New Long Fest Day 1: Vodka Juniors, Acid Mammoth, The Overjoyed κ.α. @ Πολιτιστικό Και Αθλητικό Κέντρο Νέας Μάκρης, 13/07/24

 Για άλλη μία χρονιά, το New Long Fest βρέθηκε έτοιμο να υποδεχτεί την αφρόκρεμα των ελληνικών συγκροτημάτων και τον κόσμο που δικαίως όλα αυτά τα χρόνια το στηρίζει, για μια νότα καλοκαιρινής δροσιάς μέσα στη λαίλαπα του Ιουλίου. Φέτος, τα πράγματα θα ήταν λίγο διαφορετικά, μιας που πάρθηκε η απόφαση να στηθούν δύο ολόκληρες σκηνές, έτσι ώστε να εκμηδενιστεί ο χρόνος στησίματος και soundcheck, πράγμα που ήδη θα αποκαλύψουμε πως λειτούργησε στην εντέλεια, τουλάχιστον όσον αφορά τους χρόνους του προ-ανακοινωμένου προγράμματος οι οποίοι τηρήθηκαν σχεδόν στο λεπτό.

Στο προκείμενο όμως, βρεθήκαμε στη Νέα Μάκρη για ένα τριήμερο που γέμισε τις ψυχές και τις μπαταρίες μας, και κακά τα ψέματα, φέτος ήταν κατά πάσα πιθανότητα το αγαπημένο μου line-up από όλα τα χρόνια ύπαρξης του φεστιβάλ. Το γεγονός ότι κυκλοφορούσα και με μία κάμερα στο χέρι συνέβαλε πολύ θετικά στην όλη κατάσταση, αφού είχα το πρίσμα να απολαύσω το φεστιβάλ τόσο μουσικά και ψυχικά, όσο και εντός του βλέμματος του φακού. Μετά το απαραίτητο πρωινό μπάνιο και παρά την πολύ ανεβασμένη θερμοκρασία, οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν από νωρίς στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Μάκρης. Άνθρωποι γνώριμοι και καλοκαιρινά πολύχρωμοι σε αντίθεση με τη χειμερινή, σύνηθη μαύρη φορεσιά τους, έτοιμοι να μας παίξουν οι ίδιοι μουσική ή να απολαύσουν αυτή των άλλων.

Πρώτοι λοιπόν στη σκηνή βγαίνουν οι Nerrves, με δύο ρο, και παρά τα πολλά ρο, τα νεύρα τους ήταν πάρα πολύ ελεγμένα, αφού το ιδιαίτερα καλοδιάθετο και εύθυμο garage punk τους βρέθηκε σε θέση να ανοίξει με τον ωραιότερο ίσως τρόπο το φεστιβάλ. Ο κόσμος αν και λίγος μπροστά στη σκηνή λόγω της ζέστης, επιδόθηκε σε χορό στους ρυθμούς των Nerrves, οι οποίοι φάνηκαν να απολαμβάνουν και ιδιαίτερη ποιότητα ήχου. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον στη σύνθεσή τους μουσικά προκαλεί και η πολυμορφία των φωνητικών, αφού τρια στα πέντε μέλη αναλαμβάνουν εναλλάξ αυτό το ρόλο, με μάλιστα τον drummer τους να υιοθετεί μεγάλο κομμάτι αυτών.

Πολύ γρήγορα η ώρα περνά, και μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα, οι Seer Of The Void θα είχαν την τιμή να είναι η πρώτη μπάντα που θα έπαιζε ποτέ στη δεύτερη σκηνή του New Long Fest. Την αδυναμία μου στο πατροπαράδοτο, τριαδικό doom των Seer Of The Void δεν την κρύβω, γιατί να το κάνω άλλωστε, μιας που εκείνοι με βγάζουν ασπροπρόσωπη σε κάθε τους κυκλοφορία και εμφάνιση. Παίζεται άραγε «το doom» με ντάλα ήλιο; Η μία απάντηση είναι, αν θυμάται κανείς τους Πατρινούς Dala Sun, θα πει ένα μεγάλο ναι. Η δεύτερη απάντηση, είναι πάλι ναι, και το έκαναν οι Seer Of The Void την πρώτη μέρα του New Long Fest.

