Bellhound Choir

Περιέχει μεγάλη δόση αλήθειας η άποψη που θέλει τους καλύτερους μουσικούς ενός είδους να προέρχονται ή να έχουν ακούσματα από άλλο είδος στην πραγματικότητα. Ίσως μόνο έτσι μπορεί να γεννηθεί κάτι το φρέσκο, να μπολιαστεί μία μουσική με νέες ιδέες. Ο Δανός κιθαρίστας/τραγουδιστής Christian Hede Madsen μπορεί να κυκλοφορεί φέτος τον πρώτο του μεγάλο δίσκο ως Bellhound Choir αλλά έχει μία προϋπάρχουσα δισκογραφική θητεία με τους στονεράδες Pet The Preacher και μία συνεργασία με τον John Garcia των Kyuss. Προσεγγίζοντας τα blues από αυτή την οπτική φέρνει κάποια ασυνήθιστα, όχι απαραίτητα και πρωτόγνωρα, στοιχεία.

Αρχικά από το εξώφυλλο και μέχρι την τελευταία νότα του δίσκου έχεις την αίσθηση ότι το φως ήταν μία πολυτέλεια που δεν υπήρξε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Αν μου έλεγαν και σε όλη τη ζωή του Madsen θα το πίστευα, τόσο πειστικός στη σκοτεινή μελαγχολία του είναι. Όλα τα εικονολατρικά κλισέ έρχονται και κουμπώνουν πάνω στη μουσική του, το ποτήρι με το σκέτο ουίσκι, τα τσιγάρα και το καπνισμένο δωμάτιο, ο αγέλαστος μουσικός με το χαμηλωμένο βλέμμα που ζωγραφίζεται η μοναξιά στο πρόσωπό του, η femme fatale που χαμογελάει στην άκρη του δωματίου. Είναι το μουσικό σημείο που η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Herman Leonard  συναντάει τις ταινίες του Otto Preminger.

Δεν είναι, όμως, συστημικά blues, ούτε η σύνθεση, ούτε η ενορχήστρωση. Ξεχάστε τα licks και τα τυπικά δωδεκάμετρα. Ξεχάστε τα solo ή την μαύρη soul παράδοση. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο απογυμνωμένη εκδοχή τους, έναν πανμουσικό ήχο τόσο πρωτόγονο που σχεδόν δεν τολμάς να τον αποδώσεις μόνο στα blues, έναν σκελετό γύρω από τον οποίο υφαίνουν τον ιστό τους κυρίως η παραμορφωμένη κιθάρα, το δυσοίωνο βιολί και η βαθιά φωνή του Marsden. Έχουμε να κάνουμε με ρυθμούς τόσο μεθυστικά αργούς που ο τίτλος του τραγουδιού "Slow Pain" λες και γράφτηκε γι' αυτούς. Εξάλλου όλοι οι τίτλοι του δίσκου δημιουργούν, ίσως, καλύτερη περιγραφή από οποιοδήποτε γραπτό κείμενο (δικό μου έστω) μπορεί να αποδώσει. Για του λόγου το αληθές: "Bad Dreams", "No Roads Left To Follow", "On Your Own", "Distant Horizon"... Περιέργως (;) το κοντινότερο μουσικό ανάλογο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι οι προσωπικές δουλειές του Παύλου Καραπιπέρη των Small Blues Trap.

Δεν είναι αριστουργηματικό το "Imagine The Crackle". Αντίθετα είναι τρωτό, με μειονεκτήματα και αδύναμες στιγμές. Γι' αυτό και είναι ανθρώπινο, υπέροχο, το αισθάνεσαι δικό σου, κοντινό σου, βγαλμένο από τα πάθη σου, τους εφιάλτες και τα όνειρά σου. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, αλλά είναι στιγμές που είναι ακριβώς αυτό που θες να ακούσεις.