Cheap Trick

Οι Hall of Famers, Cheap Trick, ήταν πάντοτε το απενοχοποιημένο απωθημένο του εναλλακτικού ροκ, ίσως έπαιξε ρόλο σε αυτό το γεγονός ότι ποτέ δεν κατέληξαν αν είναι τελικά power pop ή classic rock μπάντα. Η αλήθεια είναι οι μελωδίες των φωνητικών τους έχουν επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη στην αμερικανική σκηνή. Προερχόμενες και αυτές από τη μεγάλη των Beatles σχολή.

Άλμπουμ αριθμός 21, λοιπόν για το "All Washed Up" και έρχεται ως απάντηση-λογοπαίγνιο στο κυκλοφορίας 1980 "All Shook Up". H παραγωγή ήταν ευθύνη (με συμμετοχή και της μπάντας) για ακόμα μια φορά του Julian Raymond και υπάρχει πολύς δρόμος για τη σύνταξη καθώς τα ιστορικά μέλη και βασικοί συνθέτες της μπάντας Rick Nielsen κιθάρα, Robin Zander φωνητικά και Tom Petersson μπάσο είναι εδώ και βρίσκονται σε μεγάλα κέφια. Είναι ζωηροί και ενώ θα αναμέναμε ένα ποιο pop ήχο, αντιθέτως σε πολλά σημεία μου θυμίζουν τους AC/DC καθώς φλερτάρουν έντονα με το hard rock boogie αλλά και το blues rock. Τα τραγούδια του άλμπουμ είναι πιο απλά σε δομή και προσανατολισμένα σε straight forward rock και μικρά σε διάρκεια τραγούδια.

Ακόμα και η φωνή του Robin Zander έχει μια αλητοροκάδικη χροιά και δένει απόλυτα με το ύφος του άλμπουμ. Υπάρχουν φυσικά και οι pop στιγμές στα συνολικά 11 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 39 λεπτών, και μάλιστα και πολύ καλές ("The Best Thing", "Bad Blood"που λοξοκοιτάζει προς Beatles μεριά) αλλά και πιο ταξιδιάρικες σαν το μπαλαντοειδές "A Long Way to Worcester". Εντύπωση προκαλεί το κλείσιμο του άλμπουμ με το σουίνγκ με το κλαρινέτο "Wham Boom Bang". Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν τα mid-tempo αμφότερα "Twelve Gates" και "Love Gone" με κλασσική Cheap Trick δομή.

Χορτασμένοι από επιτυχίες, παίζουν ακόμα δυνατά γιατί μπορούν και γιατί αυτό γνωρίζουν να κάνουν. Δεν επαναπαύονται στον μύθο που έχουν κτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Είχαν πάντοτε επίγνωση της αγοράς και του κοινού στο οποίο απευθύνονται αλλά μουσικά συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα.