«10»: Κορυφαία δισκογραφικά ντεμπούτα των '20s

Έχω βαρεθεί να τα λέω. Παρά τις μοιρολατρικούς χρησμούς των κολλημένων ακροατών και των Φουκουγιαμικών μουσικοκριτικών που, όπως και ο ίδιος, πήγαν κουβά, κάθε μέρα βγαίνει σπουδαία μουσική. Είτε στην rock, είτε στο hip-hop, είτε στην pop, νέοι καλλιτέχνες εμφανίζονται καθημερινά και μας χαρίζουν συγκινήσεις που καθιστούν σαφές το προφανές. Δεν τελειώνει η μουσική ακόμη και, ανά φάσεις, μοιάζει να ανακυκλώνεται.

Έτσι λοιπόν, και αυτή την δεκαετία, έχουν εμφανιστεί πάρα πολλοί νέοι δημιουργοί και σχήματα που δεν δίστασαν να συνδυάσουν επιρροές από διάφορα genres και να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο, καλλιτεχνικά, την εποχή μας. Και είναι τόσοι πολλοί που προφανώς δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα αφιέρωμα. Γι' αυτό και με τα δικά μας, απολύτως υποκειμενικά και αυθαίρετα, κριτήρια επιλέξαμε τα δέκα ντεμπούτα των '20s που θεωρήσαμε πως εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο τις σύγχρονες τάσεις του post-punk, punk, και alternative rock, αφήνοντας τελείως έξω αυτά που φλερτάρουν με το indie rock ή με πιο lo-fi καταστάσεις.

Κοινώς, επιλέξαμε 10 ντεμπούτα - ανατρεπτικούς δυναμίτες που θεωρούμε πως ανανέωσαν με τον καλύτερο τρόπο το ενδιαφέρον μας για τον πιο σκληρό, σύγχρονο, πειραματικό εναλλακτικό ήχο και που μας έκαναν να ευχηθούμε το μέλλον να μοιάζει λίγο (ή και πολύ) με το παρόν που μας παρουσίασαν. Όπως και να έχει, δύο από τα παρακάτω σχήματα θα τα δούμε πολύ σύντομα ζωντανά στο πλαίσιο του Release Athens Festival 2025 (στις 18 Ιουνίου και στις 4 Ιουλίου) και πραγματικά ανυπομονούμε για τις εμφανίσεις τους ώστε σε 10 χρόνια να μπορούμε να λέμε πως εμείς ήμασταν εκεί στην πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. (AA)

1

Βob Vylan - We Live Here (2020)

Δεν ξέρω αν περίμενε κανένα πως εν έτει 2020 θα υπήρχαν άλμπουμ στο ευρύτερο εναλλακτικό ροκ που θα απορρίπτονταν από labels εξαιτίας του ανατρεπτικού τους περιεχομένου. Οι Bob Vylan βέβαια, με δύο EP την προηγούμενη δεκαετία, είχαν δείξει τις D.I.Y. μουσικοπολιτικές προθέσεις τους, και άρα η απόρριψη του "We Live Here" από τη βιομηχανία δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Και μόνο από το μπλουζάκι Crass στο video-clip του ομότιτλου, όλα καθίστανται σαφή. Αυτά όμως, θα μας τα πουν καλύτερα και οι ίδιοι στη συνέντευξη που μας παραχώρισαν και θα διαβάσετε τις επόμενες ημέρες. Το πρώτο τους LP, ήταν μια έκρηξη. Γαλουχήθηκαν στην grime/hip-hop και punk/hardcore σκηνή της Αγγλίας που άνθισαν στα '10s, συνδύασαν λούπες, ρίμες, κοφτές κιθάρες, ευθυτενή αντικαπιταλιστικό και αντιφασιστικό στίχο, γκρούβα και breaks, και ισοπέδωσαν τα πάντα. Ανεξαρτήτως συνέχειας, τα κομμάτια του "We Live Here", όπως θα διαπιστώσουμε ζωντανά και τον επόμενο μήνα, ήταν μια ανανεωτική έκρηξη στο ευρύτερο αποστειρωμένο και καθωσπρέπει εναλλακτικό ροκ στερέωμα του σήμερα. [A.Z.]

2

Lice - Wasteland: What Ails Our People Is Clear (2021)

Καινοτόμες μουσικές από το Bristol, εν έτει 2021. Mic drop. Αυτό, θα αρκούσε για να καταλάβεις πολλά και τους Lice, αλλά και τίποτα. Το post-punk σχήμα με το πρώτο του άλμπουμ έβαλε τον πειραματισμό στο προσκήνιο, με έναν όμως ηλεκτρισμένο τρόπο ο οποίος θα αντηχούσε έντονα την mid-80s περίοδο των τεράστιων The Fall. Το "Wasteland" είναι ένα ταξίδι σε ηχοχρώματα, διαθέσεις, εξάρσεις, εξωστρέφεια και ενδοσκόπηση. Και εάν αυτές οι λέξεις σου ακούγονται, ειδικά στις κριτικές post-punk δίσκων των '20s, αρκετά κοινότυπες, οφείλω να επισημάνω πως ο όγκος των Lice, οι αιχμηρές, σχεδόν avant-rock & industrial σκληρές συγχορδίες, τα beat φωνητικά που ατρόμητα αγκαλιάζουν κάθε μουσική υπόκρουση των έντεκα συνθέσεων του άλμπουμ, και κυρίως, το θράσος των Lice, δείχνει ένα συγκρότημα στην δημιουργική του ακμή, όχι στο διστακτικό του ξεκίνημα. Η τρέχουσα δεκαετία στις αρχές της δέχθηκε ένα ισχυρό μουσικό κτύπημα, που μόνο η μόδα του εφήμερου κατάφερε να επισκιάσει. Εμείς όμως, ήμεθα αμετανόητοι και ξεροκέφαλοι και ακούμε το "Wasteland" στο repeat. [A.Z.]

3

Yard Act - The Overload (2021)

Ας (ξανα)μιλήσουμε για τον σωτήρα μας τον Mark E. Smith. Αλήθεια, πώς τιμάς καλύτερα τη σκιά του; Κοπιάροντας τους The Fall, ή μιμούμενος την προσέγγισή τους; Τι εννοείς ποια η διαφορά; Έπειτα από μια σειρά από πρώιμα μουσικά δείγματα, οι Yard Act, αφού «πιστοποίησαν» την ταύτισή τους με την προσέγγιση των «νέων» ηρώων Idles, Fontaines DC, Shame, Sleaford Mods κλπ, αποφάσισαν στο ντεμπούτο τους να μεταμορφωθούν. Το καυστικό "The Overload" χρωστάει περισσότερα στους Gang Of Four, τους The Streets, τους The Fall, τους Gorillaz (ένα φλερτ που στο μέλλον έγινε έρωτας), την «χορευτική» παράδοση του βρετανικού ήχου. Μην παραπλανηθείς, το "The Overload" μέσα στην αστική του κυνικότητα, μόνο απαθές δεν είναι. Για την ακρίβεια, διατηρεί την αίγλη του να χωράει μέσα σε αυστηρά ρυθμικά περιθώρια πληθώρα πολύχρωμων ιδεών, για να συνοψίσει την κοινωνικοπολιτική του ρητορική (η αισθητική του εξωφύλλου προδίδει περισσότερα από όσα της καταλογίζονται), η οποία όμως μόνο στείρα δεν είναι. Μια δημιουργική έκρηξη, ένα μουσικοχορευτικό ποτάμι, το post-punk της νέας δεκαετίας στα καλύτερά του. [A.Z.]

4

The Chisel - Retaliation (2021)

Ρε γαμώτο, πόσα περιμέναμε να σκάσει επιτέλους το πρώτο full-length αυτών των Άγγλων; Ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του "New Wave Of English Hardcore", που μεγαλούργησε την τελευταία δεκαετία, τροφοδοτώντας με πληθώρα μπαντών τη σύγχρονη πανκ σκηνή, οι The Chisel, εκπροσωπούν την δρομίσια, οργισμένη του εκδοχή. Βαθιά, και αμετανόητα ριζωμένοι στην oi!/street punk κουλτούρα, με έντονα ταξικό πρόσημο στο στίχο, μεγάλα gang refrains, κοφτά UK82 ρυθμικά μέρη, οι The Chisel στο "Retaliation" κατάφεραν να φτάσουν στις παρυφές του underground δίχως να πειράξουν τίποτα στην προσέγγισή τους. Η σφραγίδα της LVEUM έφερε βαριά την υπογραφή της σε ένα πολεμικό μανιφέστο που με την πρώτη ακρόαση σε ξεσηκώνει. Ακόμη και στις πιο ευαίσθητες στιγμές τους, οι The Chisel δεν νέρωσαν το αλκοόλ τους, πρόταξαν την τραγουδοποία τους και δόνησαν συθέμελα μια σκηνή που βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια σε ποιοτική έξαρση. Δονήσεις, που οδήγησαν την μπάντα στο να ανελιχθεί και να εξελιχθεί στην πορεία, αγγίζοντας πιο πανκ ροκ χορδές. Τα σοκάκια του Λονδίνου όμως ακόμη δονούνται από το ντεμπούτο της παρέας του Cal Graham, γιατί τα σοκάκια δεν ξεχνούν. [A.Z.]

5

Meryl Streek - 796 (2022)

'Ακου το "Death To The Landlord". Ωραία, τώρα ας μιλήσουμε για τον Meryl Streek. O Ιρλανδός (έχει σημασία), αποφάσισε στα 33 του, να μεταφέρει τα βιώματά του σε δίσκο, και το "796", είναι ένα καταγγελτικό, πολιτικοποιημένο πειραματικό έπος, που επενδύει στο περιεχόμενο, αναδομώντας τη μορφή. Το περιβόητο "avant-garde punk" του Streek, πιάνει το πραγματικό νήμα του anarcho-punk, οικοδομεί μια αμφισβήτηση μέσω συνδυασμού πειραματισμών, post-punk, hip-hop και ποιητικά λαϊκής πρόζας, και μας αφήνει παγωτά. Είναι τέτοια η ωμή, συναισθηματική ενέργεια που απελευθερώνει η μουσική του "796", όπως αναλύει και ο Αντώνης στην φανταστική του κριτική, που ηχεί ζωτική. Κάθε κομμάτι του ντεμπούτου του Streek, διαθέτει την ιδιοφυή σπιρτάδα του ανεπιτήδευτου, τον αυθορμητισμό της άμεσης δράσης, την εγκεφαλικότητα της βαθιά αναλυτικής αντίληψης του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κυρίως όμως, δίχως να ηχεί παράταιρο ή αναχρονιστικό, το φουριόζο "796", ενσαρκώνει μια πιο επιθετική, ασυμβίβαστη χροιά του σύγχρονου εναλλακτικού ροκ, του post-punk που δεν έχασε όλα του τα δόντια από την εσωστρέφεια. Και για αυτό, το αγαπάμε ιδιαίτερα. [A.Z.]

6

Wunderhorse - Cub (2022)

Ο Jacob Slater, που έγινε γνωστός ως frontman των Dead Pretties, μετά τη διάλυση τους ξεκίνησε ένα project που, αν με ρωτάτε, έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απ' ό,τι είχε κάνει μέχρι τότε. Και αν ακούσετε το ντεμπούτο τους, με τίτλο "Cub", πιστεύω θα συμφωνήσετε καθώς το άλμπουμ αντλεί έμπνευση από σπουδαίους καλλιτέχνες και σχήματα των '90s (από τον Elliot Smith και τους Nirvana μέχρι τους Radiohead και τους Pixies) ενώ, παράλληλα, αποτίνει φόρο τιμής στην τραγουδοποιία μεγάλων δημιουργών, όπως π.χ. ο Neil Young. Μινιμαλιστικό και, συγχρόνως, ενορχηστρωτικά πλήρες, το ντεμπούτο των Wunderhorse είναι ένα υπέροχο άλμπουμ που μας σύστησε ένα από τα καλύτερα σχήματα της εποχής μας, ενώ η συνέχεια ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Γενικά, πρόκειται για ένα συγκρότημα που αναμένουμε να μας απασχολήσει αρκετά στην τρέχουσα δεκαετία. (ΑΑ)

7

Benefits - Nails (2023)

Ακόμη ένα σχήμα που προέκυψε από έναν δημιουργό που προσπαθούσε να επανεφεύρει τον εαυτό του. Ο Kingsley Hall των The Chapman Family επέστρεψε στα δισκογραφικά δρώμενα με τελείως διαφορετικό attitude και ήχο. Αφήνοντας πίσω το indie παρελθόν και τις εύπεπτες alt rock καταβολές, οι Benefits συνδύασαν grime, rap, punk, ηλεκτρονική μουσική, noise και industrial στοιχεία, και μας παρέδωσαν ένα οργισμένο διαμάντι που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα ωμό και πειραματικό. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο όμως του δίσκου είναι η οργή που ξεχειλίζει από τα ηχεία σε κάθε τραγούδι, τοποθετώντας την πολιτική στο προσκήνιο σ' ένα άλμπουμ που ξεχωρίζει και για την φόρμα και για το περιεχόμενο. Πως να μην το λατρέψουμε; (AA)

8

Sprints - Letter To Self (2024)

Θα μπορούσαμε να πούμε απλώς "η περσινή αποκάλυψη της χρονιάς" και πιθανά να ξέρατε για ποιους θα μιλούσαμε (ή και όχι αλλά τέλος πάντων, καταλάβατε!). Οι Sprints από το Δουβλίνο δηλώνουν πως παίζουν garage punk αλλά, στην πραγματικότητα, ο ήχος τους συνδυάζει πολλά πράγματα, από post-punk μέχρι εκρηκτικό alternative rock. Το πιο δυνατό τους όμως στοιχείο, που έκανε και το "Letter To Self" να ξεχωρίσει, ήταν ο τρόπος που συνδύαζε συναισθηματική ένταση και εκρηκτική ενέργεια μέσα από hit-αρες που είναι αδύνατον να προσπεράσεις. Η Karla Chubb είναι μεγάλη φωνή κι έχει πίσω της ένα συγκρότημα βγαλμένο από τις κορυφαίες στιγμές της rock ιστορίας. Αναμένουμε τα επόμενα βήματα τους με ανυπομονησία. (AA)

9

Big Special - Postindustrial Hometown Blues (2024)

Σε περίπτωση που δεν το έχετε προσέξει μέχρι τώρα, όλα σχεδόν τα άλμπουμ που επιλέξαμε έχουν ένα ακόμη κοινό στοιχείο και αυτό είναι πως είναι εντόνως πολιτικά φορτισμένα. Οι Big Special δεν αποτελούν εξαίρεση καθώς στο ντεμπούτο τους με τίτλο "Postindustrial Hometown Blues" ξετυλίγουν ένα μανιφέστο υπεράσπισης όλων αυτών που παραμελεί το πολιτικό σύστημα. Και αυτό το κάνουν με έναν πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο καθώς πετυχαίνουν να κινούνται συνεχώς ανάμεσα σε είδη και ταμπέλες, εναλλάσσοντας χορευτικά grooves με πιο rock στοιχεία, και συνδυάζοντας τις post-punk επιρροές τους με ηλεκτρονικά στοιχεία. Ναι, σε πολλά στοιχεία τους μοιάζουν με τους Sleaford Mods αλλά ήδη έχουν καταφέρει να διαφοροποιηθούν ηχητικά. Παρόλο που αυτή τη στιγμή έχουν συγκεντρώσει πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, εκτός φοβερού απροόπτου, νομίζω πως στην επόμενη δουλειά τους θα τους μάθουν οι πάντες. (ΑΑ)

10

Heartworms - Glutton For Punishment (2025)

Το πιο πρόσφατο από τα άλμπουμ της λίστας μας, για το οποίο χρωστάμε κι ένα review (και αν προλάβουμε δεσμευόμαστε να το γράψουμε αγαπητοί μας αρχισυντάκτες), είναι το "Glutton for Punishment" της Heartworms, ψευδώνυμο της Jojo Orme, το οποίο αποτελεί μια ατμοσφαιρική κατάθεση που εξερευνά το σκοτάδι μέσα μας. Κινούμενο μεταξύ του gothic, του σύγχρονου post-punk αλλά χωρίς να κάνει τσιγγουνιές στα synth-ια του, το ντεμπούτο της, σε παραγωγή του μεγάλου Dan Carey, ο οποίος είχε επίσης καθίσει στην καρέκλα του παραγωγού στα ντεμπούτα των Wet Leg, Black Midi, Fontaines D.C, και Squid, φέρνει στο μυαλό σπουδαίες δημιουργούς όπως η PJ Harvey, η Siouxsie και η Chelsea Wolfe, αλλά, παράλληλα, μας συστήνει μια καλλιτέχνιδα, ικανή να αφήσει την προσωπική της σφραγίδα στον σύγχρονο μουσικό χάρτη. Το αν θα τα καταφέρει μένει να αποδειχθεί αλλά εμείς θα ποντάραμε υπέρ της. (ΑΑ)