Gnod

Είπαμε είναι από αυτές τις κολεκτίβες που δημιουργούν ασταμάτητα. Δεν γίνεται, δεν προλαβαίνεις, να ακούσεις ό,τι έχουν βγάλει τόσα χρόνια. Για το γούστο μου, οι πιο ενδιαφέροντες δίσκοι τους είναι τα "The Long And Short Οf It" και "Mirror". Ίσως και τα "Chaudelande" να τα πρότεινα προς ακρόαση. Πρέπει να ακούσετε και το "Infinity Machines". Είναι άρρωστο και έχει αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, οπότε σίγουρα δεν θα κεντρίσει τους πάντες, αλλά αξίζουν τον κόπο μερικές ακροάσεις. Μαζί φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξαιρετικό περσινό τους δημιούργημα "Just Say No To The Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine". Για κλείσιμο στην γνωριμία περάστε και απο το "Gnod Drop Out With White Hills II" το split δηλαδή με τους White Hills να νιώσετε προοδευτικό jam-άρισμα!

Χωρίς περιττά λόγια το αρχικό και το τελευταίο κομμάτι, από τα πέντε αυτού του δίσκου, είναι φανταστικά. Ενδέχεται να είναι και από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν φτιάξει ποτέ. Τα "Donovan's Daughters" και "Uncle Frank Says Turn It Down" είναι εξωπραγματικά διασκεδαστικά. Το πρώτο ξεκινάει με επαναλήψεις και παιχνιδιάρικα τύμπανα και μπάσο. Στην πορεία αποκτά εξυπνάδα και περνάει σε περισσότερο έντονες στιγμές. Όσο εξελίσσεται (μιλάμε και για δεκαπέντε λεπτά μουσικής) και έρχονται και τα φωνητικά, δημιουργεί κάτι πιο ηλεκτρικό το οποίο όσο προχωρά βαραίνει και χτυπάει δυνατά. Θόρυβοι και ατμόσφαιρες μας φέρνουν τελικά σε ένα εκπληκτικό ξέσπασα και ένα noise-rock που όμοιο του έχω δεκαετίες να ακούσω. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο τρομακτικά αγνό και ωμό είναι. Έχει κι άλλο. Γίνεται ακόμα πιο αλήτικο. Τώρα το punk τους θυμίζει το παρελθόν. Ο θόρυβος απλά μεγαλώνει και το σκηνικό απλά διαλύει τα πάντα. Το δεύτερο ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε το πρώτο. Σπαστικά τύμπανα, αντίλαλος στα ουρλιαχτά και μια κιθάρα τόσο μα τόσο βρώμικη που ενοχλεί ευχάριστα. Τα riff γίνονται μονολιθικά, θυμίζουν πολύ σάπιες doom μπάντες αλλά στο τέλος καταφέρνουν να ακουστούν απίθανα ψυχεδελικές. Αυτό θα πει θαύμα. Είναι ένα τόσο σκληρό ψυχεδελικό παραλήρημα που σου σφίγγει το λαιμό.

Στο μέσο του δίσκου με τα "Europa", "Voice From Nowhere" και "A Body" μάλλον προσπαθούν να εξερευνήσουν τις παρανοϊκές και σκοτεινές πλευρές των μυαλών τους (μας) και ουσιαστικά μας περνάνε πειραματικά και αρκετά θορυβωδώς από την πρώτη κομματάρα στην τελευταία. Θέλεις να τα πεις drone ή industrial, ουσιαστικά είσαι κάπου στο ενδιάμεσο. Βιομηχανικοί θόρυβοι, καμπάνες, βόμβοι και σκοτεινή κατάμαυρη ατμόσφαιρα. Σε σχέση με τις κομματάρες που εκθείασα παραπάνω, αυτά είναι γέφυρες, είναι μερικά γεμίσματα. Παρά είναι άσχετα και δεν μου κολλάνε τόσο με τα υπόλοιπα και πολύ περισσότερο δεν με ενθουσιάζουν σε σχέση με το μεγαλείο των δύο θαυμάτων.

Αυτός ο δίσκος δεν είναι όσο αριστουργηματικός ήταν ο προηγούμενος, αλλά διαθέτει δύο συναρπαστικά κομμάτια που δεν πρέπει να τα αφήσετε ποτέ. Είναι δύσκολο στο πειραματικό του σημείο και κατ’ εμέ κάνει μια κοιλιά που σπάει λίγο την ελκυστικότητα του δημιουργήματος.