Sintage

Ξανάβαλα να δω από την αρχή "Stranger Things", βλέπετε κοντοζυγώνουν τα νέα επεισόδια, το τέλος της σειράς και μια υπενθύμιση άρμοζε πολύ. Στο ενδιάμεσο των προβολών της, το κενό γέμιζε από το νέο δίσκο των Γερμανών και η σύνδεση έγινε άμεσα: στο εξώφυλλο (συνέχεια του προηγούμενου) βλέπω πλέον τον Eddie τoν Munson ενώ προσπαθεί να σώσει το Hawkins με την ηλεκτρική του κιθάρα, αμέ.

Πέρα απ’ την πλάκα, ο συγκεκριμένος χαρακτήρας θα ταίριαζε μια χαρά σε μία μπάντα σαν τους Sintage, οι οποίοι πρεσβεύουν, τιμούν και ασπάζονται άπαντα τα κλισέ που συνοδεύουν το heavy metal από τα χρόνια τα παλιά: την επαναστατικότητα, την αίσθηση ελευθερίας, τη διαφοροποίηση από τη μάζα, παρέα με την ενέργεια, το κέφι και τον ιδρώτα που θα χυθεί στο σανίδι. "Blood Upon The Stage" κανείς;

Στον τρίτο τους δίσκο πλέον οι Γερμανοί και προσπαθούν να ρίξουν γέφυρες μεταξύ των δύο προηγούμενων, να ταιριάξουν δηλαδή την ορμή και ταχύτητα του "Paralyzing Chains" με τη μελωδική γραμμή που κατά κόρον ακολούθησαν στο ντεμπούτο τους. Για πείραμα, βάλτε τον εναρκτήριο δυναμίτη "Ramming Speed" δίπλα στο "Silent Tears". Άδικο μάλλον, μιας και ο δεύτερος τίτλος μαρτυρά το συναισθηματικό του φορτίο και φανερώνει τη μελωδικότητά του. Γιατί, ο πρώτος τί κάνει;

Εκ των πολλαπλών ακροάσεων προκύπτει πως η επιδίωξή τους στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Οπαδοί και αυτοί του «ουκ εν τω πολλώ το ευ», με μπροστάρη το μαγικό αριθμό 8 για τις συνθέσεις και τη διάρκεια χαλαρά υπό των σαράντα λεπτών. Τα λέει και τα πράττει εδώ και χρόνια ο Arthur Rizk, να τον ακούτε. Και όχι, δε θα τον βρούμε (και) σε αυτόν το δίσκο. Έναν δίσκο καμωμένο να ακουστεί και να παιχτεί σε σκηνές, ώστε να υλοποιηθεί η ιδέα «Αίμα και Άμμος» που προαναφέρθηκε.

Όσο περισσότερο σκαλίζω τις συνθέσεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι μια σύνδεση με τους πολυαγαπημένους Spirit Adrift και αυτή τη λογίζω μονάχα ως κοπλιμέντο. Αγάπη για το NWBHM, όπου δέσποζαν οι κιθαριστικές μελωδίες, με την ορμή που έφερε το "Kill 'em All" σε ένα χωνευτήρι σύντομων και άκρως αποτελεσματικών ιδεών, από τις οποίες εκλύεται περίσσεια ενέργεια και πάθος. Από τους πλέον διασκεδαστικούς δίσκους της χρονιάς - η έναρξη στο "Cutting The Stars" θα μπορούσε να ανήκει στον Eddie - για όσους δε θεωρούν πως ό,τι παλιό ισούται με ξεπερασμένο. Ξεκάθαρα και παθιασμένα, όχι.

Bandcamp