Ανασκόπηση 2016: Classic Rock

Οι μεγάλοι μας αφήνουν - μάθετε ποιοι νέοι καλύπτουν το κενό

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 05/01/2017 @ 12:14

Η ανασκόπηση αυτή θα μπορούσε να είναι μια σκέτη νεκρολογία, σε μια χρονιά που χάσαμε αρκετούς τεράστιους καλλιτέχνες.

Δεν θέλουμε, όμως, να μείνουμε εκεί. Ο κόσμος προχωρά και χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν να εκφράζονται και να αποζητούν επικοινωνία μέσω της μουσικής τους.

Τιμώντας, λοιπόν, ταυτόχρονα τους γίγαντες που «έφυγαν» συνεχίζουμε να σας προτείνουμε νέους καλλιτέχνες που μπορούν άξια να κρατήσουν τη σημαία του παραδοσιακά δομημένου rock n' roll.

Διαβάστε, επίσης, ποιοι μας απογοήτευσαν και ποιες συναυλίες μας ενθουσίασαν σε μια χρονιά που τα μεγάλα ονόματα δεν πέρασαν και πάλι από τη χώρα μας.


Stairway to a new heaven - Κορυφαία και χωρίς αρθρίτιδα

1. Rival Sons - Hollow Bones
Τα πατήματα τους δεν διαφέρουν από τις προηγούμενες εξαίρετες δουλειές τους. Έχουν κατασταλάξει στο στυλ... των Rival Sons με τα συνθετικά τους κοκόρια να γεννάνε συνεχώς αξιομνημόνευτα και διασκεδαστικά rock τραγούδια.

2. Heron Oblivion - Heron Oblivion
Ο υπέροχος συγκερασμός προέκυψε με την αβίαστη ψυχεδελική χαλαρότητα των Crazy Horse, μια απροσδιόριστη αίσθηση φυσικού τοπίου που θα το κάνει να μυρίζει folk δίχως να είναι και τη σεληνιακή φωνή της Meg Baird σε γεμάτες ψυχή «ξεψυχισμένες» ερμηνείες που αφήνουν ανάγλυφη τη σφραγίδα τους στο αποτέλεσμα.

3. King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity
Ένα concept γκαζάτης γκαραζοψυχεδέλειας που μόνη της αρκεί για να σε φέρει σε μία έκσταση ανώτερη οποιασδήποτε απαγορευμένης ουσίας.

4. The Soulbreaker Company - La Lucha
Έχουν περάσει από το αρχικό fuzz-αριστό blues heavy psych σε μια άκρως ιδιαίτερη ταυτότητα, και ο δίσκος μοιάζει σε παραγωγή, σε εξώφυλλο, σε προώθηση και αίσθηση να αποτελεί μια στροφή προς έναν υπέροχο και ζεστό ερασιτεχνισμό.

5. Ryley Walker - Golden Sings That Have Been Sung
Αν συνεχίσει έτσι, μία δισκογραφία τύπου Tim Buckley με περιηγήσεις ανάμεσα στο απλό και το πολύπλοκο και διαφορές που τελικά αποτελούν εκφάνσεις της ίδιας καλλιτεχνικής προσέγγισης, ίσως δεν είναι μακριά.


First cut is the deepest - Μας κέρδισαν με την πρώτη επαφή

1. Simo - Let Love Show The Way
Το φετινό αντίπαλο δέος των Rival Sons στο vintage rock.

2. The Record Company - Give It Back To You
Τσαχπίνικα blues, σε σημεία πιο punk, σε στιγμές πιο gospel και με ελάχιστη χιπστεριά. Ένα υπέροχο πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα για όσους προτιμούν τα πράγματα απλά, ηλεκτρικά και συνάμα αισθησιακά.

3. Bellhound Choir - Imagine The Crackle
Δεν πρόκειται για συστημικά blues, ούτε η σύνθεση, ούτε η ενορχήστρωση. Ξεχάστε τα licks και τα τυπικά δωδεκάμετρα. Ξεχάστε τα solo ή την μαύρη soul παράδοση. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο απογυμνωμένη εκδοχή τους, έναν πανμουσικό ήχο τόσο πρωτόγονο που σχεδόν δεν τολμάς να τον αποδώσεις μόνο στα blues.

4. Me And My Kites - Like A Dream Back Then / Is It Real Or Is it Made?
Σαν να αδιαφορούν για το τι συνέβη τα τελευταία 45 χρόνια στη μουσική, επαναφέρουν έναν folk prog/psych ήχο που έχουν προφανώς μελετήσει καλά.

5. Whoopie Cat - Whoopie Cat
Μια υπέροχη μελωδική ρετρό επιστροφή με πινελιές heavy rock στο στυλ των Black Sabbath. Αν δεν το ανακαλύπταμε στο τέλος της χρονιάς οι λίστες μας θα ήταν διαφορετικές.


Rock Of Ages - Σημαντικά από τους σημαντικούς

1. David Bowie - Blackstar
Σε αντίθεση με την απρόσμενη επιστροφή του το 2013, ο Bowie έφτιαξε έναν δίσκο που δεν είναι τόσο δύσκολος όσο παρουσιάζουν όσοι από τη μία προσπαθούν να σε πείσουν να σου αρέσει, προβάλλοντας από την άλλη μια κάποια ιδιαιτερότητά του ως κρυμμένο μυστικό που οι εκλεκτοί μόνο ξεκλειδώνουν.

2. Iggy Pop - Post Pop Depression
Ο πλούτος του δίσκου αυτού τον εξυψώνει σε έναν από τους καλύτερους των τελευταίων δεκαετιών για τον Iggy Pop και δικαιώνει απόλυτα την επιλογή του να συνεργαστεί με τον Homme.

3. Leonard Cohen - You Want It Darker
Αντί για μία μεγαλόπρεπη καλλιτεχνική αποθέωση, επιλέγει έναν οικείο, ενδοσκοπικό, χαμηλού προφίλ αποχαιρετισμό. Και ως τέτοιος κυρίως δικαιώνεται.

4. Joe Bonamassa - Blues Of Desperation
Στα 39 του, ο αμερικάνος bluesman παραδίδει το πιο ολοκληρωμένο του άλμπουμ. Όχι ως προς την ποικιλία, αλλά ως προς την ποιότητα και την ποσότητα.

5. Jeff Beck - Loud Hailer
Αφήνοντας κατά μέρος το άγχος και τη δηθενιά που τον φορτώνει ο τίτλος του καλύτερου κιθαρίστα της γενιάς του που συχνά τον συνοδεύει, παραδίδει μία δουλειά υψηλού επιπέδου που είναι ικανή να στρέψει και νέους ακροατές προς το πλευρό του.


Highway to hell - Άλλα περιμέναμε...

1. Bob Dylan - Fallen Angels
Όσο κι αν η δικαιολογία είναι ότι ο Bob Dylan εξερευνά και επαναπροσδιορίζει την αμερικάνικη μουσική, δεν πείθει. Τουλάχιστον όχι για έναν άνθρωπο που όντως έχει επαναπροσδιορίσει όχι μόνο την αμερικάνικη, αλλά και την παγκόσμια μουσική.

2. Blues Pills - Lady In Gold
Συνεχίζουμε να τους πιστεύουμε προσπαθώντας να μην απογοητευτούμε από τη σχέση προσδοκίας και αποτελέσματος σε αυτήν την περίπτωση. Και αυτό γιατί η προσδοκία ήταν τεράστια, «πνίγοντας» ένα σχετικά καλό αποτέλεσμα.

3. Witchcraft - Nucleus
Το σίγουρο είναι πως οι προσδοκίες για την εξέλιξη του ήχου τους που μας δημιούργησε το καταπληκτικό "The Outcast" δεν επαληθεύονται, καθώς γινόμαστε μάρτυρες μιας απελπιστικά εσωστρεφούς (επι)στροφής σε πιο heavy μονοπάτια, η οποία δυστυχώς δεν είναι εμπνευσμένη στο σύνολό της.

4. Wolfmother - Victorius
Ας μην γελιόμαστε. Οι Wolfmother έχουν χρόνια να λειτουργήσουν ως μπάντα. Αποτελούν ουσιαστικά το καλλιτεχνικό όχημα του Andew Stockdale, ο οποίος είναι ανεπαρκής στο να δημιουργήσει κάτι ανάλογο του παρελθόντος μόνος του.

5. Neil Young - Peace Trail
Μια πρόχειρη, από όλες τις απόψεις κυκλοφορία που συνεχίζει το roller coaster που μας έχει συνηθίσει ο Καναδός μεταξύ μερικών εξαίσιων και προσεγμένων δίσκων και αυτών που παράγει ξοδεύοντας το πολύ μια μέρα από τη ζωή του.


A bigger bang - Τα μεγάλα μπαμ της επικαιρότητας

1. Ο Bob Dylan κερδίζει το Nobel και το rock ένα τεράστιο παράσημο από τον έξω - και πιο συμβατικό -κόσμο.

2. Οι Guns N' Roses κατακτούν ξανά τον κόσμο, o Axl εντυπωσιάζει και έπονται συναυλίες και στην Ευρώπη.

3. Στο φεστιβάλ Desert Trip γράφεται ιστορία με τους Bob Dylan, The Rolling Stones, Paul McCartney, Neil Young, Roger Waters και The Who να μοιράζονται τη σκηνή στο Indio της California για δύο σπουδαία τριήμερα.

4. O Angus Young επιστρατεύει τον αναγεννημένο Axl Rose για να αντικαταστήσει τον Brian Johnson και μια ιστορική σύμπραξη - που όλοι χλευάζουν αρχικά - γράφει ιστορία διασκεδάζοντας χιλιάδες οπαδούς των AC/DC και όχι μόνο.

5. O Ritchie Blackmore ενθουσιάζει αρχικά με την απόφασή του να γυρίσει - έστω και προσωρινά- στο rock. To αποτέλεσμα, όμως, ήταν απογοητευτικό και θίγει την κληρονομιά του.


So sad - Πολλά τα μεγάλα αντίο...

1. David Bowie
H τεράστια αυτή μορφή, που πρωτοπορούσε μέχρι το τέλος και άλλαξε τον μουσικό χάρτη, έφυγε από τη ζωή αφού έχασε την πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

2. Leonard Cohen
H ανακοίνωση των οικείων του τα είπε όλα: «O θρυλικός ποιητής, τραγουδοποιός και καλλιτέχνης απεβίωσε. Έχουμε χάσει έναν από τους πιο αξιοθαύμαστους και παραγωγικούς οραματιστές».

3. Sir George Martin
O υπερ-παραγωγός, γνωστός ως ο πέμπτος Beatle, είχε να επιδείξει στην καριέρα του δεκάδες - και κυρίως ποιοτικά - Νο1 σε άλμπουμ και single.

4. Keith Emerson
Ο μεγάλος κιμπορντίστας των Emerson Lake & Palmer αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του χάνοντας τη μάχη με την κατάθλιψη. Η ειρωνεία ήθελε τον τραγουδιστή και συνοδοιπόρο του Greg Lake να φεύγει από τη ζωή λόγω καρκίνου την ίδια -πολύ κακή- χρονιά.

5. Prince
Ο πρωτοπόρος της κιθάρας και δημιουργός ενός μοναδικού στυλ που συνδύαζε δεκάδες επιρροές έφυγε νωρίς από τη ζωή αφήνοντας πίσω εκατοντάδες τραγούδια, πολλά από αυτά ακυκλοφόρητα.

*Ξεφεύγοντας από τα όρια της δομής του άρθρου δεν γίνεται να μην αναφερθούμε έστω και μονολεκτικά στις απώλειες των επίσης σημαντικών: Leon Russell, Sharon Jones, Natalie Cole, Jimmy Bain (Rainbow, Dio), Glenn Frey (Eagles), Sandy Pearlman (Blue Oyster Cult), Paul Kantner (Jefferson Airplane), George Michael.


Live & Dangerous - Οι συναυλίες που μας ενθουσίασαν

1. Graveyard, Night Knight @ Gagarin 205
Εντυπωσιακή η εμφάνιση των Σουηδών μπροστά... στους συμπατριώτες τους, λίγο καιρό πριν την διάλυσή τους.

2. Uncle Acid And The Deadbeats, Bus @ An Club
Η εμφάνιση των Uncle Acid And The Deadbeats κινήθηκε στο ίδιο επίπεδο με άλλα συναυλιακά cornerstones μίας παρόμοιας ηχητικής αντίληψης που φέρουν π.χ. οι Samsara Blues Experiment και οι Siena Root. Χωρίς το occult στοιχείο. Όλα τα όργανα ακουγόντουσαν πρίμα με έμφαση στις συναισθηματικές στιγμές όπου τα solo στις κιθάρες έκαναν πολλές τρίχες να σηκωθούν.

3. The Vintage Caravan, Black Hat Bones, Contra Limit @ Second Skin
Αν μπορέσουν στο μέλλον να φτάσουν δισκογραφικά το επίπεδο των ζωντανών τους εμφανίσεων, θα είναι απορίας άξιο αν δεν καταφέρουν να γίνουν όνομα πρώτης γραμμής. Ακόμη, όμως, κι αν για τον α' ή β' λόγο δεν τα καταφέρουν, επιβάλλεται να τους βλέπουμε συχνά, για να μην ξεχάσουμε ρε παιδί μου πως πρέπει να παίζεται το rock.

4. Hawkwind, Solar Music Library @ Principal
Ο Dave Brock και οι συνοδοιπόροι του απέδειξαν ότι εκτός από επιρροή για ολόκληρη τη σκηνή του ψυχεδελικού rock αποτελούν ακόμα και σήμερα ζωντανό μέρος της.

5. Band Of Friends, Blues Wire @ Κύτταρο
Το μεγαλειώδες κλείσιμο με το "Bullfrog Blues" και ολόκληρο το club να λικνίζεται στους rock 'n' roll ρυθμούς του, ολοκλήρωσε μια ακόμη αξέχαστη νύχτα - γιορτή στη μνήμη του τεράστιου Rory Gallagher.

  • SHARE
  • TWEET