Madeline Kenney

Στην, όχι και τόσο παλιά, στροφή που έκανα στα μουσικά μου γούστα, δεν μπόρεσα ποτέ να αρνηθώ την indie pop/rock, ειδικά εκείνη η οποία ξέρει να εισάγει πλούσιες ενορχηστρώσεις, αγκαλιάζοντας όσο περισσότερη μπορεί απ’ την ηχητική παλέτα. Έτσι, το τελευταίο πόνημα της Madeline Kenney έμελλε να με μαγνητίσει, με συνοπτικές διαδικασίες. Η Αμερικανίδα μουσικός με τη μπάντα της (Ben Sloan / ντραμς, Stephen Patota / κιθάρα) υπογράφουν έναν δίσκο με πολλές διαφορετικές διαθέσεις, ξεκινώντας με neo-psychedelia που θα μπορούσε άνετα να ανήκει σ’ ένα τραγούδι της Melody Prochet, κι από εκεί αντλούν απ’ την art-pop, απ’ το folk, απ’ το indie rock. Παρ’ όλο που πρόκειται για τον πέμπτο δίσκο της, νομίζω πρώτη φορά καταφέρνει να εκπληρώσει με τέτοια πληρότητα το όραμα στο οποίο λοξοκοίταζε εδώ και δύο δίσκους.

Ακούγοντας ξανά και ξανά τον δίσκο, αυτό που περισσότερο τον χαρακτηρίζει είναι η ισορροπία. Το sound design είναι φανταστικό (άκου, μόνο, τη δουλειά που έχει γίνει στο "Cue"), ενώ η φροντισμένη παραγωγή θα δώσει σε όλα τα όργανα ένα ιδιαίτερο βάθος, αλλά και μία πληθώρα διαφορετικών υφών και εκφάνσεων. Από κομμάτι σε κομμάτι διαρκώς εισάγονται νέα στοιχεία, παρ’ όλο που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν τεχνικά. Αυτό που δεξιοτεχνικά δεν συγκινεί, ωστόσο, κερδίζει εν τέλει επειδή ξέρει ποιος είναι ο προσανατολισμός: στη σύνθεση.

Ομολογουμένως, η Kenney της δεν έχει κάποια ιδιαίτερη κι άμεσα αναγνωρίσιμη χροιά, ούτε δείχνει να μπορεί να επιτύχει απαιτητικές ακροβασίες. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι έχει μία αδιάφορη φωνή ή δεν ξέρει πώς να την χρησιμοποιήσει. Αλλού ριγά σαν την Bjork, αλλού θα φέρει μνήμες της Bush εποχής "The Dreaming" (π.χ. στα τραβηγμένα δεύτερα του "I Never"), ενώ μαζί με τον κρουστό ήχο κάποιων κομματιών, γίνονται κάποιοι συνειρμοί και με το τελευταίο Fiona Apple. Όμως, κι επειδή η σύγκριση κάθε τραγουδίστριας με άλλες φωνές είναι και λίγο κλισεδιάρικο, η Kenney παραμένει – κι είναι σημαντικό αυτό να τονιστεί - αυτόφωτη. Πειραματίζεται, βάζει φίλτρα και κάνει την φωνή της μέρος της σύνθεσης, διαθλάται μέσα της αντί να ίπταται από πάνω αδιάφορη και ομφαλοσκοπική, προσφέροντας κι εκείνη στη μεγαλύτερη εικόνα με μελωδικές γραμμές προσεκτικά τοποθετημένες.

Το "Kiss From The Balcony" δεν θα σε κερδίσει με τα singles, παρ’ όλο που κάποια κομμάτια, όπως το "Scoop", το "Semitones", και το "Breakdown", μένουν άνετα στο νου. Ο δίσκος μοιάζει να επενδύει περισσότερο σε μία αβίαστη συνολική εμπειρία, όπου δεν κουράζει ούτε μακρηγορεί. Μόνο vibes, λυρισμός, και αρκετά έξυπνες ιδέες, ώστε στα τριάντα πέντε λεπτά του να μετατρέπεται στην ιδανική μουσική χαλάρωσης. Ίσως γι’ αυτό τις τελευταίες εβδομάδες τον ακούω τόσο συχνά, καθώς συντροφεύει με διακριτικότητα, χωρίς να καταλήγει απλό χαλί. Όταν έρχεται το ήπιο σβήσιμο με το "All I Need" και ο δίσκος κλείνει με μία γλυκόπικρη αλλά και αισιόδοξη αύρα, η Kenney τραγουδά just a little company. Και νομίζω αυτό ακριβώς είναι η τελευταία της κυκλοφορία. Καλή παρέα.

Bandcamp