Heavy Heavy Low Low

Ήμουνα νιος και γέρασα είναι η κατάσταση. Ήταν 2008 όταν άκουσα και λάτρεψα τον προηγούμενο δίσκο, μιας εξαφανισμένης η αλήθεια είναι μπάντας, "Turtle Nipple Αnd Τhe Toxic Shock". Ήταν αυτό το παράξενο, το αλλόκοτο, το ταυτόχρονα αλήτικο, σκληρό και παρανοϊκό. Η ψευδαίσθηση της προοδευτικότητας μέσα σε μια μανία. Λες να ήταν η παράλληλη πορεία και άνθηση συγκροτημάτων όπως οι The Locust, Daughters, Lightning Bolt και Genghis Tron; Ναι, μπορεί, όλα μαζί! Πάντως ήταν μουσικές που λατρεύτηκαν από λίγους και στην πορεία των ετών τιμήθηκαν από πολλούς περισσότερους. Και θα έλεγα, ότι ήταν μπροστά από την εποχή τους.

Μου φαίνεται η σύνθεση ότι είναι μάλλον η ίδια με τότε. Robbie Smith, Danny Rankin, Chris Fritter, Andrew Fritter και Ryan Madden. Πριν τις καραντίνες προσπάθησαν να βρεθούν, είχαν κανονίσει και tour… αλλά ξέρεις πως πήγαν αυτά… Μετά, το ‘21 εμφανίστηκαν μαζί με τον Sam Pura σαν Bone Cutter και έδωσαν ένα EP στην κυκλοφορία. Αλλά τώρα, έχουμε επιτέλους την επιστροφή. Δεν επιστρέφουν για να επαναλάβουν το παρελθόν. Επιστρέφουν για να το διαλύσουν και να το ξαναχτίσουν από την αρχή. Το "Pain Olympics" είναι η απόδειξη ότι, ακόμα και μετά από χρόνια σιωπής, μια μπάντα μπορεί να επιστρέψει πιο δυνατή και πιο προκλητική από ποτέ.

Εδώ η μπάντα ξεδιπλώνει όλα της τα όπλα. Μathcore, noise-rock, metalcore και φρενήρη πειραματισμό. Δεν κρατάει τίποτα πίσω. Το "I Go Where I'm Kicked" έρχεται νωρίς, σαν δήλωση επιστροφής. Δεν σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς τι ακούς, σε τραβάει από το σβέρκο και σε κοπανάει με ρυθμούς-σπασμούς, απότομες σιωπές, υστερικά φωνητικά και κιθάρες που μοιάζουν να κουρδίζονται καθώς παίζονται. Το groove είναι απίθανο, παρόλο που όλα μοιάζουν φαινομενικά αδόμητα. Έχει μια Νότια και αλήτικη μυρωδιά!

Ξεχωρίζω κι άλλες στιγμές που πάνε το άλμπουμ ένα βήμα πιο πέρα. Το "Mouthful Οf Soup", μια ριπή μόλις 37 δευτερολέπτων, είναι η απόλυτη συμπύκνωση του χάους: riff, ουρλιαχτό, τέλος. Κάπως έτσι και τα 22 δεύτερα του "Neck Pillow Suitcase". Και μετά, το "Vomited Soul", ένα από τα πιο ωμά, υπερβολικά κομμάτια του δίσκου, που μυρίζει υγρασία και υπόγειο. Είναι sludge, είναι punk, είναι ασθματικό. Μια στιγμή όπου οι φωνές και οι ήχοι δεν διαχωρίζονται ρε, όλα είναι σαν ένας σπασμένος σβέρκος.

Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι συμβαίνει, έρχεται το "Costco High" και σε πετάει από το παράθυρο. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, όχι γιατί φωνάζει πιο δυνατά, αλλά γιατί κουβαλάει κάτι από το παρελθόν τους, διαλύεται στην παράνοια του παρόντος και χτίζει με τα απομεινάρια ένα μέλλον. Το riffing θυμίζει τις πιο δαιμονισμένες στιγμές του "Turtle Nipple...", αλλά υπάρχει μια ωριμότητα, μια σαρκαστική μελαγχολία σχεδόν. Δεν είναι απλώς ένα κομμάτι, είναι μια κομματάρα.

Αλλά εκεί που το άλμπουμ πραγματικά απογειώνεται είναι στις τελευταίες ανάσες του. "What Makes You Think Τhe World We Live In" και "Pile Οf Dead Dogs" κλείνουν τον δίσκο όχι απλώς με ένταση, αλλά με μια απροσδόκητη μελαγχολία, μια άγρια σαπίλα. Δεν είναι το τέλος-έκρηξη που ίσως περίμενες, αλλά κάτι πιο υπόγειο, πιο συναισθηματικό. Είναι σαν η μπάντα να θέλει να σου πει ότι δεν ήρθαν απλά να ουρλιάξουν, αλλά να σου θυμίσουν ότι ακόμα πονάνε(με)". Και κάπως έτσι, αντί να σε αφήσουν να ησυχάσεις, σε στοιχειώνουν.

Δεν είναι εύκολο άκουσμα. Είναι ένα άλμπουμ που απαιτεί την προσοχή και την υπομονή του ακροατή. Αλλά για όσους είναι πρόθυμοι να βουτήξουν στον κόσμο τους, η ανταμοιβή είναι μια «πάρ’τα ρε στα μούτρα» εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Δεν επέστρεψαν πάντως με τίποτα για να μας κάνουν να νιώσουμε άνετα, ούτε για να χαϊδέψουν τα αυτιά κανενός. Επέστρεψαν για να εισβάλλουν στα μυαλά και τις λίστες μας, αφήνοντας πίσω τους έναν κρατήρα θορύβου, οργής και λύτρωσης!

Bandcamp