Minsk, Allochiria @ Κύτταρο, 25/10/18

Λιγότερος κόσμος από το αναμενόμενο... Δηλαδή τι θέλετε να σας φέρουν; Πόσο πιο κάτω να πάει η τιμή; Συγγνώμη που ξεκινάω με γκρίνια, αλλά το ότι στο Κύτταρο ήμασταν σαν σκόρπια διαδήλωση δεν είναι καθόλου σωστό. Μιλάμε για μια μπάντα που δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι της στην χώρα μας, με τον τελευταίο τους δίσκο να σπέρνει και λογική ώρα για καθημερινή.

Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή. Στην ώρα τους, όπως πάντα σε διοργανώσεις της Smoke The Fuzz (που όλα κυλούν άψογα), ανέβηκαν οι Allochiria. Η μπάντα όπως πάντα επί σκηνής δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Ξεχνάμε ατμόσφαιρες και μελωδίες και επικεντρωνόμαστε στο βάθος και το βάρος της μουσικής. Η Ειρήνη στις βραχνές ιαχές και όλοι οι άλλοι στο σφυροκόπημα. Για να μην σας μπερδέψω, δεν ακούσαμε μόνο βρωμιές, υπήρχαν όλα τα περάσματα που φτιάχνει το συγκρότημα, απλά στα δυνατά σημεία τα δίνουν όλα και εκεί αποδίδουν φανταστικά, οπότε και όλοι από κάτω κρατάμε πιστεύω αυτό.

Η άνεση τους στο σανίδι επάνω είναι πλέον εμφανής. Προβαρισμένοι και άνετοι λοιπόν έδειχναν ιδιαίτερα δεμένοι και προχωρούσαν νότα νότα ολόσωστα. Η επιλογή τους για ζέσταμα ήταν μάλλον η καλύτερη που μπορούσε να γίνει. Ατμοσφαιρικό και βρώμικο sludge που πολύ πιθανά να έχει επηρεαστεί και από τους Minsk εδώ που τα λέμε. Ο τσαμπουκάς τους είναι σήμα κατατεθέν και οι μουσικές τους είναι πανέμορφα σκληρές.

Μετά από λίγα λεπτά, αφού οι ίδιοι οι Αμερικάνοι τσέκαραν τα όργανα και τον ήχο τους, ανέβηκαν χωρίς πολλά πολλά πάνω στην σκηνή. Οι Minsk είναι μια ιδιαίτερη μπάντα με κομμάτια δύσκολα. Ήταν στοίχημα και μεγάλη απορία πως θα αποδώσουν ζωντανά. Οι προσδοκίες μου καλύφθηκαν κατά το ήμισυ. Εκτός του ότι έπαιξαν μόλις μία ώρα και κάτι (με κενά μεταξύ των κομματιών), αρχικά μου έλειψαν πολύ οι ψυχεδέλειες που ακούμε στους δίσκους. Πνευστά, πλήκτρα και διάφορα εφέ δεν αποδόθηκαν όπως θα έπρεπε (ή απλά δεν υπήρχαν). Επίσης σε μερικά σημεία έδειχναν άγουροι και απροβάριστοι. Δεν ήταν άψογοι, δεν έλειψαν τα λάθη και τα παραστρατήματα. Είχαν καιρό να βγουν στο δρόμο και αυτό κάπως φάνηκε. Αλλά. Το αφήνω μόνο του το αλλά, χωρίς πρόταση γιατί είναι μεγάλο. Είναι μεγάλο όσο και η μπάντα. Είναι μεγάλο όσο τα δεκαπέντε χρόνια που δουλεύουν. Είναι τεράστιο όσο η ένταση τους και η προσπάθεια τους. Είναι πολύ βαρύ όσο οι συνθέσεις τους.

