The Vintage Caravan, Black Hat Bones, Contra Limit @ Second Skin, 23/04/16

Οι Vintage Caravan μπήκαν στη ζωή μας με αρκετά εντυπωσιακό τρόπο το 2014: Ως τα παιδιά-θαύματα από την μακρινή Ισλανδία, που ήθελαν να αναβιώσουν τη χρυσή εποχή του σκληρού rock και κέρδισαν την εμπιστοσύνη της Nuclear Blast. Έκτοτε ήρθε ένας ακόμη δίσκος, πάρα πολλές συναυλίες σε όλη την Ευρώπη, αλλά και μία αμφιβολία για το εάν αυτοί οι τύποι είναι φτιαγμένοι για κορυφές.

Με μια σχετική δυσπιστία, λοιπόν, αποφάσισα να βρεθώ για πρώτη φορά στο Second Skin το Σάββατο το βράδυ (που δεν βρίσκεται Κωνσταντινουπόλεως 78, στην διασταύρωση με την Ιερά Οδό, αλλά λίγο πιο κάτω προς το Γκάζι, στο αδιέξοδο της Δαμοκλέους), για να φάω εν τέλει τα μούτρα μου. Ορεκτικά θα ήταν δύο εγχώριες μπάντες με καταγεγραμμένη πορεία, οι Black Hat Bones και οι Contra Limit.

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Contra Limit, έχοντας αρκετή όρεξη και αντίπαλο τον κακό, παρότι δυνατό ήχο. Σπάνια συμφωνώ απόλυτα με την υφολογική περιγραφή που δίνει η ίδια η μπάντα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το desert rock 'n' roll ταιριάζει εξαιρετικά, καθώς έχουμε έναν συνδυασμό των βαρέων και ψυχεδελίζοντων riff που γέννησαν οι Kyuss με αδιάκοπο groove.

Μεγαλύτερη εντύπωση από τα ίδια τα τραγούδια, μου έκανε η τεχνική κατάρτιση των τεσσάρων μουσικών και το δέσιμο που έχουν μεταξύ τους. Το σετ βασίστηκε αναμενόμενα στο full-lenght ντεμπούτο που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2015, ενώ παρουσιάστηκαν ακόμη δύο καινούρια κομμάτια και στο φινάλε μια πολύ δυνατή εκτέλεση του "Purple Haze".

Η συνέχεια άνηκε στους Black Hat Bones, που αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα στον ήχο, αλλά μετέδωσαν ακόμη περισσότερη ενέργεια, με μπροστάρη τον μπασίστα και τον πολύ καλά καταρτισμένο νέο τους ντράμερ, που έμοιαζε δαιμονισμένος. Tα παιδιά βρίσκονται αυτόν τον καιρό στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ και θέλησαν να δοκιμάσουν ζωντανά το υλικό.

Προσωπικά δεν βρήκα ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις σε σχέση με την high energy rock 'n' roll ταυτότητα που τους έχει κάνει γνωστούς. Tο στοίχημα που πρέπει να κερδιθεί είναι τα καινούρια τραγούδια να αποδειχθούν εξίσου ξεχωριστά με το "El Camino" ή το "Love Is A Dog From Hell" για παράδειγμα, και θα τολμήσω να πω πως τα παιδιά κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Αναμένουμε.

Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα, οι Vintage Caravan ετοίμασαν τις τελευταίες λεπτομέρειες και αποσύρθηκαν για λίγα λεπτά, πριν εξαπολύσουν την επίθεσή τους. Ευτυχώς ο κόσμος ήταν πλέον αρκετός για να φαίνεται μισογεμάτος ο μικρός ούτως ή άλλος χώρος, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερος, δεδομένης της πολύ χαμηλής τιμής του εισιτηρίου και του ονόματος των headliners.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα τσιμπιέμαι για να συνειδητοποιήσω αν αυτό που ζω είναι πραγματικότητα και καταπίνω την γλώσσα μου. Ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός, με εξαίρεση τα φωνητικά που δεν ακούγονται καλά, αλλά δεν αποτελούν και το ατού της μπάντας. Η ενέργεια και η εκτελεστική δεινότητα μου φέρνουν στο μυαλό μεγάλα σχήματα των '70s στο ξεκίνημά τους.

O Alexander στο μπάσο είναι αεικίνητος σε κεφάλι και πόδια, ο καινούριος Stefan στα τύμπανα δίνει ρέστα (τώρα θα πρέπει να κλείνει χρόνο) και ο Oskar πραγματοποιεί εμφάνιση επιπέδου guitar hero. Από την άλλη, ο κόσμος φαίνεται να γουστάρει, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικός παρά μόνο κατά τόπους και προς το τέλος (ενδεικτική είναι η παραίνεση "come closer" στις αρχές).

Το καραβάνι είναι αρκετά ευρύχωρο υφολογικά και χωράει αρκετά από τα πιο αγαπημένα vintage συστατικά. Θες groove και άγιος ο Θεός; Θες τον πιο δυναμικό τρόπο που έχουν παιχτεί τα blues; Θες τις συνήθεις εξάρσεις του hard rock; Θες την προοδευτικότητα και τα διευρυμένα ηχητικά όρια των '70s; Θες κιθαριές του Hendrix από τη μία και διαστημικά κιθαριστικά εφέ από την άλλη; Απ' όλα είχαμε και χορτάσαμε.

Highlights είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις όταν η απόδοση βρίσκεται συνεχώς κοντά στο «δέκα» και το ωριαίο περίπου show δεν κάνει σε κανένα σημείο κοιλιά (είπαμε, η ιδανική διάρκεια συναυλίας είναι εβδομήντα λεπτά ή τρεις ώρες). Με δυσκολία θα ξεχωρίσω την τσαχπινιά του "Craving", τις σολάρες του "Innerverse", το drum intro του "Crazy Horses" και το "Midnight Meditation" που κρατήθηκε για το encore ("Paranoid" mode on).

Τολμώ να αναφέρω ευθαρσώς πως μετά από μια τέτοια σαρωτική εμφάνιση είμαι καταδικασμένος fan των Ισλανδών. Αν μπορέσουν στο μέλλον να φτάσουν δισκογραφικά το επίπεδο των ζωντανών τους εμφανίσεων, θα είναι απορίας άξιο αν δεν καταφέρουν να γίνουν όνομα πρώτης γραμμής. Ακόμη, όμως, κι αν για τον α' ή β' λόγο δεν τα καταφέρουν, επιβάλλεται να τους βλέπουμε συχνά, για να μην ξεχάσουμε ρε παιδί μου πως πρέπει να παίζεται το rock.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com