Με το "Terrapath" μας συστήνονται οι Εγγλέζοι Plantoid, έναν δίσκο που η prog συναντά την jazz και τη neo-soul, δίνοντας ραντεβού στον ζεστό αναλογικό rock ήχο. Αφού είχαμε ακούσει το πρώτο τους κλάμα με το single "Dog’s Life" κι ύστερα με τα "Pressure" και "Modulator", καταλάβαμε ότι ο δίσκος θα διακατέχεται από μία όμορφη μουσικότητα, και δεν πέσαμε καθόλου έξω. Η αυλαία σηκώνεται με το "Is That You?", ένα πολύ ατμοσφαιρικό κομμάτι που θα μπορούσε να είναι ηλεκτρονικής έμπνευσης, και το νεαρό συγκρότημα έχει την προσοχή μας - κι ας την χάνει ενίοτε αργότερα.

Δεν υπάρχει όργανο που να μην εντυπωσιάζει καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, είτε πρόκειται για τα clean περάσματα της κιθάρας, το groove του μπάσου, και τα απαλά χτυπήματα των drums. Δεν βρισκόμαστε εδώ στην επικράτεια της επιδειξιομανίας, οπότε όλα εξυπηρετούν τις συνθέσεις και παρά τη sci fi θεματολογία και το αντιπαθητικό ΑΙ εξώφυλλο, η μουσική ακούγεται τρομερά γήινη και ανθρώπινη. Εξαιρετική και η Chloe Spence πίσω από το μικρόφωνο, με αιθέρια φωνητικά που φέρνουν στο νου τους Hiatus Kaiyote αν έπαιζαν πιο rock, ή τους Bent Knee αν έκαναν scale down στην παραδοξότητα. Πολύ καλή αρχή και ολοκληρωμένο αποτέλεσμα που δεν θα δυσκολευτεί να κερδίσει το κοινό που εμπιστεύεται την εξέλιξη της prog.

Bandcamp

To "Close To Home" είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά από τους Ιρλανδούς πολυοργανίστες. Και μπορεί η δισκογραφία της κολεκτίβας να μην έχει καταγράψει ακόμα σπουδαία επιτεύγματα, έχει όμως στιγμές σαν το "tor head" ή το ανθεμικό "Hy-Brasil" όπου η μουσική τους είναι περιπετειώδης, αισιόδοξη αλλά και θριαμβευτική!

Οι A Burial At Sea είναι ένα εκ φύσεως ορχηστρικό post-progressive σχήμα που έχει «ανατραφεί» στις απαιτητικές συνθήκες των live εμφανίσεων. Αυτό αποτυπώνεται και στα 42 περίπου λεπτά της νέας κυκλοφορίας, όπου πιάνουν υψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά με τα χάλκινα πνευστά να κουμπώνουν μαγικά στο μουσικό τους μείγμα, τροφοδοτώντας στιγμές ευφορίας! Αλλη μια απίθανη, κάτω από τα radar κυκλοφορία για την αγαπημένη μας Pelagic Records.

Spotify
Bandcamp

O Jimmy Li, κατά κόσμον Δημήτρης Λύσανδρος, είναι ένας Αθηναίος μουσικός που συναντάμε εδώ στο ντεμπούτο του. Παρότι ουσιαστικά προσωπική παραγωγή, διανέμεται μέσω της Sound Effect και αυτό σημαίνει συνήθως δύο πράγματα, ένα κάποιο επίπεδο ποιότητας και πιθανότατα τη λέξη psych κάπου στην περιγραφή της μουσικής. Όντως ο δίσκος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ψυχεδελικός και παρότι το Δελτίο Τύπου αναφέρει και άλλα είδη, αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, όπως το classic rock ή το shoegaze, θα μου έκανε εντύπωση αν ο Jimmy Li δεν έχει ακούσει και hard rock/κλασικό heavy metal στη ζωή του, όπως διαφαίνεται σε κάποιες λεπτομέρειες, χωρίς πάντως να κυριαρχεί στη μουσική.

Το αποτέλεσμα ισορροπεί ανάμεσα σε θετικά στοιχεία και αδυναμίες. Ξεκινώντας από τα πρώτα, η κιθάρα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου είναι ευφάνταστη και καλοπαιγμένη και η όμορφη ενσωμάτωση των επιρροών του φαίνεται κυρίως εκεί. Επίσης οι μελωδικές γραμμές που δημιουργεί στα φωνητικά είναι αρκετά ελκυστικές ώστε να κάνουν τα τραγούδια αξιομνημόνευτα και προσβάσιμα. Από την άλλη η ίδια η φωνή του (ή ο τρόπος που έχει αποτυπωθεί στην ηχογράφηση) είναι αρκετά flat ενώ και μουσικά, πέραν της κιθάρας, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να συναρπάσει. Πρόκειται εν τέλει για ένα καλό ντεμπούτο που δημιουργεί προσδοκίες και ακούγεται ευχάριστα αλλά έχει και πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Με τέτοια περιγραφή στο bandcamp αλλά και το όνομα που τραβάει τα βλέμματα, δεν γινόταν να μην πέσω με τα μούτρα πάνω στον ωμό και βρώμικο hardcore κυκεώνα των Junta. To ομότιτλο full length LP τους, με μια ογκώδη, σχεδόν stench παραγωγή, με φωνητικά που κερδίζουν τις εντυπώσεις, αλλά κυρίως με μια ποικιλομορφία σε ταχύτητες και προσέγγιση της καφρίλας (ακρότητας), σε πιάνει απροετοίμαστο. Ο τρόπος που τα riffs ντύνουν στιγμές απαγγελιών, ή το πώς τα mid-tempo σημεία οδηγούνται σε βίαιες εξάρσεις, είναι υποδειγματικός. Όσον αφορά τις στιχουργικές θεματικές και τις θέσεις των Junta, αυτές είναι μεν γνωστές στο τοπικό DIY underground, αλλά παρουσιάζονται ιδανικά στο άλμπουμ και για όσα άτομα έρχονται σε πρώτη επαφή μαζί τους. Το ανελέητο hardcore των Junta δεν κάμπτεται στιγμή, και είναι τόσο σαρωτικό που νιώθεις πως τους καθοδηγεί τυφλή οργή. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι.

Bandcamp
Youtube

Οι The Fauns δημιουργήθηκαν το 2007 στο ένδοξο Bristol και ύστερα από δύο χρόνια κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Ακολούθησε ένας ακόμη δίσκος το 2013 και μετά σιωπή. Έντεκα χρόνια μετά, επιστρέφουν με το "How Lost", ένα άλμπουμ που, ουσιαστικά, μας τους επανασυστήνει. Αν και διατηρούν κάποια shoegaze στοιχεία, παράλληλα, μπαίνουν πιο δυναμικά στα χωράφια της electroclash και της dream pop, θυμίζοντας ελαφρώς Ladytron, πολύ περισσότερο, Cocteau Twins, και, άνα φάσεις, Goldfrapp. Έχοντας προσθέσει τον, προερχόμενο από το χώρο των soundtracks, Will Slater, στις τάξεις τους, οι The Fauns βουτάνε για τα καλά στις νοσταλγικές ατμόσφαιρες, κάτι που γίνεται σαφές από την αρχή του δίσκου με το "Mixtape Days". Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν δίσκο που ή τον αισθάνεσαι ή δεν σε αφορά. Οι ενορχηστρώσεις βασίζονται πολύ στην επανάληψη αλλά το συγκρότημα θριαμβεύει στις κορυφώσεις. Είτε στα πιο κλειστοφοβικά τους ("Spacewreck"), είτε στα πιο χορευτικά ("Dark Discotheque"), είτε σε αυτά που ποντάρουν στο συναίσθημα ("Shake Your Hair"), οι The Fauns δεν απογοητεύουν, αλλά, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν πετυχαίνουν αυτό το κάτι παραπάνω που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν. Με σιγουριά, ένας καλός δίσκος αλλά για πολύ συγκεκριμένο κοινό.

Bandcamp

Μια που το ψυχεδελικού τύπου anatolian rock φαίνεται πως έχει μεγάλη απήχηση στις μέρες μας, είναι καλή ευκαιρία να γνωρίσεις τους μάστορες του είδους. Οι υπέροχοι Ayyuka από την Istanbul έχουν καταφέρει μέσα στα 25 χρόνια της ύπαρξης τους να εξελιχθούν από ένα απλώς καλό alternative γκρουπ σε νέο-psych ηγέτες. Κοιτάζοντας μέσα στην ‘70s παράδοση του τούρκικου rock - και σε συνδυασμό με αντίστοιχους δυτικούς ήρωες τύπου John Frusciante - οι Ayyuka παραδίδονται σε ένα πέλαγος super-cool κιθαριστικών μελωδιών και ήπια ψυχεδελικών ρυθμών στις πάντα εύστοχες, «καλοκαιρινές» τους συνθέσεις. Όλα αυτά αντανακλώνται και στο νέο τους EP με τίτλο "Zaman Ziyan" και στα τέσσερα instrumental τραγούδια του, εκεί που τα bigsby βιμπράτο μπλέκονται με funky rock ηχοχρώματα και ανατολικές κλίμακες, και όλα θυμίζουν κάποιον ονειρικό road trip. Επίσης το ότι το εξώφυλλο του "Zaman Ziyan" ίσως αποτελέσει και το καλύτερο της χρονιάς συγκεντρώνει μια σοβαρή πιθανότητα. Ανακαλύψτε τους.

Bandcamp

Οι Αθηναίοι Υakuza ήδη από το πρώτο τους demo είχαν κάνει κεφάλια να γυρίσουν. Τρία χρόνια αργότερα, η τετράδα κυκλοφορεί το πολυαναμενόμενο, για την εγχώρια D.I.Y. σκηνή, ντεμπούτο LP του, και μας συστήνεται εκ νέου με δεκαπέντε λεπτά ακαταμάχητου πολιτικοποιημένου noise/raw/d-beat punk. Οι Disclose / Framtid καταβολές υφίστανται ξανά στο έπακρο, όπως και η αύρα συγκροτημάτων τύπου Chaos UK, τους οποίους και διασκευάζουν στο άλμπουμ. Για ακόμη μια φορά, τα φωνητικά κερδίζουν τις εντυπώσεις, όπως και οι κοφτοί και ξεκάθαροι ρυθμοί.

Με την παραγωγή εμφανώς βελτιωμένη σε σχέση με το ντέμο (αν και θα την ήθελα λίγο πιο παραμορφωμένη), και ειδικά στα τύμπανα, οι Yakuza φαίνεται πως τα κάνουν όλα σωστά. Ομολογουμένως, κομμάτια όπως το "Ηλεκτρικός Χαμός" ή η προσωπική αδυναμία "Δαίμονες" που κλείνει το άλμπουμ, διαπερνούν πέρα από την αίσθηση του σόκ ή της καφρίλας. Οι Yakuza έχουν βαθιά γνώση του ήχου που επιλέγουν να παίξουν και της κατεύθυνσης που παίρνουν εδώ, και κάθε lead - σφηνάκι, κάθε κραυγή και κάθε γύρισμα στα τύμπανα έχουν στοχευμένη θέση. Έτσι, κερδίζουν με το κατάνα τους κάθε επανάληψη των ακροάσεων. Και είναι πολλές.

Bandcamp
Youtube

Armagh: Πόλη της Ιρλανδίας, εκκλησιαστικό κέντρο της, καθώς και συνώνυμο με τον προστάτη άγιο της χώρας St. Patrick (τον τιμάμε και στα μέρη μας κάθε 17.3, με μαύρες μπύρες ανά χείρας). Πώς και γιατί ονομάτισε Πολωνούς metallers δεν είναι ξεκάθαρο, οι ίδιοι θα ξέρουν καλύτερα. Πρόπερσι βρέθηκαν στις «υπόγειες» κυκλοφορίες της χρονιάς, φέτος παίρνουν μερικές αράδες παραπάνω με τον τρίτο τους δίσκο, ο οποίος και αυτός ακροβατεί μεταξύ κιτς και ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής πρότασης. Επιτηδευμένοι όσο δεν πάει, δίχως την αρνητική χροιά της λέξης, παρά με ύφος προσεγμένο λεπτομερώς, που χαιρετίζει σχεδόν άπαντα τα "proto" του metal. Μπλέκουν proto-thrash, proto-black & proto-heavy επιτυχημένα, σα να δημιουργήθηκαν για αυτό, λήγοντας με ευκολία τις κουβέντες περί κιτς, που ενδεχομένως ακουστούν εκ νέου. Οι φωνητικές αρμονίες δεσπόζουν, ένα lyric sheet θα βοηθούσε πάντως, αφού τα αγγλικά τους δεν ακούγονται ως τέτοια, χα. Κάτω από όλο τούτο το παρελθοντικό περιτύλιγμα, η συνθετική ποιότητά τους δεν κρύβεται. Την αποδεικνύουν και οι οκτώ συνθέσεις, από μια μπάντα που απευθύνεται σε λίγους και αξίζει να ακουστεί από περισσότερους.

Bandcamp

Δύο κομμάτια που είναι ουσιαστικά τα πρώτα συνθετικά δείγματα γραφής έπειτα από την επιστροφή του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους Laurent Schroeder-Lebec. Η αρχική σύνθεση λοιπόν του συγκροτήματος επανενώθηκε μετά από σχεδόν μια δεκαετία από την τελευταία τους εμφάνιση με αυτόν τον σχηματισμό το 2012. Ο κιθαρίστας Trevor Shelley de Brauw, μαζί με τον μπασίστα Bryan Herweg και τον ντράμερ Larry Herweg, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Laurent για να μας ταξιδέψουν στο παρελθόν. Επιτέλους επανέρχονται οι χαμένες ιδιότητες και η δημιουργικότητα των Pelican. Αυτό είναι ένα νέο κεφάλαιο στη μακρά και αξιοσημείωτη διαδρομή του συγκροτήματος που δεν ξεφεύγει καθόλου από αυτό το instrumental και ατμοσφαιρικό heavy post-rock που αφήνει μερικές sludge πινελιές.

Bandcamp

Τι κι αν μας έλειψε λιγουλάκι αυτό το all-banger songs στον τελευταίο δίσκο των Dead Poet Society, σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι νεανίες που ακολουθούν το δρόμο τους. Και αυτό μας έρχεται από τους Snayx, την τριάδα από το Brighton που με την πεπατημένη των Royal Blood μας δίνει στο χέρι εδώ και λίγα χρόνια φοβερά κομμάτια το ένα μετά το άλλο. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, "Better Days" που αποτελείται από τέσσερις τραγουδάρες. Οι Snayx, με περίπλοκες ενορχηστρώσεις και επηρεασμένοι από το punk με έναν τρόπο που θυμίζει αρκετά τους Spiritual Cramp, δείχνουν ότι είναι ικανοί να γράψουν τα Radio Hits του μέλλοντος.

Με το EP να ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι "Better Days", δεν θα μπορούσε να βρεθεί κάτι να μας προδιαθέσει καλύτερα. Το βήμα ακολουθούν τα "Sink Or Swim" και "Concrete", δύο εξαιρετικά διασκεδαστικές συνθέσεις όπου οι Snayx μας παρουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο το alternative rock μοιάζει πλέον να συνδέεται με απόλυτη συνάφεια με punk κιθάρες. Επιπλέον, το "King" ρίχνει τους τόνους, όπου φαίνεται πως οι Snayx είναι ικανότατοι να μαζέψουν τις ταχύτητες τους και να γράψουν ένα ρυθμικό αργόσυρτο ροκ τραγούδι που να θυμίζει Queens Of The Stone Age. Καταπληκτική αρχή, ελπίζουμε το μέλλον να τους βρει όπως φαίνεται ότι τους αξίζει.

Website | Spotify

Τι άλλο να πούμε για τους post-hardcore/scream ήρωες του σήμερα, Birds In Row από τούτη την μικρή διαδικτυακή γωνιά; Να, δες εδώ. Από την άλλη, οι Coilguns, το post-punk σχήμα των ηγετών της Hummus Records, γνωρίζουν καλά τι εστί πειραματισμός. Μόλις πριν λίγους μήνες αποθεώναμε το black metal alter ego τους, Trounce. Η δεκαεξάλεπτη σύμπραξη των δύο σχημάτων, μοιρασμένη σε τρεις εκπληκτικές συνθέσεις, ξεπερνά τις υψηλές προσδοκίες. Διπλά φωνητικά με πάθος, προσωπικότητα, βάθος και συναίσθημα, δίνουν τρωτή και προσιτή υπόσταση σε εθιστικούς ρυθμούς, παραμορφώσεις, τσιτώματα, ξεσπάσματα, καρφωτά μελωδικά leads, συνθετικοί σκελετοί που ξεσπούν δίχως αύριο.

Ναι, ο τίτλος είναι αναφορά στο "You, Me & The Violence". Πλέον όμως είμαστε στο κενό, "creatures without fear". Στο γκρίζο που ξεπροβάλλει, δύο αυτόφωτα σχήματα αφήνουν μια απαιτητική σύμπραξη να τους οδηγήσει στο φώς της λύτρωσης. Και εμείς γινόμαστε μάρτυρες τραγουδιών προορισμένων να τα φωνάζουμε μέχρι να φτύσουμε αίμα επειδή ουρλιάζαμε βουρκωμένοι ενώ τις παίζαμε στα pits.

Youtube
Bandcamp

Τι και αν ο Noah Lonergen και το υπόλοιπο συγκρότημά του δεν έχουν κλείσει καν καλά καλά τα δεκαοχτώ, δείχνουν να έχουν καταλάβει πλήρως την ιστορία αλλά και την πραγμάτωση του punk της γενιάς τους. Αν και λίγο εμπορικότεροι από την ουσία, οι Noah And The Loners έχουν αγκαλιάσει ζεστά όλο τον ήχο του punk δίνοντας το δικό τους χρώμα και την εικόνα μιας σύγχρονης, queer punk Βρετανίας έτσι όπως οφείλει να ακουστεί. Σε μια γενιά που συχνά κατηγορείται ως αναίσθητη ή ότι ζει σε έναν διαφορετικό κόσμο σε μια καλά κλεισμένη διαδικτυακή φούσκα, παιδιά σαν τους Noah And The Loners δείχνουν πως κάτι τέτοιο είναι πολύ μακριά από την αλήθεια.

Στα πέντε εκρηκτικά κομμάτια του "A Desolate Warning" EP, Θα συναντήσουμε πολλές επιρροές από όλα τα μονοπάτια και παρακλάδια του punk χωρίς όμως αυτά να ακούγονται αχταρμάς, με αποκορύφωμα το αιρετικό και ευθύ "Just Kids" αλλά και το "Hell Of A Day" που είναι μια εμφανώς πολυσύνθετη μουσική ιδέα. Με περίσσια ειλικρίνεια και περισσότερο θάρρος απ' ότι θράσος, οι Noah And The Loners προβάλλουν πως η γενιά τους αντιλαμβάνεται το punk στη γενέτειρά του και δίνουν λαμπρό παράδειγμα αν ληφθεί υπόψιν το μικρό της ηλικίας τους.

Website | Spotify

Το πρώτο επίσημο δείγμα των Χωρίς Θάνατο το περιμέναμε. Οι ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα άφηναν υποσχέσεις και το "Επίγεια Κολαστήρια" καλείται να τις υλοποιήσει. Το πρώτο άλμπουμ του crust punk σχήματος από τη Θεσσαλονίκη επί 23 λεπτά, με σύμμαχο ένα εξαιρετικό ζωντανό και ογκώδη ήχο, επιτίθεται με δίκαιη d-beat οργή extreme metal ξεσπάσματα και πανταχού παρόντα κοψίματα, και σκοτεινά κιθαριστικά leads κατά πάντων. Οι έξι παρθενικές συνθέσεις των Χωρίς Θάνατο ηχούν βγαλμένες από την τοπική παράδοση σχημάτων όπως οι Καταχνιά, Mummrah, αλλά και φυσικά του εμβληματικού και χαρακτηριστικού εγχώριου hardcore/crust ήχου όπως διαμορφώθηκε στα ‘90s από τους μεγάλους παλαιούς της D.I.Y. σκηνής.

Οι Χωρίς Θάνατο όμως πατάνε και πάνω στις απολήξεις του πατροπαράδοτου stenchcore και της στροφής που πήρε την προαναφερθείσα δεκαετία στις Η.Π.Α., φέρνοντας μαζί τους κάτι από Μινεάπολη και Νέα Υόρκη. Με πνιγηρά φωνητικά, πελώρια κομμάτια όπως το "Απόδραση", αδυσώπητα ξεσπάσματα όπως το σπουδαίο δεύτερο μισό του "Επίγεια Κολαστήρια", και ένα οριακά επτάλεπτο φινάλε με κορύφωση - κάλεσμα στο "Εκκωφαντική Σιωπή", οι Χωρίς Θάνατο συστήνονται και προστίθενται στην πολύμορφη, απαραίτητη και σταθερά ενδιαφέρουσα εγχώρια crust παράδοση. Επίσης, εξωφυλλάρα.

Bandcamp
Youtube

Εάν είσαι λάτρης του οσίου τριπτύχου doom - stoner - sludge, τότε μια μπάντα με την οποία σίγουρα πρέπει να έρθεις σε επαφή είναι οι Leather Lung οι οποίοι υπάρχουν κοντά στα δέκα χρόνια ωστόσο φέτος, δημιουργούν την κυκλοφορία που θα τους βάλει στο ραντάρ. Το "Graveside Sin" είναι ένας δίσκος ορισμός του μερακλήδικου, από άτομα που φαίνεται ότι θέλουν να είναι τα κακά παιδιά του μαγαζιού μα καλοί παίκτες της κιθάρας.

Η κιθαριστική μεριά του "Graveside Sin" λάμπει και η καθαρή παραγωγή του πάει γάντι, ενώ τα φωνητικά θυμίζουν τις παλιές καλές μέρες των Dopethrone, ενώ η διάθεση για ξέφρενα πάρτι με πολλών ειδών ουσίες θυμίζει τα λαμπρά χρόνια των Monster Magnet. Ένας δίσκος γεμάτος κομμάτια ένα προς ένα, ξεχωρίζοντας ίσως τα "Big Bad Bodega Cat", "Empty Bottle Boogie", "Guilty Pleasure" και "La La Land", είναι δεδομένο ότι θα κρατήσει το ενδιαφέρον και θα μπει στις επιλογές πολλών για δίσκους που ανεβάζουν τη διάθεση ενώ ξεσπούν, ειδικά μεταξύ υμών από τη στονερομάνα Ελλάδα.

Bandcamp | Spotify

Τω καιρώ που ανάμεσα στις υπόλοιπες ανασκοπήσεις τρέχαμε κι εκείνη για τον ατμοσφαιρικό μικρόκοσμο, ένας από τους βασικότερους άγραφους κανόνες μας έλεγε ότι «αν δίπλα στη μαυρίλα και το heaviness υπάρχουν πλήκτρα ή/και πιασάρικες μελωδίες, μπαίνει εδώ». Η πρόταση των Illumishade βγάζει ακριβώς αυτό, με μία επιπλέον δόση μοντέρνας αισθητικής. Η Fabienne Erni έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Οι κιθάρες του, συνοδοιπόρου της στους Eluveitie, Jonas Wolf εναλλάσσονται με τα πλήκτρα της Mirjam Skal στο δεύτερο σκαλί. Αν στο ντεμπούτο τους έμοιαζαν να δίνουν περισσότερες υποσχέσεις από όσες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν, εδώ το σύνολο κάνει ένα βήμα μπροστά. Τα δύο βασικότερα κομμάτια στο παζλ του κουιντέτου, οι σκοτεινές αποχρώσεις και τα djent-ish στησίματα, κουμπώνουν σαφώς καλύτερα. Η τραβηγμένη διάρκεια και οι μικρές παραφωνίες δεν αρκούν για να χαλάσουν την εικόνα. Η ισορροπία του "Enemy", η γλυκύτητα του "Cloudreader" και η ένταση του "Riptide" έχουν κάθε λόγο να ξεχωρίσουν και να γράψουν το όνομα των Ελβετών στον χάρτη του σύγχρονου σκληρού ήχου.

Το πρώτο δείγμα γραφής των Αθηναίων Falooda είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Δέκα λεπτά μοιρασμένα σε τέσσερα κομμάτια ακατάσχετα θορυβώδους post-hardcore με έντονα noise στοιχεία, ορίζουν την έξαλλη και αλλοπρόσαλλη οπτική των Falooda. Μπασογραμμές και σπαστικά screamo κιθαριστικά leads με έντονες DEVO-core αναφορές, μια έξυπνη αντίληψη του σύγχρονου πειραματικού grindcore, ζωντανή παραγωγή που συνεισφέρει τα μέγιστα στην μετάδοση ενέργειας των σύντομων συνθέσεων, και κυρίως «πειραγμένα» και πολυσχιδή φωνητικά που, δεν φοβούνται να εκτεθούν και να δοκιμάσουν τα όρια του τραγουδιστή αλλά και του ακροατηρίου. Εν τέλει όμως, πίσω από τον πολύχρωμο ηχητικά καταιγισμό των Falooda, αναδεικνύονται διάφορες προοπτικές αναφορικά με το που μπορεί να φτάσει, αλλά και προς τα πού να κινηθεί, αυτή η προσέγγιση σε ένα ηχητικό κοκτέιλ ικανό να σε στείλει με overdose. Αναμένουμε τη συνέχεια με ενδιαφέρον.

Bandcamp
Youtube

Δεύτερο EP για το νεανικό trio από το Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας κι είμαι εδώ για να πω ότι αυτό το σχήμα ενδέχεται να κάνει πολύ σπουδαία πράγματα, όταν τελικά κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του. Εδώ έχουμε έναν συνδυασμό ανάμεσα σε dance punk και noise rock τεχνοτροπίες που δεν μπορούν παρά να φέρουν στο νου κάτι από Gila Band και Model/Actriz. Οι Chalk όμως έχουν τον δικό τους χαρακτήρα. Οι συνθέσεις τους είναι συμπαγείς, τα φωνητικά πιο σκοτεινά από των γκρουπ που προαναφέρθηκαν και συνολικά αποπνέουν μια μεγαλύτερη ηχητική επικινδυνότητα. Το "Conditions II" περιέχει τέσσερα τραγούδια σε μόλις 14 λεπτά και, παρά το γεγονός πως το δείγμα δεν προλαβαίνει να σε παρασύρει ολοκληρωτικά, είναι εμφανές πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα με πολλά ηχητικά χαρίσματα. Ήχοι μυστηριώδεις και κλινικοί, ατμόσφαιρες κλειστοφοβικές και μια πνιγμένη οργή οδηγούν τα βήματα των Chalk προς έναν άγνωστο προορισμό. Προτείνω να παρακολουθήσουμε προσεκτικά αυτή την πορεία, ακόμα κι αν επικρατήσει το φως του "Bliss".

Bandcamp
Spotify

Παρά τον τίτλο του, δεν υπάρχει καμία ανάγκη να χωρίσεις τα υποϊδιώματα που συνθέτουν το "The Need To Separate" μιας που είναι μια εκ των πολλών περιπτώσεων όπου το post-hardcore με το dreamy shoegaze - grunge συνυπάρχουν λες και δημιουργήθηκαν μαζί ως είδη. Το πανέμορφο και γεμάτο φρέσκες ιδέες αυτό EP μας έρχεται από τους ιδιαίτερα νεαρούς - ως συγκρότημα - Shell από την Ουαλία και κερδίζει τις εντυπώσεις με τα ως επί το πλείστον σύντομα με περιεκτικά κομμάτια του, δίνοντας μας ουσιαστικά μια αφρόκρεμα του σύγχρονου σκληρού μα και ταυτόχρονα ευαίσθητου ήχου.

Στο πολυταξιδεμένο μουσικά εικοσάλεπτο του "The Need To Separate" EP, θα βρούμε πολύχρωμες προεκτάσεις των ακουσμάτων που προαναφέραμε. Για παράδειγμα, σε στιγμές σαν το "Give Yourself Away" θα θαυμάσουμε τη αμεσότητά του, στο "Cold Hand" την περίπλοκη δομή του που εξιστορεί πολλά μέσα σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά, αλλά και στο "D.I.A.D." θα ζηλέψουμε πόσο εύκολα μπορεί να γραφτεί ένα κομμάτι χαοτικό και ταυτόχρονα εύπεπτο. Οι Shell είναι ένα συγκρότημα που σίγουρα πρέπει να έχουμε στο νου μας για την πρώτη του ολοκληρωμένη κυκλοφορία.

Spotify