Γιάννης Αγγελάκας & 100°C, Παιδί Τραύμα @ Τεχνόπολη, 04/09/23

Σχεδόν καθιερωμένο το ραντεβού μας με τον Γιάννη Αγγελάκα κάθε Σεπτέμβρη στην Αθήνα. Πέρυσι, τον είδαμε στο Θέατρο Βράχων ενώ, φέτος, ο σπουδαίος καλλιτέχνης επέστρεψε στην Τεχνόπολη παρέα με τους 100ο C., και το Παιδί Τραύμα, σε ρόλο guest, να ανοίγει την εμφάνισή του. Όλα αυτά, με τον φόβο να μην ανοίξουν οι ουρανοί πάνω από τα κεφάλια μας, κάτι που, ευτυχώς, δεν συνέβη ποτέ.

Έτσι, όταν το Παιδί Τραύμα και το συγκρότημα του, γύρω στις 20:45, ξεκίνησαν την εμφάνισή τους, το κοινό που είχε συγκεντρωθεί ήταν ήδη αρκετό. Ανήσυχος δημιουργός, με συνθέσεις που δεν μπορούν απλώς να περιοριστούν κάτω από την ταμπέλα της pop, το Παιδί Τραύμα έχει δώσει πολλά ενδιαφέροντα δείγματα γραφής κι έχει πετύχει, μέσα σε λίγα χρόνια, να αναδειχθεί ως μια από τις πιο ιδιαίτερες και αξιόλογες φωνές της σύγχρονης ελληνόφωνης σκηνής. Μιας και δεν είχε τύχει να βρεθώ σε κάποια συναυλία του, είχα περιέργεια πως θα αποδώσει τα κομμάτια live. Το βέβαιο είναι πως, ζωντανά, τα τραγούδια του ακούγονται πιο rock. Και αυτό δεν αφορά μόνο αυτά που, έτσι κι αλλιώς, έχουν μια πιο "ηλεκτρική" προσέγγιση, αλλά το σύνολο της δισκογραφίας του. Στα περίπου 45 λεπτά της εμφάνισής του λοιπόν, ακούστηκαν κομμάτια από τα "Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις" και "Θα Καταστρέψω τον Κόσμο" με τα "Πάτσι", "Ακαταλαβίστικο", και "Ασθενοφόρα" να ξεσηκώνουν το κοινό, ενώ, δεν έλειψαν και τα νέα τραγούδια από το δίσκο "Μέινστριμ", ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Από αυτά, ξεχώρισαν τα "Απόψε Φυλάω Τον Εαυτό Μου Για Σένα" και "Η Λίμνη" ενώ η συναυλία έκλεισε με το "Το Φόρεμα" μέσα σε χειροκροτήματα ενώ, παράλληλα, ψιλές, σχεδόν ανεπαίσθητες, ψιχάλες, έκαναν σαφή την έλευση του Φθινοπώρου, αλλά και την ώρα για το headline act της βραδιάς.

Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100º C., βρέθηκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 22:00 και για δύο ώρες δεν σταμάτησαν να μας βομβαρδίζουν με σπουδαία κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας του μεγάλου δημιουργού. Γιγαντιαία εκκίνηση με το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι", ενώ ακολούθησαν τα "Γιαννάκης" και "Δικαιοσύνη" από τον δίσκο "Η Γελαστή Ανηφόρα", ο οποίος, φέτος, έγινε δέκα χρονών. Φυσικά, δεν έλειψαν και κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά που κυκλοφόρησε πέρυσι με τίτλο "Έχω Κέφια". Έτσι, τα "Ακόμα Περπατάω", "Πάνω στ’ Αφρισμένο Κύμα", "Ακούω Τον Ουρανό Να Γελάει" και "Νεοφιλελεύθερος Προφήτης" βρέθηκαν δίπλα στα κλασσικά κομμάτια των Επισκεπτών, τα οποία, όπως μάλλον ήταν αναμενόμενο, είχαν και την πιο ζεστή αντιμετώπιση από τον κόσμο.

Αν και στην αρχή μου δόθηκε η εντύπωση πως ο Αγγελάκας ίσως και να ήταν ελαφρώς βραχνιασμένος, η φωνή του, όσο περνούσε η ώρα, γινόταν πιο καθαρή και πιο δυνατή, με τον καλλιτέχνη να αποδεικνύει για ακόμη μία φορά γιατί αποτελεί τον κορυφαίο εγχώριο performer. Και αυτή του την ενέργεια ξέρει καλά να την μεταδίδει με αποτέλεσμα, ό,τι διάθεση και να έχεις πηγαίνοντας στη συναυλία, κάθε φορά να φεύγεις με ένα τεράστιο χαμόγελο (και στην περίπτωση μου με κλεισμένη φωνή). Βέβαια, αυτή τη φορά, μάλλον μας πήρε λίγο χρόνο να πάρουμε τα πάνω μας αφού το κοινό ήταν κάπως χλιαρό αρχικά, με τον Αγγελάκα να λέει κάποια στιγμή "Φωνάξτε λίγο!", κάτι που συνέβη τελικά με το "Αιρετικό" να σείει όλη την Τεχνόπολη.

Το έχω ξαναγράψει βέβαια. Έχουν περάσει 20 χρόνια από όταν διαλύθηκαν οι Τρύπες και αυτοί που πάνε για να ακούσουν και κομμάτια από το κορυφαίο συγκρότημα της ελληνόφωνης σκηνής πλέον είναι σε ηλικία που δεν θα δημιουργήσουν πανικό από κάτω, ενώ, οι πιτσιρικάδες δεν δείχνουν να συγκινούνται και τόσο από αυτά. Πως αλλιώς να εξηγήσω το ότι ακούγαμε το "Έκτη Αυγούστου" και δεν κατεδαφίστηκε το σύμπαν; Βέβαια, το ίδιο δεν ίσχυσε στην περίπτωση του "Ακούω Την Αγάπη", που παραμένει σταθερή αξία σε όλες τις συναυλίες του Αγγελάκα από το 2005 μέχρι σήμερα. Και, αντίστοιχα, το "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" πιθανά να αποτέλεσε και την πιο δυναμική στιγμή της συναυλίας με τον κόσμο (επιτέλους) να τραγουδάει δυνατά όλους τους στίχους, κάτι που επαναλήφθηκε στο "Γιορτή", με το οποίο κι έκλεισαν τη συναυλία προτού επιστρέψουν για ένα encore, που μπορεί να μην έκρυβε μεγάλες εκπλήξεις, αλλά κατάφερε να ξεσηκώσει και τους πιο δύσπιστους ή έστω ντροπαλούς θεατές.

Ακολούθησαν τα "Επισκέπτες", "Θα Ανατέλλω", "Από Δω και Πάνω", "Δωσ' Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη" και, φυσικά, το "Ταξιδιάρα Ψυχή", με τον Αγγελάκα να δίνει το έναυσμα και το κοινό να τραγουδάει όλους τους στίχους του πιο αναγνωρίσιμου τραγουδιού (αν όχι, τότε σίγουρα στο Top3) της ελληνόφωνης rock σκηνής. Και κάπως έτσι, με το ρολόι να δείχνει σχεδόν 00:00, μας αποχαιρέτησαν, αποδεικνύοντας, για άλλη μία φορά, πως η σύμπραξη του Γιάννη Αγγελάκα και των 100ο C. είναι μια συναυλιακή εμπειρία που δεν γίνεται να απογοητεύσει ποτέ. Ίσα- ίσα που κάθε φορά μοιάζει και λίγο καλύτερη.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά