Simo

Και με ρωτάω: Ποιος ο λόγος να παρουσιαστεί τώρα ένας δίσκος που κυκλοφόρησε στα τέλη του Γενάρη; Και μου απαντάω: Είναι ο μοναδικός στον οποίο γυρνάω κάθε τρεις και λίγο όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τώρα. Και για να ιντριγκάρω λίγο, είναι το φετινό αντίπαλο δέος των Rival Sons.

Το ότι είναι η vintage κυκλοφορία της χρονιάς είναι αδιαπραγμάτευτο. Και οργανικά να το δεις, πάλι έτσι είναι. Μιλάμε για μοντέλα Fender και Gibson μεταξύ 1957 - 1962. Αυτά χρησιμοποιεί εδώ και δεκαέξι χρόνια ο J.D Simo, που πράττει σωστά να είναι και πίσω από το μικρόφωνο. Που έχει την άνεση να χειρίζεται την Les Paul του Duane Allman σε κάθε τραγούδι του δίσκου. Ναι, εκείνη που ακούγεται στο riff του "Layla".

Οι Simo, το τρίο από το Nashville, έχουν την τιμή να είναι οι πρώτοι που ηχογράφησαν ποτέ στο The Big House Museum των Allman Brothers και τα κατάφεραν σε κάτι λιγότερο από δυο μέρες. Ζωντανά και χωρίς πολλά πολλά, προκειμένου να αξιοποιήσουν προς όφελός τους το καθεστώς ειδικών συνθηκών που περιβάλλει ένα τέτοιο μέρος.

Και η αλήθεια είναι πως τα κατάφεραν περίφημα. Ξεκινώντας χρονολογικά κι όχι με τη σειρά των τραγουδιών, από το rock 'n' roll του Elvis στο "Stranger Blues", με την εξ ορισμού αναφορά τους στους Allman Brothers και το κουσούρι των Led Zeppelin, με το να παίζει δηλαδή η κιθάρα πάνω στις φωνητικές μελωδίες. Ενίοτε.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Η μπάντα είναι τόσο γαμημένα καλή, που η ενορχήστρωση του "Becky’s Last Occupation" είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα. Είναι τα πνευστά εκείνα που δεν ακούγονται, είναι οι τρομπέτες εκείνες που είσαι τόσο σίγουρος πως θα μπουν κι αντ' αυτών σε παίρνει η ηλεκτρική κιθάρα από τα μούτρα και καλά κάνει.

Είναι αν μη τι άλλο και ο πόνος του "Can’t Say Her Name". Βλέπεις πως είναι αρκετά; Δεν επιθυμώ να τα αραδιάσω όλα. Όχι πως δεν είμαι μαρτυριάρης, κάθε άλλο. Κάτι θα χαθεί, όμως, που περιμένει να ανακαλυφθεί από διαφορετικά αυτιά. Πάει καιρός που είχε να κυκλοφορήσει κάτι αληθινά παλιακό, τόσο από τον αριθμό των μελών όσο και από την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα.

Φαντάσου πως ο δίσκος έχει και τρία bonus tracks. Ένα εκ των οποίων είναι το ομώνυμό του. Αλήθεια, πόσο πιο cool; Έχουν και το 14λεπτο "Ain’t Doin’ Nothin" που είναι τίγκα στον αυτοσχεδιασμό. Τόσο cool.