Motorpsycho

Kingdom Of Oblivion

Psychobabble 116 / Stickman Records / Rune Grammofon (2021)
Από τον Παντελή Κουρέλη, 19/04/2021
Με μια πιο hard rock προσέγγιση αυτή τη φορά, αλλά με την ίδια, απαράμιλλη ποιότητα και κλάση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Παρ' όλο που δεν έχουν περάσει ούτε καν οκτώ μήνες από τον προηγούμενο δίσκο, δεν μπορώ να πω ότι η κυκλοφορία νέου υλικού από τους Motorpsycho αποτελεί έκπληξη. Οι συγκεκριμένοι είναι υπερδραστήριοι τόσο στο studio όσο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις και τώρα που ο covid έχει μπλοκάρει όλες τις περιοδείες παγκοσμίως, ο δρόμος του studio φαινόταν - και αποδείχτηκε τελικά - μονόδρομος. Έκπληξη δεν αποτελεί επίσης το γεγονός ότι και ο φετινός τους δίσκος είναι στα υψηλά ποιοτικά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει εδώ και πάρα πολλές κυκλοφορίες.

Οι ίδιοι οι Motorpsycho, μέσα από συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ο ηγέτης τους Bent Sæther, μας αποκαλύψανε ότι σχεδιάζουν κάθε studio δίσκο τους έχοντας πάντα κατά νου τους περιορισμούς που θέτει το αγαπημένο τους βινύλιο. Από τότε και έπειτα, προσωπικά δεν μπορώ να αποφύγω να ακούσω, να απολαύσω και να αξιολογήσω κάθε νέο τους δίσκο υπό το συγκεκριμένο πρίσμα. Στον προηγούμενο δίσκο "The All Is One” ένα 42λεπτο κομμάτι καταλάμβανε τη δεύτερη και την τρίτη πλευρά του βινυλίου, φτάνοντας ηχητικά μέχρι και σε χαοτικά μέρη. Στο "Kingdom Of Oblivion” έχουμε να κάνουμε με έναν πιο «μαζεμένο» rock δίσκο, που και πάλι δείχνει τις ‘70s progressive, hard rock και jam επιρροές του.

Στο "The Warning Pt. 1&2, μετά το 1/3 του κομματιού μπαίνουν εκείνα τα στοιχεία Hawkwind που το διαφοροποιούν από την αρχική σαμπαθίλα. Το μπάσο του Bent Sæther κρατά τον κυριολεκτικά ηγετικό του ρόλο σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, μιας και riffάρει στον ρόλο ρυθμικής ηλεκτρικής κιθάρας και όχι με μπασογραμμές που τυχόν έχουμε συνηθίσει. Από την αρχή δείχνει τα δόντια του σα να θέλει να σου μασουλήσει τ' αυτιά. Το ομότιτλο δεύτερο είναι από τα πιο στρωτά, προσιτά και συμβατά rock τραγούδια του δίσκου, με ωραίο ρεφραίν, ενώ το "Lady May 1” ένα όμορφο ακουστικό κομμάτι με εμφανείς folk επιρροές.

Το "The United Debased” κυλάει με πιασάρικα, γλυκά φωνητικά, μέχρι ακριβώς το μέσο του, όπου έρχεται ένα τρομερό σπάσιμο/αλλαγή και το μεταμορφώνει. Το "The Watcher (featuring The Crimson Eye)” είναι μια ελαφρώς freeform διασκευή του πρώτου κομματιού που υπέγραψε ο Lemmy σε δίσκο των Hawkwing (στο "Doremi Fasol Latido” του 1972). Έχει έναν πιο avant-garde χαρακτήρα, με επίμονη μπασογραμμή, πνιγηρή ατμόσφαιρα και ενίοτε άρυθμα πλήκτρα και φαίνεται να έρχεται λίγο από το υπερπέραν. Το "Dreamkiller” ξεκινάει με ένα γιγαντιαίο riff, εξελίσσεται με πομπώδη πλήκτρα να δημιουργούν την αντίστοιχη ατμόσφαιρα και με αυτόν τον τρόπο κλείνει η μάλλον πιο space ενότητα του δίσκου.

Η επόμενη ενότητα είναι ηχητικά η πιο folk του δίσκου. Με πολλές ακουστικές κιθάρες, το "Atet” μας εισάγει στην progιά "At Empire's End” με τα υπνωτιστικά φωνητικά και το ταιριαστό mellotron, ενώ το "The Hunt” τονίζει ακόμα περισσότερο την πιο folk διάσταση της τρίτης πλευράς. Ο Tomas Järmyr, στον τέταρτο δίσκο του πια με το συγκρότημα, έχει διανθίσει τα περισσότερα κομμάτια με fills σε στοχευμένα σημεία.

Ίσως το πιο δεξιοτεχνικό μέρος είναι το τελευταίο, στο οποίο και πρωταγωνιστεί το εντεκάλεπτο "The Transmutation Of Cosmoctopus Lurker”. Με ένα διαβολεμένο riff από την αρχή μέχρι μετά τη μέση που σε γραπώνει και δε σε αφήνει να μη χτυπιέσαι. Η κιθάρα είναι η ξεκάθαρη πρωταγωνίστρια σε αυτό το κομμάτι και μάλιστα στο μέσον του ακούμε κι ένα εντυπωσιακό solo που παραπέμπει μέχρι και σε metal, ενώ ένα τελευταίο ξέσπασμα δίνει πάσα σε μια υπνωτιστική μπασογραμμή για το κλείσιμο του κομματιού. Ο δίσκος κλείνει με το νοσταλγικού ήχου "Cormorant” των Διόσκουρων Ryan και Sæther.

Για μια ακόμα φορά όλα αυτά τα χρόνια που τους ακολουθώ από κοντά, ένας δίσκος της νορβηγικής τριάδας με έκανε να τον ακούσω ξανά και ξανά, καταλήγοντας και πάλι στο να με ρουφήξει μέσα στην ποιότητά του. Σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους, η συγκεκριμένη είναι περισσότερο ένας hard rock δίσκος με μεγάλα riffs, με τα υπόλοιπα γνωστά στοιχεία να είναι επίσης παρόντα, απλώς σε διαφορετικές δόσεις σε σχέση με άλλες φορές. Λίγο περισσότερες ακουστικές κιθάρες, λίγο λιγότερα μπλιμπλίκια, λίγο εντονότερα riffs, λίγο λιγότερο τζαμάρισμα.

Διαβάζοντας κάποιος τα ονόματα που αναφέρονται ως επιρροές μέσα στο παρόν κείμενο, αν δεν είναι εξοικειωμένος με το συγκρότημα μπορεί να θεωρήσει ότι πρόκειται για τίποτα τυρανόσαυρους, όμως αυτό είναι μακριά από την πραγματικότητα. Η μπάντα καταφέρνει με παλιά συστατικά να ακούγεται και να είναι σύγχρονη. Αναφορικά με τον ήχο και την παραγωγή, το σταθερό και στιβαρό χέρι του καπετάνιου Bent Sæther οδηγεί το καράβι των Motorpsycho όλα αυτά τα χρόνια σε πορείες και λιμάνια που χαϊδεύουν τ' αυτιά μας. Είναι εντυπωσιακή κάθε φορά η φυσικότητα των ήχων, το γεγονός ότι ο ακροατής μπορεί να βυθιστεί μέσα στη μουσική ακούγοντας την παραμικρή μελωδία, το κάθε riffάκι, τα drum fills, την ατμόσφαιρα.

Ίσως έχει καταντήσει και λίγο επαναλαμβανόμενη η αποθέωση, αλλά πραγματικά, δεν αφήνουν και οι ίδιοι με τις δουλειές που βγάζουν το περιθώριο σ' εμάς που γράφουμε γι' αυτές να κινηθούμε σε κάποιο διαφορετικό πλαίσιο. Για μια ακόμα φορά, επενδύστε άφοβα τον χρόνο σας. Η μπαντάρα είναι σε φόρμα διαρκείας, αν ποτέ λαθέψει στο μέλλον, θα σας ειδοποιήσουμε!

  • SHARE
  • TWEET