Αφιέρωμα: Gothic - ''Black Stardust''

20/11/2007 @ 10:58
Αντί προλόγου: με αφορμή την επίσκεψη των Καλιφορνέζων London After Midnight στη χώρα μας στις 9 Νοεμβρίου και των πολλών άλμπουμ του ιδιώματος που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής μέσα στο 2007, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μίνι-αφιέρωμα στη σκοτεινή πλευρά της Μουσικής, στο παραμελημένο της παιδί, το gothic rock.



Παρακάτω αναφέρονται οι 15 πιο σημαντικές, σε βάθος χρόνου, κυκλοφορίες για τη γράφουσα, αν και πολλές, μα πάρα πολλές, αναγκαστικά έμειναν απ' έξω - αυτές που συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις γραμμές δεν είναι απαραίτητα οι πιο αντιπροσωπευτικές, αλλά μια προσωπική καθαρά επιλογή από αυτές που έχουν σημαδέψει τον βίο και τις νύχτες μου. Διαβάστε και απολαύστε. Για Goths και όχι μόνο. Καλή ανάγνωση...

Darkwave, ethereal wave, gothic / post rock, industrial goth, ebm, post-industrial, electro-gothic, coldwave, romantic dark και χίλιοι άλλοι συνδυασμοί στεγάζονται κάτω από τη μεγάλη αγκαλιά του πιο σκοτεινού και παρεξηγημένου ίσως μουσικού ρεύματος που ακούει στο όνομα "gothic". Υπεύθυνοι για αυτήν την «παράξενη τρέλα» που ξεκίνησε από Αμερική, Ιρλανδία και Γερμανία στα τέλη των '70s, είναι οι «πρωτομάστορες» Christian Death, The Virgin Prunes και Xmal Deutschland αντίστοιχα, επηρεασμένοι πάντα από τα κινήματα του dadaism και vampirism σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το «gothic» ξεπήδησε μέσα από τις μουχλιασμένες ρίζες του βρετανικού post-punk, κατά κύριο λόγο, με την ανατολή της δεκαετίας του '80 του γύρισε την πλάτη και τράβηξε τον δικό του, μοναχικό δρόμο, βάζοντας μπόλικο νεκρικό make up και ζωγραφίζοντας με κάρβουνο τις πληγές του. Joy Division, The Mission, Nick Cave, Killing Joke, The Sound, Siouxsie & the Banshees, Depeche Mode, The Cure και πολλά ακόμη ονόματα έστρωσαν τον δρόμο με ροδοπέταλα και τσαλαπατημένα όνειρα, επηρεάζοντας ολοφάνερα τη σύγχρονη gothic rock σκηνή, χαρίζοντάς μας όλα εκείνα τα συγκροτήματα που απολαμβάνουμε σήμερα.

Ποίηση, λογοτεχνία, ζωγραφική, κινηματογράφος - τίποτα δεν άφησε όρθιο στο πέρασμά της η gothic κουλτούρα και από τον H. Walpole (1717- 1797) και τον H.P. Lovecraft (1890- 1937), μέχρι τον E.A. Poe (1809- 1849) και τον Edward Gorey (1925- 2000), κείμενα και φράσεις που στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα τα όνειρά μας, έχουν αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια τους στον χρόνο και έχουν μιλήσει σε εκατοντάδες ψυχές μουσικών που προσπαθούν να τα αποτυπώσουν σε νότες. Πού να φανταζόταν ο Brandon Lee όταν δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει στο περίφημο «Κοράκι» πως η ερμηνεία του θα στιγμάτιζε μια ολόκληρη γενιά που, με οδηγούς την κατάθλιψη και την υπερβολική ευαισθησία, θα αποτελούσε τη νούμερο ένα φιγούρα στην goth αισθητική παγκοσμίως;

Κρυστάλλινο δέρμα από το λευκό μέικ απ, μαύρο αιλάινερ, άφθονο (μαύρο φυσικά) βελούδο και δαντέλα, ξυραφάκια όλων των μεγεθών, σταυροί φερμένοι από μια άλλη εποχή και αυτοί για τους οποίους τραγούδησαν οι Black Sabbath το "Children Of The Grave" ζουν εδώ και πολλά χρόνια ανάμεσά μας, χωρίς να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους - προτιμούν να κατοικούν στο απόλυτο σκοτάδι και να ξεγλιστρούν σαν αέρινες φιγούρες τις βραδινές ώρες μέχρι να εμφανιστεί το πρώτο φως της ημέρας.

Σίγουρα η goth τέχνη ξεκινά από πολύ παλιά, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ολοένα και περισσότερο η στροφή πολλών νέων στο goth κίνημα με ό,τι αυτό συνεπάγεται: μαυροφορεμένα παιδιά, ειδικά από τα πρώτα εφηβικά χρόνια, με ιδιαίτερες ευαισθησίες και ρομαντικές τάσεις αλλά και αυτοκαταστροφικές συνήθειες - η ηδονή και η δύναμη στην πρόκληση του πόνου, η διαστροφική γοητεία του απαγορευμένου καρπού, που αν στραφούν εναντίον του ίδιου του εαυτού μας σημαίνουν και το τέλος μας. Εμείς όμως δεν θα ασχοληθούμε με αυτό - δεν είναι η δουλειά μας άλλωστε. Είναι πλέον γεγονός και πολλοί πια παραδέχονται και από τον metallικό χώρο πως αυτό το κίνημα έχει προσφέρει στη μουσική σκηνή άξια λόγου ακούσματα, ανατριχίλες και παραληρήματα, και αν και αρκετοί δεν τολμούν να το παραδεχτούν, όλο και κάποιο δίσκο θα έχουν στη συλλογή τους ή σίγουρα κάποια στιγμή θα έχουν ζηλέψει.

Με αυτό ακριβώς έχει να κάνει αυτό το μίνι αφιέρωμα - φόρος τιμής στις ευαίσθητες ψυχές ("Black Stardust"): με τις δεκαπέντε κυκλοφορίες που σίγουρα σημάδεψαν με τον δικό τους τρόπο τη gothic / new wave μουσική σκηνή, τις οποίες και παραθέτουμε κατά αλφαβητική σειρά (για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις). Και μην ξεχνάτε πως δεν είναι ποτέ αργά - μπορεί να κρύβετε και σεις ένα μελαγχολικό κομμάτι μέσα σας που να μην έχετε ακόμη ανακαλύψει κι όμως αξίζει να εξερευνήσετε. Ας είναι η αρχή τούτο 'δω το αφιέρωμα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Bauhaus - "In The Flat Field" (1980):
Από τις πιο αντιπροσωπευτικές μπάντες στον traditional goth ήχο, οι Bauhaus, μετά το πολύ επιτυχημένο πρώτο τους single "Bela Lugosi's Dead" -φόρος τιμής στον αποθανόντα Lugosi για τις υπηρεσίες του στον κινηματογράφο στις αρχές του περασμένου αιώνα- κυκλοφόρησαν τον δίσκο «ορόσημο» για την δεκαετία του '80 που τους καθιέρωσε από τα πρώτα κιόλας βήματά τους στον σκοτεινό χώρο. Πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας οι Peter Murphy (ή αλλιώς «Νονός του Goth») και Daniel Ash που αργότερα καταπιάστηκαν και με άλλα σχήματα όπως οι Tones On Tail, Love And Rockets και οι Dali's Car. Αγαπημένα τα "Double Dare", "Spy In The Cab" και "St Vitus Dance". Δισκάρα!

Christian Death - "Only Theatre Of Pain" (1982):
Ο Rozz Williams, σε ηλικία μόλις 16 ετών, ίδρυσε τους Christian Death και τρία χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Only Theatre Of Pain", το οποίο απέσπασε άριστες κριτικές από τον μουσικό τύπο της εποχής, αν και αρκετοί ήταν εκείνοι (κυρίως άτομα προσκολλημένα στα Θεία) που χαρακτηριστικά υποστήριζαν πως έχει σατανικές επιρροές. Εδώ θα βρείτε τους Ύμνους "Spiritual Cramp" και "Romeo's Distress". Άξιο λόγου και το γεγονός ότι το όνομά τους προήλθε από την έξαρση του φαινομένου «Dior» στις αρχές των '80s.

Clan Of Xymox - "Creatures" (1999):
Οι Ολλανδοί Clan Of Xymox, γνωρίζοντας ήδη την επιτυχία στον darkwave / gothic χώρο, ξεκίνησαν ως το opening act στα live shows των τεράστιων Dead Can Dance και μετά από πολλές άξιες δισκογραφικές δουλειές έκαναν το μεγάλο «μπαμ» με τον δυναμίτη που ακούει στο όνομα "Creatures", δεκαέξι χρόνια μετά την ίδρυσή τους. Κυριότερος λόγος είναι ότι ηχητικά ήταν πολύ κοντά στο ντεμπούτο άλμπουμ τους και στο πώς ακουγόταν ο ήχος τους δεκαέξι χρόνια πριν. "Jasmine And Rose", "Taste Of Medicine" και το άκρως ευαίσθητο "All I Have" είναι μερικά από τα κομμάτια που ασπάζονται όλοι οι gothheads σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και σήμερα.

Dead Can Dance - "Within The Realm Of A Dying Sun" (1987):
Τι να πει κανείς για τους μάγιστρους του αιθέριου ήχου από τη μακρινή Αυστραλία; Εννέα στούντιο άλμπουμς, αμέτρητα live σε Ευρώπη και Αμερική και μια απόλυτα επιτυχημένη καριέρα από το 1981 έως το 1998. Αν και αρκετοί τους κατατάσσουν στο new age / ethnic fusion κίνημα, εκείνοι δεν απαρνούνται τις ethereal / darkwave καταβολές τους. Προσωπικά, η τρίτη τους δουλειά είναι από τις αγαπημένες μου, μιας και περιέχει τα ανυπέρβλητα "Anywhere Out Of The World", "Cantara" και "Summoning Of The Muse", τα οποία και πολλοί εζήλεψαν (βλέπε το τελευταίο tribute από την Black Lotus). Brendan Perry και Lisa Gerrard σε στιγμές δημιουργίας και αφοσίωσης που δεν άφησαν ασυγκίνητους ούτε τους πιο electro gothολάτρεις. Εύγε!

Deine Lakaien - "Dark Star" (1991):
Ο δίσκος «πάταγος» μετά το πολύ καλό ντεμπούτο τους, πέντε χρόνια πριν. Οι Deine Lakaien με αργά και σταθερά βήματα αρχικά βρήκαν το συναίσθημα και το χρωμάτισαν με πλήκτρα, το έκλεισαν σε ένα μικρό μπουκαλάκι και σαν ένας σύγχρονος Jean Baptiste Grenouille μάγεψαν τα πλήθη πέρα από τα γερμανικά σύνορά τους. Εδώ θα βρείτε το σπαραξικάρδιο "Love Me To The End" και θα κλάψετε με μαύρο δάκρυ. Κοινώς, όταν ο Θεός της Μουσικής έχει κέφια ή, αν προτιμάτε, ο Ernst Horn και ο Alexander Veljanov έμπνευση.

Diary Of Dreams - "Bird Without Wings" (1997):
Δυσκολεύτηκα αρκετά να ξεχωρίσω κάποια από τις δουλειές του φοβερού παιδιού της electro / darkwave σκηνής, του Adrian Hates, και αυτό γιατί και τα πέντε πρώτα άλμπουμ τα έχω αγαπήσει και μέσα τους έχω βρει μικρούς θησαυρούς. Το τρίτο του άλμπουμ όμως ίσως να το έχω διαχωρίσει από τα υπόλοιπα, εξαιτίας των "June" και "Flood Of Tears". Απόλυτο ταίριασμα μελαγχολίας, ευαισθησίας και δυναμισμού, με τέτοιο τρόπο που τα ρεφρέν μεταμορφώνονται σε πραγματικά μανιασμένα τέρατα. Φόβος, αγανάκτηση και κατάληξη. Εκεί όπου το gothic φανερώνει τις πραγματικές του δυνατότητες με μια κιθάρα και μια στεντόρεια φωνή που αγγίζει το χείλος της απόγνωσης.

London After Midnight - "Selected Scenes From The End Of The World" (1992):
Ποιος αλήθεια σας είπε πως η Καλιφόρνια είναι μόνο ήλιος, ατέλειωτες παραλίες και φοινικόδεντρα; Οι L.A.M. είναι η ζωντανή απόδειξη του καλιφορνέζικου goth (;) και το "Selected Scenes From The End Of The World" το τέλειο ντεμπούτο - αποτελείται από οκτώ ανεκτίμητα ολόμαυρα διαμαντάκια, που σε αντίθεση με τα συνηθισμένα, λάμπουν αποκλειστικά στο απόλυτο σκοτάδι. "Revenge" η έναρξη, με την ανατριχιαστική φωνή του Αδόλφου να μας προετοιμάζει για τη μύηση στον κόσμο της διαστροφής, του απόλυτου πόνου και του παραληρήματος, και "Nightmare" η συνέχεια να μας βυθίζει στο τίποτα και στο όλα. "Spider And The Fly", "Sacrifice", "The Black Cat" και όσοι νομίζετε ότι ο gothic ήχος είναι πολύ «λίγος» για εσάς, για κάντε μια αρχή με αυτόν εδώ τον δίσκο (τον οποίο τον βρήκα με τα χίλια ζόρια πριν έξι χρόνια σε κεντρικό δισκοπωλείο και σε απαγορευτική τιμή, αλλά αξίζει)...

Morbid Poetry - "Pilgrims" (1996):
Το ωραίο με τη μουσική είναι όταν μαθαίνεις και ανακαλύπτεις και καλά, άγνωστα πράγματα. Ήρθε η ώρα λοιπόν για κάτι «ωραίο»: Morbid Poetry. Παιδιά του παραδοσιακού ατμοσφαιρικού goth ήχου, προσκείμενοι στους μεγαλοπατέρες Sisters Of Mercy, αλλά με περισσότερα πλήκτρα και ρομαντική διάθεση, στο "Pilgrims" μας παροτρύνουν να «θυμηθούμε τους νεκρούς ποιητές» και μας χαρίζουν έναν δίσκο σε δική τους παραγωγή, μετά την πρώτη τους απόπειρα με το demo "The Dance Goes On". Βλάσφημη (;) σημείωση: ίσως και κάποιο μέλος των Judas Priest να άκουγε Morbid Poetry πριν γράψει το "Angel Of Retribution". Ακούστε το "Black Angel", κάντε την σύγκριση και τα αποτελέσματα δικά σας...

Pronoian Made - "Welcome To Pronoia" (1995):
Άγνωστο, δυστυχώς σε πολλούς, το εν λόγω σχήμα από το Λουξεμβούργο, σχηματίστηκε το 1989 από τον Oliver Made και μας χάρισε την πρώτη του δουλειά έξι χρόνια μετά. Συνονθύλευμα αργών μελαγχολικών κομματιών, με άλλα πιο δυνατά και τύπου «Sisters Of Mercy» φωνητικά, είναι το πρώτο τους δείγμα και αμέσως ξεχωρίζουμε τα "Deadly Angel", "King Of The Apocalypse" και "Welcome To Pronoia", τα οποία και θα σας θυμίσουν τους The 69 Eyes στα «καλά» τους (λίγο δηλαδή πριν μεταλλαχτούν σε HIM μπάντα). Καλή επιλογή και καινούριο άκουσμα. Αν σας αρέσουν, πάρτε και το "Cherubim" να του ρίξετε μια αυτιά και δε θα χάσετε.

Sisters Of Mercy - "First And Last And Always" (1985):
Ο τίτλος του πρώτου τους άλμπουμ τα λέει όλα: Πρώτοι και Τελευταίοι και Πάντα. Το Α και το Ω του μουσικού gothic κινήματος. Και ποιος είναι αυτός ο κατάπτυστος που δεν έχει ακούσει την αισθαντική φωνή του κυρίου Andrew Eldritch και δεν έχει μείνει άφωνος με το attitude και το παρουσιαστικό ολόκληρου του σχήματος... Το εναρκτήριο λάκτισμα, ο αρχέγονος λίθος, το πρώτο αίμα. Sisters και μετά το χάος, φωνάζουν οι ένδοξοι οπαδοί τους και δεν έχουν άδικο. Αν δεν υπήρχε η χάρη αυτών, των The Mission και των Joy Division, σίγουρα η βρετανική σκηνή θα ήταν τελείως διαφορετική. "Temple Of Love" και τα μυαλά στα κάγκελα! Εδώ όμως θα ασχοληθούμε με κάτι πιο παλιό, την αρχή του Κακού, το προπατορικό αμάρτημα, το καταπληκτικό "First And Last And Always". Μετρήστε: "Walk Away", "No Time To Cry", "Marian", "First And Last And Always", "Amphetamine Logic" και "Some Kind Of Stranger". Χωρίς σχόλια.

Star Industry - "Iron Dust Crush" (1998):
Να και τα φυντάνια της Σχολής των προαναφερόμενων. Οι Star Industry, από την πρώτη τους εμφάνιση το 1996, αποτελούν την goth ελπίδα και τα καταφέρνουν μια χαρά. Επιτυχημένες εισαγωγές, πολύ σωστά δομημένα πλήκτρα, πιασάρικα ξεσηκωτικά riffs, τα έχουν όλα. Το πρώτο τους άλμπουμ μας ήρθε δυο χρόνια αργότερα και τα "Nineties", "Carry Me" και "Egypt" έστρωσαν για τα καλά το δύσφορο έδαφος των τελευταίων χρόνων που παρατηρείται στον συγκεκριμένο χώρο, αν και το 2007 φαίνεται να διαψεύδει όλους τους κακούς μάντεις. Για να δούμε...

The Cure - "Seventeen Seconds" (1980):
Σας ανησύχησα λίγο, έτσι; Σιγά μην έλειπαν οι Cure από gothic αφιέρωμα! "Seventeen Seconds", "The Faith", "Pornography" ή "Disintegration"; Από το 1980 έως το 1989 ο συνήθης ύποπτος Robert Smith και η παρέα του περνούσαν μια περίοδο αναζήτησης και πειραματισμών, ευτυχώς για μας, γιατί μεταξύ άλλων μας χάρισαν και αυτά τα αριστουργήματα. Η δεκαετία αυτή για τους Cure χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν το πέρασμά τους από τον σκοτεινό goth χώρο και ανάμεσά τους ξεχώρισα το "Seventeen Seconds" γιατί πολύ απλά "A Forest" δεν ξαναγράφεται! Ο προάγγελος που δεν άφησε κανένα συγκρότημα της τότε μουσικής σκηνής να τον περάσει «στα ψιλά γράμματα» και δεν ήταν ένα απλό τραγούδι - ήταν ο Ύμνος των «Αυτόχειρων Παρθένων» της Κόπολα και στοιχειώνει τα όνειρά μου ακόμη και σήμερα.

The March Violets - "Electric Shades" (1985):
Οι Άγγλοι ξαναχτυπούν τη δεκαετία του '80 με τους March Violets, ένα συγκρότημα που δυστυχώς δεν υπάρχει στις μέρες μας, αφού τα μέλη του ασχολούνται με άλλα projects. Κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους (1984 - 1993) χωρίς να γνωρίσουν μεγάλη επιτυχία, μιας και την περίοδο εκείνη οι Sisters ήταν νούμερο ένα και με διαφορά από τους υπόλοιπους. Εμείς ξεχωρίζουμε το δεύτερο σκοτεινό τους παιδί, το "Electric Shades" - εκεί θα διαπιστώσετε και εσείς όλο τους το μεγαλείο και τη διαφοροποίησή τους από τις άλλες βρετανικές μπάντες της εποχής. "Snake Dance", "Walk Into The Sun" και η τριλογία "Electric Shades" κλέβουν την παράσταση και μακάρι να γράφονταν συχνά τέτοιοι δίσκοι. Αν το βρείτε πουθενά σε βινύλιο, ξέρετε...

