Bob Mould, Che Arthur @ Gazarte Ground Stage, 14/11/25

Ενθουσιασμός. Δεν υπάρχει νομίζω καλύτερη λέξη για να περιγράψει τα συναισθήματά μου, μπαίνοντας στο Gazarte προκειμένου να δω από κοντά τον Bob Mould. Και αυτό γιατί, πέρα την προσωπικής μου αδυναμία σε οτιδήποτε έχει συμμετάσχει, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν μια τόσο πλούσια δισκογραφία με τόσα πολλά σπουδαία κομμάτια που μπορεί να καταστήσει ακόμη και μια solo electric εμφάνιση σε καθηλωτική εμπειρία.

Πριν τον Bob Mould όμως, στη σκηνή βρέθηκε ο Che Arthur. Πιστός στη θεματική της βραδιάς, με μια κιθάρα (όχι ηλεκτρική) στο χέρι, ο άλλοτε κιθαρίστας των υποτιμημένων Atombombpocketknife εντυπωσίασε με τον λυρισμό του αλλά και με την ανεπιτήδευτη απλότητά και σεμνότητά του πάνω στη σκηνή. Χωρίς φανφάρες κι εστιάζοντας στην ομορφιά των τραγουδιών του, ο Che Arthur, για περίπου μισή ώρα, μας παρουσίασε συνθέσεις που απαιτούσαν την προσήλωση του κοινού, κάτι που όμως, δυστυχώς, δεν επετεύχθη. Κι εδώ θέλω να σταθώ και να πω πως αυτό το αίσχος που έχει γίνει θεσμός τα τελευταία χρόνια όπου το κοινό μιλάει ασταμάτητα και δυνατά σε όλη τη διάρκεια του support, εκτός από ενοχλητικό είναι και εξωφρενικά αγενές. Και δεν το παίζω υπεράνω καθώς κι εγώ, είτε γιατί δεν μου άρεσε, είτε γιατί ήμουν κουρασμένος, έχει τύχει να βαριέμαι να δω κάποιο support. Όμως, από τη στιγμή που είμαι εκεί, είναι αδιανόητο να συμπεριφέρομαι με έναν τρόπο που μπορεί να δημιουργήσει αμηχανία στον υπόλοιπο κόσμο ή στον καλλιτέχνη. Κι εντάξει, να’μαστε σε εξωτερικό χώρο, ok, πάει στο διάολο αλλά να είμαστε κάποιες εκατοντάδες άνθρωποι σε κλειστό χώρο παρακολουθώντας έναν μουσικό με μια ακουστική κιθάρα και κάποιοι να φωνάζουν και να γελάνε δυνατά, αδιαφορώντας για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους, είναι μια άθλια συμπεριφορά που κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει.

Κι εδώ σταματάω τη δίκαια γκρίνια μου για να επιστρέψω σε όσα ζήσαμε το βράδυ της Παρασκευής. Με το κοινό που, με μικρές εξαιρέσεις, αποτελούνταν κυρίως από μεσήλικες, να έχει αυξηθεί αλλά σε σχετικά χαλαρούς ρυθμούς, στις 22:20 ο σπουδαίος Bob Mould άρπαξε την ηλεκτρική κιθάρα του και, μέσα σε χειροκροτήματα, ξεκίνησε το πρόγραμμα του. Το "The War" επιβεβαίωσε γρήγορα κάτι που ίσως ήδη ξέραμε όσοι βρεθήκαμε εκεί. Ότι δηλαδή, είτε μόνος του, είτε με συγκρότημα, είτε με ολόκληρη ορχήστρα, ο Mould είναι καθηλωτικός πάνω στη σκηνή και τα τραγούδια του, όπως και να παίζονται, παραμένουν πανίσχυρα και καθηλωτικά. Εξάλλου, το να παίζει solo είναι κάτι που το έχει κάνει για πολλά χρόνια και το κατέχει απόλυτα, κάτι που επιβεβαιώθηκε από νωρίς.

Από εκεί και πέρα, το γρήγορο πέρασμα στην περίοδο των Hüsker Dü με τα "Flip Your Wig" και "I Apologise", και μετά σε αυτή των Sugar με το "Hoover Dam", ζέσταναν για τα καλά το κοινό που, ακόμη και αν είχε αμφιβολίες πριν το live, κάπου εκεί τις άφησε για τα καλά πίσω του, παρασυρόμενο από την ζωντάνια του καλλιτέχνη. Κι αυτό είναι κάτι στο οποίο θέλω να εστιάσω. Πολύ συχνά γράφουμε για "αιώνιους έφηβους" για να περιγράψουμε το πως μερικοί δημιουργοί, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, πετυχαίνουν να διατηρούν τη νεότητα τους πάνω και κάτω από τη σκηνή. Όμως, οφείλω να ομολογήσω πως η περίπτωση του Mould είναι πραγματική ξεχωριστή καθώς δεν μπορώ να θυμηθώ αντίστοιχο παράδειγμα όπου ένας μουσικός να έχει έναν τέτοιο ειλικρινή, σχεδόν παιδικό, ενθουσιασμό καθώς παίζει τα κομμάτια του. Και, φυσικά, αυτή την αίσθηση μεγεθύνει και η φωνή του η οποία, 45 χρόνια μετά τις πρώτες του ηχογραφήσεις, παραμένει αναλλοίωτη και νεανική.

Είναι φοβερό πάντως το πόσα καλά κομμάτια έχει γράψει ο Mould με αποτέλεσμα όλες οι επιλογές του από την solo δισκογραφία του να είναι απολαυστικές και, παράλληλα, μετά από 25 κομμάτια, να σκέφτεσαι πως είχε άλλες 25-30 σουξεδάρες που θα μπορούσε να πει. Εξάλλου, όπως αποδείχθηκε και στο "Here We Go Crazy" από τον πιο πρόσφατο δίσκο του, όπου ο κόσμος ένωσε την φωνή του μαζί του, η απόσταση ανάμεσα σε παλιά και νέα κομμάτια δεν είναι και τόσο μεγάλη καθώς όλες οι στάσεις της καριέρας του διατηρούν το ίδιο επίπεδο έμπνευσης και καλλιτεχνικής αξίας.

Η βραδιά λοιπόν μπορεί να μην είχε μεγάλες εκπλήξεις, αλλά διέθετε σίγουρα πολλές στιγμές συγκίνησης με τον δημιουργό να πετυχαίνει να γεμίσει τη σκηνή και, παρά κάποια άτσαλα σημεία που όμως ταίριαζαν σε αυτό που βλέπαμε κι ακούγαμε (punk είσαι εξάλλου), απέδωσε αξιοπρεπώς τα τραγούδια του, θυμίζοντας μας όλους τους λόγους για τους οποίους ο Bob Mould αποτελεί έναν από τους κορυφαίους και πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της ευρύτερης εναλλακτικής rock σκηνής.

Για το τέλος, με εξαίρεση τα "See A Little Light" και "If I Can’t Change Υour Mind", ο μουσικός μας χάρισε μια εντυπωσιακή επιλογή από κομμάτια των Hüsker Dü. Αφού μας ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους των Η.Π.Α. για το χάλι που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, τονίζοντας πως αφιέρωσε την ζωή του στο να γράφει τραγούδια ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους που κυβερνούν αυτή τη στιγμή τη χώρα του, μας ενημέρωσε πως θα παίξει μερικά πιο λυπητερά κομμάτια. Και κάπως έτσι, το "Hardly Getting Over It" μας διέλυσε τις ψυχούλες, το "Too Far Down" έχωσε πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή, ενώ το "Never Talking to You Again", που προσωπικά με εξέπληξε καθώς είναι μια σύνθεση του Grant Hart, έκανε όλο το Gazarte να τραγουδάει, προτού το "Celebrated Summer" μας πάρει τα μυαλά. «Θα παίξω 1 κομμάτι ακόμη» έλεγε συνεχώς ο Mould και τελικά πρέπει να έπαιξε αλλά 4-5, με το "Zen Arcade" να αναδύεται στο προσκήνιο μέσα από τα υπέροχα "Something I Learned Today" και "Chartered Trips" με το "Makes No Sense at All" να κλείνει πανηγυρικά μέσα σε δυνατά χειροκροτήματα μια εξαιρετική εμφάνιση από έναν σπουδαίο δημιουργό.

Ναι, φυσικά, κι εγώ θα ήθελα να έχει μαζί του ένα μπάσο και μια ντραμς, όπως εξάλλου έχει σε άλλες στάσεις της τωρινή περιοδείας του, καθώς, όπως τουλάχιστον εγώ το ένιωσα, θα μετέτρεπαν τη συναυλία στην απόλυτη εμπειρία ζωής. Όμως, και πάλι, αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν πάνω από αξιοπρεπές και, για μερικούς από εμάς, κάτι συγκλονιστικό. Και για αυτό τον λόγο, βγαίνοντας, άκουγες τους πάντες γύρω σου να παραμιλούν ενθουσιασμένοι για αυτό που βίωσαν. Προσωπικά, διασκέδασα, κοπανήθηκα, συγκινήθηκα, και, γενικώς, το ευχαριστήθηκα από τα βάθη της ψυχής μου καθώς το να τον δω από κοντά ήταν ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά απωθημένα μου. Διατηρώ μια ελπίδα πως μπορεί στο μέλλον να τον ξαναδούμε, είτε με τους Sugar, είτε με το προσωπικό σχήμα του, όμως, αν τελικά αυτή είναι η μοναδική φορά που θα τον έχω δει live, είμαι απολύτως ευχαριστημένος. Όπως εξάλλου λέγανε και σε ένα πηγαδάκι δίπλα μου πριν τη συναυλία: «Έλα μωρέ, και με μια κιθάρα να τα παίξει, θα του φιλήσουμε το χέρι, θα τον ευχαριστήσουμε για όλα, και θα φύγουμε». Ε, και αυτό κάναμε με την πραγματικότητα, τελικά, όχι απλά να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, αλλά να τις ξεπερνά, επιβεβαιώνοντας το τεράστιο καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Bob Mould.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος