Peter Murphy

Κάποιοι καλλιτέχνες αρκούνται στην υστεροφημία τους, ζώντας με ασφάλεια στο βάθρο που έχτισαν. Κάποιοι άλλοι όμως, επιστρέφουν συνεχώς με στόχο να αποδείξουν πως, παρά τις δεκαετίες που κουβαλάνε στην πλάτη τους, η τέχνη τους δεν έχει ηλικία και μπορεί να μας επανασυστήνεται ανανεωμένη στο έπακρο. Κι αυτό ακριβώς καταφέρνει ο Peter Murphy με το νέο του άλμπουμ, με τίτλο "Silver Shade".

Γιατί, παρά τις πολλές του παραξενιές – κάποιες από τις οποίες είχαμε την τύχη/ατυχία, όπως θέλει ας το πει κανείς, να παρατηρήσουμε και από κοντά πριν λίγα χρόνια– κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Murphy δεν έχει πίσω του, είτε μιλάμε για τους Bauhaus, είτε για την solo διαδρομή του, ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο. Κι όσοι πιθανά πίστεψαν πως τα παραστρατήματα των τελευταίων χρόνων μπορεί να σημαίνουν και το τέλος αυτής της πορείας, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια ηχηρή διάψευση.

Κι αυτό γιατί εδώ, ο Murphy συνεργάζεται με μια πραγματική "dream team" της μουσικής, που συμπεριλαμβάνει τους Trent Reznor, Boy George, Danny Carey και Justin Chancellor. Αυτό λοιπόν το all-star cast, σε συνδυασμό με την παραγωγή του τεράστιου Youth των Killing Joke, ο οποίος έγραψε μαζί με τον Murphy και τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, σηματοδοτεί μια ανανέωση του ήχου του καθώς καταφέρνει, μέσα σε 57 λεπτά, να στήσει ένα ολοκληρωμένο ηχητικό τοπίο που καθηλώνει τον ακροατή, γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν, και καταλήγοντας στη δημιουργία κάτι εντελώς νέου.

Βέβαια, εντάξει, όταν κανείς έχει πίσω του μια τόσο εντυπωσιακή καλλιτεχνική κληρονομιά όπως ο Murphy, είναι δύσκολο να ξεφύγει από κάποια μοτίβα που παραπέμπουν σε στιγμές του παρελθόντος, όμως ο 68χρονος δεν φοβάται να πειραματιστεί. Διατηρώντας ακέραια την αναγνωρίσιμη σκοτεινή και γοτθική αισθητική του, καταφέρνει στο άλμπουμ να ενσωματώσει απρόσμενα στοιχεία από την alternative σκηνή, τη rock των '90s, και τον σύγχρονο ήχο. Πως αλλιώς βέβαια θα μπορούσε να γίνει όταν στην ομάδα του έχει τον Trent Reznor, του οποίου η παρουσία είναι καθοριστική, μπολιάζοντας τα παραπάνω στοιχεία με μια industrial αιχμηρότητα, ενώ, παράλληλα, η συμβολή των Danny Carey και Justin Chancellor δίνει μια, ίσως όχι progressive αλλά με βεβαιότητα Tool-ική διάσταση στο ρυθμικό μέρος.

Συνεπώς, αυτό που μένει για τους ανθρώπους της μουσικοκριτικής είναι να αξιολογήσουν όλα τα παραπάνω και να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Αν λοιπόν κανείς θέλει να είναι αυστηρός μπορεί να βρει εδώ διάφορα ψεγάδια που έχουν να κάνουν με την αίσθηση επανάληψης που μπορεί να συναντά κανείς στις ερμηνείες του Murphy αλλά και με το βαθμό που τελικά το σύνολο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιουργούνται από αυτό. Αντίστοιχα, ο βαθμός στον οποίο θα επιλέξουν να αφεθούν στη νέα του δουλειά, θα κριθεί και από το πόσο διατεθειμένοι είναι να δώσουν μια ευκαιρία στον δίσκο και να ακούσουν με προσοχή όσα έχει να πει ο δημιουργός του.

Όμως, αν κανείς επιλέξει να μην εξαντλήσει την αυστηρότητά του, θα συνειδητοποιήσει πως το "Silver Shade", παρά τις όποιες ατέλειες του, αποτελεί μια γενναία και ασυμβίβαστη κυκλοφορία από έναν καλλιτέχνη που παραμένει ανήσυχος, ζωτικός και έχει την διάθεση, μέσα από πειραματισμούς και συνεργασίες, να συνεχίσει να ανακαλύπτει και να ανοίγει δρόμους. Για να το πω κι αλλιώς, αν ο Murphy είχε άλλα κίνητρα, το πιο εύκολο για αυτόν θα ήταν να βάλει στην άκρη τους εγωισμούς του, να βγάλει έναν νέο δίσκο με τους Bauhaus, και να συνεχίσει να περιοδεύει μαζί τους, εξαργυρώνοντάς τις δάφνες ενός ένδοξου παρελθόντος.

Όμως, ό,τι και να του προσάψει κανείς, το μόνο που δεν μπορούμε να πούμε για τον Murphy είναι πως αποτελεί μια βολική περίπτωση καλλιτέχνη που θα εφησυχαστεί και θα παίξει με τους συμβατικούς κανόνες της βιομηχανίας. Έτσι, διατηρώντας goth επικάλυμμά και ψυχή γνήσιου πάνκη, αυτός, για άλλη μία φορά, επιλέγει τον δύσκολο δρόμο και καλεί το κοινό να τον αξιολογήσει για όσα έχει να πει σήμερα. Σε αυτό το πλαίσιο, το "Silver Shade" είναι μια δυναμική δήλωση από έναν θρύλο που αρνείται να ζήσει μόνο με την κληρονομιά του και μια δουλειά που αποδεικνύει πως ο Peter Murphy δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη.