Nothing But Thieves, Iam Nothe @ Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ, 19/04/24

Πριν δυο περίπου χρόνια, τους είδαμε με ντάλα ήλιο, και ήταν εξαιρετικοί (δεδομένων των συνθηκών). Στο μεταξύ, το “Dead Club City” φαίνεται πως στο πέρασμα του χρόνου καταφέρνει ακόμη να έχει κομμάτια που ξεχωρίζουν. Πόσο μάλλον η έκπληξη του να ακούς τα κομμάτια αυτά στο ελληνικό ραδιόφωνο, που δε φημίζεται για το πόσο συχνά ανανεώνει τις λίστες του. Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε να μιλάμε για μια διπλή sold-out εμφάνιση των Nothing But Thieves στη χώρα μας, προς μεγάλη μας χαρά.

Φαίνεται πως οι Βρετανοί έφεραν τον καιρό μαζί τους, όπως αστειευόμενοι συζητήσαμε και με τους Dom Craik και Joe Langridge-Brown στα παρασκήνια, με την βροχή να έχει ξεκινήσει απο νωρίς. Παρόλα αυτά, η ουρά είχε σχηματιστεί ήδη από τις επτά περίπου, αφού οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας ήθελαν να είναι πρώτοι πρώτοι στο κάγκελο.

Mα ακρίβεια στο πρόγραμμα και με το παλιό αμαξοστάσιο να έχει ήδη αρχίσει να γεμίζει, ο Iam Nothe με τη μπάντα του ανέβηκε επί σκηνής, ευχαριστώντας τον κόσμο που ήρθε απο νωρίς στο χώρο. Έχοντας ένα δίσκο στο ενεργητικό του, το “The Grand Design”, ο Σπυρέας Σιντ πλαισιωμένος από αξιόλογους μουσικούς, ανέλαβε το δύσκολο έργο να ζεστάνει το κοινό πριν την εμφάνιση των Nothing But Thieves. Παρά την στυλιστική απόσταση μεταξύ των δύο, το γκρουβάτο blue eyed soul είχε κάτι γοητευτικό, κι έκανε αρκετούς να λινκίζονται στα επί το πλείστον χορευτικά κομμάτια του δίσκου.

Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, κομμάτια όπως το “Path Of Least Resistance” έδειξαν τη δυναμική τους στο live, ίσως ξεπερνώντας και τη στουντιακή τους έκδοση. Στο ‘Babylon Burn”, οι ανατολίτικες μελωδίες και το πάντρεμα πλήκτρων και κιθάρας έχτισαν μια σκοτεινή, σαγηνευτική ατμόσφαιρα. Κλείνοντας με το “There’s no end”, o Iam Nothe ξεδίπλωσε τις ερμηνευτικές του ικανότητες, και η μπάντα είχε την ευκαιρία να ευχαριστηθεί (και μαζί κι εμείς) τα ξεσπάσματα λίγο πριν το τέλος.

Τα κόκκινα φώτα κατέκλυσαν τη σκηνή. To “Dead Club Radio” - μια pre-show playlist με ενδιάμεση ραδιοφωνική αφήγηση, έμοιαζε να μας βάζει στον κόσμο του Dead Club City των Nothing But Thieves. Η αίσθηση χιούμορ παρούσα αφού ακούσαμε από τα ηχεία “and here is Νothing But Τhieves song Neon Brother” μόνο και μόνο για να φάμε ενα πανηγυρικό rick-roll τελικά. Τα χειροκροτήματα δυνάμωσαν, και το χαρακτηριστικό riff του “Welcome to the DCC” συνοδεύτηκε από μερικά ουρλιαχτά που άκουγα δίπλα μου από κάποιους εμφανώς ενθουσιασμένους παρευρισκόμενους. Η προφανής παρουσία backing track δεν ήταν τόσο έντονη για να είναι ενοχλητική. Μάλλον ήταν (μαζί με τα αναρίθμητα κινητά που τραβούσαν βίντεο) μια αποτύπωση της σύγχρονης πραγματικότητας των live εμφανίσεων.

Στο “Is Everybody Going Crazy” ο χορός συνεχίστηκε, εξάλλου η ικανότητα της μπάντας να γράφει κομμάτια που σε κάνουν να θέλεις να λικνιστείς μαζί τους είναι κάτι χαρακτηριστικό. Ο Conor όπως μας είπε μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν κρυωμένος, και φοβόταν εάν θα καταφέρει να είναι σε καλή κατάσταση για να τραγουδήσει. Η αλήθεια είναι πως το μικρόφωνο από νωρίς γύριζε στον κόσμο για sing-along, ίσως περισσότερο απ’ότι θα περιμέναμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η απόδοση του ίδιου αλλά και της μπάντας δεν ήταν στο επίπεδο που θα περιμέναμε.

H επιλογή των κομματιών ήταν εμφανώς εμπροσθοβαρής στη δισκογραφία, με το “Dead Club City” να έχει τη μερίδα του λέοντος. Ίσως όχι κι άδικα εν τέλει, καθώς πολλά από τα τραγούδια του δίσκου λειτουργούν ακόμη καλύτερα ζωντανά, ενώ κι ο κόσμος συμμετείχε τραγουδώντας συνέχεια, κάτι που σημειώθηκε κ από την ίδια τη μπάντα. H δυσκολία του Conor σε σημεία ήταν εμφανής, όπως στο πανέμορφο “Real Love Song”, ωστόσο όσο περνούσε η ώρα η σύμπραξη με τον κόσμο ανατροφοδοτούσε και τον ίδιο να δώσει το κάτι παραπάνω. Στο “Sorry” έγινε ο κακός χαμός (κι όχι άδικα), αν και βλέπαμε περισσότερο κινητά παρά την ίδια τη μπάντα. Χαλάλι όμως, γιατί νομίζω ότι το 90% των παρευρισκομένων τραγουδούσαν τους στίχους, σε ένα από τα highlights της βραδιάς.

Το αναπάντεχο ορχηστρικό τζαμάρισμα ανέβασε ταχύτητες και παραμορφώσεις, και έφερε για λίγο μπροστά την υπόλοιπη μπάντα, αλλά και τον προοδευτικό χαρακτήρα που έχει η μουσική της. Συνεχίζοντας με τα πιο πρόσφατα κομμάτια, φτάσαμε κάπου στο πολυαναμενόμενο “Impossible” για να αρχίσει ο Conor πλέον να ζορίζεται εμφανώς. Κάνοντας μια χειρονομία πιάνοντας το λαιμό του και στρέφοντας το μικρόφωνο προς το κοινό, λειτούργησε συνεργατικά μαζί μας προσπαθώντας ωστόσο να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια. Το δυναμικό κλείσιμο του κυρίως σετ με το “Pop The Balloon” είχε ένα ενδιαφέρον, καθώς το κομμάτι προσωπικά δε μου έλεγε και πολλά στο δίσκο, αλλά η ένταση που έβγαλε επί σκηνής με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Στο encore, η επιλογή του “Oh No :: He Said What?”, του τελευταίου single της μπάντας ήταν ίσως απροσδόκητη αλλά παρόλα αυτά επιτυχημένη, με τον χορευτικό του ρυθμό, ενώ στο “Amsterdam” αναμενόμενα ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος, αφού άλλωστε αποτελεί κι ένα από τα πιο δημοφιλή τους κομμάτια. Το “Overcome” που έκλεισε τη βραδιά, άφησε μια ρετρό αίσθηση, αλλά και την αποφασιστικότητα των Nothing But Thieves να παίζουν αυτό που αισθάνονται και θέλουν, χωρίς να διστάσουν να ξεφύγουν από τα (όποια) στεγανά έχουν δημιουργηθεί απο τις δισκογραφικές τους δουλειές. Ήθελα (εγωιστικά) να παίξουν και το “I'm Not Made by Design”; Σαφέστατα. Αλλά και πάλι φεύγοντας, η χαρά του να βλέπεις μια φρέσκια μπάντα να φέρνει τόσο κοινό και δη νεανικό, είναι αν μη τι άλλο αρκετή να σβήσει τα όποια ψεγάδια είχε η πρώτη τους headline εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους.

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας