Pan Pan

To "Ανισόπεδη Ντίσκο" το έχουμε χορέψει λίγο πολύ όλα μας, ακόμη και ειρωνικά στο πεζοδρόμιο έξω από μαγαζί που το παίζει για νιοστή φορά. Τα μπάσα του "Χτύπα Με Σα Ρεύμα στην Πίστα" τα έχει πάρει κάπου τ’ αυτί μας, και θυμηθήκαμε τους Blur σ’ εκείνο το σημείο που αγόρια και κορίτσια λίγο μπλέκονται. Το "Andromeda FM" μας πήγε στο διάστημα, κι οι "Λύκοι Στον Άρη" μας κράτησαν εκεί. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η μουσική του Pan Pan, είτε απ’ το προσωπικό του σχήμα, είτε απ’ τις συνεργασίες του και τους Echo Tides, έχει ντύσει για τα καλά την τελευταία πενταετία. Neon φώτα, queerness, COVID και post-COVID ματαιότητα, αστική ζωή, έχουν αποτελέσει το background στο οποίο αντηχεί από κάπου η electro-pop και indie pop μουσική του, με τη δική του απαλή φωνή, μαζί με την Καλλιόπη Μητροπούλου και το υπέροχο βιολί της - πρόσφατα τα λέγαμε και για εκείνη, έτσι;

Το "Υπεραστική Μουσική" έρχεται τώρα για να μεγαλώσει το lore του Pan Pan (ναι, φαντάζομαι μπορούμε να κάνουμε λόγο για lore). Απομακρύνεται κάμποσο απ’ τα αυστηρά electro-pop ηχοτοπία του, αλλά όχι και τόσο, πατάει το πόδι του στο hip hop πιο έντονα, αλλά και στο mainstream, έχουμε και reggaeton, deep electronics, cool house, dance και trap. Πρόκειται για έναν μαξιμαλιστικό δίσκο, με διαρκείς φάσεις και εναλλαγές ενός πλούσιου τοπίου διαφορετικών διαθέσεων και επιρροών. Τα ασταμάτητα features από ένα εντυπωσιακό ensemble διαφορετικών καλλιτεχνών που μοιάζει με flex γνωριμιών, εκτοξεύουν ακόμη περισσότερο τον πλουραλισμό ερεθισμάτων, κάνοντας την "Υπεραστική Μουσική" μία διαρκή ροή ήχων, φωνών, και διαθέσεων.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με σαράντα πέντε λεπτά διαρκούς μουσικής έξαρσης, έχουμε απίστευτα bangers πλάι σε μελωδίες προσεγμένης αρχιτεκτονικής. Θέλεις το "Μόνο Με Τα Μάτια" ή το "Είναι Τόσο Καλό", το χορευτικό χτίσιμο του "Αυτά Τα Πράγματα Θέλουν Χρόνο" που ξεχειλίζει από ενέργεια, ή "Το Νιώσιμο", που εικάζω πως δεν του αρέσουν τα ρεφραίν κι η επανάληψη, και γυρίζει όλους τους δείκτες στα κόκκινα, ή μήπως θέλεις το προορισμένο για συναυλίες "Είναι η Αγάπη"; Σ’ όλα αυτά, βέβαια, κομβικές είναι οι παρουσίες των Καλλιόπη και Λυγερή Μητροπούλου, της Λαμπρινής Γκόλια και της Nalyssa Green που συνοδεύουν με τις φωνές τους και το ύφος τους τον Pan Pan. Ανάμεσα στα hits είναι και το "Πυγολαμπίδες", στο οποίο παρελαύνει η μισή ηλεκτρονική και hip hop σκηνή του σήμερα, πατώντας πάνω σε μερικά μέτρα κατά σειρά, κι ενώ είναι το πιο μεγαλεπήβολο κομμάτι του δίσκου προσομοιάζοντας σε γιορτή συμμετοχών, θα έλεγα ότι είναι και το λιγότερο αγαπημένο μου λόγω του love-it-or-hate-it ρυθμού reggaeton και της mainstream παραγωγής, που με ξενίζει αισθητικά.

Καλά όλα αυτά, όμως, δεν είναι ένας δίσκος που θέλει να ακούγεται σαν συλλογή best-of, καθώς ακολουθεί μία ιδιαίτερη πορεία ανάμεσα σε παύσεις, χαμηλωμένους ρυθμούς και εμβόλιμα διαλείμματα. Αυτή η σκηνοθεσία φέρνει την δράση στο εσωτερικό, την κάνει πιο ενδόμυχη, όπως στο "Αυτή η Μπασογραμμή / Αυτή η Καρδιά" που τιμά τους Stereo Nova, και που χωράει μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ολόκληρα καλοκαιρινά απογεύματα. Θεματολογικά, εξάλλου, πρόκειται για αρκετά προσωπικές αφηγήσεις, που ξεφεύγουν απ’ το αυστηρά ερωτικό, και πηγαίνουν παραπέρα στις σχέσεις γενικότερα, με τους φίλους, την οικογένεια, την κοινωνία, αλλά και φυσικά με τον εαυτό. Η Αθήνα ως αστικό τοπίο, οι σύγχρονες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, η νεανικότητα ως σημείο αναφοράς όχι μόνο ως κοινό απεύθυνσης, αλλά και για την χαμένη αθωότητα που κρύβει η ενασχόληση μαζί της, κι η ζωή της νύχτας, του άρρητου, της επιθυμίας, επιστρέφουν και συμπλέκονται στους στίχους, κάνοντας το "Υπεραστική Μουσική" έναν δίσκο του σήμερα, εκφραστή της εποχής του.

Απ’ τις "Φαντασμαγορίες" κρατούσα μεμονωμένα κομμάτια, στρέφοντας την προσοχή μου περισσότερο στα συνεργατικά άλμπουμ του Pan Pan. Όμως, το τελευταίο του άλμπουμ αποτελεί ένα τέτοιο ξέσπασμα έμπνευσης και ποικιλοχρωμίας, που δεν μπορώ να το εκλάβω μόνο απ’ τα singles του. Είναι δίσκος που σε προσκαλεί να τον εισπνεύσεις ολόκληρο, ως μία ενιαία εμπειρία (βοηθάνε και τα bookends, "Γιγάντιο Χνούδι" και "Μέχρι Να Νιώσεις Καλά" που δίνουν μία αίσθηση προλόγου - επιλόγου). Αναδεικνύεται έτσι σε δίσκο breakthrough, και δεν το εννοώ μόνο εμπορικά, αλλά και καλλιτεχνικά, αφού αναδεικνύει πολλές νέες πτυχές και ανησυχίες του Pan Pan που εντοπίζαμε σε ίχνη ως τώρα. Υπερβάλλω; Μπορεί, αν και δεν το νομίζω, διότι είναι τόσο καλό.

YouTube Stream