Kauan

Οι Kauan έρχονται από τα βάθη της Ρωσίας. Δεν έρχονται τώρα δηλαδή, είκοσι χρόνια πορεία έχουν, ή έχει. Ανάλογα την περίοδο είναι από μπάντα έως one man project του Anton Belov, παρουσιάζοντας όμως εννέα δίσκους. Τον πρώτο του δίσκο μάλιστα, "Lumikuuro", τον έγραψε στα 16 του, οπότε δεν είναι μεγάλοι. Απλώς δεν ξέρω πόσο έχουν καταφέρει να εδραιωθούν σε όρους αναγνώρισης στο χώρο. Όχι πολύ μάλλον. Το "Kaiho" του 2017 έδωσε κάποια βήματα επιτυχίας αλλά ως εκεί. Όμως, για να μπούμε στο πιο σημαντικό κομμάτι, η μουσική τους είχε πάντα, και έχει ακόμα, πάρα πολλή ποιότητα.

Έχουν κινηθεί σε διάφορα μονοπάτια, άλλοτε πιο κοντά στο post, το folk, το doom ή το black, αλλού instrumental κι αλλού με φωνή, καθαρή ή ακραία. Το σταθερό τους σημείο όμως, είναι ότι ο πυρήνας της μουσικής βρίσκεται σε μακροσκελείς, ατμοσφαιρικές μελωδίες που φτιάχνουν εικόνες, τοπία και ιστορίες. Τα καλύτερα τους χρόνια θα τα έβαζα από το 2013 μέχρι το 2015 που κυκλοφόρησαν δύο εξαιρετικά άλμπουμ στη σειρά, "Pirut" και "Sorni Nai". Αν και, για να είμαι ειλικρινής, αυτό μπορεί να μου βγαίνει μόνο και μόνο γιατί αυτά έχω ακούσει περισσότερο. Αλλά κλείνω εδώ την ανάδρομη με μια όμως έντονη παρότρυνση, σε κάθε ένα που του αρέσει ο ατμοσφαιρικός ήχος, να δώσει ευκαιρία σε αυτά τα δυο άλμπουμ γιατί είναι πραγματικά υπέροχα.

Στο σήμερα, έρχονται τέσσερα χρόνια μετά το όμορφο "Ice Fleet", να μας παρουσιάσουν την καινούργια τους ολοκληρωμένη δουλειά. Το "Wayhome". Στο προηγούμενο άλμπουμ επέλεξαν για πρώτη φορά την αγγλική για γλώσσα τίτλου, εδώ πάνε ένα βήμα παραπέρα και τη χρησιμοποιούν και στους τίτλους των τραγουδιών.

Το "Wayhome" είναι ο δρόμος και το σπίτι. Δυο μέρη που το ένα είναι το μετά του άλλου, ή που μπορούν το πρώτο να είναι τέλος για το δεύτερο ή ακόμα και η μεταξύ τους συμπληρότητα. Είναι φορές που το ένα δίνει αξία στο άλλο ενώ άλλες το συνθλίβει. Αυτές οι αντιθέσεις είναι ζωή, η πορεία της και οι στιγμές μέσα σε αυτή είναι εκείνες που τη μεταβάλλουν. Η δυικότητα των λέξεων και των εννοιών που εκπροσωπούν είναι παρούσα σε όλο το άλμπουμ. Κάθε τίτλος ένα διπλό όνομα, "aim/decide", "leave/let go" ή "embrace/repel". Ένα συνεχές μπρος πίσω, σα μια σπείρα που συνεχώς κινείται, πασχίζοντας να μην κλείσει σε κύκλο αλλά να κάνει βήμα προς το άπειρο.

Ο δίσκος είναι ολόκληρος στην πραγματικότητα ένα τραγούδι πενήντα λεπτών, χωρισμένο σε επιμέρους κομμάτια από την ανάγκη ευκολίας στην ακρόαση. Οι ίδιοι οι Kauan παρομοιάζουν την πορεία του με ένα λευκό ύφασμα που καθώς ο χρόνος προχωράει αλλάζει χρώμα, λεκιάζει, σκίζεται και καίγεται καταλήγοντας αγνώριστο, διαμορφωμένο από όσα υπέμεινε. Στο τέλος όμως έχει το δικό του χαρακτήρα, τη δική του υφή, διαφορετικό, μοναδικό. Πόσο βαρετά θα ήταν όλα αν κάθε ύφασμα παρέμενε για πάντα ολόλευκο και ίδιο;

Μουσικά, είναι μελωδίες που σχηματίζουν ατμόσφαιρες. Η υφή τους μοιάζει σαν μια post rock προσέγγιση του atmo-doom metal. Σα να ερμηνεύουν την αισθητική των Anathema, της μεσαίας περιόδου, από μια πιο αφαιρετική σκοπιά. Έχει αρκετά σημεία τομής με τη προηγούμενη δισκογραφία της μπάντας, ιδιαίτερα με το τελευταίο τους, αλλά και αχνά επίπεδα διαφοροποίησης που έχουν να κάνουν κυρίως με μια πιο κλειστή διάταξη, πιο σκοτεινή. Δεν έχει την αίσθηση της θάλασσας, ανοιχτής κι ατέρμονης, τροφοδοτείται απ' τη βροχή και τη μελαγχολία, όχι το κύμα. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούν λίγο περισσότερο στίχο απ’ ότι στο "Ice Fleet", ίσως συνέπεια του θέματος που είναι πιο ανθρωποκεντρικό. Οι Sólstafir και οι Alcest είναι επιρροές που θα διακρίνει όποιο ψάξει, αλλά οι Kauan δε χάνουν στη δική τους ταυτότητα. Έχουν το ύφος τους και την προσωπικότητα τους.

Η όποια αδυναμία του άλμπουμ, για τα δικά μου γούστα, βρίσκεται στην παραγωγή. Είναι μουντή, θαμπή. Δε λέω ότι έπρεπε να είναι κρυστάλλινη, και πιθανότατα είναι κατ’ επιλογήν έτσι, δίνοντας μια αίσθηση παραμορφωμένης αντίληψης ενός θολωμένου φίλτρου, αλλά λίγο πιο καθαρή θα ήθελα να είναι. Να ξεχωρίσουν καλύτερα τα πιατίνια, να ακουστούν οι λεπτομέρειες. Ούτε στο "Ice Fleet" ήταν λαμπερός ο ήχος, αλλά είχε πετύχει καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στην άποψη και την ευκρίνεια. Μου κάνει εντύπωση μάλιστα, ότι οι ίδιοι φαίνεται να είναι πολύ περήφανοι για τον ήχο που έστησαν σε αυτό το δίσκο. Διαφημίζουν την παραγωγή του, καθώς και ότι έχει φτιαχτεί ξεχωριστή έκδοση για να ακούγεται σε τρισδιάστατο, dolby atmos επίπεδο.

Αντίθετα όμως, πρέπει να παραδεχτώ ότι μου αρέσει πολύ η δουλειά που έχει γίνει στα τύμπανα, ενώ και συνθετικά το σύνολο είναι ένα σκαλί, τουλάχιστον, πιο πάνω από το προηγούμενο. Σωστά δουλεύει και το artwork του δίσκου. Πιο σκοτεινό αυτή τη φορά και προσεγμένο στο σύνολο του, ώστε να βρίσκεται σε αρμονία με την αισθητική της μουσικής.

Οι μελωδίες που έχουν βάλει οι Kauan στο δίσκο αυτό είναι πανέμορφες. Σε τυλίγουν, σε βυθίζουν και σε αφήνουν να παρατηρείς από το παράθυρο μια βροχή που πέφτει. Αμίλητος, με βλέμμα που κοιτά χωρίς να ψάχνει τίποτα. Έτσι που το μάτι ακούει και σκέφτεται αντί να βλέπει, χάνοντας ή χαμένο τελικά σε αυτό που γίνεται. Το ευτύχημα είναι άγνωστο, διαφορετικό στο ένα και το άλλο, στερούμενο ενιαίας ερμηνείας. Μπορεί να βρίσκεται στο δρόμο που σε φέρνει σπίτι, ή σε αυτόν που βγάζει έξω από αυτό. Είναι δυο λέξεις όμως εκεί, που στέκονται σημαντικές. Δυο, μα τελικά προφέρονται ως μία. "Wayhome".