Marillion: «Αν νιώθαμε ότι επαναλαμβανόμαστε θα σκεφτόμασταν να σταματήσουμε»

Με ελάχιστους καλλιτέχνες μου έχει τύχει κάτι παρόμοιο με αυτό που μου συμβαίνει με τους Marillion, καθώς να νιώθω ότι καταλαβαίνω και εκτιμώ όλο και περισσότερο τις δουλειές τους στο πέρασμα του χρόνου. Ερχόμενο μετά από το εξαιρετικό "F.E.A.R.", το 19^ο στούντιο άλμπουμ των Βρετανών, υπό τον τίτλο "One Hour Before It's Dark" μοιάζει να είναι φτιαγμένο με την κεκτημένη ταχύτητα μιας δεύτερης (ή και τρίτης) νιότης, όντας μια ακόμα καταπληκτική προσθήκη στην τόσο πλούσια δισκογραφία της μπάντας.

Με την ευκαιρία της επικείμενης κυκλοφορίας του, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον drummer του συγκροτήματος, Ian Mosley, και - κρίνοντας από την εμπειρία μου επικοινωνίας/συνεντεύξεων με εκατοντάδες μουσικούς - μπορώ να πω ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ωραίους, ήρεμους, ευχάριστους τύπους που έχουν βρεθεί απέναντί μου. Πολύ δομημένος, απλός και κυρίως προσγειωμένος, είχε μια έκδηλη ανυπομονησία για να δει πως θα υποδεχτεί ο κόσμος το νέο πόνημα των Marillion και απάντησε με ειλικρίνεια σε όλα όσα προλάβαμε να συζητήσουμε, σε μια κουβέντα που εν τέλει αφέθηκε περισσότερο στη ροή της, παρά σε προκαθορισμένες ερωτοαπαντήσεις.

Για τους Marillion μιλάμε, άλλωστε, δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, έστω κι αν πρόκειται για μια συνέντευξη, σε ένα μέσο μιας χώρας που δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ!

Τι κάνετε κ. Mosley; Πως είστε;

Είμαι καλά, αν και λίγο κουρασμένος.

Ήταν κουραστική η σημερινή ημέρα;

Ναι, ήμουν όλη μέρα στο στούντιο, καθότι κάνουμε πρόβες…

Αυτό έχει και τη θετική ανάγνωσή του, βέβαια… Θέλω να πω ότι αυτό σημαίνει πως θα βρεθείτε σύντομα στο δρόμο ξανά και αυτό είναι κάτι στο οποίο μπορείτε να προσδοκάτε…

Όντως, είναι πολύ ωραίο και μόνο το γεγονός ότι μπορούμε και παίζουμε! Είναι πολύ ωραία να είσαι εκεί, στο στούντιο, και να παίζεις με τα υπόλοιπα παιδιά. Προβάρουμε ακατάπαυστα την τελευταία εβδομάδα, προβάρουμε το νέο άλμπουμ, το παίζουμε όλο από την αρχή ως το τέλος, οπότε είναι αρκετά απαιτητικό.

Οφείλω να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε την ευκαιρία να συνομιλούμε και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω γιατί να σας συγχαρώ πρώτα: για το νέο σας άλμπουμ ή για τη συνολική σας καριέρα; Μάλλον και για τα δυο και για όλα όσα έχετε επιτύχει όλα αυτά τα χρόνια…

Ω, σε ευχαριστώ! Είμαι πολύ τυχερός που έχω υπάρξει επαγγελματίας drummer από όταν ήμουν 18 χρονών. Πάει πολύς καιρός από τότε! 50 χρόνια! Wow! (γέλια).

Αισθάνομαι καταπληκτικά! Έχω συνεργαστεί με εξαιρετικούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια!

Αν νιώθαμε ότι απλώς επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας με κάθε άλμπουμ ή ότι βγαίνουμε στο δρόμο για να παίξουμε παλιό υλικό και δεν γράφαμε νέες μουσικές, τότε πιθανότατα όλοι μας θα λέγαμε ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουμε

Αν και δεν ήταν στις ερωτήσεις που είχα σχεδιάσει να κάνω, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ ξαναέπιασα παλιότερες δουλειές των Marillion και νιώθω αυτό το περίεργο συναίσθημα πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο συνδέομαι με τις μουσικές σας. Θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι η μουσική σας γερνάει με ωραίο τρόπο; Δεν είμαι σίγουρος πως να το εξηγήσω…

(γέλια) Δεν είσαι πάντως ο πρώτος που λέει κάτι τέτοιο! Είναι αρκετά περίεργο. Δεν ξέρω ποιο είναι το μυστικό… Ίσως είναι το ότι τα πάμε πολύ καλά μεταξύ μας στο συγκρότημα. Σε προσωπικό επίπεδο είμαστε όλοι πολύ καλοί φίλοι… είμαστε σαν οικογένεια στην πραγματικότητα. Περνάμε πολύ καλά όταν είμαστε στο στούντιο και παίζουμε παρέα και ακόμα νιώθουμε πως προχωράμε μπροστά. Ακόμα ενθουσιαζόμαστε με το υλικό που παίζουμε όταν είμαστε στο στούντιο.

Ξέρεις, ακόμα και σήμερα το μεγαλύτερο μέρος αυτών που γράφουμε προκύπτει μέσα από τζαμαρίσματα. Όταν τζαμάρουμε υπάρχουν ακόμα και τώρα μικρές στιγμές που είναι σα να συμβαίνει κάτι μαγικό, κι αυτό με κάποιο τρόπο γεμίζει εκ νέου τις μπαταρίες μας και μας κάνει να νιώθουμε καλά.

Με κάθε άλμπουμ προσπαθούμε να πηγαίνουμε έστω και λίγο μπροστά. Είμαι βέβαιος πως αν νιώθαμε ότι απλώς επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας με κάθε άλμπουμ ή ότι βγαίνουμε στο δρόμο για να παίξουμε παλιό υλικό και δεν γράφαμε νέες μουσικές, τότε πιθανότατα όλοι μας θα λέγαμε «ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε».

Πάντως, δεν λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο η πλειονότητα των συγκροτημάτων εκεί έξω… [σ.σ.: κάπου εδώ κάνει την αναπάντεχή εμφάνισή της η σκυλίτσα μου, ανοίγοντας την πόρτα] Ζητώ συγνώμη, μάλλον δεν ήταν πολύ χαρούμενη που ήταν κλεισμένη έξω από το δωμάτιο και δεν της έδινα την απαραίτητη προσοχή…

(γέλια) Λατρεύουμε τα σκυλιά! Έχουμε δυο σκυλιά. Κι αυτό εδώ από πίσω μου (σ.σ.: δείχνει μια φωτογραφία σε ένα κάδρο κρεμασμένο πίσω του) ήταν ένα από τα σκυλιά μου, το οποίο πέθανε πριν μερικά χρόνια. Ήταν υπέροχος. Είναι σπουδαία πλάσματα…

Δεν υπάρχουν κανόνες όταν γράφουμε μουσική. Δεν έρχεται ποτέ κανείς μας με κάποιο έτοιμο τραγούδι

Εννοείται πως είναι! Τώρα, αυτό που προσπαθούσα να πω είναι ότι η περίπτωση των Marillion είναι λίγο διαφορετική από των υπόλοιπων συγκροτημάτων. Τόσο σε αυτό που αναφέρατε παραπάνω, όσο και σε πολλούς άλλους τομείς, έχετε έναν τρόπο σκέψης και μια νοοτροπία που διαφέρει σε σχέση με την πλειονότητα εκεί έξω. Κι αυτό είναι τουλάχιστον αξιοσέβαστο…

Είναι λίγο τρομακτικό μερικές φορές! Ξέρεις, όταν έχουμε μόλις τελειώσει ένα άλμπουμ και είμαστε σε φάση «Και τώρα τι; Τι κάνουμε μετά;». Αλλά, προσπαθούμε να μην αγχωνόμαστε τόσο πολύ. Όταν είναι η κατάλληλη στιγμή και όλοι μας νιώσουμε ότι έχουμε την απαραίτητη ενέργεια, απλά μπαίνουμε στο στούντιο, παίζουμε, το απολαμβάνουμε και βλέπουμε τι θα προκύψει.

Μερικές φορές μπορεί να είναι λίγο εκνευριστική η όλη διαδικασία διότι μας παίρνει πολύ χρόνο ο τρόπος με τον οποίο γράφουμε. Διότι μπαίνουμε στο στούντιο και τζαμάρουμε και αυτό μπορεί να διαρκέσει για ημέρες χωρίς να προκύπτει τίποτα… (γέλια). Αλλά υπάρχουν κάποιες φορές που μπαίνουμε στο στούντιο και μέσα σε δυο ή τρεις μέρες μπορεί να έχουμε πετύχει κάτι πολύ καλό, να μπούμε σε ροή και να παράξουμε πολύ υλικό. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε κανενός είδους κανόνες. Δεν έρχεται ποτέ κανείς μας με κάποιο έτοιμο τραγούδι. Όλα είναι - και καταλαβαίνω ότι ακούγεται κλισέ - πολύ οργανικά. Τόσο τρόπος με τον συντίθεται το υλικό, όσο και όταν, έχοντας έτοιμη τη μουσική, ο Steve Hogarth, ο τραγουδιστής μας θα προσπαθήσει να ταιριάξει τους στίχους του στο ύφος της μουσικής. Είμαστε πολύ τυχεροί ως προς αυτό.

Πάντα μοιράζαμε τα λεφτά εξίσου κι έτσι δεν είχαμε ποτέ τριβές

Κι αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που λατρεύω στους Marillion: το γεγονός πως γράφετε όλα τα μέλη μουσική. Κι αυτό, επίσης, είναι κάτι που σπάνια συναντάει κάποιος. Συνήθως τα συγκροτήματα έχουν έναν ή δυο βασικούς συνθέτες και οι άλλοι απλώς βάζει ο καθένας τα μέρη του. Αλλά, αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση των Marillion και ενδεχομένως να αποτελεί και ανταγωνιστικό σας πλεονέκτημα…

Σκέφτομαι αυτό που είπες… Ξέρεις, είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι τόσα πολλά χρόνια μαζί και θεωρώ πως ένας από τους λόγους είναι το ότι ποτέ δεν είχαμε το οποιοδήποτε πρόβλημα με το πως μοιράζονται τα λεφτά. Διότι, όλα μοιράζονται εξίσου. Έτσι, όταν είμαστε στο στούντιο δεν καθόμαστε να σκεφτούμε «Να γράψω κι εγώ ένα κομμάτι» ή «Πρέπει να κάνω κι αυτό» για τα λεφτά. Τα πάντα είναι απολύτως μοιρασμένα και έτσι δεν έχουμε αυτού του είδους τις τριβές.

Πολλές μπάντες, όπως είπες, ίσως έχουν έναν ή δύο κύριους συνθέτες στις τάξεις τους κι αυτό μακροπρόθεσμα θεωρώ ότι προκαλεί τριβές, καθώς πολύ συχνά οι μπάντες διαλύονται όταν ένας ή δυο παίρνουν πολλά λεφτά και οι υπόλοιποι μπορεί κι αυτοί να παίρνουν αρκετά καλά λεφτά, αλλά ούτε καν πλησιάζουν αυτά των συνθετών. Με τον παλιομοδίτικο τρόπο κάποτε μοίραζαν τα λεφτά κατά 50% στον στιχουργό και κατά 50% στους μουσικούς που έπαιζαν τα όργανα…

Νομίζω πως υπάρχουν και σήμερα κάποιες μπάντες, οι οποίες είναι στον χώρο πολλά χρόνια και μοιράζονται εξίσου όλα τα έσοδα κι αυτό μοιάζει να τους προσφέρει μακροζωία. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιοι είναι.. οι Queen το έκαναν αυτό και οι Coldplay είναι μια μπάντα που μοιράζει εξίσου τα πάντα.

Για εμάς, πάντως, είναι κάτι που δουλεύει… Α και, επίσης, ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που προκύπτει όταν όλα τα έσοδα μοιράζονται εξίσου είναι πως αν η μπάντα χρωστάει πολλά λεφτά, τότε ο καθένας μας χρωστάει δια πέντε… (γέλια)

Οι συναυλίες σου προσφέρουν ενέργεια και σε κάνουν να συνειδητοποιείς γιατί κάνεις αυτό που κάνεις

Βοηθάει από πολλές απόψεις! Τώρα, φαντάζομαι πως αυτή τη φορά η δημιουργία του άλμπουμ θα ήταν λίγο διαφορετική λόγω της όλης κατάστασης με την πανδημία, όλους αυτούς τους περιορισμούς και τον φόβο που μας περίβαλλε. Σας ανάγκασε να διαφοροποιήσετε σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο την προσεγγίσατε;

Ξέρεις, ήμασταν και λίγο τυχεροί… βασικά, δεν ήμασταν τυχεροί. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν τυχερός αυτά τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν είχαμε καμία περιοδεία στα σχέδιά μας κι όταν μας βρήκε η πανδημία δεν είχαμε κλεισμένες συναυλίες ή περιοδείες. Είχαμε αποφασίσει ότι θα περάσουμε όλο το χρόνο στο στούντιο, συνθέτοντας νέες μουσικές. Ήμασταν, λοιπόν, στο στούντιο και γράφαμε όταν προέκυψε η πανδημία, ενώ πολλές μπάντες και πολλοί καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να ακυρώσουν τα πάντα. Κάτι που εμείς δεν χρειάστηκε να κάνουμε, γιατί δεν είχαμε προγραμματίσει τίποτα.

Και πάλι, όμως, ήταν πολύ περίεργα, διότι όσο κι αν μας αρέσει να είμαστε στο στούντιο - κι αρέσει πολύ σε όλους μας - την ίδια στιγμή είναι καλό να μπορείς να βγεις έξω από αυτό και να δώσεις κάποια συναυλία. Σου προσφέρει ενέργεια και σε κάνει να συνειδητοποιείς γιατί κάνεις αυτό που κάνεις, όταν έχεις τη διάδραση με τους οπαδούς σου και με τον κόσμο εκεί έξω. Έτσι, μετά από έξι μήνες ήμασταν σε φάση «θέλουμε να παίξουμε ζωντανά!» (γέλια)

Παράλληλα, ο κιθαρίστας μας, ο Steve Rothery, ήταν φρικαρισμένος με όλη τη φάση της πανδημίας, καθότι ανήκει σε ευπαθή κατηγορία ανθρώπων, λόγω του ότι είναι διαβητικός. Όποτε, αυτό-απομονώθηκε στο σπίτι για τρεις-τέσσερεις μήνες και με το ζόρι μπορούσαμε να τον δούμε. Αυτό που κάναμε ήταν να του στέλνουμε υλικό, αφού έχει ένα στούντιο στο σπίτι του, ώστε να βάζει τα δικά του μέρη. Αλλά, ακόμα κι έτσι δεν ήταν το ίδιο με το να είμαστε και οι πέντε μας σε ένα δωμάτιο και να παίζουμε όλοι παρέα.

Προφανώς και δεν είναι το ίδιο! Είχατε, όμως, και μια ακόμα πρόκληση να υπερβείτε καθότι θα έπρεπε να ακολουθήσετε ένα σπουδαίο άλμπουμ, όπως το "F.E.A.R.", το οποίο μάλιστα είδα πως χαρακτήρισες ως το αγαπημένο σου Marillion άλμπουμ σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή σου. Οπότε φαντάζομαι αυτό θα ήταν πρόκληση, με το πήχη να έχει μπει ψηλά…

Ω ναι, ήταν. Το "F.E.A.R." έτυχε πως πολύ καλής υποδοχής. Και ακόμα είναι μέσα στα πιο αγαπημένα μου. Και ήταν πολύ διασκεδαστικό όταν το αποδίδαμε ζωντανά, κάτι που είναι πάντα ένα πολύ καλό σημάδι, όταν βγαίνει καλά στα live. Εμένα μου έκανε! Ξέρω και κόσμο που δεν του άρεσε καθόλου του "F.E.A.R."…

Θέλαμε ο διάδοχος του "F.E.A.R." να είναι το καλύτερο άλμπουμ που θα μπορούσαμε να γράψουμε

Τι; Να αυτό-απομονωθούν παρακαλώ! (γέλια)

(γέλια) Και τι μπορείς να κάνεις για αυτό; Εμείς πάντως προσπαθούμε για το καλύτερο!

Καθίσαμε με τον Mike Fraser, τον παραγωγό μας, στο ξεκίνημα των συνθετικών session για το "An Hour Before It’s Dark" και είπαμε «οκ, τι θέλουμε να κάνουμε;». Κι όλοι μας συμφωνήσαμε με τον Mike – λόγω του ότι θεωρούσαμε τόσο καλό το "F.E.A.R." – πως δεν θέλαμε απλά να γράψουμε ένα άλμπουμ. Θέλαμε να είναι το καλύτερο άλμπουμ που θα μπορούσαμε να γράψουμε.

Είχαμε εκατοντάδες κομμάτια μουσικής, πολύ μικρά μέρη μουσικής που προέκυψαν από τα τζαμαρίσματα, αλλά προσπαθήσαμε να είμαστε πολύ αυστηροί με τις επιλογές μας αναφορικά με αυτά στα οποία θέλαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε… ώστε να διασφαλίσουμε πως και οι πέντε μας (έξι συμπεριλαμβανομένου του Mike) μπορούσαμε να ακούσουμε προοπτική σε όποιες επιλογές κάναμε. Ο καθένας μας ξεχωριστά, όλοι μας ακούσαμε τα τζαμαρίσματα και επιλέξαμε τα δέκα αγαπημένα του κομμάτια, χωρίς να ξέρουμε ο ένας τις επιλογές του άλλου και τις στείλαμε στον Mike. Φυσικά, αυτή μπορεί να είναι μια επίπονα αργή και εκνευριστική διαδικασία, αλλά φαίνεται πως δουλεύει για εμάς. Στο τέλος, ήταν ο Mike που μας παρουσίασε τα σημεία εκκίνησης για περίπου δώδεκα τραγούδια… εκ των οποίων επιλέξαμε τα έξι, τα οποία εν συνεχεία έγιναν το "AHBID", τα πήραμε στο στούντιο και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στις τελικές ενορχηστρώσεις. Ως αποτέλεσμα, έχουμε πολλές ωραίες ιδέες φυλαγμένες στο ράφι που απλά χρειάζονται ανάπτυξη. Ο Mike έκανε εξαιρετική δουλειά.

Αυτό πάντως που μπορώ να πω είναι πως γράφουμε και παίζουμε μουσική για τη δική μας ευχαρίστηση. Φυσικά, ελπίζουμε ότι θα υπάρχει κόσμος που θα ευχαριστηθεί τις προσπάθειές μας, αλλά δεν μπορείς πάντα να ικανοποιείς τους πάντες, οπότε συμβιβαζόμαστε με αυτό, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και προσπαθούμε να μην αγχωνόμαστε για τίποτα.

Είμαι σίγουρος πως κάποιοι στίχοι θα αναστατώσουν κάποιους ανθρώπους, αλλά και τι να κάνεις;

Προφανώς και θα ευχαριστηθεί πολύς κόσμος καθότι είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, μια ακόμα εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία σας. Αλήθεια, τι θα ξεχώριζες περισσότερο μέσα από αυτό;

Θεωρώ πως ο Steve Rothery έκανε πολύ καλή δουλειά, όπως και ο Steve Hogarth. Μου αρέσουν πολύ οι στίχοι του, κάποιοι εξ’ αυτών είναι απλά υπέροχοι. Ξέρεις, όλοι μας έχουμε επηρεαστεί από αυτά τα δυο τελευταία χρόνια. Ανεξάρτητα με το τι κάνεις, σίγουρα σε έχει επηρεάσει αυτό που συμβαίνει. Κι από αυτό το πρίσμα, θεωρώ ότι ο κόσμος θα βρει σημεία με τα οποία θα συνδεθεί. Είμαι σίγουρος πως κάποιοι στίχοι θα αναστατώσουν κάποιους ανθρώπους, αλλά και τι να κάνεις; (γέλια)

Αρχικά, ο Steve είχε πει ότι δεν θέλει να γράψει ένα άλμπουμ για την πανδημία και για την υπερθέρμανση του πλανήτη κι όλα αυτά, αλλά στο τέλος το βρήκε αδύνατο να μην γράψει για αυτά τα θέματα. Διότι, αυτά είναι με τα οποία όλοι ζούμε καθημερινά.

Χαίρομαι πολύ, πάντως, που σου άρεσε το άλμπουμ. Μου φτιάχνει τη διάθεση αυτό!

Μα, αν δεν το ανέφερα προηγουμένως είναι διότι το θεωρώ σχεδόν προφανές το ότι είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ! Το πόσο θα αρέσει στον καθένα εξαρτάται από το πως θα το προσεγγίσει, αλλά το γεγονός ότι είναι καλό άλμπουμ είναι αδιαμφισβήτητο. Και θεωρώ πως επιβεβαιώνει ότι βρίσκεστε σε μια εξαιρετική φάση της καριέρας σας καθότι τόσο το "Songs That Can’t Be Made", όσο και το "F.E.A.R." ήταν πολύ δυνατά και το σερί συνεχίζεται… είναι σα να πιάνετε νέες κορυφές αν μπορώ να το πω αυτό. Σε κάθε περίπτωση είναι σπουδαίο επίτευγμα…

Ω σε ευχαριστώ! Είμαι πολύ χαρούμενος που φαίνεται πως κάνουμε κάτι σωστά! (γέλια). Όπως έχω πει προηγουμένως και σε άλλες συνεντεύξεις, αυτή η περίοδος είναι αρκετά νευρική για όλους μας, καθώς το άλμπουμ κυκλοφορεί σε ένα περίπου μήνα και πλέον δεν ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε, πέραν του να περιμένουμε να βγει. Και είμαστε όλοι μας αρκετά νευρικοί μέχρι να δούμε τι ανταπόκριση θα έχει…

Είμαι βέβαιος πως θα είναι παραπάνω από καλή! Τώρα, φαντάζομαι πως ήταν ιδέα του Steve Hogarth, αλλά αν μπορείς εξήγησέ μας πως προέκυψε ο τίτλος "One Hour Before It’s Dark" για το άλμπουμ;

Πως προέκυψε… Ο Steve έγραφε πάρα πολλούς στίχους και κάποια στιγμή κοιτάγαμε εικόνες για το artwork και μια από αυτές ξύπνησε μια μνήμη στο κεφάλι του. Σκέφτηκε πως ήταν αρκετά παιδιάστικο, αλλά θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά παιδιά και βγαίναμε έξω να παίξουμε που η μανάδες μας έλεγαν «να γυρίσεις μια ώρα πριν νυχτώσει;». Εν πάση περιπτώσει, αυτό θυμάμαι εγώ… τη μάνα μου να μου λέει να γυρίσω πριν νυχτώσει… (γέλια)

Θεωρώ πως αυτό που άρεσε στον Steve σχετικά με αυτή τη φράση είναι πως μπορεί να έχει πολύ περισσότερα νοήματα, πέραν αυτού. Μπορεί να συνδυαστεί με διάφορες καταστάσεις. Ένας στίχος στο άλμπουμ λέει «δεν ξέρεις πόσο ακόμα έχεις να ζήσεις» ("you don’t know how long you have to live") και το «μια ώρα πριν νυχτώσει» ("an hour before it’s dark") μπορεί να συσχετιστεί με αυτό.

Επίσης, το όλο θέμα με την υπερθέρμανση του πλανήτη γίνεται όλο και πιο σοβαρό και ο χρόνος τρέχει, οπότε κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι πριν είναι αργά.

Κάπως έτσι προέκυψε ο τίτλος μέσα από τους στίχους και τις σκέψεις που είχε ο Steve, καθώς και όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας. Σε κάποια φάση, ο Steve σκεφτόταν να γράψει όλους τους στίχους του άλμπουμ γύρω από την κλιματική αλλαγή και του είπαμε «δεν ξαναπιάνουμε αυτό το θέμα Steve. Έγραψες το "Seasons End" το 1989, οπότε μην αγχώνεσαι για αυτό…».

Έχουμε προσπαθήσει να γράψουμε τρίλεπτά τραγούδια και δεν μας βγαίνει

Για μια ακόμα φορά μοιάζετε να αισθάνεστε πιο άνετα με τις μεγάλες διάρκειες τραγουδιών. Στην πραγματικότητα, το μόνο τραγούδι κάτω από τα έξι λεπτά είναι το "Murder Machines", το πιο πρόσφατο single. Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε όταν γράφετε τραγούδια 10 ή 15 λεπτών; Και πότε ξέρετε σε ποιο σημείο ένα τέτοιο τραγούδι πρέπει να ολοκληρωθεί;

Καλή ερώτηση αυτή… (γέλια). Ξέρεις, οι περισσότερες εισαγωγές στα τραγούδια των Marillion είναι μεγαλύτερες από τα συνήθη singles, έτσι δεν είναι; (γέλια)

Αλήθεια είναι αυτό…

Αν ο Steve Hogarth έχει στίχους που λένε μια ιστορία, είναι σημαντικό το να μην αυτοπεριοριζόμαστε ως μπάντας και να σκεφτόμαστε «πρέπει να πούμε αυτή την ιστορία σε τέσσερα ή πέντε λεπτά». Άστο να αναπνεύσει και θα βρει το δρόμο του. Επίσης, προσωπικά, πάντα απολάμβανα το να παίζω μουσική που είναι σε μέρη (σ.σ.: movements), όπως είναι η κλασσική μουσική, κατά αυτό τον τρόπο. Πάντα, μου άρεσε αυτό.

Ξέρεις, έχουμε προσπαθήσει να γράψουμε τρίλεπτά τραγούδια και δεν μας βγαίνει. Ακούγεται πάντα χάλια όταν λέμε «πάμε να γράψουμε ένα τρίλεπτο τραγούδι». Το "Murder Machines" είναι όντως ένα μικρό τραγούδι για τα δεδομένα μας, αλλά μην ξεχνά ότι η single εκδοχή του ήταν λίγο κομμένη και πως στο άλμπουμ έχει και μια εισαγωγή (σ.σ.: το "Only A Kiss") οπότε είναι λίγο μεγαλύτερο συνολικά σε διάρκεια και αναπνέει καλύτερα.

Όμως, όπως είπα και πιο πριν δεν βάζουμε εμπόδια όταν γράφουμε, το αφήνουμε να ρέει. Και, φυσικά, μερικές φορές παίζουμε ένα τραγούδι και σταματάμε και λέμε «για περίμενε ένα λεπτό, αυτό το μέρος παρατραβάει». Μπορεί να ακούσω κάτι και να πω «αυτό δεν πάει κάπου, πρέπει να είναι μικρότερο».

Όταν έχουμε ακούσει ολοκληρωμένο κάποιο κομμάτι μουσικής, μετά θα βάλουμε κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες του στυλ «προσέθεσε 4 μέτρα εδώ ή κράτα περισσότερο αυτό το σόλο ή μείωσε αυτό το σόλο». Όπως είπα, δεν έχουμε κανόνες. Έχει να κάνει με το αν η συνολική εικόνα βγάζει νόημα για εμάς.

Θυμάμαι που κάποιος είχε κάνει μια παρουσίαση του "Seasons End" όταν είχε βγει και αναφέρθηκε συγκεκριμένα στο τραγούδι "The Space" και πιο ειδικά στο μεσαίο μέρος του, λέγοντας πω είναι «overworked gaff» (σ.σ.: αμετάφραστο). Το οποίο μας έκανε να γελάσουμε! Πάντως, το εν λόγω κομμάτι το παίξαμε και πέρσι και πριν μερικά χρόνια με κουαρτέτο εγχόρδων και παραμένει ένα από τα αγαπημένα του κόσμου…

Δεν μπορείς να ικανοποιείς πάντα, τους πάντες…

Σίγουρα δεν μπορείς! Πάντα θα υπάρχει κάποιος… (γέλια)

Πάντα ήμασταν ειλικρινείς με αυτό που κάναμε

Ειδικά όταν κάνεις κάτι αυθεντικό κι από καρδιάς, το πιο σημαντικό είναι να είσαι εσύ ευχαριστημένος και τότε πιθανότατα θα βρεθούν κι άλλοι να ακολουθήσουν…

Έχεις δίκιο Χρήστο! Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι προσπαθούμε για το καλύτερο και να κάνουμε κάτι που ευχαριστεί εμάς τους δίσκους. Ένα ακόμα συστατικό που έχουμε και θεωρώ πως μας βοήθησε να μείνουμε μαζί ως συγκρότημα, είναι πως πάντα ήμασταν ειλικρινείς με αυτό που κάναμε. Ο Steve Hogarth θα τραγουδήσει ένα στίχο μόνο αν τον πιστεύει. Οπότε, υπάρχει ειλικρίνεια μέσα σε αυτόν. Κι όπως είπες, δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει ότι είναι σκουπίδια αυτά που κάνεις… Μια χαρά, έλα να δοκιμάσεις εσύ φίλε… (γέλια)

Τελευταία ερώτηση μιας και ο χρόνος μας τελειώνει. Όλοι όσοι ακούνε rock μουσική γνωρίζουν πως ένα καλό rhythm section αποτελεί τη ραχοκοκαλιά ενός καλού συγκροτήματος. Και παρέα με τον Pete Trewavas αποτελείται το σταθερό rhythm section των Marillion εδώ και 40 χρόνια. Πως νιώθεις για αυτή τη σύνδεση; Τι ξεχωρίζεις τόσο από το παίξιμο το όσο κι από τον χαρακτήρα του;

Ο Pete είναι φαινόμενο! Όχι μόνο είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, αλλά είναι μουσικός όλο το 24ωρο. Ξέρεις, μπορεί τώρα μόλις κλείσουμε να πάρω τον Pete και να του πω «Πάμε στο στούντιο να τζαμάρουμε;» και θα απαντήσει απευθείας «Ναι, φυσικά!». Είναι πολύ μουσικός τύπος και είναι και είναι ένας άνθρωπος που νοιάζεται πολύ για τους άλλους. Αν νιώσει ότι δεν είναι καλά θα με πάρει τηλέφωνο να με ρωτήσει πως είμαι κι αυτό είναι κάτι πολύ ωραίο. Νοιάζεται για τους ανθρώπους και νοιάζεται για το πως αισθάνονται.

Όσον αφορά το παίξιμό του στο μπάσο… Όπως είπες, είμαστε παρέα πολύ καιρό, αλλά έκανε τη δουλειά μου πραγματικά πολύ εύκολη από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη μπάντα, διότι κόλλησε μαζί μου. Ό,τι κι αν έπαιζα, ο Pete ήταν εκεί μαζί μου, οπότε δεν χρειαζόταν να σκεφτώ τι νομίζει ο κόσμος για το παίξιμό μου. Αν αποφάσιζα να κάνω κάποιο γέμισμα ή οτιδήποτε άλλο, ο Pete θα με ακολουθούσε, και θα έμενε μαζί μου τόσο σφιχτά, που το έκανε να ακούγεται ωραίο… (γέλια)

Αλλά, κι εσύ τον έκανες να ακούγεται καλός…

Ε ναι… Πράγματι δουλεύουμε πολύ καλά μαζί, σε σημείο που δεν χρειάζεται να το σκεφτόμαστε. Απλά παίζουμε… Κι έχεις δίκιο, είμαστε η μηχανή της μπάντας.

Ξέρεις, μερικές φορές πάμε εγώ κι ο Pete μόνοι μας στο στούντιο και απλά τζαμάρουμε, μόνο με μπάσο και drums και πραγματικά κάνουμε πολύ θόρυβο και το διασκεδάζουμε. Μερικές φορές έρχονται μετά τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας κι αν ακούσουν αυτά που παίζουμε μας λένε κάτι του στυλ «μήπως παραήπιατε πολύ καφέ;». Ακόμα περνάμε πολύ καλά, μας αρέσει η παρέα του άλλου και είναι πραγματικά ωραία.

Όλοι στην μπάντα θέλουμε να έρθουμε στην Ελλάδα

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας κ. Mosley. Ελπίζω να έχουμε ξανά την ευκαιρία να τα πούμε κάποια στιγμή. Ακόμα καλύτερα από κοντά αν δοθεί η ευκαιρία και δεδομένου ότι θα επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα. Ήτα ευχαρίστησή μου!

Α, ήταν πολύ ευχάριστη η κουβέντα μας Χρήστο. Και ναι, να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή! Άσε που δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα! Δεν το πιστεύω ότι δεν έχω έρθει ποτέ εκεί. Θα το ήθελα πολύ να έρθω…

Είναι όντως κρίμα! Πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό…

Ναι!

Θέλω να πιστεύω πως θα υποδεχόμασταν τους Marillion με ανοιχτές αγκάλες και θα ήταν χαρά μας να σας έχουμε εδώ!

Όλοι στην μπάντα θέλουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Άσε που δεν θέλουμε να είμαστε εδώ, ακόμα βρέχει όλη την ώρα… (γέλια)