Mamaleek

Ακούγοντας το "Diner Coffee" δεν μπορούσα να μην το ταυτίσω με διάφορες αφηγήσεις για το χαωτικό υπόστρωμα της σφριγηλής και γυαλιστερής αμερικανικής επιδερμίδας. Ο Jack Torrance από το "The Shining" συναντά την παράνοια στο λεβητοστάσιο του ξενοδοχείου «Η Θέα», ενώ η κρυφή βία στο "Twin Peaks" είναι συλλογική και καταπίνει ζωές. Ιστορίες καθημερινής οριακότητας που ακροβατούν μεταξύ της τραγωδίας και του γελοίου, της σοβαρότητας και της κοροϊδίας, του τρόμου και της ανακούφισης. Ιστορίες που θυμίζουν έναν εφιάλτη, έναν άνδρα με παραμορφωμένο πρόσωπο στο πίσω μέρος μίας καφετέριας, στα ειδυλλιακά και ξεπεσμένα diners που ονειρεύονταν οι Supertramp στο "Breakfast In America" πριν σχεδόν μισό αιώνα.

Η λέξη «εκλεκτικό» ακούγεται πιο ελκυστική από το «μεταμοντέρνο» για να περιγράψουμε έναν δίσκο όπως το "Diner Coffee", που συνδυάζει noise ξεσπάσματα, black ουρλιαχτά και jazz, μαζί με field recordings, blues, και λίγη έμπνευση από Badalamenti στις λεπτομέρειες. Αποδομητικό όχι μόνο ως μουσική πρόταση, αλλά και για την ίδια την ταυτότητα του συγκροτήματος, των ανώνυμων αδελφών που ξεκίνησαν πριν από δεκαπέντε χρόνια με αποπνικτικό lo fi black metal και βρέθηκαν να τονίζουν το δεύτερο και τέταρτο beat, με φωνητικά Tom Waits, με σποραδικά breakdowns και δαιμονισμένα χάλκινα.

Η υφή του προ διετίας "Come And See" έχει ενταθεί, οι ιδέες είναι πιο προσδιορισμένες (ενν. ευκολομνημόνευτες), αλλά όχι και πιο συμπαγείς. Υπάρχει ένα ρήγμα που σκίζει την αρμονική - αν και απειλητική - ατμόσφαιρα του "Grief and a Headhunter’s Rage", την καλύτερη ίσως σύνθεση στο δίσκο αν κρίνουμε από το χτίσιμο της έντασης. Υπάρχουν ρευστά σημεία, μετεωρίζοντα σε μία ψαλμωδική αχλή που διακόπτονται από ένα απειλητικό τηλεφώνημα. Κι αυτά ακόμη προτιμότερα από την πλήρη κατάρρευση που ακολουθεί τον στατικό θόρυβο του "Wharf Rats In The Moonlight", που μοιάζει να συμπυκνώνουν σε έξι λεπτά τους πειραματισμούς δύο δεκαετιών από τους Ulver.

Το γέλιο, η αποκοπή από το σοβαροφανές, ή και το σοβαρό ακόμη, είναι σημαντικό για τους Mamaleek, είτε ως αυθόρμητη απόκριση στην έκπληξη, είτε ως αμυντικός μηχανισμός στον τρόμο. Τα γέλια του "Libations to Sacred Clowns" κόβονται απότομα όταν ακούμε το "Boiler Room", όμως έχουν ήδη δώσει το μήνυμά τους. Οι Mamaleek θέλουν να γελάσουμε, και αγκαλιάζουν την καθημερινότητα ως αυτό που είναι, μία τραχιά φαρσοκωμωδία. Από αυτήν την άποψη, το "Diner Coffee" συγγενεύει εξίσου με το περιπαικτικό "One Minute Movies" των Residents, όσο και με το αγωνιώδες ουρλιαχτό του πρόσφατου "God’s Country" των Chat Pile και την κατάμαυρη jazz λαίλαπα του εξίσου πρόσφατου "Hostile Architecture" των Ashenspire.

Η παράνοια και η βία κρύβονται ακόμη και στην ξεδιάντροπη ηπιότητα του πανέμορφου ομώνυμου, που ακούγεται σαν την απελπισία ενός μεθυσμένου καραόκε. Υπάρχει κάτι πολύ λάθος στην οριακότητα που βιώνουμε καθημερινά, στην εξάντληση, στη συσσώρευση του άγχους. Μέσα στην αχρονικότητα της καραντίνας αναδείχθηκαν οι δομικές δυσλειτουργίες στον τρόπο που λειτουργούμε ως κοινωνία, και η επιστροφή στην κανονικότητα ίσως είναι και το καλύτερο ανέκδοτο που ειπώθηκε τον εικοστό πρώτο αιώνα. Το "Diner Coffee" ακούγεται ζεστό σαν την ικανοποίηση που νιώθεις όταν ξύνεις τη φαγούρα σε μία πληγή, φέρει κάτι ελάχιστο μόνο από τη μελαγχολία του Hopper στο "Nighthawks", μόνο και μόνο για να μεταδώσει μία αισιοδοξία για την υπέρβασή της. Ακούγοντάς το δεν νιώθεις ούτε θλίψη, ούτε χαρά, ούτε θυμό, παρά μόνο μία κυνική αποστασιοποίηση που με καυστικό τρόπο καταγγέλλει την ταξικότητα, τη βία και την παράνοια που προκύπτει από μία διαρκή επιστροφή στη μηδενιστική λογική του κεφαλαίου, της παραγωγής και της κατανάλωσης. Το "Diner Coffee" καταπιάνεται με τη διακοπή των φαύλων κύκλων - δημιουργικών, ιδεολογικών, αισθητικών, και μουσικών - και προτείνει να δούμε πέρα από την απομαγευμένη πραγματικότητα, να αφεθούμε στην αμφισημία, και να βγούμε στην πίσω πλευρά, εκεί που η μαγεία και τα νοήματα μας κάνουν και πάλι να γελάμε.

Bandcamp
YouTube Stream