Ho99o9

Οι Ho99o9 μπορεί να κυκλοφόρησαν φέτος το τρίτο τους μόλις άλμπουμ, αλλά είναι στη γειτονιά της μουσικής μας εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Λέω στη γειτονιά γιατί δεν ανήκουν μόνο σε μια ηχητική διεύθυνση. Ξεκινάνε από το rap και το nu metal αλλά περνούν τόσο άνετα όσο συχνά στο hardcore punk, το industrial και την electronica. Ή και ακριβώς ανάποδα.

Οι δύο φίλοι από το New Jersey που υιοθέτησαν αυτό το περίεργο όνομα, καλά horror διαβάζεται - δεν τρέχει, έχουν μια δύσκολη μίξη διαφορετικών επιρροών. Δεν αφήνουν εκτός ούτε το west coast hip hop - που όμως ανοίγεται σε soul αναφορές, τον Rob Zombie και τους Ministry, τους Deftones, τον Trent Reznor, τους Korn και την παρέα τους. Ούτε καν τους Black Flag και τους Refused. Prodigy; Μα φυσικά! Και όλα αυτά σε 35 λεπτά που δεν αφήνουν μια ανάσα να πέσει κάτω.

Το άνοιγμα του δίσκου είναι πολύ δυνατό. Βάζει από νωρίς στο τραπέζι τις ρίμες μαζί με θόρυβο και φωνητικές γραμμές, αφήνοντας ελεύθερο το συναίσθημα να τρέξει. Στο "Escape" ανοίγει η δεύτερη πτυχή. Πιο επιθετική, punk και nu. Χορευτική, αλλά στο είδος του χορού που πονάει ότι βρεθεί μπροστά ή πλάι της. Γενικά ο δίσκος έχει πολύ δραματικά lyrics. Σε απόδοση και γραφή. Και, πολύ σωστά, αυτό αποδίδεται και συμπληρώνεται από το συναίσθημα που βγάζει η μουσική κι ο ήχος της. Μην περιμένετε φοβερά πολύπλοκες ή πολυεπίπεδες συνθέσεις. Πάρα το μεγάλο εύρος των επιρροών. Είναι όλες τέτοιες που μέσα στις ακραίες αντιθέσεις τους τελικά συμβαδίζουν. Περπατούν παράλληλα. Μεταξύ τους, και με το σήμερα.

Η ένταση που βγάζει η δυάδα στο "Target Price", πολύ δυνατό βίντεο, και στο "Ok, I'm Reloaded" στήνει άξια σημεία αναφοράς στη ροή του δίσκου. Από την άλλη εκτίμησα άπειρα το laid back beat του "Psychic Jumper". Αυτές οι εναλλαγές μεγαλώνουν πολύ το "Tomorrow We Escape".

Εκεί όμως που ο δίσκος πετάει ψηλότερα απ' ότι περιμένεις, είναι στις συμμετοχές. Τί συμμετοχές δηλαδή, συμμετοχάρες. Λοιπόν, στο "Incline" εχουμε τις Nova Twins, τον Pink Siifu και τον Young Skrrt. Ιδιαίτερο κομμάτι που φέρνει σε επικοινωνία τα διαφορετικά στοιχεία που παρουσιάζει γενικά το συγκρότημα. Και κάθε εξωτερική βοήθεια μετράει εδώ. Στο "Tapeworm" έχουμε Greg Puciato να κεντάει. Καθαρά και screams απίστευτα, σε μια από τις καλύτερες στιγμές των Ho99o9. Για να έρθει μετά η μοναδική Chelsea Wolfe να δώσει με την αιθέρια φωνή της στο "Immortal" μια ατμόσφαιρα απίστευτη. Ρε, έχουν πιάσει τρέλα στάνταρ με τα guest που μάζεψαν. Το "LA Riots" παίρνει τις Ministry με in-your-face-rap αρχές και φτιάχνει ένα κομμάτι για ξύλο και κοτρώνες.

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην είναι για όλα οι Ho99o9. Δύσκολα αποδέκτες αναφορές μεταξύ τους. Αλλά αν σε κάποια φάση καταφέραμε να ξεφύγουμε από τέτοιες ψευδοαντιθέσεις, που το καταφέραμε ναι, τότε οι υφές που δε μοιάζουν - ακούγονται πολύ κοντινές. Τελικά σχηματίζουν ένα συμπαγές, οργισμένο μα κι ενδοσκοπικό σύνολο που αξίζει κάθε ένα από τα τριάντα πέντε λεπτά που χρειάζεται να του διαθέσεις.