«A Buyer's Guide»: Marillion

Ένα group με πρωταγωνιστικό ρόλο στα προοδευτικά δρώμενα απολαμβάνει πλέον το status ενός μεγάλου cult οργανισμού

Από τους Πάνο Παπάζογλου, Κώστα Σακκαλή, Μάνο Πατεράκη, 11/03/2014 @ 11:29
Έχοντας πλέον μπει στην τέταρτη δεκαετία αδιάλειπτης δισκογραφικής παρουσίας, το συγκρότημα που όρισε το Neo Progressive Rock σε μια δεκαετία που το ιδίωμα σχεδόν παροπλίστηκε, λοιδορήθηκε και μπήκε στο περιθώριο, άφησε μια κληρονομιά που ξεχωρίζει για την ποικιλία και τους έντονους βρετανικούς συνειρμούς και «αναγκάστηκε» να πορευτεί με νέες διαθέσεις αλλαγής και να συνεχίσει να παράγει υψηλής ποιότητας άλμπουμ καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Οι Marillion, κοινό μυστικό ότι αποτελούν ένα θαύμα της σύγχρονης αγγλικής σκηνής, το οποίο ποτέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το φάσμα του «υποτιμημένου», είναι ένα συγκρότημα το οποίο έχει από καιρό ήδη αποφασίσει να χαράξει τη δική του πορεία, μακριά από εμπορικά τερτίπια, δισκογραφικές και τα λοιπά. Διαχειρίζονται υπέροχα τον μουσικό τους πλούτο και συνεχίζουν να προσδίδουν την προσωπική τους πινελιά σε οτιδήποτε αφορά το έργο τους.



Με βασική επιρροή τους μεγάλους Genesis της κλασικής βέβαια περιόδου, οι πρώιμοι Marillion με τον ψηλέα Fish στο μικρόφωνο, άφησαν τη δική τους ταυτότητα και ηχητικό προσανατολισμό και θα αποτελούσαν εκ των βασικών υπευθύνων της επαναφοράς του προοδευτικού rock στο προσκήνιο. Η αλλαγή που επήλθε στο μικρόφωνο με τον εξίσου σημαντικό ερμηνευτή για την καριέρα των Marillion, Steve Hogarth, υπήρξε κοσμογονική στα μουσικά τους πλαίσια και αναδημιούργησε εξαρχής, αλλά σταδιακά έναν νέο προσανατολισμό. Με βασικό γνώμονα τον συναισθηματισμό που αποπνέουν οι ερμηνείες του Hogarth, οι κιθάρες του πάντα εξαιρετικού συνθέτη Steve Rothery κυριαρχούν και προσφέρουν στιγμές μαγείας, φέρνοντας κάτι και από την μοναδικότητα των πανταχού παρόντων Pink Floyd. Ένα ιδιαίτερο συγκρότημα με πρωταγωνιστικό ρόλο στα προοδευτικά πράγματα κάποτε, απολαμβάνει πλέον το status ενός μεγάλου cult οργανισμού, ο οποίος κρατάει στα χέρια του την παραγωγική του δύναμη καθ' ολοκληρία και δεν έχει σκοπό να παραδώσει τον τίτλο του.



Από neo prog ήρωες και διάδοχοι των μεγάλων, κλασικών Genesis, προσαρμόστηκαν με βάση και την 90s μουσική παραγωγή και ανανεώθηκαν σε δημιουργούς που αφουγκράζονται τις σύγχρονές τους επιρροές. Και αν η Fish περίοδος θεωρείται για πολλούς ως το απόσταγμα της Marillion δημιουργικότητας, η έλευση του Hogarth αποτέλεσε την ιδανικότερη διάδοχη κατάσταση, αφήνοντας δίσκους ειλικρινείς, κάτι που οι οπαδοί τους ήδη γνωρίζουν και εκτιμούν. Ο παρακάτω οδηγός περιέχει δημιουργίες από όλη την καριέρα του γκρουπ, θεωρούμε τις πιο αντιπροσωπευτικές, αλλά η πορεία των Marillion διαχρονικά θα μπορούσε να εκτιμηθεί άλμπουμ με το άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, τα άλμπουμ που ακολουθούν αρκούν για να εισαγάγουν κάποιον στον μαγευτικό κόσμο των Marillion. Fantastic Place.

Π.Π.

Buy Or Die
Clutching At Straws
ΕΜΙ (1987)

Το κύκνειο άσμα των Marillion με τον Fish ήταν και η καλύτερή τους δουλειά μέχρι τότε. Πολλοί θα προτιμήσουν το "Misplaced Childhood" που περιέχει τα γνωστότερα τραγούδια τους, άλλοι αγαπάνε το πιο progressive και επηρεασμένο από τους Genesis "Script For A Jester's Tear". Κι όμως, στο "Clutching At Straws" βρίσκουμε την πιο ώριμη πλευρά τους μέχρι τότε και ίσως όχι μόνο. Τα prog στοιχεία είναι όλα εδώ αλλά συνταιριάζουν με μία απίστευτη οξυδέρκεια τόσο στη μουσικότητα όσο και στη στιχουργική όπου ο Fish βρίσκεται στα καλύτερά του. Η ιστορία ενός κατεστραμμένου νέου από το αλκοόλ, τα συναισθηματικά προβλήματα και την πίεση στη ζωή του, αντηχεί ακριβώς την κατάσταση του τραγουδιστή την εποχή εκείνη για αυτό και προκύπτει τόσο ρεαλιστική και βαθιά αλλά και με τις καλύτερες ερμηνείες του. Και τα τραγούδια; Τι να πρωτοδιαλέξεις; To κλιμακωτό "Warm Wet Circles"; To λυρικό "That Time Of The Night"; To έπος "Incommunicado"; Ή το funky-με-παράπονο "Slainte Mhath"; Στην πραγματικότητα όλα και κυρίως τον τρόπο που ρέουν το ένα στο άλλο. Σαν το δικό τους "The Wall" το συναισθηματικό ξεγύμνωμα του Fish ουσιαστικά κατέστρεψε και αυτή τη μορφή των Marillion.

Κ.Σ.
Marbles
Intact (2004)

Όταν έχουν προηγηθεί δώδεκα άλμπουμ και ένα γκρουπ φτάνει να κυκλοφορήσει ένα αμιγές αριστούργημα σαν το "Marbles", είναι προφανές ότι οι Marillion θα διένυαν μια δεύτερη φάση, παρατεταμένης έμπνευσης με ορισμένους από τους καλύτερους δίσκους τους να έχουν ήδη μόλις προηγηθεί. Με τον Hogarth πλέον βασικό και αναντικατάστατο, με μια προσπάθεια χρηματοδότησης μέσω δωρεών από οπαδούς τους από ολόκληρο τον πλανήτη και με ένα συγκρότημα σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι, το "Marbles" θα μπορούσε πολύ άνετα να αποτελέσει το κορυφαίο άλμπουμ τους. Στην καταπληκτική διπλή έκδοσή του, με τις συνθέσεις να εξελίσσονται στο μοναδικής ζεστασιάς κλίμα που αποδίδουν οι Marillion, οι κιθάρες του Rothery μαγεύουν και οι εξωτερίκευση των συναισθημάτων μέσα από την γλυκύτητα των μελωδιών καθηλώνουν. "Ocean Cloud", "Fantastic Place", "Neverland", απλά αποτελούν την επιτομή των πιο ώριμων Marillion.

Π.Π.
 
Must Have
Misplaced Childhood
EMI (1985)

«Huddled in the safety of a pseudo silk kimono, wearing bracelets of smoke, naked of understanding»... Τα πρώτα λόγια του δίσκου είναι ικανά να προκαλέσουν ανατριχίλες εκ προοιμίου για όλη την τελειότητα ενός δίσκου που απλώνεται μπροστά και σε «σπάει» με την ενδοσκόπησή του. Το "Misplaced Childhood" είναι το τρίτο άλμπουμ των Βρετανών Marillion, το πιο κλασικό εκ των πολυάριθμων διαμαντιών της δισκογραφίας τους και το πιο εμπορικά επιτυχημένο. Επιτυχία που οφείλεται κυρίως στο καλύτερο AOR χιτάκι που δεν έχει γράψει AOR μπάντα, το αξεπέραστο "Kayleigh" (παραλλαγή του ονόματος μιας πρώην του Fish ονόματι Kay Lee). Ο πρώτος αυτός concept δίσκος της μπάντας κυριαρχείται από την τραγική αίσθηση του ανεκπλήρωτου παρέα με την τρυφερή ζεστασιά της αθωότητας. Όση εμπορική καταξίωση και να πήρε τελικά το "Misplaced Childhood", θα ωχρία πάντα μπροστά στην τεράστια καλλιτεχνική αξία ενός "Bitter Suite" και ενός "Blind Curve". Το χάδι των παλμών της κιθάρας του Rothery παραμένει ανεξίτηλο. Και -'σχωράτε μου την προσωπική υπερβολή- ούτε δευτερόλεπτο κάτω του τέλειου εδώ.

Μ.Π.
Brave
EMI (1994)

Με το "Holidays In Eden" η άμεση επίδραση του Hogarth στο συγκρότημα, με μια διαφορετική, πιο pop προσέγγιση σε σχέση με τα προηγηθέντα, επί Fish άλμπουμ, έγινε αρκετά πιο εμφανής και την σχετική εμπορική του αποτυχία διαδέχτηκε το εξαιρετικό "Brave". Θεματολογικός δίσκος, βασισμένος σε μια πραγματική είδηση που ενέπνευσε τον Hogarth να πλάσει μια ιστορία και να δώσει εκ νέου την εκκίνηση για μια πιο άμεση progressive rock αισθητική σε ένα συγκρότημα, το οποίο προσέγγιζε όσο ποτέ άλλοτε τις Pink Floyd επιρροές του. Το "Brave" αποτέλεσε την πρώτη ίσως δήλωση των «νέων» Marillion και εν ολίγοις έδωσε το έναυσμα στην άκρως συναισθηματική αισθητική προσέγγιση της μουσικής τους στο εξής, μακριά από στερεότυπα και στεγανά. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το άλμπουμ που οδήγησε σταδιακά στην αναγέννηση του γκρουπ, με αποκορύφωμα το μνημείο του "Marbles" που ακολούθησε μια δεκαετία μετά. Οι Marillion των 90s υπήρξαν άκρως επιδραστικοί και δημιουργικοί και το "Brave" ήταν η απαρχή.

Π.Π.
 
Other Essentials
Script For A Jester's Tear
EMI (1983)

Κάποια πράγματα θα ήθελες να τα είχες ζήσει στον καιρό τους. Το "Script For A Jester's Tear" έκατσε 31 ολόκληρες εβδομάδες στα βρετανικά chart, αλλά θα ήθελα να ήμουν από μία μεριά να αισθανθώ αυτά που ένοιωσε ο μέσος μουσικόφιλος όταν άκουσε για πρώτη φορά τον Fish να τραγουδάει τους πρώτους στίχους του τεράστιου ομώνυμου κομματιού. Θα ήθελα να αισθανθώ τις ανατριχίλες που προκαλεί η απαράμιλλη χροιά του και η προφορά του όταν φωνάζει «the game is over», δίχως να έχει υπάρξει Fish πιο πριν... Το ντεμπούτο των Marillion είναι από τους δίσκους που σε σιγουρεύουν ότι το εκάστοτε συγκρότημα ήρθε για να αλλάξει τον ρου της μουσικής -ή έστω κάμποσες ζωές ανθρώπων που θα το λατρέψουν. Δεν είναι γνωστό πώς από μπάντες όπως οι Genesis, οι Van Der Graaf Generator και οι King Crimson προήλθε αυτός ο ήχος. Μάλλον με λίγη ανεξήγητη κοσμική έμπνευση, με την οποία πασπαλίζεται ο ήχος κάθε συγκροτήματος που εξαρχής φέρει τόσο ιδιαίτερη και σαγηνευτική σφραγίδα.

Μ.Π.
Fugazi
EMI (1984)

Ακόμα και ο χειρότερος δίσκος των Marillion με τον Fish έχει μία θέση στο πάνθεον των άλμπουμ τους που οφείλει όποιος ασχοληθεί μαζί τους βαθύτερα να έχει. Με αυξημένες τις απαιτήσεις από το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους, το "Fugazi" μάλλον απογοήτευσε. Αν το ακούσει όμως αποστασιοποιημένα κάποιος σήμερα, μπορεί και πάλι να διακρίνει το μεγαλείο τους. Η έντονα 80s ενορχήστρωση μπορεί να ενοχλεί αρχικά αλλά στη συνέχεια μάλλον εκδικείται και ο πιο hard rock ήχος που υιοθετούν εδώ οι Marillion τους «βγαίνει».  Τα μεγάλης διάρκειας "Assassing", "Incubus" και "Fugazi" ξεχωρίζουν, τα πιο συναισθηματικά "Jigsaw" και "She Chameleon" ακολουθούν, ενώ μία προσπάθεια για συγγραφή κάποιου single μάλλον κρίνεται αποτυχημένη και αυτό είναι που στοιχίζει τελικά στον δίσκο.

Κ.Σ.
Afraid Of Sunlight
EMI (1995)

Λίγο μετά την επανεκκίνηση των Marillion, η συνέχεια υπήρξε ανάλογη και εξίσου ποιοτικά αψεγάδιαστη, με το "Afraid Of Sunlight" να διαδέχεται το "Brave" και να τους καθιερώνει μέσα από αυτή, την έντονα συναισθηματική οπτική τους και να ανοίγει νέους ορίζοντες. Στο ίδιο μοτίβο, με τις περισσότερες συνθέσεις να κινούνται σε mid tempo ρυθμούς, η στιχουργική οπτική του Hogarth αναλίσκεται γύρω από αυτοκαταστροφικές τάσεις καλλιτεχνών κυρίως με την ιδιοτυπία του «star» προτύπου και την κριτική γύρω από την στάση του περιγύρου τους. Αρκετά σκοτεινό άλμπουμ, παρόλα αυτά με την έμπνευση του γκρουπ να στέκεται σε υψηλά επίπεδα, θα μπορούσε να τους χαρίσει νέους οπαδούς αναλογικά με το όνομα που έχτισαν με τον Fish στα 80s, αλλά οι εμπορικές επιταγές των 90s στάθηκαν εμπόδιο στις προσδοκίες τους. Το "Cannibal Surf Babe" και το ομώνυμο κομμάτι, θα μπορούσαν να σταθούν αυτόνομα σε οποιαδήποτε κυκλοφορία τους.

Π.Π.
 
Nerd Alert
This Strange Engine
Castle Communications (1997)

Το "This Strange Engine" διαδέχθηκε έναν από τους πλέον δυνατούς δίσκους της Hogarth εποχής των Marillion, το "Afraid Of Sunlight". Δεν θα είναι στα πρώτα εφτά-οχτώ άλμπουμ που θα σου προτείνει κανείς αν του κάνεις την (εκνευριστικά δύσκολη) ερώτηση «τι να ακούσω από Marillion;». Ως εκ τούτου, με το να αναγνωρίζεις την αξία του είσαι δικαιολογημένα nerd των Marillion - και τιμή σου και καμάρι σου. Εν αντιθέσει με σήμερα, τα 90s ήταν μια δύσκολη εμπορικά εποχή για το progressive και το "This Strange Engine" δεν κατάφερε να ανατρέψει την κατηφόρα που είχε πάρει το ενδιαφέρον της μουσικής κοινότητας για την μπάντα. Παρόλα αυτά, αποτελεί μια ομορφιά που απαρτίζεται από ευδιάθετα pop-prog (;) κομμάτια χαρακτηριστικά της περιόδου Hogarth, από φοβερές μπαλάντες (όπως το "Estonia") και από ένα μεγάλο αυτοβιογραφικό κερασάκι στην τούρτα: το περιπετειώδες ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ. Όσοι αποφάσισαν να κάνουν βαθιά βουτιά στα άδυτα των Marillion, η κατάδυση σίγουρα θα τους φέρει μπροστά στο κρυμμένο μαργαριτάρι αυτής της παράξενης μηχανής.

Μ.Π.
 
Only On Discount
Anoraknophobia
Intact (2001)

Υποτίθεται πως αυτό ήταν ένα συνειδητό, μεγάλο βήμα για τους Marillion για κάτι διαφορετικό, πιο σύγχρονο, επηρεασμένο από τους Radiohead. Στην πράξη βγήκε ένα άλμπουμ που ίσως δεν είναι το χειρότερό τους, είναι όμως αυτό που αποτυγχάνει περισσότερο στην προσπάθεια που κάνει. Ξεκινώντας με ένα single ("Between Me And You"), που δεν είναι κακό για κάποιον που του αρέσει να ακούει στο 2001 το generic rock της δεκαετίας του '80 (τύπου U2), αλλά το οποίο δεν έχει και καμία σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο, αναλώνονται έκτοτε σε τραγούδια απρόσωπα. Έχουν όλα καλές στιγμές πράγμα που μάλλον είναι πιο λυπηρό τελικά καθώς καταστρέφονται από διάφορους πειραματισμούς το καθένα όπως το ραπάρισμα (!) του Hogarth, τα ηλεκτρονικά drums και κυρίως την αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια κάποιων τραγουδιών. Διασώζεται μόνο το "Map Of The World" και το γεγονός ότι ανέβασε τη σχέση με τους οπαδούς τους σε άλλο επίπεδο με την προσπάθεια της προαγοράς του πριν την ηχογράφηση καν του δίσκου θέτοντας νέα δεδομένα στη μουσική βιομηχανία.

Κ.Σ.
 
Live
Live From Loreley
EMI (2009)

Από τους δίσκους που επιλέξαμε ως απαραίτητους μάλλον θα έχετε καταλάβει και ποιες προτάσεις έπεσαν στο τραπέζι για το καλύτερο από τα πολλά live που έχουν κυκλοφορήσει οι Μarillion. Στο τέλος όμως η επιλογή ήταν εύκολη. Το "Live From Loreley" αποτυπώνει το συγκρότημα στην περιοδεία προώθησης του "Clutching At Straws" ενώ έχει κυκλοφορήσει και σε διάφορες εκδοχές, CD με βίντεο, DVD σκέτο και διπλό CD που είναι και αυτό που προτείνουμε εμείς τόσο γιατί περιέχει περισσότερα τραγούδια όσο και γιατί αποφεύγεται έτσι να δείτε την ...πυτζάμα που φορούσε ο Fish στη συγκεκριμένη εμφάνιση. Μία εμφάνιση που γίνεται μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό που συμμετέχει συνεχώς και κάπως έτσι μαζί με το συγκρότημα ανεβάζουν ακόμα και τα πιο μέτρια τραγούδια του "Fugazi". Για να το πούμε διαφορετικά, δεν υπάρχει τραγούδι που να μην ακούγεται καλύτερα από τη στούντιο ηχογράφησή του κάνοντας την κυκλοφορία αυτή ταυτόχρονα ένα best of της πρώτης περιόδου και μία απόδειξη του πόσο σπουδαίο και κοφτερό συγκρότημα υπήρξαν αυτοί οι Marillion.

Κ.Σ.


A Compilation
Με σχεδόν είκοσι άλμπουμ και αμέτρητα εκπληκτικά τραγούδια, διαφορετικού αλλά ιδιότυπου ύφους, απόλυτα ιδιαίτερα και μοναδικά, οι μεγάλοι Marillion μάλλον δε θα χωρούσαν σε ένα CD επιλογών, αλλά μια προσπάθεια για την ανάδειξη της ποικιλίας και της μοναδικότητάς τους ας πούμε ότι θα περιείχε μερικά από τα εξής:

1. Grendel (Market Square Heroes single)
2. The Web (Script For A Jester's Tear)
3. Kayleigh (Misplaced Childhood)
4. The Heart Of Lothian (Misplaced Childhood)
5. Incommunicando (Clutching At Straws)
6. The Uninvited Guest (Seasons End)
7. Splintering Heart (Holidays In Eden)
8. The Great Escape (Brave)
9. Beautiful (Afraid Of Sunlight)
10. Neverland (Marbles)
11. Ocean Cloud (Marbles)
  • SHARE
  • TWEET