Ryley Walker

Golden Sings That Have Been Sung

Dead Oceans (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/10/2016
Χρυσά τραγούδια που θα τραγουδηθούν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για έναν καλλιτέχνη που μοιάζει να έχει βγει από τα '60s, το να κυκλοφορήσει δύο υψηλής ποιότητας δίσκους μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο μοιάζει να είναι προέκταση της ρετρό, ρομαντικής προσέγγισής του στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Αυτή η τελευταία θέλει τους δίσκους να είναι απλά αφορμή για μία (ακόμα) περιοδεία και για κανά δύο χιτάκια που θα αγαπήσει κάποιο ραδιόφωνο. Ο Ryley Walker τα έκανε και αυτά, αλλά, κυρίως, επέστρεψε στο στούντιο για να δημιουργήσει μία νέα δουλειά που θα εξελίξει την προηγούμενη. Που θα φανερώσει ότι έβαλε όλο αυτό το διάστημα αρκετή σκέψη πάνω στα τραγούδια του και χωρίς να απομακρυνθεί πολύ από αυτό που ξέραμε, μας αποκαλύπτει κάτι καινούργιο.

Αυτό προκύπτει ως μία εξέλιξη σε δύο κυρίως τομείς, αλληλένδετους τελικά. Από τη μία στιχουργικά έχει κάνει άλματα στο πώς να ακούγεται ταυτόχρονα προσωπικός και εξομολογητικός αλλά και λιγότερο αθώος. Στίχοι όπως το "I can take any motherfucker home who loves me" δεν θα έβρισκαν ποτέ χώρο στο "Primrose Green". Ήδη το internet έχει βουίξει με συγκρίσεις με τον Mark Kozelek (Sun Kil Moon) από αρθρογράφους που αντιγράφουν ο ένας τον άλλον. Στην πραγματικότητα, όμως, οι προσωπικές παραπομπές που κάνει και οι σκέτες ιστορίες που διηγείται είναι πολύ περιορισμένες για να συγκριθούν με τον σας-διαβάζω-το-ημερολόγιό-μου Mark. Περισσότερο σημαντική είναι η αίσθηση ότι οι στίχοι δεν είναι πλέον απλά ένα όχημα για να χρησιμοποιήσει τη φωνή τους ως ένα ακόμα όργανο αλλά για να μας παραδώσει και ορισμένους ενδιαφέροντες στίχους που είναι ικανοί να μας μείνουν στο μυαλό για καιρό ("I don't read the Bible, baby / I think it says don't ask much").

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ότι, παρότι η ψυχεδελική folk παραμένει το είδος στο οποίο μπορεί η μουσική του να νιώσει πιο άνετα, η έμφαση δίνεται περισσότερο στη σύνθεση πλέον. Δεν είναι τυχαίο ότι σερφάροντας στα διάφορα κείμενα του διαδικτύου μπορεί να δει κανείς διαφορετικά τραγούδια να θεωρούνται ως τα καλύτερα του δίσκου (προσθέτωντας κι εμείς το λιθαράκι μας με τα "Sullen Mind" και "I Will Ask You Twice"). Η ενορχήστρωση παραμένει από εντελώς ακουστική έως, συνηθέστερα, διακριτικά ηλεκτρική και το παίξιμο είναι υψηλής ποιότητας για μία ακόμα φορά. Πλούσιο σε πολυεπίπεδες μελωδίες χωρίς, όμως, να ξεφεύγει παρά ελάχιστα σε τζαμαρίσματα, το "Golden Sings That Have Been Sung" διατηρεί μία ομοιογένεια όχι λόγω πανομοιότυπης προσέγγισης όλων των τραγουδιών αλλά μάλλον λόγω μίας βασικής μουσικής ιδέας που τα ενώνει.

Το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Walker και πάλι. Κινούμενος αντίθετα από την έυκολη κατεύθυνση, επενδύει μετά την επιτυχία του όχι στη στείρα ηχητική μίμηση αλλά σε μία εμβάθυνση των τραγουδιών του. Ίσως τελικά να καταφέρνει να γίνεται και ακόμα πιο έντονος συναισθηματικά. Αν συνεχίσει έτσι, μία δισκογραφία τύπου Tim Buckley με περιηγήσεις ανάμεσα στο απλό και το πολύπλοκο και διαφορές που τελικά αποτελούν εκφάνσσεις της ίδιας καλλιτεχνικής προσέγγισης, ίσως δεν είναι μακριά.

  • SHARE
  • TWEET