Amenra, Treha Sectori @ Piraeus Academy, 14/12/18

Για τους Amenra τα έχουμε ξαναπεί. Τρέχουν ένα σερί εξαιρετικών έως άριστων δίσκων και μπορούν να θεωρηθούν ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και σημαντικά συγκροτήματα του ακραίου ήχου εδώ και αρκετά χρόνια. Την Ελλάδα την έχουν επισκεφτεί και άλλες φορές και όπως μας είπαν πρόσφατα οι αναμνήσεις τους και το δέσιμο τους με το εγχώριο κοινό τους αγγίζει ιδιαίτερα. Μια μπάντα που παραμένει πιστή στο underground και δε λέει να ξεκολλήσει από εκεί προσέλκυσε αρκετό κόσμο που γέμισε το με ανθρώπινες συνθήκες Piraeus Academy.

Τη συναυλια άνοιξε ο Γάλλος Vincent Petitjean με το project που ονομάζεται Treha Sectori. Μας παρουσίασε ατμοσφαιρική, αυτό που λέμε ambient, μουσική. Με τη χρήση πλήκτρων και ενός ταμπούρου, για περίπου 30 λεπτά δημιούργησε μια απόκοσμη και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Ο Γάλλος πρόσφερε ένα εσωστρεφές αποτέλεσμα και η σκοτεινή κατά βάση μουσική μας κράτησε συντροφιά ως μια πολύ καλή εισαγωγή πριν τους headliners.

Με βάση το πρόγραμμα στις 21:30 οι Βέλγοι εμφανίστηκαν εν μέσω ενός σκηνικού θρησκευτικής κατάνυξης. Και δεν μας παρουσίασαν ακριβώς αυτό που περιμέναμε, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.

Από το πρώτο λεπτό οι Amenra «ελευθέρωσαν» κάθε συναίσθημα που δημιουργείται από την μουσική τους και την ατμόσφαιρα που αυτή δημιουργεί και ύψωσαν ένα ηχητικό όγκο, απειλητικό και κλειστοφοβικό, ικανό να κομματιάσει την ψυχή κάθε ανυποψίαστου.

Ο ήχος ήταν άψογος, η απόδοση της μπάντας τέλεια, με όλους να δίνουν την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν και να συνεπαίρνουν μαζί το κοινό που τους παρακολουθεί. Η καθολική συμμετοχή δημιουργούσε την αίσθηση μιας σέκτας πιστών που συμμετείχαν σε μια τελετουργία της οποίας γίνονται όλοι κοινωνοί.

Η απόλυτη ησυχία στην εισαγωγή του "Boden", η κραυγή άρνησης με το "I will never kneel down" στο "Razoreater", το εκκωφαντικό κλείσιμο στο "Nowena | 9.10", η αγωνία και ο πόνος που αναδύονταν σε όλη τη διάρκεια και πολλά άλλα που δεν μεταφέρονται με τον γραπτό λόγο σε βυθίζουν σε μια δίνη που σε καταπίνει ολόκληρο.

Οι Amenra δεν μας πρόσφεραν απλά μια σπουδαία συναυλία. Μας παρουσίασαν το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαδικασίας βαθύτερων και επίπονων ψυχικών και πνευματικών αναζητήσεων. Έναν γολγοθά της ψυχής με τη λύτρωση να μην έρχεται ποτέ. Μια δοκιμασία, ένα μαρτύριο δίχως τέλος. Και όλο αυτό δεν θα μπορούσε να εκφραστεί παρά μέσα από ακραία μουσικά και ηχητικά σχήματα.

Οι Βέλγοι μπορούν και γεμίζουν τη σκηνή με τον ήχο τους, με τη σκηνική τους παρουσία, με τα συναισθήματα που εκλύονται από όλο το οπτικοακουστικό σκηνικό και είναι ελάχιστα τα συγκροτήματα που μπορούν να μετατρέψουν τον πόνο και την απόγνωση σε μουσική.

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να θυμηθώ άλλες συναυλίες κατά τη διάρκεια των οποίων, να μην μπορώ να απαλλαγώ από το ρίγος που προκαλούσε αυτό που βίωνα.

Οι Amenra πραγματοποίησαν μια εξωπραγματική εμφάνιση. Μετά από αυτήν την εμπειρία δύσκολα μπορείς να δεχτείς ότι έχεις παρακολουθήσει πολλές καλύτερες συναυλίες. Είναι μια από αυτές τις στιγμές, που ιδιαίτερα για τις μικρότερες ηλικίες, διαμορφώνει συνειδήσεις και αλλάζει ζωές. Οι υπόλοιποι απλά θα τη θυμόμαστε για πάντα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography