακολουθεί το "Playing Poor" τα λόγια για κοπάνημα και ξύλο είναι λίγα. Εξαιρετικοί και άπιαστοι.

Δεν ξέρω αν έπαιξαν κομμάτι που να μην ήταν γαμάτο. Ίσως ήθελα και το «μαύρο μπλουζάκι» αλλά δεν ένιωσα ότι τελικά κάτι έλειψε. Η εναλλακτική άγρια πινελιά του "Shower Time" κάπου στη μέση ήταν άλλο πράμα. Το βάθος και το ειδικό βάρος του "Amateur..." έριξε κάπως τους τόνους μέχρι να ξεσπάσει κι αυτό και να μας τραβήξει στους εξαιρετικούς ρυθμούς του. Δεν ήταν αλάνθαστοι, αλλά όταν ακούς κάτι τέτοιο, δεν σε νοιάζει και πολύ αυτό. Εξάλλου ο τρόπος που περιφέρονταν, κοπανιόντουσαν και ιδρωκοπούσαν αρκούσε για να εκτιμήσεις την προσπάθειά τους. Τα ουρλιαχτά, οι φωνές ας πούμε, στο "I Have A Prepared Statement" έσβησαν το βράδυ τρομερά.

Δεν συνηθίζουν encore, αλλά επανήλθαν και έκλεισαν με το "Mental Illness As Mating Ritual" και ουσιαστικά, πριν καν κλείσουν μια ώρα πάνω στη σκηνή (έτσι είναι αυτά) μας αποχαιρέτησαν με χαμόγελα και ξανά πολλά ευχαριστώ. Το χειροκρότημα θερμό και η θέληση του κόσμου ν’ ακούσει κι άλλο σίγουρη. Μακάρι όλα τα μικρά live να είναι σαν κι αυτό.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography