Orange Goblin

Time Travelling Blues

Rise Above (1998)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/01/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Υπήρχε κάτι στο 2ο μισό της δεκαετίας των  90s για τον χώρο του stoner rock. Ήταν η μαγική του εποχή και τα χτυπήματα ήταν αλλεπάλληλα με το "Sky Valley" να έχει κάνει την αρχή και το "Dopes To Infinity" να δίνει «διαστημικές διαστάσεις» στην όλη κατάσταση. Πρέπει να υπενθυμίσω πως τότε, ο μουσικός τύπος δεν είχε πολυκαταλάβει τη δυναμική του χώρου, αλλά κυρίως υπήρχε δυσκολία να βρεις αυτό που ήθελες. Όταν λοιπόν το 1998 η όλη φάση άρχισε να μεγαλώνει εμπορικά ελέω "Powertrip", προέκυψε και η κλασσική ερώτηση «φίλε, Orange Goblin έχεις ακούσει;».

Δεν θυμάμαι πόσο καιρό μού πήρε να βρω το "Time Travelling Blues". Για να είμαι ειλικρινής πρέπει να ήταν περίπου ένα χρόνο αργότερα, αλλά θυμάμαι με τους τότε κολλητούς μου να πηγαινοερχόμαστε σε σπίτια και να βάζουμε τον φρέσκο τότε δίσκο των Orange Goblin ξανά και ξανά. Έως και σήμερα, οι Orange Goblin τόση φασαρία με μια κυκλοφορία τους δεν μπόρεσαν να ξαναδημιουργήσουν, παρόλο που έβγαλαν μια σειρά από αξιοπρεπείς (και πάνω) δίσκους. Το "Time Travelling Blues" όμως είναι διαμαντάκι από αυτά που δεν αργείς να ανακαλύψεις τη λάμψη του. «Στα σκάει» κατευθείαν.

Η αλήθεια είναι ότι ως μπάντα έχουν δικό τους χαρακτήρα και δικές τους ιδιαιτερότητες. Πρώτα από όλα πατάνε με το ένα πόδι στον stoner ήχο και με το άλλο πόδι στο doom, αφού πάντα ήταν παιδιά της δισκογραφικής Rise Above, με χαρακτηριστικό το split με τους Electric Wizard στην αρχή της καριέρας τους. Παράλληλα, ποτέ δεν έκρυψαν τις punk επιρροές τους, τις οποίες θα εμφάνιζαν μερικά χρόνια αργότερα πιο έντονα στο "Coup De Grace" του 2002. Για τους Orange Goblin όμως πάντα σημείο αναφοράς θα είναι το "Time Travelling Blues".

Το εναρκτήριο "Blue Snow" δικαιωματικά ανήκει στα καλύτερα τραγούδια του είδους. Στέκεται δίπλα στο "Gardenia", το "Demon Cleaner", το "Dopes To Infinity" ας βάλει ο καθένας τι θεωρεί εκεί ψηλά. Εισαγωγή, riff, couple και refrain να σπάνε ραχοκοκαλιές και groove που παρασέρνει. Συνέχεια, ανάλογα δυναμική με το "Solarisphere" να μη σου δίνει επιλογή να ηρεμήσεις. Το "The Man Who Invented Time" είναι διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια με το «ανάποδο riff» του, ενώ το μικρό σε διάρκεια "Diesel (Phunt)" είναι δυναμίτης. Sabbath-ικά riffs πετούν εδώ κι εκεί όπως στο "Snail Hook", ενώ μια γνωστή μυρωδιά από τον «καθεδρικό ναό» του doom και τζούρες από funk αποτελούν σημαντικά στοιχεία του δίσκου. Είναι όμως, το επικό κλείσιμο του δίσκου με το ομώνυμο τραγούδι που σε αποτελειώνει με τον «νότιο αέρα», το πιάνο, τις μελωδιάρες και τη πιο δυνατή ερμηνεία του τεράστιου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τραγουδιστή Ben Ward.

Στο "Time Travelling Blues" αρμόζουν εκείνες οι ωραίες περιγραφές όπως «φίνο», «τίμιο» και «οδοστρωτήρας», αφού ακόμα και σήμερα ακούγεται το ίδιο δυνατό, φρέσκο και νομίζω πως το τεστ διαχρονικότητας το πέρασε με ευκολία. Είναι από τους δίσκους που, όταν είσαι εκεί γύρω στα 18, σε κάνει να θέλεις επειγόντως να αφήσεις μαλλιά και μούσια, να βρεις έναν Orange ενισχυτή, να πάρεις μια κιθάρα ή μπάσο και με vintage αισθητική να παίξεις μουσική εμπνευσμένη από αυτό που άκουσες. Και αυτό είναι φοβερό συναίσθημα, από αυτά που λίγοι δίσκοι σού προσφέρουν.
"We own the sun, we own the sky, we own tomorrow and we wanna fly…"
  • SHARE
  • TWEET