Föllakzoid, Bonnie Nettles @ Temple, 23/10/19
Έχοντας πλέον μετατοπιστεί σε αμιγώς ηλεκτρονικά πεδία, έχουν αλλάξει ελαφρώς target group
Έχοντας μοναχικά ευχαριστηθεί πολύ την προ τριετίας εμφάνιση των Χιλιανών Föllakzoid στο Death Disco, πήρα και τώρα το ίδιο ρίσκο της μοναχικότητας για να τους ξαναδώ. «Η μπάντα μας έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου», σκέφτηκα, «εσύ θα πας δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο, άσε την παρέα τώρα», συμπλήρωσα και βρέθηκα στο Temple. Συγκεκριμένα, στο ψιλοάδειο Temple, το οποίο όμως όσο περνούσε η ώρα γέμιζε, κάνοντάς με να υποθέσω ότι ήταν κι άλλοι αυτοί που είχαν περάσει καλά σε κάποια προηγούμενη εμφάνιση των Λατινοαμερικανών.
Τα έξι μέλη του support σχήματος των Bonnie Nettles με το ιντριγκαδόρικο όνομα (η Bonnie Nettles ήταν συνιδρίτρια της αίρεσης Heaven’s Gate, τα μέλη της οποίας αυτοκτόνησαν ομαδικώς το 1997 - η ίδια είχε προλάβει να πεθάνει 12 χρόνια νωρίτερα), βγήκαν στη σκηνή με μικρή καθυστέρηση. Το υβρίδιο '90s rock βρετανικής προέλευσης μπολιασμένο με ολίγη από ψυχεδέλεια μου άρεσε. Ο ήχος ήταν πολύ καθαρός και ευκρινής, με το μπάσο να ξεχωρίζει λίγο περισσότερο, ενώ η σκηνική παρουσία του τραγουδιστή τους έδινε μια βρετανική «αλητεία».
Τα τραγούδια τους μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και το πρώτο τους άλμπουμ θα τσεκαριστεί σίγουρα όποτε βγει. Προς το τέλος του σαραντάλεπτου set στη σκηνή ανέβηκε και ένας ακόμα μουσικός, ο οποίος ανέλαβε τις congas που υπήρχαν παραμελημένες στο πλάϊ της σκηνής. Ύστερα από ένα πέρασμα από το "Sympathy For The Devil" των Stones, το set έκλεισε με το δικό τους "Rave On Love Me" με τα μέλη ένα-ένα να σταματάνε να παίζουν και να αποχωρούν από τη σκηνή, σε ένα minimal τελείωμα.
Η ώρα περνούσε με τα πάντα να είναι έτοιμα στη σκηνή για την εμφάνιση των Föllakzoid. Ακριβώς στις 23:00 τα φώτα έσβησαν εντελώς και ένα φως κεριού έκανε την εμφάνισή του από τα παρασκήνια του Temple. Μετά από λίγο φάνηκε ακριβώς πίσω από το φως του κεριού η ανδρόγυνη φιγούρα του Domingo Garcia-Huidobro να το μεταφέρει και να το περιφέρει γύρω-γύρω στη σκηνή, σαν ιερέας σε μια μορφή τελετουργίας, εναποθέτοντάς το τελικά ακριβώς μπροστά του.
Αυτή τη φορά οι Föllakzoid εμφανίστηκαν ως κουαρτέτο και όχι ως τρίο. Τα drums του Diego Lorca δε σταμάτησαν δευτερόλεπτο να παίζουν κρατώντας κάθε στιγμή αποκλειστικά και μόνο τον ρυθμό, ενώ η κιθάρα του Domingo Garcia-Huidobro δεν έπαιξε σχεδόν ποτέ ως κιθάρα. Στη σκηνή υπήρχαν και δύο ακόμα μουσικοί εκατέρωθεν του frontman, παίζοντας σύνθια τα οποία διαμόρφωναν στον μεγαλύτερο βαθμό τα κατά βάση trance ηχοτοπία που ακούσαμε όλη τη βραδιά.
Το set βασίστηκε εξ’ ολοκλήρου στον πρόσφατο δίσκο του συγκροτήματος "I", για τη δημιουργία του οποίου συνεργάστηκαν με τον Γερμανό παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Atom™ (κατά κόσμον Uwe Schmidt), που είναι εδώ και χρόνια κάτοικος Χιλής. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο ήχος της συναυλίας κινήθηκε σε σχεδόν αμιγώς ηλεκτρονικά μονοπάτια, διαφοροποιούμενος σε σχέση με το παρελθόν. Η κιθάρα ήταν οριακά παρούσα και το το μπάσο έχει πλέον αντικατασταθεί από αρκετές στρώσεις εφέ (την προηγούμενη φορά θυμάμαι ότι είχαν μπασίστα).
Το σκοτάδι που επικράτησε σε όλη τη διάρκεια του set, προσέδωσε έναν πιο σκοτεινό και ίσως μυστικιστικό τόνο σε συνδυασμό με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της μουσικής και τους καπνούς που είχαν καλύψει τον χώρο. Αυτοί οι τελευταίοι δυστυχώς δεν ήταν αποκλειστικά stage antics, αλλά και ντουμάνι αυτών που τηρούνε κατά γράμμα το πεπαλαιωμένο στερεότυπο που θέλει τις εξόδους σε συναυλίες να συνδυάζονται με αρειμάνιο κάπνισμα. Το γνωστό κερί άρχισε σε κάποια στιγμή να ταξιδεύει ανάμεσα στο κοινό, μεταφερόμενο από από χέρι σε χέρι, ως κομμάτι κι αυτό της trance τελετουργίας που είχε στηθεί.
Το θέαμα των Föllakzoid ήταν πολύ περισσότερο ένα διαρκές τριπάρισμα, παρά μια διαδοχική εκτέλεση κομματιών, όπως έχουμε συνηθίσει οι περισσότεροι. Αυτό που αυξομειωνόταν ήταν σίγουρα οι εντάσεις της μουσικής, οι οποίες ενίοτε ανέβαιναν σε οριακά επίπεδα και σε συνδυασμό με το σκοτάδι μπορούσαν είτε να σε «φτιάξουν», είτε ακόμα και να σε ενοχλήσουν.
Μετά από μία ώρα στην οποία παρουσίασαν και τα τέσσερα μέρη του "I" το ένα πίσω από το άλλο, η συναυλία τελείωσε ακριβώς τα μεσάνυχτα. Αυτή τη φορά δε θα γκρινιάξω για μικρές διάρκειες και για τεμπέλικα συγκροτήματα, γιατί δε νομίζω ότι άντεχα και παραπάνω droneάρισμα. Παρατηρώντας γύρω μου, είδα το κοινό να είναι μοιρασμένο ως προς το κατά πόσον ευχαριστήθηκε ή όχι τη συγκεκριμένη εμφάνιση των Föllakzoid. Εγώ ανήκω στους δεύτερους, μιας και δεν κατάφερα ποτέ να καταδυθώ στον ηλεκτρονικό κόσμο τους.
Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης
I
II
III
IV