Αυτές ήταν οι λέξεις που συνόδευσαν το bandcamp του ομότιτλου δωδεκάιντσου EP των Αυστραλών Body Maintenance όταν μου προτάθηκαν από έμπιστο άτομο. Οι Γερμανοί από το ντεμπούτο κιόλας φρόντισαν να αποκτήσουν φανατικό κοινό και να ξεχωρίσουν με εκνευριστική άνεση στην υπόγεια post-punk αναβίωση της προηγούμενης δεκαετίας. Η πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Αυστραλών, κατά κάποιο τρόπο απηχεί τις ίδιες επιρροές και διαθέτει μια παραπλήσια προσωπικότητα. Οι ίδιοι αναφέρουν τους Chameleons (προφανώς) ως επιρροή, ενώ θαυμάζουν μπάντες όπως οι Spectres, Belgrado και A Culture Of Killing, αλλά είναι σαφές πως η χρονομηχανή έχει σταματήσει στην Αγγλία του 1982. Οι gothic πινελιές δε σε σημεία όπως το "Pentridge", προσδίδουν ένα βελούδινο μωβ ηχόχρωμα στο γκρίζο. Αν δεν βρεις τον εαυτό σου να κολλάει με τους ρυθμούς του "Death’s Hall", τότε μπορείς να προσπεράσεις άφοβα. Αν τελικά μείνεις, θα δεις έναν υπέροχο διάλογο εγχόρδων και synths υπό τη σκιά μελαγχολικών φωνητικών, ο οποίος όπως στο "Transit" ηχεί όσο μετρημένος απαιτεί για να εθίσει.

Youtube
Bandcamp

Θεωρώ πως θα ήταν κρίμα αν το όνομα των Last Agony δεν αποτελεί παραλλαγή του τίτλου του κλασικού EP των Zouo μιας και θα έδινε ένα ιδανικό στίγμα για τον ήχο τους. Οι Αμερικανοί, στο ντεμπούτο διάρκειας 18 λεπτών, ξεδιπλώνουν μέσα σε όλη την αποκρουστική της ομορφιά, την '80s δύναμη του metal/punk, και του τότε πρωτοσχηματιζόμενου crust, γνωστού πλέον ως stench. Μην το ψάχνετε, οι Doom βρίσκουν την φασαρία της Ιαπωνίας και βομβαρδίζονται από σουηδικά riffs. Καταμεσής, επικρατούν και μερικά extreme metal riff, τα οποία, όπως και στην πρόσφατη δισκάρα των Παροξυσμός, υπενθυμίζουν πως διακατέχονται από άλλη δυναμική όταν ενσωματώνονται σε έναν hardcore εξωσκελετό. Άκου απλά το κάφρικο μεγαλείο του "Diabolism". To "The Imminent Slaughter" εκπέμπει μίσος και μηδενισμό. Είναι ωμό σε τέτοιο βαθμό ώστε οι ακροάσεις να καθίστανται δοκιμασίες αντοχής. Είναι αδιανόητα εύστοχο και αισθητικά άρτιο. Είναι ένα από τα πιο πειστικά ντεμπούτα της χρονιάς στον χώρο του, μια καταστροφική απόλαυση για τους λάτρεις του θορύβου.

Bandcamp

Ο νέος δίσκος των Golpe, solo project του Ιταλού Tadzio Pederzolli, είναι 17 λεπτά αχαλίνωτου, πολιτικοποιημένου d-beat. Οι δέκα συνθέσεις, αντηχούν βγαλμένες από κάποια μετάλλαξη του UK82 street hardcore, γέννημα θρέμμα της κληρονομιάς των Discharge. Με μια παραγωγή που δίνει έμφαση στα μπάσα και κυρίως στο ταμπούρο, έτσι ώστε οι μονολιθικοί ρυθμοί να διακατέχουν την πρωτοκαθεδρία, οι Golpe τα παίρνουν όλα παραμάζωμα. Δεν σπαταλούν, όχι δευτερόλεπτο, ούτε σπιθαμή χρώματος, όπως αποκαλύπτει το σαφές μήνυμα του εξωφύλλου. Όταν ο κόσμος έχει μετατραπεί σε μια απέραντη καταναλωτική μηχανή, όταν η ελπίδα για συστημική αλλαγή καταρρέει ωσάν πύργος από τραπουλόχαρτα, τότε, δίσκοι όπως αυτός, που μεταφράζεται ως «η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική σου», δεν επιδιώκουν απλώς ένα ανεξέλεγκτο χάος. Επιχειρούν, ωμά, βρώμικα, αποφασιστικά και οργισμένα, διατυμπανίζοντας «υποκρισία» όπως συμβαίνει στο "Societa", να αφυπνίσουν. Η οργή μπορεί να αντιταχθεί του μηδενισμού. Πάτα το replay.

Bandcamp

Το demo τριών κομματιών της αμερικανικής τριάδας από το Γουισκόνσιν που αυτοαποκαλούνται ως To The Dogs, κυκλοφορεί επίσημα ως επτάιντσο με καλύτερη παραγωγή, αποτελώντας το ουσιαστικό δισκογραφικό τους ντεμπούτο. Από το εξώφυλλο, ίσως και το όνομα, τα πράγματα καθίστανται ιδιαίτερα σαφή. Οι Anti-Cimex και οι Warfare, συναντούν σκανδιναβικό black/thrash, με τα πράγματα να εκτροχιάζονται. Οι φωνητικές ερμηνείες στο "Prowler" της Nikki Jeremic είναι για σεμινάριο λάγνας επιθετικότητας. Οι κιθάρες, είναι όσο «θαμμένες» απαιτεί η μείξη, ενώ το επικό Celtic Frost πισωγύρισμα στο φινάλε του ομότιτλου, τιμά τις, ορθές, '80s extreme metal επιρροές της μπάντας. Το "To The Dogs" απευθύνεται αποκλειστικά σε λάτρεις αυτών των ήχων, με τα επόμενα βήματα να αναμένονται με ενδιαφέρον.

Bandcamp

Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ο Alfa Mist έγραψε το εξαιρετικό "Antiphon", συνέχισε με το "Structuralism" χάνοντας λίγο σε εμπνευση και έρχεται φέτος με μια παρόμοια διάθεση. Χωρίς κανένα στοιχείο του δίσκου να γίνεται προβλέψιμο, βαρετό ή ανυπόφορο η ισορροπία κερδίζει και οι παλιοί εκμοντερνισμένοι ήχοι φτιάχνουν έναν καλό δίσκο γεμάτο ιδέες, ματιές στο μέλλον και σαγηνευτική ωριμότητα. Είναι αρκετά ζεστό, ακούγεται προσβάσιμο και καταλήγει προκλητικό. Δεν κουράζει. Δεν μοιάζει δήθεν. Έχει μια καλή αρμονία μεταξύ πνευστών και beat και μια όμορφη παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα. Παρότι θα παίξει πολύ στην μοντέρνα nu jazz σκηνή, αν το προσέξεις τελικά κερδίζει με τα κλασικά του στοιχεία.

Spotify
Bandcamp

To εγχώριο one-man band του Soulreaper, ονόματι Winter Eternal, κυκλοφορεί τον τρίτο του δίσκο και συνεχίζει την προσπάθειά του να ενώσει ηχητικά το σκανδιναβικό μελωδικό black/death metal με την παραδοσιακή εγχώρια σκηνή. Θυμίζοντας έντονα, ως προς τη νοοτροπία, σχήματα όπως οι Thulcandra, οι Winter Eternal με το "Land Of Darkness" επιδίδονται σε riff-άτο, ατμοσφαιρικό black metal, το οποίο σε στιγμές όπως της ομώνυμης σύνθεσης γίνεται πιο ρυθμικό και επικό, ενώ σε άλλες όπως το "Crown Of Stars" ξεδιπλώνει την απαιτούμενη μελαγχολία. Δίχως να υπάρχει έντονη ποικιλία σε εντάσεις, ο δίσκος ηχεί όσο παγωμένος και επιθετικός απαιτεί η συγκεκριμένη πτυχή. Με μόνο μειονέκτημα, πέραν της έλλειψης πιο «προσωπικών» στοιχείων, την απόδοση στα φωνητικά η οποία ανά στιγμές με αποσυντονίζει από την ένταση των μελωδιών, οι Winter Eternal, που με τη διασκευή τους σε Gates Of Ishtar ξεκαθαρίζουν πως δεν κρύβουν τις επιρροές τους, ηχούν όσο νοσταλγικοί όσο επιθυμείται, χαρίζοντας ποιοτικές ακροάσεις.

Bandcamp

Το ντεμπούτο EP του εγχώριου black/death metal ντουέτου, Kvadrat δεν είναι μια συνηθισμένη κυκλοφορία. Στις τέσσερις συνθέσεις συνολικής διάρκειας 23 λεπτών, το συγκρότημα του οποίου το όνομα ταυτίζεται με το λογότυπό του, ξεδιπλώνει μια ριζικά διαφορετική ηχητική πτυχή σε σχέση με τις συνηθισμένες του εγχώριου extreme metal. Η Γαλλία των αρχών του αιώνα συναντά τη Νέα Ζηλανδία της περασμένης δεκαετίας, υπό το κυκλοθυμικό πρίσμα της Ισλανδίας. Οι δυσαρμονίες των Kvadrat, άλλες φορές αρματώνονται από neocrust περάσματα και άλλες από πιο ambient χωρία. Άλλοτε διεισδύουν στο θυμικό σου όπως στο καταληκτικό ομότιτλο του οποίου ο δυισμός ρυθμικής μονολιθικότητας με κιθαριστική περιπλοκότητα θα σε μετατρέψει σε οπαδό, και άλλοτε επανέρχονται σε διαδοχικά εξοντωτικά κύματα όπως στο "Αποκοπή".

Εδώ δεν χωρούν φαντασιακά και παρελθοντικά ιδεώδη. Αυτό το EP αποπνέει έναν άχρονο, προσωπικό μηδενισμό, που, ακόμη και αν προς το παρόν «φορά» τις επιρροές του, διακατέχεται από μια αίσθηση κινδύνου. Δεν είναι τεστ αντοχής, αλλά ένα παράθυρο στο παρόν που ξεπροβάλλει από την αποδόμηση των ζωτικών στοιχείων του ακραίου ήχου. Το μέλλον, διαγράφεται όσο λαμπρό όσο επιθυμούν οι δημιουργοί του, σαν το φινάλε του "Λήθαργος". Αυτοί οι κύριοι ίσως και να βρήκαν αντίπαλο για φέτος.

Bandcamp

Οι Ρώσοι Passéisme στο ντεμπούτο LP τους, εισέρχονται στο υπόγειο γαλλικό κλασικίζον/ μεσαιωνικό black metal, που με μπάντες όπως οι labelmates Vehemence, Sühnopfer, και κάποια σχήματα της Les Acteurs De L’ Ombre Productions διακρίνεται τα τελευταία χρόνια. Μεταδίδοντας θεματικά την απαισιοδοξία, τον αισθησιακό ανορθολογισμό, μια παγανιστική διάθεση και κυρίως την παρακμή που ενέπνευσε το ρεύμα Fin De Siècle, oι Passéisme στα επτά "chants" του δίσκου, όπως αποτυπώνονται στο φοβερό εξώφυλλο, δίχως να γίνουν στιγμή νωχελικοί ή να ρίξουν τις ταχύτητες στοχεύουν στην ουσία ιδιώματος. Ακατάπαυστα και μανιώδη riffs, αδιανόητα πετυχημένα φωνητικά που αντιτάσσονται σουρεαλιστικά του πιο εκλεπτυσμένου concept τιμώντας τις επιρροές από Apollinaire, και μια διαρκής αίσθηση εκτροχιασμένης επικινδυνότητας, κατακλύζουν ένα άλμπουμ που ακόμα και όταν συναντήσει κριτικά τον διαφωτισμό, στο δεκάλεπτο φινάλε του, δεν θα φοβηθεί να ξεδιπλώσει τις συνθετικές του αρετές. Όπως και στην περίπτωση των υποτιμημένων Cénotaphe, οι Passéisme δεν υπολείπονται ψυχωμένης black metal ουσίας, δίνοντας ηχητικό νόημα στην προσέγγισή τους.

Youtube
Bandcamp

Με τέτοιον τίτλο, μιλάμε για τον Όλυμπο στον Άρη, μερικά στατιστικά έχουν αξία: δυόμιση φορές το ύψος του Έβερεστ από το επίπεδο της θάλασσας, το δεύτερο υψηλότερο βουνό και το μεγαλύτερο ηφαίστειο στο ηλιακό σύστημα. Ζητούμενο πρώτο, ο όγκος λοιπόν. Τα riff είναι τεράστια και ποικίλα, ικανά να ενθουσιάσουν τους φίλους ας πούμε των Tool. Και των Sabbath. Οι Αυστριακοί παίζουν μεγάλη και προοδευτική μπάλα. Οι εναλλαγές τους φέρνουν τον κακό χαμό, με την καλή έννοια, και την αμέσως επόμενη στιγμή σε κολλάνε στον τοίχο με τα πιο ουσιαστικά solo της χρονιάς. Το ορχηστρικό κομμάτι σπάει τον δίσκο στα δύο, μια τρίλεπτη στιγμή ιδιοφυίας που χαράσσεται αστραπιαία στο μυαλό. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια, εξ ου και η μικροσκοπική παρουσίαση της τρίτης δουλειάς της μπάντας. Όσο για το έτερο ζητούμενο, το διαστρικό ταξίδι και την τηλεμεταφορά στο συγκεκριμένο μέρος, νιώθω ότι το εξώφυλλο το κάνει και με το παραπάνω. Οι πέντε συνθέσεις είναι απλά η προσπάθεια ανάβασης σε αυτό το τέρας της φύσης.

Bandcamp

Πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία από την πάντα ποιοτική Kommun 2, αυτή τη φορά στο χώρο του στονεράδικου space rock. Πρόκειται για τη δεύτερη δουλειά του Δανέζικου συγκροτήματος που τολμάει να τραγουδήσει στη γλώσσα του και, ομολογουμένως, αυτό είναι μάλλον και το μοναδικό του μεγάλο μειονέκτημα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι η συνήθεια του να ακούμε πλέον παντού αγγλικά, ούτε η άγνωστη γλώσσα αλλά ότι είναι μία αντικειμενική παρατήρηση πως σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται ο στίχος (ο φωνητικός ήχος όπως ένας ακροατής που δε μιλάει τη γλώσσα μπορεί να τον αντιληφθεί) να μην «πατάει» καλά πάνω στη μουσική. Ίσως να είναι και το λαρύγγι του τραγουδιστή που δυστυχώς όσο echo και να βάλει, δεν κρύβει τις περιορισμένες δυνατότητές του, ίσως να είναι και ότι το πιο όμορφο και ατμοσφαιρικό τραγούδι (με το φλάουτο και τα όλα του) περιέχει μία υποβλητική, υποτίθεται, αφήγηση που προφανώς χάνει το νόημα της όταν δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Και είναι κρίμα γιατί, κατά τα άλλα, καθαρά μουσικά, το συγκρότημα, χωρίς να βάζει κάποια πολύ δική του σφραγίδα, παίζει πολύ όμορφα ανάμεσα στους Eloy και τους Hawkwind και από εκεί μέχρι τους Monster Magnet. Αξίζουν να τσεκαριστούν από τους φίλους του είδους, αλλά τους αναλογούν ακόμα κάποια βήματα προόδου, με σημαντικότερο να καταφέρουν να αναδείξουν τα μελωδικά ή/και ρυθμικά στοιχεία της γλώσσας τους σε τέτοιο βαθμό που να την απαλαμβάνουμε ηχητικά χωρίς να νοιαζόμασατε τι λέει.

O Chris Potter παρουσιάζει πέντε κομμάτια. Ουσιαστικά επανέρχεται μετά το 2019 που είχε παρουσιάσει το "Circuits" και συμμετείχε στο υπέροχο Crosscurrents (Trio), όπως είχαμε δει στην τότε ανασκόπηση του είδους. Παίζει σαξόφωνα, κλαρινέτο, φλάουτο και πλήκτρα. Έχει μαζί του πάλι τον James Francies στο πιάνο και τον Eric Harland στα κρουστά. Η δουλειά έγινε μετά τον προηγούμενο δίσκο. Έχουμε πέντε πειραματικές αλλά εύκολες συνθέσεις που ενώ ακούγονται παραδοσιακές, έχουν τόσο έντονα πλήκτρα που ξεφεύγουν! Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους εν ενεργεία σαξοφωνίστες στον κόσμο. Μερικές φορές όταν τελειώνει ένα σόλο του γουρλώνεις τα μάτια και ψάχνεις να δεις τι έγινε. Απολαυστικό(ς).

Bandcamp
Spotify

Το δεύτερο EP των Ρώσων παραφρόνων Thanatomass εμμένει πεισματικά να κινείται στα χνάρια των Proclamation, Teitanblood και λοιπών εξτρεμιστών. Το bestial/war black/death metal τους αντλεί δύναμη από τις μετέπειτα γενιές σε σχέση με τους προπάτορες. Έμφαση στα τοξικά leads, μανιακές κιθαριστικές σεκάνς, βδελυγματικά φωνητικά, ηχητική κόλαση. Ανά στιγμές, τα ουρλιαχτά και τα solos θυμίζουν μπάντες όπως οι Grave Miasma και οι Destroyer 666. Η καταγωγή, στους λάτρεις, θα φέρει κατά νου τους φοβερούς και τρομερούς Pseudogod, τους οποίους όμως συνθέσεις όπως το "Deahmass Extasis" εκτιμούν ιδιαίτερα. Οι Thanatomass σε αυτό το μισάωρο, δεν παραμελούν τις παλαιομοδίτικες καταβολές τους. Η κατακλείδα με το εννιάλεπτο "Phallvs Lvciferi" βρωμάει "Blood Fire Death". Οι Ρώσοι, πέρα από γραφικότητες, αντιλαμβάνονται τις δυνατότητες του ήχου που υπηρετούν και δείχνουν διάθεση να εξερευνήσουν τις δυνατότητέ προοπτικές του δίχως όμως να θυσιάσουν ούτε δευτερόλεπτο από τις σφιχτές του περιοριστικές γραμμές.

