Baxter Dury

Παρόλο που καταδικάζουμε τον νεποτισμό, αγαπάμε Baxter. Πολύ. Και αυτό γιατί, παρά το προβάδισμα που του έδωσε η αναγνωρισιμότητα του τεράστιου Ian Dury, η επιτυχία του βασίζεται στο δικό του, προσωπικό μουσικό σύμπαν, το οποίο έστησε βηματάκι-βηματάκι με ιδιαίτερη καλλιτεχνική ευλάβεια. Αφήστε που τα τελευταία χρόνια μας χαρίζει τη μία δισκάρα μετά την άλλη.

Και αυτή η ένδοξη πορεία συνεχίζεται στο ένατο στούντιο άλμπουμ της καριέρας του, όπου συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Paul Epworth (Adele, U2), τον οποίο γνώρισε στο Glastonbury Festival του 2024. Επηρεασμένος από την συνεργασία του με τον Fred Again στο "These Are My Friends", o Dury του μίλησε για την διάθεση του να γράψει έναν δίσκο που θα κουβαλάει κάτι από την ανανεωτική pop του "Brat" της Charli XCX, και, στη συνέχεια, οι δυο τους μπήκαν στο studio και μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες έγραψαν και ηχογράφησαν το "Allbarone". Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει 100% κατανοητό λοιπόν, ο νέος του δίσκος κινείται προς μια πολύ πιο ηλεκτρονική κατεύθυνση

Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργείται λοιπόν βάζοντας το να παίξει είναι πως, εδώ, ο Dury δεν έχει καμία διάθεση να πειραματιστεί ή να γράψει ένα σπουδαίο έργο αλλά να μας παραδώσει έναν άλμπουμ πιο φωτεινό, πιο εξωστρεφές και, με βεβαιότητα, πιο χορευτικό, χωρίς όμως να χάσει την ταυτότητα και την μοναδική ιδιοσυγκρασία του. Και αυτό γιατί η νέα του δουλειά διατηρεί όλη του τη σαρκαστική και αφηγηματική διάθεση, με τη φωνή του, σε ρόλο πρωταγωνιστή, να φέρνει συνεχώς το τελικό αποτέλεσμα στα μέτρα του. Γεμάτο ηλεκτρονικά beats, επαναλαμβανόμενα hooks κι άπειρη disco διάθεση, το "Allbarone" μπορεί εκ πρώτης άποψης να φαίνεται ως μετάλλαξη όμως, στην πραγματικότητα, είναι ένα λουστραρισμένο και γκλιτεράτο περιτύλιγμα που μέσα του διατηρεί το νεύρο και την μελαγχολία του δημιουργού του αλλά κι αυτόν τον χαρακτηριστικό του ρομαντισμό. "There's a fragment of love, left in a tattooed soul" τραγουδά ο Dury και η πίστα γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας.

Κι αυτό είναι που κάνει την μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του. Ότι δηλαδή, στη νέα του κυκλοφορία κυριαρχεί η αίσθηση ότι ο Dury γεφυρώνει την απόσταση ανάμεσα σε αυτόν και τον ακροατή, με τα πιο εσωστρεφή του στοιχεία να τοποθετούνται στο παρασκήνιο, στήνοντας έναν ξέφρενο χορό όπου χωράνε όλοι, με αποτέλεσμα τελικά το "Allbarone" να είναι πιο συγκεντρωμένο και πιο φιλόδοξο όσον αφορά την προσέγγιση του. Από την άλλη βέβαια, προσωπικά αισθάνομαι πως αυτή η μετάβαση έγινε εις βάρος των συνθέσεων καθώς το σύνολο του άλμπουμ δεν κινείται στα ίδια επίπεδα, με κάποια κομμάτια του να μοιάζουν περισσότερο σαν άσκηση ύφους, παρά σαν ολοκληρωμένες συνθέσεις.

Όμως, οφείλω να ομολογήσω πως πρόκειται για μια δουλειά που λειτουργεί τέλεια ως ολότητα και δεν είναι απλώς μία συλλογή σκόρπιων σκέψεων που κατέληξαν τραγούδια. Υπάρχει ροή, υπάρχουν ηχητικά και χορευτικά σκαμπανεβάσματα, και, κυρίως, υπάρχει όραμα για το που αποσκοπεί αυτός ο δίσκος. Παράλληλα όμως, υπάρχει και μια αίσθηση ότι ο καλλιτέχνης έχει επιλέξει ένα σημείο συνάντησης του παρελθόντος και των νέων του επιρροών κι έχει τραβήξει μια σαφέστατη γραμμή προκειμένου να ορίσει το που θέλει να πάει.

Για όλους αυτούς λοιπόν που, όπως εγώ, αγαπούν τον Baxter Dury, το "Allbarone" είναι μια ανανέωση που δεν ξεπέφτει σε παλιμπαιδισμούς. Όταν αυτή του βγαίνει, το αποτέλεσμα ακούγεται εξίσου καλό ή και καλύτερο από οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι σήμερα. Όταν δεν του βγαίνει πάλι, το αποτέλεσμα σε κάνει να αισθάνεσαι πως, παρόλο που όλα τα υλικά είναι εδώ, λείπει αυτό το κάτι που θα τα κάνει να δέσουν. Αν με ρωτάτε, αυτή η συνεκτική ουσία μάλλον είναι ο χρόνος καθώς στο σανίδι θα δει καλύτερα τι δουλεύει και τι δεν δουλεύει. Συνεπώς, στο νέο βιβλίο που ανοίγει ο Baxter με τη νέα του κυκλοφορία, ακόμη ίσως να είμαστε στο πρώτο του κεφάλαιο. Και με τις όποιες αστοχίες του, όσοι το ξεκινήσουν, είναι βέβαιο πως θα εθιστούν σε αυτό και θα θέλουν να δουν που τελικά θα καταλήξει.