The Wake - "Masked" (1993):
Ούτε η πολυμορφική ήπειρος έμεινε ανεπηρέαστη από αυτήν την τρέλα. Οι The Wake ήρθαν και αναστάτωσαν τα μουσικά δεδομένα της δεκαετίας του '90 με ένα άλμπουμ που μέχρι και οι Sisters θα το ζήλευαν. Και τι δεν έχει: "Harlot", "Watchtower", "Sideshow", "Silent Siren"... Η πεντάδα από το Οχάιο με αρχηγό τον Troy Payne έκανε πάλι το θαύμα της και σίγουρα το "Masked" αποτελεί έναν από τους χρυσούς δίσκους του προηγούμενου αιώνα στον gothic rock χώρο. Σοκαριστικό για την εποχή το εξώφυλλο που απεικονίζει μια γυμνόστηθη γυναίκα με καλυμμένο πρόσωπο να κρατά στα χέρια της ένα κρανίο.

VNV Nation - "Futureperfect" (2002):
Τελευταίοι, αλλά σε καμία περίπτωση καταϊδρωμένοι, έρχονται σε αυτό το μίνι αφιέρωμα οι Λονδρέζοι VNV Nation, διαβαίνοντας τα ηλεκτρονικά μονοπάτια της σύγχρονης synthpop, ενώ φλερτάρουν και τα σκοτεινά industrial / goth με περίσσια ικανότητα. "Praise The Fallen", "Empires", "Futureperfect" και η ανοδική πορεία είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Στο τελευταίο θα βρείτε το αριστούργημα που ακούει στο όνομα "Beloved", με την καταπληκτική «πληκτράτη» εισαγωγή από τα βάθη του παράδεισου και τους ατέρμονα πονεμένους στίχους του που, ενδεικτικά, αναφέρουν: "...It's so quiet I can hear, my thoughts touching every second that I spend, waiting for you...".

Αυτό ήταν και ελπίζω να μην πόνεσε. Bram Stoker, Mary Shelley, Charles Baudelaire, Conde De Lautreamont, Current 93, Blutengel, The Garden of Delight, L' Ame Immortelle, Arthur Schopenhauer, Κωνσταντίνος Καρυωτάκης είναι μερικοί από τους υπεύθυνους που οδήγησαν στη δημιουργία ή στην εξέλιξη (ως επιρροή) του gothic κινήματος. Από τη ρομαντική σχολή του 19ου αιώνα μέχρι την αδιέξοδη επαναστατικότητα της γενιάς του '60, όλοι οι παραπάνω κύριοι συνέβαλλαν έτσι ώστε η έκφραση των ανικανοποίητων να πάρει σάρκα και οστά (πολλά οστά όμως!), οι ανομολόγητοι πόθοι επιτέλους να αποκτήσουν φωνή σε πληγωμένα χείλη και η μοναξιά να παραμείνει εγκλωβισμένη μέσα στους τέσσερις πανύψηλους τοίχους της.

Ξεδοντιασμένα βαμπίρ με ηπατίτιδα, φρικιά που ξεμυτίζουν μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, κουρέλια και ξεκούμπωτα σώματα, αυτόχειρες, θλιμμένες νεράιδες, ανήλιαγα μπουντρούμια, αγχωτικά άρρωστα πλήκτρα... Τελικά, είναι δύσκολο να είσαι gothάς και έχει επιπτώσεις. Δεν είναι απλά μόδα των καιρών, δεν είναι μόνο νεκρά μπιχλιμπίδια και μαύρα χρώματα, δεν είναι μόνο το «φαίνεσθαι» και το «φέρεσθαι» - είναι πόνος, μοναξιά, περιθώριο.

Κλείστε τα μάτια και φωτίστε τη σκοτεινή πλευρά (dark side στα ελληνικά) του είναι σας. Black Stardust στο Σκοτάδι... εκεί που βγαίνει ο πραγματικός εαυτός...

  • SHARE
  • TWEET