Dayseeker

Καλά, εδώ που τα λέμε δεν είναι τίποτα καινούργιοι οι Dayseeker στην πιάτσα μας. Σχεδόν δεκατρία χρόνια μπάντα με έξι δίσκους στα χέρια. Παραγωγικότατοι αν μη τι άλλο οι Καλιφορνέζοι. Αλλά εδώ και μια πενταετία - εξαετία έχουν κάνει αποφασιστικά βήματα προς τα πιο πάνω στρώματα του metalcore. Αναθεώρησαν την ηχητική τους ταυτότητα αφήνοντας πιο πίσω την σκληρή πλευρά και βούτηξαν βαθιά στα μοντέρνα trends του «φλώρικου» pop-core. Η αρχή έγινε ξεκάθαρα στο "Sleeptalk", απλώθηκε στο "Dark Sun" και τώρα αφήνουν στην άκρη και τα τελευταία προσχήματα.

Αλλά τελικά να σου πω κάτι; Το εκτιμάω. Αυτοί είναι και δεν προσπαθούν να το παίξουν κάτι άλλο, για να κρατήσουν σταθερή την οπαδική τους βάση και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Στην απο ‘κει βέβαια κάνουν σοβαρό θόρυβο ήδη τα τελευταία χρόνια. Αλλά η τόσο light ταυτότητα, από δω δεν πολύ τραβάει. Κλασικά. Μέχρι που γίνονται τεράστιοι και μετά όλοι πηδάνε στο hype train από παντού. Θες name dropping παραδείγματα ε; Σου ‘χω έτοιμα. Θα ξεκινήσω με Bad Omens, Falling In Reverse και I Prevail και θα κλείσω με Ice Nine Kills, Motionless In White και The Plot In You. Κυρά Ευρώπη, κάνε μας μια χαρούλα και πιάσε λίγο τους Dayseeker πριν γίνουν κι αυτοί μεγαλύτεροι απ' ότι μπορούσες να προβλέψεις. Hats off πάντως στα μεγάλα φεστιβάλ του Ιούνη γιατί, κόντρα στις προβλέψεις, δείχνουν να προβλέπουν αρκετά καλά.

Το "Creature In The Black Night" είναι καλό. Παίρνει ωραιότατο βαθμό σε πολλά από τα επιμέρους κουτάκια της core αξιολόγησης και διαθέτει και μια, γεμάτη, χούφτα νουμεράκια από το πάνω ράφι. Αυτά που κοιτούν στα μάτια τον τίτλο super hit. Η παραγωγή είναι καλογυαλισμένη, σύγχρονη, πλαστικοποιημένη, χωρίς αδυναμίες. Οι μελωδίες πιασάρικες, σου μένουν από τις πολύ λίγες πρώτες ακροάσεις. Η φωνή ωραία. Το autotune υπάρχει, προφανώς, αλλά δε γίνεται και η φοβερή κατάχρηση. Τα λίγα breakdown και ξεσπάσματα έχουν μπει σωστά στο σύνολο, χωρίς να ακούγονται παράταιρα ή forced. Οι κιθάρες υπάρχουν καθαρά και μόνο για να δίνουν ήχο, και οκ, αυτό είναι κάτι που θα συμβαίνει και πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Ούτε εγώ χαίρομαι πολύ με αυτή την εξέλιξη, αλλά it is what it is. Η ατμόσφαιρα του δίσκου όμως, περνάει στο ακροατό αβίαστα. Αρκεί φυσικά να είναι ο αυτός ήχος, στα θέλω του. Που αν δεν είναι, αναρωτιέμαι τί κάνει εδώ ακόμα, μεταξύ μας.

Μια καλή εικόνα του δίσκου θα βγει από το πρώτο ακόμα "Pale Moonlight". Ένα χαμόγελο παραπάνω θα σκάσει στο "Shapeshift" και θα κρατηθεί σίγουρα για τα μελλούμενα το ομώνυμο. Το ξέσπασμα θα έρθει, εκεί που δεν το περιμένεις πια, στο "Bloodlust" και θα πεις και μια καλή κουβέντα παραπάνω για το "Forgotten Ghost".

Οι Dayseeker κάνουν καλά αυτό που θέλουν να κάνουν. Είναι light ο ήχος τους, πιασάρικος κι εμπορικός - για την από κει πλευρά του Ατλαντικού τουλάχιστον. Αυτό που τους λείπει, είναι το κόλπο που θα τους κάνει ξεχωριστούς, μοναδικούς. Θεωρώ πολύ πιθανό ότι τα επόμενα χρόνια θα το βρουν κι αυτό. Αυτό που όμως μετράει, προς το παρόν, είναι ότι περνάω όμορφα το χρόνο μου μαζί τους. Και με τούτο και με το προηγούμενο άλμπουμ.