Emma Ruth Rundle

On Dark Horses

Sargent House (2018)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 06/09/2018
Ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, μουσικά, φωνητικά και συνθετικά. Το ταλέντο επιτέλους ξέσπασε!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η καλλιτέχνης είναι σταθερή. Αυτό που ξέρει να κάνει καλά, το εξελίσσει, το κάνει έστω ελάχιστα καλύτερο και το παρουσιάζει κάθε φορά τουλάχιστον όμορφα. Φέτος τα καταφέρνει με τη βοήθεια των Dylan Nadon των Wovenhand στα τύμπανα, του Evan Patterson στις κιθάρες και τα πλήκτρα και του Todd Cook των Jaye Jayle στο μπάσο. Όπως το 2014, ενδιάμεσα το 2015 με την μπάντα Marriages και πριν δύο χρόνια με το "Marked For Death" έχουμε πολλά δείγματα της έμπνευσης της, της φωνής και των στίχων της. Όλα υπέροχα. Αυτό περιμέναμε και από την φετινή δουλειά της και τελικά μας δικαίωσε και με το παραπάνω. 

Στο "On Dark Horses" λοιπόν, ευτυχώς παρουσιάζει μία από τα ίδια (και κάτι παραπάνω). Λέω ευτυχώς γιατί το μία από τα ίδια δεν ακούγεται ωραίο. Όμως η διαφορά είναι ότι αυτό (το ίδιο) που κρατάει ως σταθερά είναι υπέροχο. Κρατάει τα όμορφα φωνητικά, τα λόγια που σε αγγίζουν, την μίξη πολλών μουσικών που περνάνε από εναλλακτικά μονοπάτια και καταλήγουν σε post-rock και folk λεωφόρους. Το έχω ξαναγράψει αλλά η Emma φωνητικά εντάσσεται κάπου μεταξύ Tori Amos και Alanis Morissete. Σε πολλά σημεία ακούγεται ακόμα πιο βαριά η μουσική της από κάθε τι παλιότερο και αυτό φέρνει τον νέο δίσκο πιο κοντά στα ακούσματα μου και μερικές φορές κοντά στις τελευταίες δουλειές της Chelsea Wolfe

Αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι ότι αποδίδει τέλεια τα συναισθήματα. Αγκαλιάζει την μουσική με την φωνής της και τα ξεσπάσματα της μουσικής υψώνουν το σύνολο. Κελαηδάει. Σαγηνευτικά, νωχελικά και μελαγχολικά. Αν σ’ αρέσει ο τρόπος της, η χροιά της και οι αλλαγές στην φωνή της τότε πραγματικά δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να απολαύσεις οκτώ νέα πανέμορφα κομμάτια της. Αυτή η εναλλακτική μίξη gothic, post-rock, darkwave και folk την οποία ακούς από το πρώτο κιόλας κομμάτι "Fever Dreams" είναι καθηλωτική. Ο τρόπος που τραβάει μερικές λέξεις στο τέλος των στίχων (όπως τις λέξεις me, high, here, dreams και right) είναι ανατριχιαστικός. Ασύλληπτο κομμάτι. Σύγχυση συνείδησης, ομίχλη και ατελείωτο άγχος. Στα ίδια υψηλά επίπεδα προχωράμε στο επόμενο "Control". Οι δυνατές κιθάρες και τα όμορφα τύμπανα ακολουθούν όπως πρέπει το τραγούδι και δημιουργούν πανέμορφες μελωδίες. Άλλο ένα κομμάτι για να λατρέψεις, το "Darkhorse" καλπάζει εκπληκτικά και ανεβαίνει σταδιακά. Τα ανεβάσματα παράλληλα με τα συγκινητικά φωνητικά και την dark-ίλα της μουσικής, σου σηκώνουν την τρίχα. Παρακάτω το "Races" πέφτει και σε υπνωτίζει. Είναι τόσο γλυκό που σε αναγκάζει να κλήσεις τα μάτια και να αφεθείς στο απαλό άγγιγμα αυτής της φωνής. Κάπου τραγουδά "it’s my time to shine". Ναι είναι! Άλλη μια κινηματογραφική αφήγηση ακολουθεί στο "Dead Set Eyes" το οποίο δυναμώνει σκοτεινά, μοντέρνα και βιομηχανικά. Πιο πέρα στο "Light Song" τα δεύτερα αντρικά φωνητικά δημιουργούν την αίσθηση του ζευγαριού. Ο θόρυβος της μουσικής ασκεί πιέσεις από πίσω και το συναίσθημα μαυρίζει κι άλλο. Πλησιάζοντας στο τέλος το "Apathy On The Indiana Border" την αφήνει να δείξει για άλλη μια φορά πόσο εύκολα μπορεί να παίξει και να πειραματιστεί με την φωνή της και την κιθάρα της. Η αίσθηση απώλειας και μοναξιάς που αφήνει είναι επιτηδευμένη αλλά δυνατή. Στο ανέβασμα προς το τέλος καταφέρνει να σε λυτρώσει και να δώσει ένα post-rock ξέσπασμα μουσικό και συναισθηματικό. To κλείσιμο με το "You Don’t Have To Cry" είναι όσο στενάχωρο πρέπει. Απλό, απαλό και λιτό. Μια ήρεμη μπαλάντα που ουσιαστικά σβήνει τα πάντα πανέμορφα.

Αυτή η κοπέλα πραγματικά χτίζει κάτι πάρα πολύ όμορφο! Έφτασε στο σημείο που μπορείς να λες ότι ακούς Emma και να μην χρειάζεται να κάνεις παρομοιώσεις, να βάλεις ταμπέλες και να επιδοθείς σε συγκρίσεις. Παρουσιάζει εξαιρετικά κάτι δικό της, αυθεντικό, γλυκό, πανέμορφο και εντελώς αγνό. Το ταλέντο της επιτέλους ξέσπασε και λάμπει. Προβλέπω στα επόμενα βήματα της να δυναμώνει ακόμα περισσότερο.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET