Band Of Friends, Blues Wire @ Κύτταρο, 10/12/16

Για ακόμη μια χρονιά, ο καθιερωμένος, πλέον, εορτασμός των πεπραγμένων του μεγάλου Rory Gallagher, με οικοδεσπότες το ιστορικό μαγαζί της Ηπείρου και την Band Of Friends, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία (λαμβάνοντας υπόψη και το sold out) και προφανώς δεν μπορούσαμε να λείπουμε από αυτήν τη σπουδαία βραδιά. Η μπάντα με την οποία οι αξιότιμοι κύριοι Gerry McAvoy, Ted McKenna και Marcel Scherpenzeel διαδίδουν το έργο του θρυλικού Ιρλανδού κιθαρίστα, έχει αποδείξει εμπράκτως την αξία της όλα αυτά τα χρόνια και συνοδευόμενη από μια από τις καλύτερες hard rocking blues μπάντες της χώρας μας, τους Blues Wire, συνέθεσαν ένα συναυλιακό πακέτο που εγγυόταν την διασκέδαση μας.

Ξεκινώντας την ονειρική σαββατιάτικη βραδιά, οι Blues Wire ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 22:00, με το μέρος να είναι ήδη κατάμεστο. Μπαρουτοκαπνισμένη από τα κάμποσα χρόνια στην πιάτσα των blues/rock ήχων, η αρμάδα του Ηλία Ζάικου και του Σωτήρη Ζήση, παρέα με την αξιόμαχη Νίκη Γκουρζουλίδου στα ντραμς, παρέδωσαν μαθήματα ποιοτικού hard rocking blues, με σύμμαχο τόσο δικές τους συνθέσεις, όσο και διασκευές.

Η έντονη μυρωδιά του bourbon, αναμεμειγμένη με κάθε λογής τσιγάρα, ήταν περιρρέουσα καθόλη τη διάρκεια του 70-λεπτου set τους, με τη θύμηση της '70s περιόδου των ZZ Top να μοιάζει λίγο πιο έντονη, ξεχωρίζοντας μέσα από το αμάλγαμα των επιρροών τους. Παράλληλα, το αναμενόμενο δέσιμο της μπάντας, η οποία βρισκόταν με κλειστά μάτια, ευνόησε τους οργανικούς αυτοσχεδιασμούς από κάθε μέλος, σε μια επίδειξη ικανοτήτων πιστή στο αληθινό πνεύμα των αφροαμερικάνικων blues.

Έτσι, ο φόρος τιμής στην ιδιαίτερη πατρίδα του Ηλία Ζάικου αναπτύχθηκε με έντονο το στοιχείο των παραδοσιακών πεντατονικών, το σόλο μπάσου του Σωτήρη Ζήση εξελίχθηκε σε μια σύντομη αλλά εντυπωσιακή εκτέλεση του "Throw Down The Sword" των Wishbone Ash, ενώ το Jethro Tull medley, παρέα με το "On The Road Again" (με τη συμμετοχή του Γιάννη Παχύδη στη φυσαρμόνικα) που έκλεισε την εμφάνισή τους, επισφράγισε μια παρουσία που επιβεβαίωσε τη δυναμική των Blues Wire σε ό,τι αφορά τις ζωντανές τους επιδόσεις.

Η ενδιάμεση αναμονή μέχρι την εμφάνιση της Band Of Friends, ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυκτα, προκάλεσε τη φυσιολογική προσμονή μας, μέχρι και τις πρώτες νότες του "The Man I Am". Μεμιάς, όλες οι σκοτούρες βρέθηκαν στην άκρη του μυαλού για το επόμενο περίπου δίωρο, καθώς η μουσική παρακαταθήκη του Rory παρουσιάζονταν μπροστά μας όσο το δυνατόν πιστότερα.

Το κοινό δεν άργησε να ζεσταθεί, με το "Do You Read Me" από το κλασσικό "Calling Card" να αποτελεί την πρώτη κορύφωση (από τις πολλές που θα ακολουθούσαν) της βραδιάς. Ο χαμός συνεχίστηκε και στο επόμενο "Moonchild" ενώ το "Keychain" υπήρξε μια απροσδόκητη - και καλοδεχούμενη - προσθήκη στο setlist που μας παρουσιάζουν συνήθως.

Το sing along συνεχίστηκε στο "Follow Me" και το ανθεμικό "Philby", ενώ το "Homeland" αποκάλυψε τις φωνητικές αρετές του Gerry McAvoy και μας έδωσε χρόνο να ανασυνταχτούμε, μιας κι έπειτα από το "Cruise On Out" μας περίμενε κάμποσο ξελαρύγγιασμα, χάρη στους ύμνους που παρουσιάστηκαν.

Η αφιέρωση του "A Million Miles Away" στους Wilgar Cambell, Ron De' Ath, Lou Martin και φυσικά στον τιμώμενο της βραδιάς Rory Gallagher, οι οποίοι δεν είναι πια κοντά μας, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης που εξελίχθηκε σε εκδηλώσεις λατρείας στα πολυαγαπημένα "Bad Penny" και "Shadow Play". Κοινό και μπάντα έγιναν κυριολεκτικά ένα, με τον Gerry McAvoy να κατεβαίνει στο πλήθος και να ευχαριστεί τους παρευρισκομένους, όσο εξελίσσονταν το ρυθμικό κρεσέντο των McKenna και Scherpenzeel, ενώ το επαναλαμβανόμενο "we want more" που δονούσε το μαγαζί, μετά την ολοκλήρωση του "Shadow Play", οδήγησε - μάλλον εύκολα - την παλιοπαρέα να ξανανέβει στη σκηνή.

Επιστροφή, λοιπόν, με το "Succubus" που στάθηκε αξιοπρεπέστατα ανάμεσα στους ύμνους που ακούστηκαν, όντας από τα κορυφαία πρωτότυπα τραγούδια της Band Of Friends και μεγαλειώδες κλείσιμο με το "Bullfrog Blues" και ολόκληρο το club να λικνίζεται στους rock 'n' roll ρυθμούς του, ολοκληρώνοντας μια ακόμη αξέχαστη νύχτα - γιορτή στη μνήμη του τεράστιου Ιρλανδού μουσικού.

Όσο για την επιμέρους απόδοση κάθε ενός, δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή κουβέντα αμφισβήτησης. Για τον McAvoy δεν απαιτείται να πούμε πολλά, άλλωστε είναι ο ηγέτης αυτής της μπάντας, έχοντας αναλάβει το μεγαλύτερο επικοινωνιακό κομμάτι. Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί το γεγονός πως έχει αναγάγει σε επιστήμη το απλό παίξιμο, δείχνοντας απίστευτα ευδιάθετος και προσιτός τόσο προτού ανέβει στη σκηνή, πίνοντας το ποτάκι του και μιλώντας με το κοινό, όσο και πάνω σε αυτή. Ο Ted McKenna δεν χρειάζεται τη δική μου άποψη για να πιστοποιήσει πως ανήκει στους σπουδαιότερους ντράμερ της γενιάς του, με την καριέρα του και το γεγονός πως έβγαλε άκοπα ένα σχεδόν δίωρο set να επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, ενώ ο Marcel Scherpenzeel μοιάζει να παίρνει το μικρότερο credit από τους τρεις - αν και αδίκως.

Ο Ολλανδός μουσικός έχει επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν τη σύμπραξη, φέρνοντας σε πέρας την αποστολή να αποδίδει όσο καλύτερα γίνεται τη μουσική του μέντορά του. Προσωπικά του βγάζω το καπέλο, μιας και χάρη στη χημεία που έχει αναπτύξει με το θρυλικό rhythm section του Rory και στις δικές του δεξιότητες, προσφέρει τη δυνατότητα στον κόσμο να συνεχίσει να απολαμβάνει ζωντανά αυτά τα τραγούδια, κρατώντας ζωντανή την ανάμνηση ενός πραγματικά σπουδαίου κιθαρίστα και συνθέτη.

Ανανεώνουμε πια την καθιερωμένη αυτή γιορτή για το 2017, όπου απ’ ό,τι μάθαμε ετοιμάζεται κάτι πραγματικά μεγάλο, ένα event που θα προσεγγίζει την έκταση του Rory Gallagher International Tribute Festival, βάσει των όσων μας πληροφόρησαν οι διοργανωτές. Άντε, λοιπόν, και του χρόνου.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com