Παιδί Τραύμα: «Η υψηλή αισθητική και η τεχνική του ήχου είναι ο μόνος τρόπος να σεβαστείς τη δουλειά σου»

Δεν είναι και τόσοι πολλοί οι καλλιτέχνες που έχουν ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και, σίγουρα, ακόμη λιγότεροι όσο το Παιδί Τραύμα, ένας δημιουργός που με κάθε του κυκλοφορία καταφέρνει να ξεπερνάει τις προσδοκίες μας και να ανεβάζει τον πήχη για τον σύγχρονο εγχώριο ήχο.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μας έκανε εντύπωση πως βρέθηκε ανάμεσα στους τρεις νέους καλλιτέχνες που επέλεξε ο Γιάννης Αγγελάκας για να κάνει μαζί του δύο συναυλίες, σήμερα Πέμπτη 11 Απριλίου και αύριο Παρασκευή 12 Απριλίου, σε μια προσπάθεια να δέσει το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον του εναλλακτικού ήχου.

Εν όψει λοιπόν αυτών των εμφανίσεων στο Gazarte, μιλήσαμε με το Παιδί Τραύμα για τη μουσική, για την καλλιτεχνική του εξέλιξη, για τους στόχους του, και, φυσικά, για το "Μέινστριμ".

Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση από την κρυφή ταυτότητα στην επωνυμία;

Αρκετά περίεργη αλλά ήταν κάτι που ήρθε φυσικά από την εξέλιξη των πραγμάτων.

Αισθάνεσαι πως είναι κάτι που θα έπρεπε να είχες κάνει νωρίτερα;

Στη μουσική μάλλον όχι. Στη ζωή μάλλον ναι.

Ήθελες το "Μέινστριμ" να είναι ένα άλμπουμ που θα γίνει mainstream. Θεωρείς πως ο στόχος επετεύχθη;

Θέλω το "Μέινστριμ" να «γεράσει» ωραία και τα τραγούδια του να ακουστούν πέρα από τα όρια της μικρής ελιτίστικης underground κλίκας μας. Αυτό πάει καλά προς το παρόν.

Και η συνέχεια; Θα ήθελες να συνεχίσεις σε αυτή την πιο εξωστρεφή κατεύθυνση;

Ναι, νομίζω ότι έχω αφήσει λίγο πίσω το σκοτεινό spoken word ή τουλάχιστον σκοπεύω πάντα να το εμπλουτίζω με μελωδικές γραμμές.

Τι συμβολίζει η οικογένεια στο εξώφυλλο του "Μέινστριμ";

Ότι θέλει ο κανένας να συμβολίσει: τον τρόπο που μεγαλώσαμε, τα απωθημένα μας, την νοσταλγία, την αθωότητα, τον Lacan ή απλά και μόνο μια ανάμνηση.

Πως προέκυψε η συνεργασία με τη Νεφέλη Φασούλη;

Η χροιά της Νεφέλης είναι ένα φανταστικό μείγμα ποπ και λαϊκού. Έτσι ακριβώς, μεταξύ ποπ και λαϊκού, ήθελα να ακροβατήσουν και τα «Μυστικά» (σ.σ. το τραγούδι που ερμηνεύει), γι’ αυτό και της το πρότεινα.

Πότε ξεκίνησες να γράφεις μουσική;

Κάπου στο γυμνάσιο; Τώρα πρόσφατα δηλαδή.

Πόσα έχουν αλλάξει από την εποχή του “Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις” μέχρι σήμερα;

Σχεδόν τα πάντα και σε πολύ λίγο χρόνο. Η μπάντα μας, οι ακροατές, η βιομηχανία, τα live, οι συνεργασίες αλλά κι εγώ ο ίδιος φυσικά. Αυτό που προσπαθώ είναι να μην αλλάξει ο τρόπος που γράφω τα τραγούδια. Αυτόματα και βιωματικά.

Τα Εξάρχεια τα χάσαμε

Μένεις ακόμη στα Εξάρχεια; Θα έλεγες πως η περιοχή είναι διαφορετική τα τελευταία χρόνια;

Τα Εξάρχεια τα χάσαμε. Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία την εποχή που μπορούσαμε actually ν’ αράξουμε στην πλατεία. Τώρα η γειτονιά έχει γίνει ένα αστυνομοκρατούμενο, περιφραγμένο με λαμαρίνες, τουριστικό θέρετρο. Παρ’ όλα αυτά, μου είναι προς το παρόν αδύνατον να τα αποχωριστώ.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς όταν γράφεις ένα κομμάτι;

Συνήθως τραγουδάω το ρεφρέν, στίχο και μουσική, αυτόματα, σα να μου το ψιθύρισε κάποιος. Μετά κάθομαι στο Logic (σ.σ. πρόγραμμα μουσικής παραγωγής) και το ολοκληρώνω φτιάχνοντας την πρώτη demo ενορχήστρωση. Στη συνέχεια το φέρνω στην μπάντα μας για να το παίξουμε, και στο στούντιο με τους εκάστοτε συνεργάτες για να πάρει την τελική του μορφή.