Πάμε λοιπόν στο αλλά, που τελικά αντέστρεψε τις τελικές εντυπώσεις. Όσο ο ήχος έφτιαχνε λεπτό το λεπτό και τα φωνητικά και οι κιθάρες ξεκίνησαν να ακούγονται καλύτερα όλα πήγαιναν όμορφα. Φυσικά και τα φωνητικά αλλά και οι κιθάρες είναι πάντα πιο πίσω από τον θόρυβο και επισκιάζονται, αλλά αυτό έχει αποφασίσει η μπάντα τόσα χρόνια. Ο κάθε ένας τους είχε το δικό του τρόπο να αποδείξει ότι πασχίζει, ότι δουλεύει και ότι γουστάρει να παίζει ζωντανά. Η δυναμική τους και οι εναλλαγές του θορύβου σε ταξίδι και μετά πάλι σε κοπάνημα ήταν εξαιρετικές. Οι κιθάρες σκίζονταν. Και οι τέσσερις μπροστά ούρλιαζαν στα μικρόφωνα και οι μίξεις καθαρών, ουρλιαχτών και βραχνών φωνητικών σε χορωδιακό εν μέρει στιλ ήταν φανταστικές. Συνθέσεις κλειστοφοβικές που όμως ακούγονταν φρέσκες και πολύ πολύ έντονες. Ο τρόπος που πραγματικά ίδρωναν εκεί απάνω αποδεικνύει ότι μιλάμε για μια τεράστια μπαντάρα άνευ προηγούμενου. Ό,τι ψεγάδι και να βρω το παλικάρι το εύσωμο στην κιθάρα τα έδωσε όλα. Μιλάμε ο άνθρωπος ξεσκίστηκε. Και μόνος του να ήταν επάνω εγώ θα χειροκροτούσα. Μια έβγαζε τα σπλάχνα του στο μικρόφωνο, μια ξέσκιζε τις χορδές τις κιθάρας και άλλοτε κοπάναγε τον μπασίστα ηθελημένα-άθελα του σαν να παλεύουν. Αν ψάξω μία λέξη να βρω για την εμφάνιση τους είναι η λέξη ΦΩΤΙΑ.

Φωτιά που έκαιγε. Φωτιά που έλαμπε. Φωτιά που έβγαζε ένα σκληρό metal το οποίο μέσα από λαβυρίνθους σε υπνώτιζε, σε ζάλιζε και τελικά σε έβαζε μπροστά σε ένα καταιγιστικό ποδοβολητό ηχητικού στρατού που ετοιμαζόταν να επιτεθεί. Φωτιά που βγήκε όταν έπαιξαν το "White Wings" από τον δίσκο του 2007 "The Ritual Fires Οf Abandonment" το οποίο ήταν και το πιο παλιό τους και σίγουρα το καλύτερο τους σε αυτή την εμφάνιση. Ο συνδυασμός με το επόμενο "Three Moons" έφτιαξε το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Η μαλακία ήταν ότι σε αυτή την επίθεση ήσουν αβοήθητος. Μπροστά σε τέτοια επιθετικότητα και τέτοια πίστη δεν σε νοιάζουν τα κομμάτια, δεν σε ενδιαφέρει η συνοχή, σε νοιάζει ο τρόμος και η προσπάθεια να συγκεντρωθείς στο απίθανο. Άξιο αναφοράς ο ενθουσιασμός του Timothy. Είπε τουλάχιστον δύο φορές ότι ευχαριστεί θερμά τους πάντες για την φιλοξενία και την θέρμη που τους προσέφεραν. Έδειχνε εντυπωσιασμένος και ευχαριστημένος που τελικά ήρθαν, με την πόλη, τον κόσμο και την ανταπόκριση όλων απέναντι τους.

Για καλή μας τύχη, τρία κομμάτια ήταν από το "The Crash And The Draw" κάτι φυσικά που ήταν αναμενόμενο. H αρχή και το τέλος της εμφάνισης ουσιαστικά. Από εκεί και πέρα ακούστηκαν στο κλείσιμο του set τους και δύο νέα κομμάτια που συμπεριέλαβαν στην φετινή τους κυκλοφορία "Bigod" (Split με τους Zatokrev) με το "Invoke Revive" φυσικά να κλέβει την παράσταση μιας και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν φτιάξει ποτέ. Τελικά αυτά που μας έμειναν εκτός από την ένταση και την μανία που μας κέρασαν, είναι ο εξαιρετικός θόρυβος με τα πολλαπλά layers, η απίθανη σαπίλα στα έγχορδα και τα δυνατά, μα πολύ δυνατά (πρέπει να κουράστηκε ιδιαίτερα ο drummer έτσι δυνατά όπως κοπάναγε) τύμπανα δίχως έλεος. Κανένα έλεος από κανέναν τους. Μια άξια και σκληρή εμφάνιση που παρότι δεν είχε άψογη συνοχή είχε τέτοια πώρωση και τόσο βαρβαρότητα στην ατμόσφαιρα που σε κράταγε προσηλωμένο συνεχώς.

Τυχεροί όσοι τους είδαμε.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography