Bryan Adams

42 χρόνια μετά από το πρώτο του δίσκο (!) ο Καναδός rock star που γνωρίζουν και οι πέτρες επιστρέφει με το άλμπουμ νούμερο 15 και σίγουρα στα γεράματα θέλει να χτίσει ένα legacy ως μουσικού που ακόμα ροκάρει και εξού και το εξώφυλλο με την κιθάρα πάνω σε ένα αμάξι εποχής αλλά και με μια πρώτη ματιά οι τίτλοι πολλών τραγουδιών από το "So Happy It Hurts".

Να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι πρόκειται όντως για έναν αυθεντικό γνώριμο rock ήχο που σε συνδυασμό με αυτήν την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του καταλαβαίνεις αμέσως για ποιόν και περί τίνος πρόκειται και αυτή η οικειότητα -για εμάς τους μεγαλύτερους- σίγουρα είναι κάτι θετικό και που γαργαλάει ευαίσθητες χορδές του εγκεφάλου μας. Ε όσο να ναι τον Bryan Adams λίγο πολύ όλοι τον ακούγαμε σε φάσεις και ακόμα και τώρα αν παίξει ένα από τα παλιά και κλασσικά του κομμάτια θα το ακούσουμε με ευχαρίστηση. Ο ίδιος ο Adams παίζει όλα τα όργανα (!) στο δίσκο -λόγω απομόνωσης και πανδημίας- και κάνει αρκετά καλή δουλειά, minimum effort maximum effect φάση οπότε μην περιμένετε να ακούσετε τίποτα τεχνικό ή επιτηδευμένο. Αλλά σίγουρα θα πάρετε μια γερή δόση χαράς! Ο Bryan Adams στη μιζέρια και μαυρίλα της απομόνωσης αντιπαραθέτει μια -υπερβολική- νότα χαράς και αισιοδοξίας κάνοντας τα περισσότερα τραγούδια να ακούγονται λες και είναι από το "School Of Rock" της Nickelodeon. Ειδικά για τους στίχους κυμαίνονται από cringe (‘The sweetest sound is the voice of the woman I love’ στο "Let’s Do This") μέχρι παιδικό rock για ζουζούνια (‘If you love some kick ass rocking music- We're a kick ass rocking band-Oh yeah’’ στο συμπαθητικό ροκάκι "Kick Ass" με την εισαγωγή από τον John Cleese να με κάνει πραγματικά να απορώ αν όντως ακούνε αυτές τις χαζομάρες τα αυτιά μου). Το εναρκτήριο "So Happy It Hurts" αποτυπώνει στο έπακρο το πόσο χαρούμενος είναι ο Bryan Adams που θα μπορέσει να ξαναβγεί στο δρόμο ξανά κάτι που αφιερώνει και ένα τραγούδι ("On The Road") και κακά τα ψέματα τόσες δεκαετίες τον τρέφει ο δρόμος και οι περιοδείες και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Είναι ένας τιμιότατος rock superstar που μπορεί να μουσικά πλέον να μην απευθύνεται σε άλλους πλην των φανατικών θαυμαστών του αλλά αυτόν που κάνει το κάνει με καρδιά και αφοσίωση.

Θα μου πείς είναι τόσο κακό σαν album; Ναι! Αλλά υπάρχουν μερικές στιγμές που πραγματικά σε διασκεδάζουν με την απλότητα και αφέλεια τους. Το ροκαμπίλικο "I’ve Been Waiting For You" σε μεταφέρει σε κάποιο country bar από αυτά που ντύνονται καουμπόηδες και χορεύουν. Το "Always Have, Always Will" στην αρχή νόμιζα ήταν το "Heaven" αλλά είναι μια γλυκούτσικη μπαλάντα που φαντάζομαι σε κάποιους θα μπορούσε να αποτελέσει το background μια σχέσης. Οκ το "Kick Ass" είναι αστείο σαν στίχους και εισαγωγή αλλά σαν μουσική έχει κάτι το ελκυστικό. Σίγουρα είναι rock, έχει ρυθμό και διάθεση όπως όλος ο δίσκος. Μάλλον το καλύτερο κομμάτι βρίσκεται εκεί στο τέλος "Just About Gone" και μαζί με το ομότιτλο κομμάτι μάλλον φέρνουν τα περισσότερα αυθόρμητα χαμόγελα στα χείλη. Ειλικρινής και ευδιάθετος ο Καναδός αλλά ως εκεί. Αν τον πετύχετε live να πάτε θα περάσετε τέλεια!