Για μένα η μουσική είναι άλμπουμ και ηχητικά άρτιες ιστορίες

Οι δουλειές σου ξεχωρίζουν λόγω της προσεγμένης αισθητικής και παραγωγής τους. Πιστεύεις πως ο ήχος έχει ίση σημασία τη σύνθεση;

Ο ήχος και η παραγωγή πρέπει να είναι αψεγάδιαστα από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ενός δίσκου. Η υψηλή αισθητική και η τεχνική του ήχου είναι ο μόνος τρόπος να σεβαστείς τη δουλειά σου και τη σύνθεσή σου, και στο παρόν αλλά και ως προς το πως η μουσική αυτή θ’ ακούγεται στο μέλλον. Το παράδοξο είναι βέβαια ότι πολλές φορές, και σε μια εποχή που η ηχητική τεχνολογία ακμάζει, για το κοινό η ποιότητα του ήχου δεν έχει και μεγάλη σημασία. Τα περισσότερα κομμάτια τα ακούμε για λίγα δευτερόλεπτα στο κινητό και μας αρκεί. Είναι σα να παράγουμε μουσική μόνο και μόνο για να γίνουμε εφήμερα trend λίγων δευτερολέπτων στο Tik Tok, το οποίο έχει την πλάκα του, αλλά για μένα η μουσική είναι άλμπουμ και ηχητικά άρτιες ιστορίες.

Πολλοί υποστηρίζουν πως βιώνουμε μια αναβίωση της ελληνόφωνης εναλλακτικής μουσικής; Συμφωνείς;

Νομίζω ότι λόγω της άμεσης πρόσβασης που μπορεί να έχει πλέον ένας μουσικός στο κοινό μέσα από streaming πλατφόρμες, ακούμε πολύ πιο εύκολα μπάντες και καλλιτέχνες που παλιά δεν μπορούσαμε. Ίσως έτσι ανθίζουν και οι τοπικές σκηνές πιο εύκολα. Το θέμα είναι η όποια αναβίωση να στηριχτεί και από την ίδια τη μουσική βιομηχανία.

Θες να μας πεις πως προέκυψε η συναυλία στο Gazarte με τον Γιάννη Αγγελάκα; Έχετε ξαναπαίξει μαζί στο Release Athens Festival, στην Τεχνόπολη…

Ήταν ιδέα του Γιάννη. Μου την ανέφερε το περασμένο καλοκαίρι στην Κρήτη όταν είχαμε κάνει δύο live εκεί. Μας τιμά συνεχώς με την δοτικότητα του και τη ζεστή αγκαλιά που μας προσφέρει. Ο μεγάλος καλλιτέχνης δε φαίνεται μόνο από το έργο του αλλά και από το πόσο ανοικτούς ορίζοντες έχει.

Τι να περιμένουμε στο live;

Θα πέσουνε κορμιά. Τα δικά μας σίγουρα.

Ζωντανά τα κομμάτια σου έχουν μια πιο “σκληρή” ηχητική κατεύθυνση. Υπάρχει περίπτωση στο μέλλον αυτό να μεταφερθεί και στις στουντιακές σου δουλειές;

Πολλές φορές με πιάνει μια μανία να διασκευάζω live τα κομμάτια μας, ακόμα και τα πιο γνωστά, και να πειραματίζομαι με ροκ και ηλεκτρονική προσέγγιση. Νιώθω ότι αν δεν τα αλλάξω, βαριέμαι οικτρά. Γενικά έχω αρχίσει να τοποθετώ το ροκ μέσα μου χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς επιτηδευμένο εκμοντερνισμό και νομίζω αργά ή γρήγορα αυτό θα φανεί και στο στούντιο.

Θα ήταν τιμή μου να συνεργαστώ με τον Κωνσταντίνο Βήτα

Yπάρχουν καλλιτέχνες που θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους στο μέλλον;

Είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω συνεργαστεί ή έχω παίξει στα ίδια φεστιβάλ, με καλλιτέχνες που ούτε καν μπορούσα να ονειρευτώ παλιά: Αγγελάκα, Παυλίδη, Δεληβοριά. Θα ήταν επίσης τιμή μου να συνεργαστώ με τον Κωνσταντίνο Βήτα, τον οποίο θεωρώ τεράστιο δημιουργό.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Γράφω μουσική και τραγούδια, τα οποία θα παίξω ζωντανά, στην παράσταση του Παντελή Φλατσούση «Ο Άτλας της δεκαετίας του 2000» που θ’ ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το Μάιο. Μαζί μου θα έχω δύο πολύτιμες συνεργάτιδες την Emi Path και τη Sci-Fi River.