«7»: Οι καλύτερες στιγμές του Nicolas Cage

Αν είχε μόνο αυτές, θα ήταν κορυφαίος

Από τον Βασίλη Παπαδόπουλο, 14/04/2014 @ 13:05
Υπάρχουν καλοί ηθοποιοί, υπάρχουν κακοί ηθοποιοί. Επίσης υπάρχουν συνεπείς ηθοποιοί, όπως και ασυνεπείς. Και ο Nicolas Cage είναι ένας καλός ηθοποιός, με εξαιρετικά μεγάλη ασυνέπεια. Φαντάζομαι όμως ότι ο ίδιος, ή και εσείς δεν θα συμφωνούσατε. Ο μεν πρώτος διότι μάλλον ξέρει πολύ καλά τι κάνει και κατά πάσα πιθανότητα δεν δίνει δεκάρα, εσείς πιθανότατα επειδή δεν είναι και εύκολο να θυμηθείτε πότε ο Nicolas Cage δεν έπαιξε έναν over the top, ακραίο χαρακτήρα σε μια ακραία ταινία. Η αλήθεια είναι όμως ότι όταν ο Cage έπαιξε σε καλές ταινίες, ήταν ένας πράγματι σπουδαίος ηθοποιός.

Ο Cage είναι ένας εξαιρετικά «κινηματογραφικός» ηθοποιός, με μια παρουσία μοναδική, σε φωνή και ανάστημα. Μία περσόνα χαρισματική, που είτε εμπνέει, είτε εμπνέεται από ικανούς δημιουργούς. Μέσα στα χρόνια επέλεξε να κινηθεί από καλές ταινίες και τη φήμη του ανερχόμενου ηθοποιού στα 80s - αρχές 90s, σε έναν ηθοποιό με τουλάχιστον μία ταινία το χρόνο, ή με τουλάχιστον μία κακή ταινία δράσης το χρόνο. Έγινε κάτι σαν performer. Δεν παρέλειψε όμως να σπάσει το σερί κατά καιρούς, σχεδόν χλευαστικά, με αξιοσημείωτες ερμηνείες. Ας δούμε λοιπόν κάποιες από αυτές και να διαπιστώσουμε ότι, όπως είπε και ο Ethan Hawke, αν αφαιρούσαμε το χειρότερο μισό της φιλμογραφίας του, θα στεκόταν ανάμεσα στους μεγάλους του χώρου.



1. Moonstruck (1987)



Η ταινία η οποία έκανε για ένα φεγγάρι τον Cage περιζήτητο εργένη. Ναι είχε περάσει και τέτοια φάση ο αντισυμβατικός ηθοποιός. Μια χολυγουντιανή ρομαντική κωμωδία η οποία διατηρεί ξεχωριστή ταυτότητα, καθώς και τρεις οσκαρικές επιτυχίες, λόγω των εξαιρετικών ερμηνειών από Cher, Dukakis(κέρδισαν και οι δυο από ένα) αλλά και Cage και του κατά διαστήματα όμορφου κειμένου, το οποίο επίσης βραβεύτηκε με Oscar. Ο ριγμένος σε αυτή την υπόθεση των Oscar ήταν ο Cage, ο οποίος δεν ήταν ούτε υποψήφιος, παίζοντας όμως έναν ιδιαίτερα πιστευτό(και θελκτικό όπως προείπα) μοναχικό Ιταλοαμερικανό φούρναρη με αγάπη για την όπερα (!). Παρά λοιπόν την ετερόκλητη ψυχοσύνθεση και αντισυμβατική προσωπικότητα του χαρακτήρα του Ronny, ο Cage κέρδισε κοινό και κριτικούς, αφήνοντας παρακαταθήκη στο χρονοντούλαπο του κινηματογράφου το λυρικό «I lost my hand! I lost my bride!».



2. Raising Arizona (1987)



Έχει παίξει και σε ταινία των Coen ο Cage. Μια ακόμα πιο ξεχωριστή «ρομαντική» κωμωδία από το Moonstruck, προφανώς λιγότερο mainstream ως κοενική αλλά μοναδικά γοητευτική και αστεία. Ο «H.I.»(Nicolas Cage) είναι ένας απλός, καθημερινός μικροαπατεώνας του αμερικανικού νότου, με την απλότητα και την μοναδική αφέλεια των χαρακτήρων των ταινιών των Coen εκείνης της περιόδου, ο οποίος μετά από πολλές συλλήψεις και κατά συνέπεια πολλές συναντήσεις με μια αστυνομικό(Holly Hunter), την ερωτεύεται, την παντρεύεται και απαγάγουν μαζί έναν παιδί, μιας και οι ίδιοι δεν μπορούν να αποκτήσουν δια της φυσικής οδού. Ο Cage κερδίζει το θεατή όλο και περισσότερο όσο ξεδιπλώνεται ο ιστός της αφήγησης, μια αφήγηση την οποία κάνει ο ίδιος, μέσω μιας γοητευτικής φιλοσοφικής ενατένισης της ζωής από τα μάτια του everyman «H.I.». Και αυτό που καταφέρνει, αφήνοντας το στίγμα του, είναι να περάσει το μήνυμα των Coen για τη δυνητική ύπαρξη ενός φιλοσόφου στην καρδιά κάθε απλού ανθρώπου.




3. Wild At Heart (1990)



Η μεγάλη κινηματογραφική στιγμή που η μοναδική πρόζα του David Lynch συνάντησε το extravagant acting του Nicolas Cage. Η σουρεαλιστική ταινία αποτελεί ένα εικαστικό pop διαμάντι, και αν δεν κέρδισε τους κριτικούς του Hollywood λόγω της τάσης αυτοσαρκασμού και «καταστροφής» της ροής της αφήγησης από τα ίδια της τα χέρια, κέρδισε εκείνους των Καννών, αποσπώντας το Χρυσό Φοίνικα. Το ρομαντικό story επικεντρώνεται στο δίδυμο του Cage και της Dern, “Sailor” και “Lula” αντίστοιχα, οι οποίοι ερμηνεύουν ένα κατατρεγμένο ζευγάρι που δρα ως ένας χαρακτήρας, επιπόλαιος, σεξομανής, αφηρημένος, παραβατικός. Οι Coen μπορεί να μη δέχτηκαν τις προτάσεις του Cage για το Raising Arizona και να κράτησαν το σενάριο όπως το ήθελαν οι ίδιοι, αλλά ο Lynch προφανώς ήταν πρόσφορο έδαφος για τις καλλιτεχνικές προτάσεις του Cage. Μια από αυτές είναι το αξέχαστο jacket από δέρμα φιδιού που φοράει καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ο Sailor, το οποίο, όπως επαναλαμβάνει, αποτελεί σύμβολο της ατομικότητας του και της πίστης του στην προσωπική ελευθερία. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό αποτελεί μια αλήθεια για τον ίδιο τον Cage.



4. Red Rock West (1993)



Μια εν πολλοίς άγνωστη ταινία, προτού ο Cage κάνει το μεγάλο μπαμ (και το κάτω), ένα νέο-νουάρ φιλμ με εξαιρετική πλοκή, τρομερές ανατροπές και τον Nicolas Cage ως έναν εξαιρετικά συμπαθή πρωταγωνιστή, έναν απλό και ηθικό εργάτη από το Τέξας που βρίσκεται στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Σε όλη την ταινία ο Cage διατηρεί την απλότητα του blue collar καλού παιδιού που δοκιμάζεται από την ανάγκη για χρήματα όταν αυτή συγκρούεται με τον ισχυρό ηθικό του κώδικα, παραδίδοντας με άνεση μια πολύ καλή ερμηνεία.



5. Face/Off (1997)



Τίποτα δεν φωνάζει πιο πολύ cult από το να αλλάζει πρόσωπο ο Nicolas Cage με τον John Travolta και να ερμηνεύει για μια ολόκληρη ταινία ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου. Η ταινία που λατρεύει να παίζει η ελληνική τηλεόραση δε στέκεται όμως μόνο στο cult στοιχείο και τις αισθαντικές εκρήξεις του Cage. Προσφέρει συγκλονιστικές ερμηνείες τόσο από τον Travolta, όσο και από τον Cage, πανέμορφα στυλιζαρισμένες από τον σκηνοθέτη John Woo. Και για τους fanboys εκεί έξω, μάλλον θα μείνει στην ιστορία για τη σκηνή στην έναρξη της ταινίας όπου ο εγκληματίας χαρακτήρας του Cage παρενοχλεί σεξουαλικά ένα νεαρό κορίτσι εκκλησιαστικής χορωδίας φωνάζοντας Αλληλούια. Give this guy an Oscar φωνάζει κάποιος αλλά θα φτάσουμε και εκεί.



6. Kick-Ass (2010)



Επιστροφή σε καλές ταινίες για τον Cage μετά από λίγο καιρό, με το Kick-Ass αλλά και το “Bad Lieutenant” (2009). Σε αντίθεση με την προηγούμενη απόπειρα του στο comic genre και την αποτυχία του Ghost Rider, ο Cage παραδίδει εδώ μια ακόμη καλή ερμηνεία ως Big Daddy. Οι κλασικές παρεμβάσεις και ατάκες του Cage δε λείπουν και από αυτή την ταινία, στο ρόλο του χτυπημένου από τη μοίρα μασκοφόρου εκδικητή με τη συντροφιά της κόρης του στη δράση. Η ερμηνεία του έχει κάτι από τον Batman του Adam West, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος, αλλά και κάτι από Elvis, όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης Matthew Vaughn. Αλλά δεν έχει πάντα κάτι από Elvis ο Cage; - θα προσθέσω εγώ.



7. Leaving Las Vegas (1995)



Έκανα μια παράλειψη στη χρονολογική σειρά αφήνοντας αυτή την ταινία για το τέλος. Το ρομαντικό δράμα που βασίστηκε στο αυτοβιογραφικό διήγημα του John O’Brien, αποτελεί την ταινία που απέφερε το Όσκαρ στον Nicolas Cage. Η ιστορία αφορά τον Ben (Cage), αλκοολικό σεναριογράφο που χάνει τα πάντα λόγω του εθισμού του και αποφασίζει να επισκεφτεί το Vegas ώστε «να πιει μέχρι να πεθάνει». Εκεί γνωρίζει τη Sera (Elisabeth Shue), πόρνη που βρίσκεται επίσης σε τέλμα. Η ιστορία τους εξελίσσεται τόσο παράδοξα και απαισιόδοξα όσο αρμόζει στην ιδιαιτερότητα των ζωών και των δυο τους. Η μελαγχολική κινηματογραφία της παρακμής του Vegas δένει με το soundtrack, όπου κυριαρχεί ο Sting, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι η ερμηνεία του Cage, μετρημένη, σιωπηλή, σπαρακτική. Όλη η ταινία βασίζεται και επιτυγχάνει λόγω του Cage, αποφεύγοντας το να γίνει ένα επιτηδευμένο μελόδραμα. Αυτό καθίσταται δυνατό μέσα από τον απίστευτο ρεαλισμό της υποκριτικής του Cage, αλλά και της Shue, που φορώντας τα παπούτσια των περιθωριοποιημένων και ξεχασμένων από την κοινωνία, ζουν έναν έρωτα στα δικά τους μέτρα αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά ανθρώπινο και συγκινητικό. Ναι, ο Nicolas Cage είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός.
  • SHARE
  • TWEET