Bandcamp
Youtube

Οι Νύξη από την Κόρινθο κυκλοφόρησαν στα μέσα Μαρτίου την πρώτη επίσημη δουλειά τους. Το ομότιτλο άλμπουμ των δεκαπέντε λεπτών και τεσσάρων συνθέσεων βρίσκει το ντουέτο να κινείται σε εγχώρια '90s hardcore/crust ηχοτοπία, αντηχώντας την παράδοση του ήχου σχημάτων όπως οι Χαοτικό Τέλος, Ανάσα Στάχτη, Ξεχασμένη Προφητεία, κ.ά. ("Νεκρική Σιγή"), καθώς, και ανά στιγμές, όπως στο ξεχωριστό φινάλε με το "Μέρες Στα Σκουπίδια", της πιο σκοτεινής και μελωδικής προσέγγισης των Καταχνιά και Sarabante. Το "Νύξη" όμως δεν είναι απλώς μια νοσταλγική κυκλοφορία. Ο εξαιρετικός ήχος καθώς και η στοχευμένη χρήση samples, τα πνιγηρά φωνητικά όπως και πινελιές σαν το mid-tempo εξαιρετικό riff του "Αποξένωση", παρουσιάζουν ένα συνειδητοποιημένο σχήμα το οποίο μπορεί να ενσωματώσει τις επιρροές του σε ένα πιο προσωπικό αποτέλεσμα. Προσωπικά λατρεύω που περιπτώσεις σήμερα, όπως οι Νύξη ή οι Downwinder, δεν ξεχνούν τις πιο stench καταβολές της εγχώριας σκηνής, δίχως ίχνος παρελθοντολαγνείας και αναμένω τα επόμενα βήματα της μπάντας.

Bandcamp

Ο Rogga Johansson αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου μουσικούς τα τελευταία χρόνια. Ο καλλιτέχνης, πέραν της αδιανόητης πληθώρας συγκροτημάτων στην οποία συμμετέχει, με πιο πρόσφατη την εισαγωγή του στους Massacre, παραμένει σταθερά ένας από τους πιο ουσιώδεις και κορυφαίους εκπροσώπους της διαρκούς αναβίωσης του παραδοσιακού death metal κοπής Στοκχόλμης. Στους Eye Of Purgatory, μαζί με τα πρώην μέλη των Massacre, Taylor Nordberg (Ribspreader, The Absence, Inhuman Condition, Goregäng) και Jeramie Kling (Venom Inc., The Absence, Inhuman Condition, Goregäng), παραδίδει άλλο ένα αδυσώπητο ηχητικό κτήνος. Η διαφορά όμως του "The Lighthouse" από τους Paganizer για παράδειγμα, είναι η έμφαση στα leads αλλά και στις μελωδίες των πλήκτρων.

Στα 36 λεπτά ο δίσκος, βρίσκει μια χρυσή (και εξαιτίας της παραγωγής), ισορροπία που ανακαλεί πρώιμους Tiamat, Edge Of Sanity, καθώς και το "Left Hand Path" φυσικά. Στιγμές όπως το εκπληκτικό ομότιτλο, το ατμοσφαιρικό "Pieces To A Fading World" ή το πιο τεχνικό "They Silently Await", προσδίδουν μια άκρως αναγκαία ποικιλομορφία. Το "The Lighthouse" δεν είναι απλώς αταβιστικό death metal αλλά έχει το αναζητούμενο συνθετικό βάθος καθώς και την στοχευμένη παράθεση ιδεών ώστε οι λάτρεις του ήχου να απολαύσουν άλλο ένα ποιοτικό old school death metal σχήμα, και να αναζητήσουν τα πεπραγμένα των δημιουργών του.

Bandcamp

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια τριάδα φερέλπιδων νεανίων από την Καλιφόρνια, που όπως αντηχεί και ο τίτλος του ντεμπούτου τους "Search Party", ακόμα είναι -λογικό- σε φάση ψαξίματος για το ποιοί είναι μουσικά, αλλά και με τα δυο πόδια να πατάνε γερά και σταθερά σε μια πλατφόρμα melodic, progressive metal με ισορροπημένα brutal και clean vocals. Επιρροές από Opeth και Karnivool είναι εμφανής και είναι λογικό μέχρι να κατορθώσουν -αν το κατορθώσουν- να αποκτήσουν μια δική τους ταυτότητα και να ανέβουν κατηγορία. Προς το παρόν, έχουμε να κάνουμε με αρκετά αξιόλογα κομμάτια που δεν ανακαλύπτουν μεν τον τροχό, αλλά έχει καλές μελωδίες, εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως το ταχύτατο "The Wishing Well" και το "Drift" που θυμίζει Trivium αν ο Heafy αποφάσιζε να παίξει λίγο πιο prog. Γενικότερα αγγίζουν περισσότερο μοντέρνο αμερικάνικο metal, παρά prog παρά τις τεχνικές πινελιές που διανθίζουν και τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ. Ταπεινή μου άποψη πως με περισσότερο όγκο στις κιθάρες θα ήταν ακόμα πιο καλοί, αλλά μικροί είναι ακόμα και θα βρουν τον δρόμο τους.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ μού ήρθε «συστημένο» από την αγαπημένη αρχισυνταξία μας, αφού στα χαρτιά φαινόταν σαν κάτι που θα με ενδιέφερε. Όντως, οι προδιαγραφές περιέγραφαν ένα άλμπουμ αμερικανικού prog/power με τη συμμετοχή του Mark Zonder σαν κράχτη, αλλά και έναν φαινομενικά ικανό τραγουδιστή - θέση πάντα κομβικής σημασίας για τα άλμπουμ του χώρου. Στην πράξη, οι Veritas παρουσιάζουν ένα νερόβραστο, ημιαδιάφορο και δεδομένα ανθυπομέτριο heavy/power που θα ήθελε να έχει prog στοιχεία, αλλά λόγω περιορισμένων συνθετικών ικανοτήτων δεν καταφέρνει ποτέ. Το ύφος του θυμίζει τους ύστερους Queensryche της La Torre περιόδου με ολίγη από τα πιο συμβατικά των Fates Warning, ο Zonder είναι χαρακτηριστικός drummer αλλά εδώ φαντάζει πλήρως διεκπεραιωτικός και σε ένα μετριοπαθές safe mode και ο Denny Antony, αν και τραγουδιστής με ικανότητες, ερμηνεύει μερικές από τις πιο κουραστικές φωνητικές γραμμές που προσωπικά έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Μηδέν από μηδέν, λοιπόν, για τους κατά τα άλλα συμπαθείς Αμερικάνους, αφού οι μερικές ακροάσεις που χρειάστηκαν για να γραφτεί αυτή η - μάλλον μέτρια, ταιριαστή με το άλμπουμ - παρουσίαση υπήρξαν βασανιστικά βαρετές και άκαρπες.

Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά και το μόνο που έχουν να μας παραδώσουν είναι ένα EP με τέσσερα τραγούδια; Η αλήθεια είναι ότι δεν εξαφανίστηκαν. Απλά τα δύο βασικά μέλη τους (Rob Swire και Gareth McGrillen) δούλευαν όλα αυτά τα χρόνια ως Knife Party με ένα άλμπουμ το 2014 ("Abandon Ship") και πολλές συνεργασίες και συναυλίες που τους έδωσε κάτι που δεν κατάφεραν ως Pendulum, την αναγνώριση στις ΗΠΑ. Η επιστροφή τους στο «βασικό» σχήμα συνοδεύεται με αυτήν την κυκλοφορία, που είναι Pendulum μεν, αλλά ακούγεται φρεσκότατη δε, στα εμπορικά βήματα του εκπληκτικού "Immersion" με το ίδιο drum 'n' bass κοπάνημα, αλλά και την ηλεκτρομεταλ (συγγνώμη για το αδόκιμο του όρου) αισθητική που τους κάνει τόσο συμπαθείς στη metal κοινότητα. Το "Driver" το έχουμε ήδη ακούσει και μας άρεσε. Από τα υπόλοιπα τρία κομμάτια του EP, το "Nothing For Free" είναι αρκετά χαμηλών πτήσεων και εμπορικό, αλλά μας άρεσε το dnb της συνεργασίας με τους Hybrid Minds στο "Louder Than Words", ωστόσο το καλύτερο είναι στο φινάλε με το δυναμικό "Come Alive" που μπορώ να το φανταστώ να το διασκευάζουν οι Rammstein και κάπως ανατριχιάζω.