Αν και θα πούμε πως γενικότερα στην πορεία του φεστιβάλ κάποια προβλήματα κυρίως στην ακουστική των φωνητικών της δεύτερης σκηνής υπήρξαν, κάτι τέτοιο δεν στάθηκε πρόβλημα για τους Seer Of The Void. Η φωνή του Γρηγόρη άλλωστε ίσως να μπορεί να ακουστεί και χωρίς μικρόφωνο. Χίλια μπράβο στα παιδιά που με κάθε συναυλία και κάθε κυκλοφορία, απλά γίνονται καλύτεροι, σε έναν ήχο που έχει ανάγκη να αναγεννηθεί και συγκροτήματα όπως οι Seer Of The Void φροντίζουν γι' αυτό.

Την αδυναμία μου στους Feral Kids, επίσης δεν την κρύβω και δεν έχω σκοπό να το κάνω. Αρχικά θα σταθώ στο γεγονός ότι δεν χορταίνεις να φωτογραφίζεις αυτά τα παιδιά καθώς πάνω στη σκηνή ή ακόμη και σε οποιονδήποτε στριμωγμένο καταληψιακό χώρο το ζούνε στο έπακρο – ενώ αυτό το συνονθήλευμα 80s επιρροών από το punk μέχρι το heavy metal στον τρόπο που επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται σκηνικά, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο πολύχρωμα και αισθητικά ελκυστικά για μένα. Δεν είναι όμως η κατάσταση των Feral Kids μόνο για χόρτασμα των ματιών. Η μουσική τους, είναι ακόμη καλύτερη.

Το παθιασμένο τους, βρώμικο rock 'n' roll, αυτό που σε κάνει να θες να πιείς μπύρα από υδρευτικό σωλήνα χωρίς να είσαι καν σίγουρο για το από που προκύπτει αυτή επιθυμία, βγαίνει από την καρδιά. Σίγουρα το βοηθάει το πολυσχιδές μουσικό background όλων των μελών των Feral Kids, που κάνει το μοναδικό συνδυασμό τους εκρηκτικό. Με ολοκαίνουριο δίσκο στα μπαγάζια τους (έχουμε αγαπήσει ήδη το "Lost In Disgraceland", μας εκφράζει στιχουργικά και σε διάθεση άλλωστε) τα διέλυσαν λίγο πολύ όλα στο πέρασμά τους – λέει πολλά και το γεγονός ότι ο κόσμος που βρισκόταν στο χώρο με σκοπό να προλάβει και τους Feral Kids, ήταν ήδη εντυπωσιακά πολύς.

Είναι οι Rita Mosss η πιο τρελαμένη ελληνική μπάντα που έχουμε στη διάθεσή μας αυτή τη στιγμή – και βασικά έχουμε εδώ και αρκετά χρόνια; Μπορεί μόνο μια να τη συναγωνιστεί, αλλά πρώτον, έχουν ένα μεγάλο κοινό, και δεύτερον, θα μιλήσουμε γι' αυτή παρακάτω. Είμαι μεγάλη τρελή με οτιδήποτε συσχετίζεται με το noise rock, κατά συνέπεια η παράνοια των Rita Mosss με έχει ρουφήξει μέσα της χωρίς καμία αντίσταση. Συνθηματικά, όπως σε κάθε τους λάηβ, η μινιατούρα γαλλικού κόρνου ηχεί, ιαχή πολέμου, και η τριάδα των Rita Moss απλά αρχίζει να κοπανάει με διάφορους τρόπους τα όργανά της, τρόπους που όμως βγάζουν συναφές νόημα.

Τα υπονοούμενα, οι στίχοι και η εικονογραφία των Rita Mosss, θέλουν να είναι χυδαία, πρόστυχα, ανίερα, vulgar που λένε και στο χωριό μου. Καταφέρνουν όμως μέσα από την ειλικρινή απλότητα της απόδοσής τους να βγαίνουν αθώα, ειρωνικά, σχεδόν αστεία – μέσα στη ζωή είναι όλα. Οι μεγάλες εντάσεις των Rita Mosss κάπως απάλυναν στον ανοιχτό χώρο, πράγμα που θεωρώ ότι τους έδωσε πράσινη κάρτα για να πάθουν πλάκα οι πιο περαστικοί – και όχι τόσο φαν του noise – που τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Τρανή απόδειξη ότι μπορείς να χτίσεις μεγάλα πράγματα με ένα σετ πιτζάμες, μια γλώσσα έξω και δυο μπαγκέτες που χάνονται στο χωροχρόνο.

Η μεγάλη σκηνή είναι έτοιμη για ξανά, λίγο περισσότερο καλοκαιρινά σκηνικά. Επάνω της, έχουν λάβει θέσεις οι Hex, ντυμένοι ή και γδυμένοι ίσως καταλληλότερα από όλους για την περίσταση – καλοκαιρινά πουκάμισα, πετσέτες στα κεφάλια, απουσία παπουτσιών, εκπροσώπηση της παραλίας. Επίσης με πολύ καλό ήχο στο πλευρό τους, οι Hex επιχείρησαν να ζωντανέψουν λίγο την κατάσταση, να ηρεμήσουν την προηγούμενη παράνοια, να βάλουν πάλι τη διάθεση σε κλίμα καλοκαιρινού κοκτέηλ, να κρατήσουν τις ισορροπίες ανάμεσα σε αυτό που προηγήθηκε και αυτό που θα ερχόταν.

Θα λέγαμε ότι τα κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό μιας που πάλι, ο χορός επανήλθε ως στοιχείο στον ευρύτερο χώρο του φεστιβάλ. Παράλληλα, για όσους είναι εξοικειωμένοι με το υλικό τους, το "Procrastination Killed My Vibe" ακούγεται ιδανικό οποιαδήποτε λεζάτη, καλοκαιρινή μέρα όπως ήταν λόγω θερμοκρασίας και η πρώτη του New Long Fest. Βαθειά ανάσα δροσιάς λοιπόν από τους Hex, που σήκωσαν για λίγο στις πλάτες τους τις «κατάρες» που ο σκληρότερος ήχος πριν και μετά τους, εξαπέλυε ολούθε.

Μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, οι ψυχές μας ήτα αναγκαίο να μαυρίσουν πάλι. Πίσω στη δεύτερη σκηνή, οι Μαύρο Γάλα έστηναν σιγά σιγά μία από τις εμφανίσεις που έμελλε να μας μείνει. Έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση συγκεκριμένα με τη μουσική των Μαύρο Γάλα. Αυτή ξεκινάει αρκετά πιο πίσω, όπου η παρουσία τους και μόνο στο ελληνικό στερέωμα, στο μουσικό ιδίωμα του screamo που αγαπώ παθολογικά αλλά παλαιότερα είχε σχεδόν μηδενική εγχώρια παρουσία, ήταν σημαντική, αλλά μου έλειπαν πολλά από το ζωντανό τους στοιχείο. Σημαδιακά, αποτέλεσαν το πρώτο συγκρότημα για το οποίο έκανα ποτέ ζωντανή ανταπόκριση για το Rocking. Εξίσου σημαδιακά, ήταν και η πρώτη φορά που τους είδα και είπα «Ώπα. Κάτι γίνεται εδώ επιτέλους».

Οι Μαύρο Γάλα έκτοτε για μένα ζωντανά είναι άλλη μπάντα – ίσως αυτό να συμπίπτει με πολλές αποφάσεις. Και το απέδειξαν περίτρανα σε αυτή τους τη σύντομη μα αιματηρή εμφάνιση στο New Long Fest. Τρία άτομα που λειτουργούν σαν ένας άνθρωπος, με τα φωνητικά τους να έχουν ισορροπήσει σε θαυμαστό βαθμό μοιρασμένα πια, και το εξαιρετικό «Tenderness» να αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς του εγχώριου σκληρού ήχου, οι Μαύρο Γάλα έδειξαν πως γίνεται – θα πω πως φέτος γενικότερα τριάδες και καλό screamo έχουν κάνει καλό συνδυασμό. Μπορεί το "Never Beg For Water Again" να επρόκειτο να γίνει ο ύμνος του φεστιβάλ για λόγους που θα αναλύσουμε αργότερα, ωστόσο οι Μαύρο Γάλα κέρδισαν πολλά.

Τρέξιμο για άλλη μια φορά για να δούμε επιτέλους τους Godsleep. Αν και πολύ κοντά στον ήχο που άκουγα παλαιότερα, κάτι κάπως δισκογραφικά με έκανε να μην ενθουσιάζομαι προσωπικά με τους Godsleep σε σημείο παραφροσύνης – ίσως γιατί μέσα μου λόγω δυνατοτήτων τους έχω τρελές απαιτήσεις. Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία ωστόσο, μιας που πολύς κόσμος τους έχει αγκαλιάσει, εντός και εκτός συνόρων, κι επιτέλους κατάλαβα το γιατί. Ίσως και να μιλάμε για το πιο τρανταχτό παράδειγμα που ζωντανά, το συγκρότημα ανεβάζει τα κομμάτια του περίπου 7-8 φορές πάνω σε ενέργεια, ζωντάνια, μουσικότητα. Η τετράδα των Godsleep όταν ανεβαίνει στη σκηνή, είναι αμείλικτη.

Φυσικά, αυτή η αύρα τους δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την σαγηνευτική παρουσία της Amie, που με μια ομορφιά αλήτικη και μια φωνή ακούραστη, όπως και η διάθεσή της, κινητοποιεί τη σκηνική παρουσία της μπάντας γύρω της, χωρίς όμως αυτή να είναι βασισμένη πάνω της. Τα κομμάτια του "Lies To Survive" άλλωστε στρώνουν το δρόμο και η φωνή της Amie που μου ζωντανά μου φέρνει ευχάριστα στο μυαλό αυτή της αγαπημένης μου Mlny των Royal Thunder, απλώνει μια ντεζερτίλα, γίνεται ένα με τη ζέστη, και ξαφνικά το καλοκαίρι αποκτά ουσία. Πολύ ευχάριστη νότα για μένα η παρουσία των Godsleep που απέδειξαν με την υποφαινόμενη παράδειγμα, τι αξίζουν σε πολλούς.

Επιστρέφουμε στα των τρελαμένων τα λημέρια. Πριν αναρωτιόμασταν αν η τρέλα των Rita Mosss μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη μπανταιϊκή, ε λοιπόν αν μπορεί, αυτή η μία είναι οι Krause. Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι o Κώστας κουβαλά την τρέλα του και στων δύο των μπάσο, αποτελώντας την πρώτη «επανεμφάνιση» μέλους σε συγκρότημα από τις πολλές του φεστιβάλ – ο μόνος που άντεξε το δύο σε μία μέρα. Οι Krause πάντα επιλέγουν το καλοκαίρι να συνοδεύει τις επιδιώξεις τους, αφού συχνά στο backround τους βρίσκονται πλάνα από το Baywatch και άλλες «σάμερι» pop culture αναφορές. Είναι οι πρώτοι επίσης που παίζουν σε βραδινό ουρανό για το φετινό New Long Fest.

Το σκοτάδι πέφτει μα η τρέλα των Krause κουβαλά πολύ φως, πολύ συναίσθημα και πολύ χρώμα. Και μόνο το εξώφυλλο του "The Art Of Fatigue" βασικά θα σε έπειθε. Το μόνο που δεν έκαναν όμως οι Krause ήταν να μας κουράσουν, ίσα ίσα μας δίδαξαν την τέχνη του να αντέξουμε την κούραση για χάρη της μουσικής. Ο ήχος τους αν και απαιτητικότατος βρήκε το σπίτι του με άνεση εντός της δεύτερης σκηνής, τα φωνητικά τους έτρεχαν αλλεπάλληλα και από τις δύο μεριές της σκηνής χωρίς προβλήματα. Όχι, δεν τους χορταίνουμε. Ναι, ήταν μία από τις τοπ εμφανίσεις του φεστιβάλ.

Θυμάστε που έλεγα πριν κανένα μήνα πως οι The Overjoyed είναι ένα χάρμα οφθαλμών για την – εκπληκτική και πλούσια κατά τα άλλα – punk rock σκηνή της Ελλάδας και πως πρέπει οπωσδήποτε να τους δείτε σε κάποια από τις πολλές καλοκαιρινές τους εμφανίσεις; Ε, ήρθε η ώρα λοιπόν για άλλη μία εξ αυτών, αφού το New Long Fest τους περίμενε με τις καλύτερες των διαθέσεων λίγο πριν από την πιο ιστορική ίσως μπάντα του χώρου στο ιδίωμα. Χαίρομαι δυο φορές, όταν λέω καλά λόγια για ένα συγκρότημα κι αυτό με κάθε τους εμφάνιση με κάνει να φαίνομαι όλο και πιο αξιόπιστη.

Με αρκετά pop punk στοιχεία αλλά πάντα βασισμένοι στο punk rock το πατροπαράδοτο, το καλοκαιρινό, εκεί που τελειώνουν τα σχολεία (κι ας ήμασταν ο μέσος όρος παρευρισκομένων μια ηλικία αρκετά μεγαλύτερη από αυτό), οι The Overjoyed είπαν για άλλη μια φορά φωναχτά πως είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Ήχος τέλειος, εκφραστικότητα, διάθεση, μα κυρίως, αυτή η χαρά στα μάτια τους για το τι τους συμβαίνει όταν παίζουν, είναι τα κυρίαρχα συστατικά στην εμφάνισή τους στη Νέα Μάκρη. Και κάπως φαίνεται ότι λατρεύουν ο ένας τον άλλον που τους κάνει λίγο ακόμη πιο αγαπητούς και σε εμάς. Δεν νομίζω ότι άφησαν κανέναν ασυγκίνητο.

Το παραδοσιακό doom στην Ελλάδα έχει την ανάγκη να αναγεννηθεί, αυτό το είπαμε. Ωστόσο, η τελευταία μπάντα της δεύτερης σκηνής είναι αυτή που κρατάει τα μπόσικα σε αυτή την αναγέννηση, εδώ και χρόνια. Οι Acid Mammoth, ένα συγκρότημα που μας διέλυσε, εδώ εμάς τους Έλληνες αλλά και τους έξω από την πρώτη του κυκλοφορία, είχαν την τιμητική να κλείσουν το πρόγραμμα της δεύτερης σκηνής, μάλλον με τον πιο ιδανικό, αργόσυρτο μα γρήγορο στα riffs, καπνισμένο αλλά δυνατό τρόπο.

Πραγματικά οι Acid Mammoth είναι σε κάθε συναυλία και καλύτεροι. Πόσο παραπάνω μπορούν να δεθούν άνθρωποι που γνωρίζονται όλη τους τη ζωή; Δεν ξέρω θα απαντήσω. Είναι ίσως αυτό το βασικό συστατικό που έχει κάνει τους Acid Mammoth τόσο επιτυχημένους αλλά και ποιοτικούς ταυτόχρονα. Σχεδόν δεν χρειάζεται να συνεννοηθούν, η μουσική κάπως ρέει από τα χέρια των τεσσάρων τους τηλεπαθητικά, και ο κόσμος το βλέπει αυτό. Η επαφή τους με το κοινό γίνεται ολοένα και σοβαρότερη, το παίξιμό τους ολοένα και στιβαρότερο και με τους τρεις πλέον δίσκους τους το αστρικό ταξίδι του μαμούθ παρασέρνει όλο και περισσότερο κόσμο με εμφανίσεις σαν αυτές στο pilgrimage του. Ο Κόναν να τους φυλά, μακάρι να τους δούμε σύντομα και σόλο ώστε να απολαύσουμε το φρεσκότατο "Supersonic Megafauna Collision".

Δεν ξέρω πια πόσες μπύρες έχω πιει. Δεν έχει και σημασία άλλωστε, το καλοκαίρι σε συναυλία απλά αντικαθιστούν το νερό. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο έχουν πολλά σημασία σε όσα ακολούθησαν. Για μας τους λίγο πιο γέρους, το ότι θα βλέπαμε σερί κομμάτια του "Suburbancore" ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικό, και κάπως τα γόνατά μας έτριξαν αλλά δεν είχε σημασία. Δεν θυμάμαι συναυλία των Vodka Juniors που να ήταν κάτι λιγότερο από καλή. Το New Long Fest όμως κάπως είναι δικός τους χώρους. Από τα συγκροτήματα που έπαιξαν στις πρώτες εκδοχές του, μέχρι και σήμερα, οι εμφανίσεις των Vodka Juniors σε πλαίσια όπως το New Long είναι για τους πιστούς. Τους φίλους και τους κοντινούς.

Οι Vodka, έκλεισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πρώτη μέρα του φεστιβάλ και μάλλον την αγαπημένη μου εμφάνισή τους των τελευταίων ετών, με μια όρεξη και σπίθα στα μάτια που κάποιες άλλες φορές ίσως να ένιωθα ότι τους έλειπε. Απόψε δεν υπήρχε ούτε ουίσκι ούτε βροχή. Υπήρχε hardcore punk, και οι μισοί Vodka Juniors πάνω στη σκηνή. Οι άλλοι μισοί, κάτω, μιας που πάντοτε το μισό συγκρότημα είναι το κοινό. Ήταν μάλιστα για μένα και την αστείρευτη ανάγκη μου για παρατήρηση, μεγάλο δώρο να βλέπω από το φακό αυτή τη σχέση. Οι βάρκες, τα καπνογόνα, τα stagedives, μέχρι και οι άνθρωποι σε ρόλο «σεκιουριτάδων» από τις λίγες φορές που δεν ήταν ακριβώς τέτοιοι, μα φρόντιζαν όντως για την ασφάλεια του κόσμου που είχε ξεφύγει από τον ενθουσιασμό και όχι για καταστολή, οι αγκαλιές, κανείς μας να μη χάνει στίχο. Είναι λίγα τα συγκροτήματα που το καταφέρνουν αυτό και οι Vodka Juniors μας το χάρισαν απλόχερα, συγκινητικά, λες και ήταν πάλι έφηβοι για εκείνο το βράδυ.

Με την ελάχιστη παραφωνία ότι καταφέραμε να τελειώσουμε τα νερά στο Πολιτιστικό Κέντρο, πράγμα που όμως μαρτυρά τόσο το πλήθος του κόσμου όσο και τη δίψα μας κυριολεκτικά και μεταφορικά, η πρώτη μέρα του New Long Fest στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και κόσμο αγαπημένο και αγκαλιασμένο, σημαίνοντας τη μέση του καλοκαιριού. Φύγαμε γεμάτοι μουσική, να φορτίσουμε για έναν δεύτερο γύρο αλλά και για την πραγματική ζωή έξω από τη Νέα Μάκρη.

"This life is hard but it's alright.
This life is hard but it’s all mine"

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση