Dvne: «Οι πολιτισμικές διαφορές των μελών μας, βοηθούν στα μουσικά μας θεμέλια»

 Είναι μερικές συνεντεύξεις, που γίνονται συζητήσεις και δεν θέλει πολύ καμία από τις δύο πλευρές να τελειώσουν. Σε αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε με τον Victor Vicart των Dvne όταν με αφορμή τον νέο τους δίσκο που αμέσως αγαπήσαμε με τίτλο "Voidkind", καταλήξαμε να μιλάμε για πληθώρα θεμάτων χωρίς σταματημό. Οι Dvne είναι ένα συγκρότημα που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση το 2021 με την τότε, δεύτερη κυκλοφορία τους, "Etemen Aenka", το φανταστικό της εξώφυλλο και την ιδιαίτερη, φρέσκια και ενημερωμένη προσέγγισή τους στο progressive, post sludge metal. Δεν άργησαν πολύ να κάνουν τη συγκλονιστική επιστροφή με το φρέσκο "Voidkind" που ήδη έχει αγαπηθεί και συνεχίζει μια πορεία στη μυθολογία και την επιστημονική φαντασία, οπότε μια εκ βάθεων συζήτηση για το πως προέκυψε αυτή η μουσική, ήταν για εμάς μονόδρομος.  

Ο Victor, ορεξάτος και χαμογελαστός μας ξενάγησε σε όλα: από τις ιδέες πίσω από τη μουσική και τα εξώφυλλα των τριών έως τώρα δίσκων τους στις μουσικές του επιρροές - και φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ενημερωμένοι για τη σύγχρονη μουσική παραγωγή, από την ιδιαίτερη σχέση τους με την Ελλάδα μέχρι τη σχέση μυθολογίας και επιστημονικής φαντασίας, από την εκτίμησή τους για τους αρχαίους πολιτισμούς και το DIY έως την πικρία τους για το hair metal και τέλος, από το CD στο βινύλιο. Κυρίως όμως, για το πως άτομα από διαφορετικά μέρη της Ευρώπης συναντήθηκαν στο Εδιμβούργο για να φτιάξουν ένα συνονθύλευμα από τις επιρροές τους αλλά και άλλες τόσες πολιτισμικές αναφορές. Η συζήτηση αυτή αποδεικνύει πως οι Dvne είναι ένα συγκρότημα ενημερωμένο, αγαπά τη μουσική και όχι μόνο τη δική του και έχουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πουν για τη δεδομένη κατάσταση της μουσικής (βιομηχανίας). Καθίστε αναπαυτικά και βουτήξτε μαζί μας στον κόσμο τους.

Γεια σου.

Γεια σου, Βίκτορ, πώς είσαι;

Καλά. "Γεια σου! Τι κάνεις;", έτσι; Σωστά το λέω;

Ω, ξέρεις μερικές ελληνικές λέξεις!

Η αρραβωνιαστικιά μου είναι Ελληνίδα!

Εντάξει, αυτό είναι πολύ ωραίο!

Ναι!

Οπότε ξέρεις λίγα πράγματα για εμάς εδώ, κι ότι έχουμε πραγματικό καύσωνα αυτή τη στιγμή.

Ναι, αρκετά. Να σου πω, μου αρέσει αυτό. Έχουμε περάσει πολύ χρόνο στην Ελλάδα. Ο δεύτερος μπασίστας μας είναι Έλληνας και όταν ο Σκωτσέζος μας δεν μπορεί να έρθει, παίζουμε επίσης και με τον Ορέστη, ο οποίος παίζει στο συγκρότημα Playgrounded, το οποίο είναι από κάπου κοντά σε σένα. Έχουμε περιοδεύσει με τους Villagers Of Ioanina City στο παρελθόν, οπότε έχουμε μια κάποια ιδιαίτερη σχέση και η αρραβωνιαστικιά μου είναι από εδώ, οπότε μας αρέσει απόλυτα η Ελλάδα. Είναι σαν ένα σπίτι μακριά από το σπίτι!

Ω, αυτό είναι πραγματικά ωραίο που το ακούω. Δεν το ήξερα, ελπίζω να σας δω μια μέρα και εσάς εδώ ως συγκρότημα.

Θα συμβεί.

Ναι, θα το συζητήσουμε σε λίγο. Λοιπόν, όποτε είσαι έτοιμος, μπορούμε να ξεκινήσουμε ή μπορείς να πάρεις το χρόνο σου για να πάρεις μια ανάσα και να το κάνουμε όπως σου ταιριάζει καλύτερα.

Έτοιμος να ξεκινήσουμε!

Η βάση μας είναι στη Σκωτία, αν και η μπάντα είναι αρκετά διεθνής

Γεια σου, Βίκτορ! Μπορείς τώρα να συστηθείς! Καλώς ήρθες στο Rocking.gr. Πώς είναι η μέρα σου; Τι κάνεις;

Καλά. Υπέροχα. Ευχαριστώ για την φιλοξενία. Λοιπόν, ναι, είμαι ο Βίκτορ. Παίζω κιθάρα και τραγουδάω στους Dune, που γράφεται "Dvne", και δεν προφέρεται ως Ντιβάιν. Προφέρεται ως Ντιούν. Έχουμε ένα progressive post metal συγκρότημα που, ξέρεις, έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία. Μερικές φορές υπάρχει λίγο sludge, θα βρεις πολλά πράγματα εκεί μέσα. Η βάση μας είναι στη Σκωτία, αν και η μπάντα είναι αρκετά διεθνής. Εγώ είμαι Γάλλος, ο πληκτράς μας είναι Γάλλος, ο μπασίστας και ο ντράμερ μας που είναι και οι δύο Σκωτσέζοι, κι ο κιθαρίστας μας που είναι Άγγλος. Έχουμε επίσης μέλη που μπαίνουν περιστασιακά για ζωντανές εμφανίσεις, που είναι από την Ελλάδα, και οι δύο. Οπότε ναι, αυτή είναι η ομάδα αυτή τη στιγμή. Και ναι, έχουμε κάνει μερικά άλμπουμ στο παρελθόν, ένα από αυτά ονομάζεται "Etemen Aenka" που ήταν το πρώτο μας άλμπουμ με την Metal Blade Records, κι έχουμε κι ένα νέο άλμπουμ που βγαίνει σε λίγες εβδομάδες με τίτλο "Voidkind", το οποίο επίσης κυκλοφορεί μέσω της Metal Blade Records.

Τέλεια! Ήθελα, λοιπόν, να ρωτήσω μερικά πράγματα γύρω απ’ όσα ανέφερες. Οπότε, πρώτα απ' όλα, και δεδομένου ότι γνωρίζετε την τεράστια δημοτικότητα των ταινιών Dune, του Dennis Villneuve, έχετε εμπνευστεί και το όνομά σας από το σύμπαν επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert; Επειδή ασχολείστε και στιχουργικά με την επιστημονική φαντασία, οπότε τι παίζει με το όνομα;

Ναι, το όνομα προέκυψε επειδή, όταν ξεκινήσαμε τη μπάντα, δεν ήμασταν απόλυτα σίγουροι αν θα ήμασταν μια ορχηστρική μπάντα, ή αν θα είχαμε φωνητικά στη μουσική μας. Επειδή επιλέξαμε τα φωνητικά, έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις για το τι θέλαμε να τραγουδήσουμε, να ουρλιάξουμε, κλπ, και ήταν η προφανής επιλογή, λόγω του ότι νιώθαμε πως η μουσική μας έλεγε μια ιστορία, οπότε θέλαμε να γράψουμε μουσική με μία θεματική. Η οποία ήταν πάντα το είδος της μουσικής που μας άρεσε περισσότερο εκείνη την εποχή –κι ακόμα μας αρέσει. Καλλιτεχνικά, είναι επίσης ένας πολύ ενδιαφέρων τρόπος να κάνεις concept άλμπουμ. Και όταν αρχίσαμε να εξετάζουμε το είδος των ιστοριών που θέλαμε να πούμε, νιώσαμε ότι η επιστημονική φαντασία, και η μυθολογική φαντασία [σ.τ.μ.: η διαφορά εδώ στις λέξεις μεταξύ "Fiction" και "Fantasy"] σ’ ένα βαθμό, είναι ένας πολύ δημιουργικός τρόπος να μιλήσουμε για πολλά πράγματα. Για σοβαρά, πραγματικά, κανονικά ζητήματα, αλλά μαζί μ’ αυτό μας επιτρέπει να διασκεδάζουμε αρκετά με, ξέρεις, γελοιωδώς τρελές ιστορίες με τέρατα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Οπότε πάει κάπως έτσι με τον Dan [σ.τ.μ.: Barter, κιθαρίστας και δεύτερος τραγουδιστής] κι εμένα, γι' αυτό και το Dune μας πήγαινε, γιατί είναι ίσως ένα από τα πιο επιδραστικά και cool έργα επιστημονικής φαντασίας, και θα το αποκαλούσα επιστημονική «μυθολογική φαντασία» [σ.τ.μ.: "Science Fantasy"]. Δεν νομίζω ότι είναι μόνο επιστημονική φαντασία. Υπάρχει επίσης πολλή μαγεία σε αυτό, αλλά ο κόσμος είναι καταπληκτικός, και είναι πολύ κοντά σε ένα μεσανατολικό περιβάλλον, το οποίο δούλεψε για εμάς, γιατί προσωπικά μου αρέσει πολύ η μεσανατολική μουσική. Κι η μουσική των Βαλκανίων, επίσης. Και για να είμαι ειλικρινής, όλη τη μουσική που προέρχεται από το δικό σας μέρος του κόσμου.

Το Dune είναι απλά η έμπνευση, ξέρουμε ότι απλά παίρνουμε μια βάση για το τι θα συμβαίνει στο concept του άλμπουμ

Το ακούω αυτό στο νέο άλμπουμ, ξέρω τι εννοείς!

Ναι, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Και στο σύμπαν του Dune, από το βιβλίο του Herbert, υπάρχει αυτό το χρώμα, αυτή την ατμόσφαιρα. Οπότε, ξέρεις, μας φάνηκε ότι μας ταίριαζε. Κι έπειτα, δεν μιλάμε για το Dune ως τέτοιο. Το Dune είναι απλά η έμπνευση, ξέρουμε ότι απλά παίρνουμε μια βάση για το τι θα συμβαίνει στο concept του άλμπουμ όταν φτιάχνουμε τη μουσική, και δουλεύουμε πάνω στο concept των άλμπουμ μας. Στη συνέχεια δημιουργούμε κάτι που βασίζεται περισσότερο στη μουσική και στη συνέχεια η μουσική επηρεάζεται επίσης από το concept του πράγματος. Οπότε δεν είναι μια μονόδρομη διαδικασία. Όλα ταιριάζουν μεταξύ τους και το concept ταιριάζει με τη μουσική, η μουσική ταιριάζει με το concept και πάει λέγοντας.

Και τελευταία ερώτηση σχετικά με το όνομά σας. Γιατί γράφεται με "v";

Κυρίως για να μας βρίσκουν οι άνθρωποι. Είναι λίγο πιο εύκολο. Ύστερα, υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο. Νομίζω ότι φαίνεται κάπως ωραίο, έχει αυτό το είδος της ρωμαϊκής λατινικής ατμόσφαιρας, είναι οπτικά ευχάριστο. Το "u" είναι λίγο στρογγυλό, το "v" έχει αυτές τις ωραίες γραμμές, οπότε είναι επίσης μια στυλιστική επιλογή καθώς και, ας το πούμε «επιλογή μάρκετινγκ», ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να μας βρουν.

Το "Voidkind" είναι όπως όταν παίζεις ένα βιντεοπαιχνίδι που είναι κάπως σκοτεινό. Εξακολουθεί να είναι σκοτεινό το θέμα και το τέλος μπορεί να είναι φρικτό, αλλά και πάλι διασκεδάζεις

Εντάξει. Αναφέρθηκες επίσης στο νέο σας άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες από την Metal Blade, το "Voidkind". Ποιο είναι το concept του "Voidkind"; Αναφέραμε την επιστημονική φαντασία, την επιστημονική μυθολογική φαντασία, και βρίσκω, για να είμαι ειλικρινής, κάποια στοιχεία από κάτι σαν ένα αλαζονικό, θεοκρατικό καθεστώς στο τελευταίο άλμπουμ, απ’ ό,τι έχω ακούσει μέχρι στιγμής, οπότε μπορείς σε παρακαλώ να αναλύσεις λίγο το concept του τελευταίου άλμπουμ;

Ναι, νομίζω ότι το έχεις καταλάβει σωστά. Βασικά πήγαμε από τη δημιουργία μιας θρησκείας και της θρησκευτικής ομάδας, στην εγκαθίδρυσή τους ως κυρίαρχου πολιτισμού και πώς καταλήγουν να περνούν σ’ ένα νέο σύμπαν, κι ύστερα τι συμβαίνει όταν περνούν σε αυτό το νέο σύμπαν. Θέλαμε να το κάνουμε αυτό για διάφορους λόγους. Κατ’ αρχάς, πρόκειται για μια πιο σοβαρή πλευρά των πραγμάτων. Θα ξεκινήσω με την πιο σοβαρή πλευρά των πραγμάτων και στη συνέχεια θα σου πω τι κάναμε και διασκεδάσαμε με αυτό. Για μένα, λοιπόν, η επιστημονική φαντασία έχει αυτό το διπλό ενδιαφέρον: απ’ τη μία, μπορείς να μιλήσεις για πολύ σοβαρά θέματα, στην προκειμένη περίπτωση για τη θρησκεία, την οργανωμένη θρησκεία, τον φανατισμό, τη βία και όλα τα θέματα που προκύπτουν από αυτήν. Απ’ την άλλη, πράγματα για τα οποία θέλαμε επίσης να μιλήσουμε, που στην πραγματικότητα είναι τα λιγότερα σοβαρά θέματα, στο πώς μπορούμε να κάνουμε μια ιστορία που να είναι κάπως διασκεδαστική – και δεν εννοώ διασκεδαστική τύπου «χαχα». Όπως διασκεδάζεις όταν παίζεις ένα βιντεοπαιχνίδι που είναι κάπως σκοτεινό. Εξακολουθεί να είναι σκοτεινό το θέμα και το τέλος μπορεί να είναι φρικτό, αλλά και πάλι εξακολουθείς να διασκεδάζεις. Κάπως έτσι συμβαίνει με αυτό το άλμπουμ.

Λοιπόν, ακολουθούμε αυτή τη θρησκεία από τη γέννησή της. Οι άνθρωποι επικοινωνούν με αυτή την οντότητα μέσω των ονείρων τους. Αυτή είναι η γέννηση της θρησκείας τους. Υπάρχει ένα στοιχείο Μαρτυρίας [σ.τ.μ.: "Martyrdom"] που συμβαίνει με κάποια από τα μέλη τους. Η θρησκεία εξαπλώνεται και κάνουν ένα διαγαλαξιακό προσκύνημα, και στη συνέχεια αναζητούν κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο, το οποίο και βρίσκουν. Στη συνέχεια, μέσω της πρώτης τους Κοινωνίας, είναι σε θέση να δουν τον κόσμο με διαφορετικά μάτια, χάνοντας την ανθρωπιά τους κατά τη διαδικασία αυτή. Πηγαίνουν σε μια άλλη διάσταση, επειδή αναγεννιούνται τώρα μέσω αυτού του νέου είδους Κοινωνίας, και μετά συνέβη και κάτι άλλο που δεν πρόκειται να πω, ώστε ο κόσμος να ξεκινήσει να αναλύει το άλμπουμ.

Αλλά εδώ είναι που διασκεδάζουμε. Πραγματικές ανατροπές, κι όλα αυτά τα μικρά, λιγότερο σοβαρά πράγματα με σεληνιακά ξόρκια και υφαντά [σ.τ.μ. "Tapestries"] από μάτια στο σύμπαν. Αυτά χρησιμεύουν για να στήνουμε σκηνές στη μουσική μας. Έτσι, όταν διαβάζεις ένα στίχο, κι υπάρχει μουσική που ταιριάζει, είσαι σε φάση: «Για τι πράγμα τραγουδάει;» και μετά λες, «Ω, αυτό είναι άρρωστο!». Δηλαδή, καλύπτουν όλο τον ουρανό, όλο το γαλαξία. Κι εσύ ως ακροατής λες: «Γιατί; Τι συμβαίνει;». Απλά πιστεύω ότι δημιουργεί ενδιαφέρουσες εικόνες και σκηνές, αν βγάζει νόημα.

Ήθελα επίσης να ρωτήσω σχετικά με την παρουσίαση του άλμπουμ σε γενικές γραμμές. Μέχρι στιγμής, έχετε παρουσιάσει τα τραγούδια "Pleroma" και "Αbode Of The Perfect Soul" ως singles του άλμπουμ. Πιστεύετε ότι αντιπροσωπεύουν καλύτερα το άλμπουμ; Γιατί κάνατε αυτή την επιλογή;

Όχι, δεν νομίζω ότι κάποιο τραγούδι θα αντιπροσώπευε καλύτερα το άλμπουμ, γιατί πιστεύω ότι όλα τα τραγούδια είναι πολύ διαφορετικά. Όταν γράφαμε και ηχογραφούσαμε, είχαμε πολλά demos. Είχαμε περίπου δεκατέσσερα τραγούδια, και ξεφορτωθήκαμε όλα που έμοιαζαν σαν να κάνουμε κάτι παρόμοιο με κάποιο άλλο τραγούδι. Kυρίως θέλαμε κάθε ένα από τα τραγούδια να είναι ξεχωριστό και να έχει κάτι που σε τραβάει και απλά να θυμάσαι, «Α, υπάρχει αυτό το σημείο σ’ αυτό το τραγούδι». Θέλαμε όλα να φέρνουν κάτι νέο στο τραπέζι. Το κάναμε αυτό με το "Etemen...", θέλαμε πραγματικά να το κάνουμε αυτό με το "Voidkind", αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Τώρα, γιατί επιλέξαμε το "Abode Of The Perfect Soul" και το "Pleroma". Θα ξεκινήσουμε με το "Pleroma". Είναι ένα νέο τραγούδι Dvne, είναι περίεργα ποπ, καταλαβαίνεις τι λέω; Έχει αυτή την περίεργη εισαγωγή, αυτό το κινηματογραφικό vibe, και μετά πάει κουπλέ – ρεφρέν – κουπλέ – ρεφρέν – γέφυρα, και μετά τελειώνουμε με μια επανάληψη της εισαγωγής και χτίζουμε πάνω σε αυτή, αλλά με έναν πιο βαρύ και πιο trippy τρόπο, που νομίζω ότι συνεχίζει να κρατά το τραγούδι σχετικό με αυτό που κάνουμε στο υπόλοιπο άλμπουμ. Ήταν μια ωραία εισαγωγή για τον κόσμο που δεν μας γνώριζε και προηγουμένως μπορεί να έλεγαν «Αυτό δεν είναι αρκετά προσιτό». Έπειτα, για τους ανθρώπους που μας γνωρίζουν πραγματικά, θέλαμε να τους δείξουμε μια διαφορετική πλευρά μας. Οι περισσότεροι, περίπου το 99% των ανθρώπων, ήταν ευχαριστημένοι με αυτό. Λίγοι άνθρωποι έλεγαν «Τα φωνητικά είναι λίγο μπλα μπλα», ξέρεις, κάνουν σχόλια, αλλά αυτό θα κάνουν. Όπως το άλμπουμ "Yellow" των Baroness, το οποίο νομίζω ότι είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ, αλλά μερικοί ήταν αναστατωμένοι με το γεγονός ότι δεν ήταν ένα βαρύ συγκρότημα πια. Αλλά απ’ την άλλη, έχουμε ακόμη την σκληράδα μας. Οπότε είπαμε, «Παρεμπιπτόντως, ακούστε το "Abode Of The Perfect Soul", γιατί αυτό έχει λίγο περισσότερη ορμή!», καταλαβαίνεις;

Έτσι τα τραγούδια δείχνουν και τις δύο πλευρές σας.

Ακριβώς.

Είναι μέρος της δημιουργίας του δικού μας σύμπαντος, χρησιμοποιώντας λέξεις από διαφορετικά μέρη και φτιάχνοντας τους δικούς μας κόσμους με αυτές

Χρησιμοποιείτε επίσης, τόσο στο "Voidkind", όσο και σε προηγούμενες δουλειές σας, πολλές λέξεις που προέρχονται από διαφορετικές γλώσσες, ειδικά από τον Ελληνικό και τον Αραμαϊκό πολιτισμό ή τον Ιρανικό πολιτισμό. Ξέρεις, έχω δει λέξεις, όπως στο τραγούδι "Pleroma" ή τη λέξη "Telos" σ’ ένα άλλο τραγούδι σας, ή ακόμα και τη λέξη "Sarmatae". Γιατί κάνετε αυτή την επιλογή να συμπεριλάβετε και γλωσσικά στοιχεία άλλων πολιτισμών στους γενικούς τίτλους και στη σύνθεση των τραγουδιών;

Το λατρεύω, γιατί όταν δημιουργούμε στίχους, βρίσκω πολύ ευχάριστη την όλη διαδικασία, τα στιχουργικά μέρη. Η διαδικασία ξεκινάει με την εύρεση ενός θέματος, αλλά φτιάχνουμε στίχους που είναι ενδιαφέροντες, ωραίοι, και σε κάνουν να σκέφτεσαι λίγο περισσότερο αντί να σου τα δίνουν όλα στο πιάτο. Πρέπει να ξύσεις και λίγο το κεφάλι σου, και να πεις «Ωραία, "Sarmatae", αναρωτιέμαι τι να σημαίνει». Οι άνθρωποι μπορούν να ψάξουν και να ανακαλύψουν ότι «Α, είναι μια νομαδική φυλή από την Τουρκία και την Ευρασία και έκαναν τούτο κι εκείνο». Και μετά αρχίζεις να τα βάζεις σε μια σειρά: «Α, άρα το τραγούδι αναφέρεται στη νομαδική φυλή». Έχεις κάποια στοιχεία στους τίτλους, αλλά δεν λέγονται απλώς "Νομαδική φυλή", είναι κάτι άλλο. Επίσης, το "Sarmatae" ακούγεται διασκεδαστικό, ενώ υπάρχει και το άλλο στοιχείο – είναι η ίδια ιστορία με κάθε στίχο. Ο Dan είναι πολύ πιο ευφυής στο γράψιμο στίχων, μα όταν τους δουλεύουμε μαζί, μερικές φορές ξεκινώ να διακρίνω κάτι, και παρατηρώ τους ήχους με τους οποίους τελειώνει ένας στίχος, και σκέφτομαι ότι είναι λίγο χαζό να χρησιμοποιήσουμε κάποια λέξη.

Ένα καλό παράδειγμα είναι το τελευταίο μας άλμπουμ "Etemen Aenka". Το "Etemen Aenka" προέρχεται από τη λέξη "Etemenanki". Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις πως το «enki» ακούγεται λίγο περίεργα. Το «inkie» μπορεί να είναι επίσης τα «κακάκια», το βρώμικο στα αγγλικά, οπότε ας μην το κάνουμε αυτό! Απλά δεν ακούγεται τόσο ωραίο. Οπότε λες, εντάξει, ας φτιάξουμε ένα κόσμο, ας δημιουργήσουμε τα δικά μας μικρά πράγματα. Αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αναφορά σε κάτι από τον πραγματικό κόσμο. Είναι ωραίο να δημιουργείς ένα σύμπαν γύρω από αυτό, που είναι αυτό που κάνουν κι οι γλώσσες, έτσι δεν είναι; Παίρνουν μια λέξη από μια χώρα, από την Ινδία, από οτιδήποτε, και μετά την αναμειγνύουν με κάτι άλλο και γίνεται κάτι αυτόνομο. Είναι μέρος της δημιουργίας του δικού μας σύμπαντος, χρησιμοποιώντας λέξεις από διαφορετικά μέρη και φτιάχνοντας τους δικούς μας κόσμους με αυτές.

Εφόσον το ανέφερες στην αρχή πως, πριν αρχίσετε να γίνεστε πραγματικά συγκρότημα, συζητούσατε αν θα είστε instrumental ή αν θα συμπεριλάβετε στίχους στη μουσική, θα έβρισκα ότι αυτός, ή κάτι παρόμοιο, είναι κι ο λόγος που καταλήξατε να έχετε στίχους και φωνητικά στο συγκρότημα.

Ναι, σίγουρα. Δηλαδή, στην αρχή, δεν ήμασταν πολύ καλοί με τους στίχους και, πρώτα απ’ όλα, συνήθιζα να τους γράφω όλους εγώ. Αλλά ήταν το ξεκίνημα για όλους μας. Όσο περισσότερο όμως ασχοληθήκαμε με αυτό, τόσο περισσότερο θέλαμε να το διασκεδάσουμε. Θέλαμε να είναι ιντριγκαδόρικο, ας το θέσουμε έτσι.

Θέλω να πάω στα οπτικά στοιχεία του άλμπουμ, γιατί θα σας πω ειλικρινά ότι το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι καταπληκτικό και κάποιοι άνθρωποι έλεγαν: «Γιατί είναι τόσο όμορφο; Πρέπει να το ακούσω!» Μερικοί ίσως να περίμεναν κάποιο πολύ ακραίο ή επιθετικό death metal από τέτοιου είδους album art. Μου θύμισε λίγο το Κορεάτικο θρίλερ "Incantation", που περιστρέφεται γύρω από μια λατρευτική θρησκεία στην Κορέα, κι είχε κάποια αγάλματα που παρουσιάζονταν μέσα από found footage, που ήταν πολύ παρόμοια σε αισθητική με το artwork του δίσκου.

Όχι, δεν είμαι σίγουρος για την ταινία, αλλά ακούγεται καταπληκτική!

Είχαμε αυτή την ιδέα μιας θεότητας στο concept του άλμπουμ που σαγηνεύει, παρασύρει τον κόσμο

Βρήκα κάπως την αναφορά εκεί, με την περίεργη θρησκεία και τα αγάλματα. Οπότε, πώς σου ήρθε στο μυαλό αυτό το εξώφυλλο; Ποιος είναι ο δημιουργός;

Το όνομά του είναι Felix Abel Klaer, πιστεύω ότι είναι Ολλανδός. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι Ολλανδός ή Γερμανός. Ξέρω ότι ζει στο Βερολίνο, αλλά από μνήμης, νομίζω ότι είναι από την Ολλανδία. Οπότε, Felix, αν το διαβάζεις αυτό και δεν είμαι σωστός, με συγχωρείς! Είναι ένας καλλιτέχνης που κάνει πολλά πράγματα για βιβλία, δεν είχε κάνει ακόμα εξώφυλλο άλμπουμ, αυτό είναι το πρώτο του εξώφυλλο για άλμπουμ. Είναι αρκετά μεγάλο όνομα στο Instagram, οπότε νόμιζα ότι δεν θα δούλευε ποτέ μαζί μας, αλλά επειδή είναι η πρώτη φορά που του ζητάει ένα συγκρότημα να κάνει κάτι, αποφάσισε να το κάνει.

Είχαμε αυτή την ιδέα μιας θεότητας στο concept του άλμπουμ που σαγηνεύει, παρασύρει τον κόσμο. Και υπάρχει κι αυτή η ιδέα του προσκυνήματος, όπου ο απώτερος στόχος είναι να φτάσει κανείς σε Κοινωνία με αυτή την οντότητα. Οπότε ναι, η ιδέα είναι άνθρωποι που φτάνουν στην οντότητα μέσα από σκάλες. Στη συνέχεια, όταν ανοίγεις το εξώφυλλο, υπάρχει μια πομπή όπου βλέπεις περισσότερα, αλλά η πομπή καθοδηγείται από έναν οδηγό, σαν μια θρησκευτική ηγετική φιγούρα. Φαίνεται καλός. Έχει επίσης μια μάσκα. Αλλά βλέπεις ότι υπάρχει κάτι πίσω από τη μάσκα.

Έτσι, επικοινωνήσαμε μαζί του, «αυτή είναι περίπου η ιδέα, Φέλιξ», κι εκείνος πήγε με τα νερά μας. Θέλαμε ένα πλάσμα, σαν οντότητα, μπροστά. Είχα αυτή την ιδέα για το άνοιγμα της κοιλιάς, η οποία ήταν στην πραγματικότητα από κάτι που είδα: ένα ιαπωνικό άγαλμα από κάτι σαν φιγούρα, που φοράει μάσκα. Στη συνέχεια ανοίγει το στήθος του και πίσω από το στήθος του μπορείς να δεις αλυσίδες, κάτι που πάντα θεωρούσα πολύ ενδιαφέρον. Προφανώς, δεν θέλαμε να μοιάζει με κάτι ασιατικό, θέλαμε να μοιάζει με ό,τι στυλ έχει ο καλλιτέχνης, γιατί μας αρέσει πολύ αυτό που κάνει. Νομίζω ότι είναι τέλειο. Είναι απλά μια τέλεια ενσάρκωση του, «Εδώ είναι το πρώτο στοιχείο, τώρα βουτήξτε».

Ακολουθήσατε μια ωραία διαδρομή με τα εξώφυλλα των τελευταίων σας έργων. Θέλω να πω, θα ήθελε κανείς να το έχει αυτό στο μεγάλο εξώφυλλο ενός δίσκου βινυλίου.

(Ο Victor δείχνει τον δίσκο βινυλίου στην κάμερα) Δεν είναι ωραίο;

Καλά, φαίνεται τόσο όμορφο.

Σ’ ευχαριστώ.

Τεχνικά μιλώντας, δεν ήμασταν οι μουσικοί που είμαστε τώρα και που γίναμε μέσα σ’ αυτό το διάστημα της καραντίνας

Και τα δύο τελευταία άλμπουμ σας ήρθαν αμέσως μετά από αυτή τη φρικτή, φρικτή περίοδο που βιώσαμε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας. Ξέρω ότι αυτό επίδρασε στη μουσική σας, την έκανε πιο πολύπλοκη, πιο στιβαρή από πριν. Πώς ήταν λοιπόν για εσάς; Γράφατε όλη αυτή τη μουσική κατά τη διάρκεια των χρόνων της καραντίνας, ή η μουσική ακολούθησε;

Όχι, όχι ακριβώς. Είχαμε γράψει το "Etemen Aenka" πριν τον COVID. Στην πραγματικότητα, έπρεπε να αναβάλουμε το άλμπουμ, που δεν ήταν θέμα για εμάς. Είμαστε τυχεροί που η μπάντα δεν είναι η βασική πηγή εσόδων μας, οπότε δεν είναι πως είχαμε όλα αυτά τα σχέδια για περιοδείες και κινδύνευε το βιοποριστικό μας, ήμασταν τυχεροί με αυτό. Νομίζω ότι ήταν καλύτερα έτσι για εμάς, επειδή δεν ήμασταν έτοιμοι να περιοδεύσουμε αυτό το άλμπουμ. Τεχνικά μιλώντας, δεν ήμασταν οι μουσικοί που είμαστε τώρα και που γίναμε μέσα σ’ αυτό το διάστημα. Η καραντίνα μας επέτρεψε να προετοιμαστούμε για τη ζωντανή εκτέλεση του άλμπουμ πριν ξεκινήσουμε την περιοδεία. Μας έδωσε επίσης λίγο χρόνο να αναστοχαστούμε πάνω στο δίσκο, και μετά να αρχίσουμε την προετοιμασία για το νέο άλμπουμ. Ξεκινήσαμε να το γράφουμε πριν από περίπου δυόμιση χρόνια. Τόσο μας πήρε για να το τελειώσουμε πραγματικά, από το αρχικό τζαμάρισμα, που παίζαμε κάποια πράγματα, χαζολογούσαμε, ο Alan, ο Dudley, κι εγώ. Και μετά, μόλις αρχίσαμε να έχουμε όλα αυτά τα τραγούδια έτοιμα, εμπλέξαμε και την υπόλοιπη μπάντα. Δεν θα έλεγα ότι ήταν «άλμπουμ καραντίνας». Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι μουσική καραντίνας. Απλά γράφουμε μουσική όλη την ώρα, κατάλαβες;

Και πώς αισθάνεστε για το πρώτο σας άλμπουμ "Asheran"; Γιατί νομίζω ότι ο κόσμος σας έμαθε σε μεγαλύτερη κλίμακα μέσα από την προηγούμενη κυκλοφορία σας με το "Etemen Aenka". Αισθάνεσαι ακόμα έντονα συνδεδεμένος με αυτό; Αισθάνεστε ότι μερικές φορές υποτιμάται;

Όχι, νομίζω ότι έχει τη σωστή ποσότητα εκτίμησης. Το "Etemen...", σ’ ένα βαθμό, ήταν το μεγάλο μας άνοιγμα στη σκηνή. Όχι πως δεν είχαμε πετύχει εμπορικά ακόμα, αλλά βρισκόμασταν σε σταθερή ανάπτυξη. Το οποίο εμένα μου φαίνεται μια χαρά. Ακόμη κι όταν κυκλοφόρησε το "Asheran", καταφέραμε να περιοδεύσουμε στις ΗΠΑ. Παίξαμε στο Psycho Las Vegas με αυτό το άλμπουμ, παίξαμε στο Desertfest. Πήγαμε σε όλη την Ευρώπη, ήταν καταπληκτικό. Αυτό ήταν το σωστό βήμα προς τα πάνω. Νομίζω ότι ένα μεγαλύτερο βήμα προς τα πάνω μάλλον δεν θα μας έβγαινε σε καλό, γιατί πιθανώς δεν θα ήμασταν τόσο καλοί όσο τώρα στη σκηνή – φωνητικά σίγουρα.

Συνήθιζα να τραγουδάω συχνά εκτός τόνου στη σκηνή, ξέρεις, γιατί είναι δύσκολο. Πρέπει να γίνεις αρκετά καλός. Αυτό χρειάζεται χρόνο, χρειάζεται εμπειρία. Όταν κυκλοφόρησε το "Etemen...", απλά συνεχίσαμε να γινόμαστε λίγο καλύτεροι σταδιακά. Το "Asheran" βγήκε το 2017. Είχαμε επτά χρόνια για να αναπτυχθούμε, να προσαρμοστούμε, να δούμε πώς θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα. Αλλά ακόμα, αγαπώ το "Asheran", ακόμη αφιερώνω πολύ χρόνο ακούγοντας το δίσκο. Συζητούσαμε μήπως επαναφέρουμε στο setlist μας το κομμάτι που κλείνει αυτό το άλμπουμ, το οποίο είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Μάλλον όχι σ’ αυτήν την περιοδεία, όμως. Προφανώς θα ξαναέκανα τα πράγματα εντελώς διαφορετικά τώρα, αλλά είναι λίγο άσκοπο να το σκέφτομαι, γιατί ήταν μια τέλεια εικόνα μας εκείνης της εποχής.

Το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των μελών βοηθάει στο κυρίως γράψιμο, στα θεμέλια της μουσικής

Αυτό είναι ωραίο! Ήθελα να ρωτήσω: είστε ένα διεθνές συγκρότημα, νομίζω όλοι σας μένετε στη Σκωτία. Πώς δουλεύει αυτό; Γιατί νομίζω ότι ήταν ευεργετικό για εσάς ότι φέρνατε πολλά υπόβαθρα πολιτισμών σ’ αυτό που έχετε δημιουργήσει. Αλλά πώς είναι πραγματικά να έχεις ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του κόσμου σε μια μπάντα;

Ναι, είναι τέλειο. Μας φαίνεται απόλυτα φυσικό. Σκεπτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, και απλά γουστάρουμε να το κάνουμε αυτό. Δεν υπάρχει κανένα εμπορικό ενδιαφέρον, είμαστε απλά εμείς που παίζουμε μουσική μαζί επειδή μας δίνει νόημα. Και το γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές βοηθάει στο κυρίως γράψιμο, στα θεμέλια της μουσικής τέλος πάντων. Η κιθάρα, το μπάσο, και τα ντραμς, που είναι πραγματικά τα θεμέλια των άλμπουμ που έχουμε κάνει, ήταν ιστορικά ο Dudley [σ.τ.μ.: Tait, ντράμερ], κι εγώ, κι ο Simon [σ.τ.μ.: Anger, μπάσο (2013-2015)], και μετά ήταν ο Jack [σ.τ.μ.: Kavanagh, μπάσο], που δεν είναι πια στο συγκρότημα. Και μετά είναι ο Allan [σ.τ.μ.: Patterson, μπάσο/κιθάρα]. Ο Allan έχει πραγματικά καλύψει αυτό το κενό, κι είμαστε οι τρεις μας που τζαμάρουμε μαζί. Και οι δύο είναι Σκωτσέζοι και εγώ είμαι Γάλλος. Οπότε εδώ αυτά τα στοιχεία και οι διαφορές είναι ίσως λιγότερο σημαντικά. Ωστόσο, όταν πρόκειται για τις τελικές πινελιές, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικά, επειδή το ‘χουμε συζητήσει και μεταξύ μας αυτό. Είναι επίσης ένα στοιχείο ότι απλώς έχουμε περιέργεια, όλοι μας είτε διαβάζουμε είτε παρακολουθούμε πολλά πράγματα. Είμαστε μεγάλοι καταναλωτές επιστημονικής φαντασίας, βιντεοπαιχνιδιών φαντασίας, manga, μυθιστορημάτων, και μας αρέσει η τέχνη γενικά. Πιθανώς η διαφορετική εθνικότητα βοηθάει στην καλλιέργεια αυτού του φαινομένου σε κάποιο βαθμό.

Καταναλώνουμε πολλή μουσική και κρατάμε νοερά σημειώσεις ή μερικές φορές, είναι κάτι που απλώς μας συμβαίνει, να δημιουργούμε κάτι με βάση αυτό που ακούμε

Ποιες είναι λοιπόν οι μεγαλύτερες μουσικές σας εμπνεύσεις, προηγούμενοι καλλιτέχνες ή ακόμα και άλλες μορφές τέχνης; Μπορώ να ακούσω μερικά στοιχεία, αλλά νομίζω ότι έχετε καταφέρει να φτιάξετε ένα είδος ξεχωριστού ήχου.

Ναι, δεν μας πιάνουν οι ντροπές όταν φτάνουμε σ’ αυτό το σημείο, δεν το κρύβουμε. Υπάρχει αυτή η έκφραση στα αγγλικά που λέει «φοράς τις επιρροές σου στο μανίκι σου». Νομίζω ότι αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό για εμάς. Όταν ξεκινήσαμε τη μπάντα, στο μυαλό μας ήταν οι Mastodon, οι πρώιμοι Mastodon. Eίναι ένα από τα καλύτερα πράγματα για μένα που συνέβησαν στο στυλ της μουσικής μας, το "Remission" και το "Crack the Skye", μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είμαι σε φάση, αυτοί οι τύποι δεν θα μπορούσαν να γράψουν κακό τραγούδι, κι είναι μια φανταστική μπάντα, πραγματικά φανταστική μπάντα. Οι Tool φυσικά, οι Opeth παλιάς και νέας σχολής, όλα τα κλασικά, και μετά πράγματα που είναι λίγο πιο post metal, μπάντες όπως οι Neurosis. Είμαι μεγάλος οπαδός των Neurosis. Οι πρώιμοι Gojira επίσης. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που παίρνουμε από τους Meshuggah, υπάρχει όλη αυτή η καταπληκτική μουσική για να εμπνευστούμε από την οποία "κλέβουμε". Εν συνεχεία, υπάρχουν πιο σύγχρονα πράγματα, μπάντες που μας διαμόρφωσαν όταν ήμασταν νεότεροι. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κουβέντα χωρίς τους ISIS, που μας διαμορφώνουν με κάποιο τρόπο.

Μετά, υπάρχουν και πιο πρόσφατα πράγματα, όπου λέμε, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, και μερικές φορές το αγαπάμε πραγματικά. Μου αρέσει πραγματικά αυτό που γίνεται με τις σκηνές. Μου αρέσει πολύ κάποιο στοιχείο στις κιθάρες, ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Μερικές φορές προέρχεται από τη folk, την ελληνική λαϊκή μουσική, τη βαλκανική μουσική, την τουρκική μουσική. Μερικές φορές προέρχεται από την ηλεκτρονική μουσική, τους Boards of Canada. Κάποια πράγματα είναι λίγο πιο φευγάτα και δεν έχουν καμία σχέση με το metal, υπάρχουν κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν έξω από αυτό. Υπάρχει ένας καλλιτέχνης που ακούμε πολύ τα τελευταία δύο χρόνια, που λέγεται Cloudkicker. Είναι ένα one-man project από τις ΗΠΑ. Γράφει μουσική από το υπνοδωμάτιό του, κι είναι καταπληκτικά πράγματα. Μόνο ορχηστρικά, πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια, πολύ διαφορετικά άλμπουμ. Συστήνω ανεπιφύλακτα να τον ακούσεις.

Αυτά είναι μερικά παραδείγματα γιατί, όπως έλεγα, καταναλώνουμε πολλή μουσική και κρατάμε νοερά σημειώσεις ή μερικές φορές, είναι κάτι που απλώς μας συμβαίνει, να δημιουργούμε κάτι με βάση αυτό που ακούμε. Αλλά μέσα σ’ όλα – και το είπες, και σε ευχαριστώ που το είπες – νομίζω ότι έχουμε καταφέρει, όσο περισσότερο μεγαλώνουμε ως μπάντα και όσο περισσότερο δημιουργούμε μουσική, τόσο περισσότερο η μουσική μας γίνεται ξεχωριστή. Δεν ακούγεται σαν μια γενικόλογη post metal ή progressive μπάντα. Όχι, νιώθουμε ότι κάνουμε κάτι δικό μας. Ξεκινάμε όλο και περισσότερο τη δική μας ταυτότητα και νομίζω ότι σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται περισσότερο. Είναι ίσως το πιο ξεχωριστό άλμπουμ που έχουμε φτιάξει, με το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητάς μας σε αυτό.

Ακολουθήσαμε μία πορεία όπου δεν θέλαμε να το πολυγυαλίσουμε το άλμπουμ. Θέλαμε να έχουμε, λίγο λιγότερα επίπεδα όσον αφορά την κιθάρα και τα synths. Και μετά με τα φωνητικά η ίδια ιστορία, κι εξαιτίας αυτού, τα ντραμς είναι πιο παρόντα. Οι κιθάρες είναι πιο παρούσες. Ακούς τα πράγματα λίγο καλύτερα και ακούς τον Dudley να παίζει αυτά τα ντραμς, ακούς την προσωπικότητα του μουσικού και το ίδιο ισχύει για τα φωνητικά μου, το ίδιο για την κιθάρα, το ίδιο για τα synths. Και νομίζω ότι αυτό βοηθάει να αναδειχθεί η ταυτότητα της μπάντας.

Έχετε μουσική που περιστρέφεται γύρω από κάποια είδη που είναι λίγο περίπλοκα αλλά και πάλι δεν είναι απρόσιτα. Πιστεύετε ότι είναι σημαντικό για έναν καλλιτέχνη που δουλεύει με αυτά τα είδη να προσπαθεί πάντα να κάνει κάτι καινούργιο, μια υπέρβαση; Ή μήπως το θέμα είναι να κάνεις απλώς τη μουσική που σε εκφράζει; Επειδή αισθάνομαι ότι κάποιες νεότερες μπάντες προσπαθούν πραγματικά να κάνουν κάτι που να ακούγεται ολοκαίνουργιο.

Χμμ. Δεν μπορώ να μιλήσω για το τελευταίο, αλλά ξέρω τι μας αρέσει, και ξέρω ότι μας αρέσει η μουσική που συνδυάζει καλύτερα κάποια πράγματα, είναι όταν έχεις κάτι που είναι και ενδιαφέρον και πολύπλοκο - όχι απαραίτητα πολύπλοκο με την έννοια του μπερδεμένου, αλλά που φέρνει κάτι νέο, που δεν είναι εξαιρετικά απλό και εξαιρετικά πιασάρικο και αυτό είναι όλο. Μου αρέσει η μουσική που εξακολουθεί να έχει στρώματα όταν την ξύνεις λίγο, και σκέφτεσαι «Α, στην πραγματικότητα, αυτό είναι πολύ πιο πολύπλοκο από ό,τι νόμιζα», ενώ παραμένει προσιτή. Η αγαπημένη μου ποπ μουσική είναι στην πραγματικότητα σούπερ ενδιαφέρουσα όταν πρόκειται για τα διάφορα επίπεδα, αλλά καταφέρνει να κάνει κάτι που είναι προσιτό. Επομένως, για εμάς, το να κάνουμε απλά καθαρά εσωστρεφή, πολύπλοκα πράγματα, δεν μας ακούγεται πολύ ταιριαστό. Κάνουμε κάτι που μας αρέσει. Προσβάσιμα πράγματα που προκαλούν μία αντίδραση. Δεν μιλάω μόνο για το κοινό, αλλά για μένα ή και για τους άλλους πάνω στη σκηνή. Θέλουμε να διασκεδάζουμε όταν παίζουμε και θέλουμε να χανόμαστε στη μουσική. Αυτό μάλλον μεταγράφεται σε κάτι που είναι αρκετά προσιτό ως ένα βαθμό. Νομίζω ότι η μπάντα είναι πιο προσιτή απ' ό,τι της αναγνωρίζουν οι άνθρωποι.

Σχετικά με τη ζωντανή μουσική, λοιπόν. Ετοιμάζεστε για μία νέα, μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία, και ήθελα να σας ρωτήσω πώς αισθάνεστε τώρα, μιας που το έχετε ξανακάνει, και πώς καταλήξατε στις μπάντες που σας ανοίγουν σε κάποιες από τις ημερομηνίες σας;

Είμαι πολύ χαρούμενος που βγαίνουμε στο δρόμο. Είναι συναρπαστικό και ταυτόχρονα λίγο τρομακτικό να φεύγεις, ειδικά όταν πρόκειται για τραγούδια που δεν έχεις παίξει. Υπάρχει αυτό το στοιχείο, αλλά θα το ξεπεράσουμε αρκετά γρήγορα μετά την πρώτη ή τη δεύτερη συναυλία, ξέρεις, και είμαστε καλά προετοιμασμένοι. Τώρα η μπάντα είναι πολύ πιο επαγγελματική επίσης, στον τρόπο που προσεγγίζουμε αυτή την περιοδεία. Είναι πολύ πιο εύκολο από ό,τι ήταν στο παρελθόν, οπότε είμαστε κυρίως ενθουσιασμένοι. Είναι η πρώτη φορά που θα περιοδεύσουμε για ένα άλμπουμ, αμέσως μόλις κυκλοφορήσει, το οποίο είναι και λίγο τρομακτικό διότι, ξέρεις, είσαι σε φάση: "Ορίστε το!" και μετά την επόμενη εβδομάδα το παίζουμε πλήρως ζωντανά. Είναι κάπως τρελό και τρομακτικό, αλλά όχι, είμαστε καλά!

Χαίρομαι που έχουμε εξαιρετική παρέα σε αυτή την περιοδεία, όπως τους Sleemo, τους Conjurer, έχουμε επίσης τα παιδιά από εδώ, τους My Diligence. Νομίζω ότι θα είναι πολύ διασκεδαστικό. Πολλά νέα μέρη και πολλά νέα φεστιβάλ. Οπότε ναι, χαρούμενες μέρες!

Προσπαθούσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα τον Ιούλιο, απλά δεν μπορούσε να γίνει γιατί υπήρχαν τόσα πολλά lives

Αρχικά ήθελα να ρωτήσω πώς και πότε θα σας δούμε ενδεχομένως εδώ, γιατί πολύς κόσμος ανυπομονεί γι' αυτό. Αλλά αναφέρατε επίσης στην αρχή για κάποιους ανθρώπους από την Ελλάδα που σας συνοδεύουν στη σκηνή μερικές φορές. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Έχουμε έναν καλό φίλο, τον Άλεξ, τον Αλέξανδρο Κέρρο, είναι στην πραγματικότητα συνεργάτης των Allochiria.

(Γελώντας, του δείχνω το μπλουζάκι Allochiria που συμπτωματικά φορούσα)

Α, ορίστε! Είμαστε επίσης καλοί φίλοι με την Ειρήνη [σ.τ.μ.: Allochiria, φωνή]. Ζει κι εκείνη στο Εδιμβούργο. Πήγαμε μαζί να δούμε το Dune χθες! Έχουμε λοιπόν αυτά τα παιδιά και τον Alex, που παίζει μπάσο για εμάς όταν ο Alan δεν μπορεί να παίξει μαζί μας. Είναι σπουδαίος τύπος και συμμετέχει και με άλλους τρόπους. Δουλέψαμε μαζί στο μουσικό βίντεο για το "Pleroma" και γενικά του μιλούσα συνέχεια για δουλειά. Είναι ένας πολύ καλός φίλος, ένας πολύ καλός συνεργάτης στο συγκρότημα, που σκίζει πραγματικά. Και μετά, έχουμε επίσης τον Ορέστη [σ.τ.μ.: Ζαφειρίου, πλήκτρα] που παίζει στους Playgrounded, που είναι συγκρότημα της Pelagic Records. Θα θέλαμε πολύ να περιοδεύσουμε μαζί τους. Στην πραγματικότητα, εξετάζουμε το ενδεχόμενο να κάνουμε κάποια πράγματα με κάποιες από αυτές τις μπάντες κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Προσπαθούσαμε να το κάνουμε τον Ιούλιο, απλά δεν μπορούσε να γίνει γιατί υπήρχαν τόσα πολλά live. Βασικά σχεδιάζαμε να κλείσουμε μια συναυλία στις τρεις Ιουλίου, αλλά οι Opeth θα παίξουν την τρίτη Ιουλίου.

Για την ακρίβεια, αυτός ο Ιούλιος είναι ο πιο κλεισμένος Ιούλιος που έχει γίνει ποτέ στην Αθήνα εδώ και περίπου 15 χρόνια!

Ναι, το ξέρω! Θα είμαι σε αυτή τη συναυλία, αλλά απλά θα παρακολουθώ. Σίγουρα θα έρθουμε προς τα μέρη σας. Θέλουμε να το κάνουμε καλά, δεν θέλουμε να το βιαστούμε. Θέλουμε να δώσουμε ένα καλό σόου, και μερικά καλά σόου γύρω από αυτό. Ίσως περάσουμε κι από τα Βαλκάνια αν μπορούμε.

Χαίρομαι που το ακούω! Θέλω τώρα να αναφέρετε μερικούς καλλιτέχνες με τους οποίους θα θέλατε να συνεργαστείτε ή να παίξετε μαζί τους σε μια συναυλία, κι ενδεχομένως μερικά νεότερα συγκροτήματα που σας έχουν τραβήξει την προσοχή πρόσφατα.

Εντάξει, μια μπάντα περίπου στο ίδιο μέγεθος με εμάς αλλά νεότερη είναι οι Psychonaut, από το Βέλγιο. Παίξαμε μερικές συναυλίες μαζί τους. Είναι σπουδαίοι και καλοί άνθρωποι, οπότε και πάλι λατρεύουμε να περιοδεύουμε μαζί τους. Το συζητάμε και πάλι, κάποια στιγμή θα συμβεί. Μια άλλη μπάντα που επίσης μας αρέσει είναι οι Hippotraktor, επίσης πολύ καλοί. Έχω ήδη αναφέρει μερικές μπάντες από την Ελλάδα, είναι επίσης πολύ καλές μπάντες. Είμαστε φίλοι μαζί τους, αλλά μας αρέσει και η μουσική τους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να αναφέρω τον προηγούμενο μπασίστα μας, που έπαιζε επίσης κιθάρα στο "Etemen..." και έχει μια μπάντα που λέγεται Trudger. Η μπάντα είχε διαλύσει εδώ και λίγο καιρό, αλλά είχαν μια τεράστια επιτυχία και τώρα επιστρέφουν μ’ ένα νέο άλμπουμ, που θα βγει κάποια στιγμή φέτος. Το άκουσα, είναι πολύ ιδιαίτερο. Μια άλλη μπάντα, οι Pijn, από το Ηνωμένο Βασίλειο, μια μπάντα που πραγματικά λατρεύουμε. Ειλικρινά, υπάρχει τόσο πολύ πράγμα. Ναι, ανέφερα τους Cloudkicker νωρίτερα, αλλά υπάρχει πολύ, πάρα πολύ πράγμα.

Ακούτε πολλή μουσική, μπορώ να πω.

Ναι, φυσικά. Υπάρχουν τόσα πολλά που συμβαίνουν. Νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή εποχή για τη μουσική αυτή τη στιγμή, οπότε ναι...

Αν μπορείς τώρα να αναφέρεις πέντε άλμπουμ που ακούς πολύ τελευταία, δεν χρειάζεται να είναι καινούργια. Θα μπορούσαν να είναι από οποιαδήποτε χρονική περίοδο.

Ναι, ακούω μια μπάντα που λέγεται Clipping., είναι μια hip hop μπάντα, και έχουν ένα άλμπουμ που είναι δύο ετών, ίσως τριών, που λέγεται "Visions of Bodies Being Burned". Ένας φίλος μ’ έκανε να τους ανακαλύψω και δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω αυτό το άλμπουμ. Ακούω πολύ το "Glow On" των Turnstile. Είναι στο repeat. Δεν τους ήξερα. Δεν καταλάβαινα προς τι τόσος ντόρος, και μετά ήμουν σε φάση «Απίστευτό!» Οποιοδήποτε άλμπουμ από τους Cloudkicker βρίσκεται στο repeat… Τι άλλο; Το νέο άλμπουμ των Idles είναι πολύ καλό. Μου άρεσε πολύ. Επίσης, μάλλον θα αναφέρω τους Santa Cruz, από την Ισπανία. Είναι κάτι σαν ένα πολύ, πολύ ωραίο συγκρότημα από την Ισπανία και έχουν ένα νέο άλμπουμ. Είναι στα ισπανικά. Δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο του ή πώς να το προφέρω, αλλά το συγκρότημα λέγεται Santa Cruz. Επίσης ήμουν τυχερός που έχω δυο ακυκλοφόρητα άλμπουμ, το νέο Trudger και το νέο Pijn, τα οποία είναι και τα δύο όμορφα. Οπότε ναι, να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά γι' αυτά!

Πού αλλού θα θέλατε να πάτε που δεν έχετε ξαναπάει; Αναφέραμε την Ελλάδα, αλλά αναφέρατε επίσης ότι θα επισκεφθείτε κάποια νέα μέρη στην περιοδεία που ακολουθεί φέτος.

Λοιπόν, έχουμε, έχουμε πάει μια φορά στις ΗΠΑ, αλλά δεν έχουμε κάνει ποτέ περιοδεία στις ΗΠΑ και υπάρχουν μερικές χώρες που δεν έχουμε πάει, ξέρεις. Ανέφερα τα Βαλκάνια και την Ελλάδα. Θα ήθελα πραγματικά να περιοδεύσω στα Βαλκάνια. Δεν νομίζω ότι είναι το πιο επικερδές μέρος για περιοδεία από άποψη χρημάτων, αλλά νομίζω ότι η ανθρώπινη εμπειρία γενικά θα ήταν ωραία, απλά να ανακαλύπτεις νέους πολιτισμούς, νέους τόπους, είναι ωραία.

Υπάρχει ένα πράγμα που ο κόσμος τείνει να το δοξάζει ή να το ρομαντικοποιεί λίγο, κι εννοώ την περιοδεία

Οι περισσότερες από τις βαλκανικές χώρες στις οποίες έχω πάει είναι πανέμορφες.

Είναι ενδιαφέρον! Δεν έχω δει κανονικά καμία, θέλω πραγματικά να το κάνω. Και στη συνέχεια, η Βόρεια Αμερική θα ήταν επίσης ωραία και, για να είμαι ειλικρινής, οποιαδήποτε χώρα. Θα ήθελα πολύ να πάω στη Νότια Αμερική. Υπάρχουν τόσες πολλές χώρες που θα ήθελα να περιοδεύσω.

Υπάρχει, όμως, κάτι για το οποίο δεν μιλάμε. Ο κόσμος δεν μιλάει πολύ γι' αυτό. Ο κόσμος τείνει να το δοξάζει ή να το ρομαντικοποιεί λίγο, κι εννοώ την περιοδεία. Υπάρχει ένας τρόπος περιοδείας που η βιομηχανία πιέζει αρκετά τις μπάντες, ο οποίος είναι, ξέρεις, τριάντα συναυλίες σε τριάντα μέρες, και είσαι στο λεωφορείο και απλά οδηγείς κάπου και παίζεις μια συναυλία και μετά ο κόσμος μεθάει. Κι αυτό είναι το μέγεθος της ανακάλυψης της χώρας στην οποία βρίσκονται. Δεν είναι και πολύ το στυλ μας αυτό, και σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Τώρα θέλουμε απλά να φύγουμε. Και αν έχουμε μερικές μέρες άδεια εκείνη τη στιγμή σ’ ένα μέρος, εντάξει, θα πάρουμε απλά λίγο χρόνο, ίσως βγάλουμε λίγο λιγότερα χρήματα, αλλά τουλάχιστον θα δούμε κάποια πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, θα συζητήσουμε με τους ανθρώπους και θα βιώσουμε τα πράγματα γι' αυτό που είναι. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ. Θέλουμε να πάμε στις ΗΠΑ, αλλά δεν θέλουμε να είναι μόνο τριάντα μέρες σκληρής περιοδείας, θέλουμε επίσης να διασκεδάσουμε σ’ ένα βαθμό, γιατί δεν το κάνουμε αυτό για τα χρήματα, το κάνουμε γιατί το αγαπάμε. Και αν τα πράγματα δεν είναι απολαυστικά επειδή η περιοδεία γίνει για το κέρδος, δεν νομίζω ότι θα το απολαμβάνουμε τόσο πολύ.

Μερικές φορές αυτές οι μικρές συναυλίες είναι εξίσου σημαντικές με τις μεγάλες σκηνές ή τις πιο διάσημες

Κατανοητό. Ποιο είναι το φεστιβάλ που ονειρεύεστε να παίξετε;

Ήταν το Hellfest για μένα επειδή δούλευα εκεί. Όταν ήμουν νεότερος, ήμουν στην υποδοχή των καλλιτεχνών εκεί. Έβλεπα μερικές από αυτές τις μπάντες και σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Οπότε ήταν στη λίστα πραγμάτων που ήθελα να κάνω. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το Arte, ένα πολύ ωραίο πολιτιστικό κανάλι, σαν ζωντανή μετάδοση. Πρόβαλαν ολόκληρη τη συναυλία στην τηλεόραση κι είχα δεκάδες χιλιάδες άτομα μπροστά μου, αλλά και κόσμο που το παρακολουθούσε από το σπίτι. Μέλη της οικογένειάς μου που δεν μπορούσαν να έρθουν, μπορούσαν να μας δούνε από το σπίτι, οπότε η γιαγιά μου μας είδε από το σπίτι, κι αυτό ήταν σίγουρα ένα highlight.

Τώρα που έγινε, υπάρχουν τόσα πολλά άλλα φεστιβάλ που αγαπώ, ξέρεις, δεν έχουμε κάνει ακόμα το Roadburn. Θα ήταν ωραίο να το κάνουμε. Αλλά και πάλι, μεγαλώνει η μπάντα τώρα και, επειδή μεγαλώνει, δεν έχει να κάνει τόσο με το «Α, τα καταφέραμε επειδή παίξαμε στο Χ φεστιβάλ». Προφανώς είναι τιμή να σε καλούν σε αυτά τα φεστιβάλ και είναι υπέροχο, αλλά δεν έχει να κάνει τόσο με την ανάπτυξη. Απολαμβάνω εξίσου να παίζω μια headlining συναυλία – ξέρεις τώρα, μερικές φορές παίζουμε σε μικροσκοπικούς χώρους, όπως αυτός που παίξαμε πρόσφατα στην Ισπανία. Αυτό το μικροσκοπικό, μικροσκοπικό μέρος. Και ο χώρος ήταν ωραίος, αλλά ήταν μικρός, και ο πληκτράς μας ήταν στο πάτωμα επειδή δεν υπήρχε αρκετός χώρος. Η συναυλία ήταν καταπληκτική. Μερικές φορές αυτές οι συναυλίες είναι εξίσου σημαντικές με τις μεγάλες σκηνές ή τις πιο διάσημες. Νομίζω ότι έχουμε ξεπεράσει τη φάση που πραγματοποιούμε όσα ευχόμασταν, και τώρα είμαστε περισσότερο στο να παίρνουμε τις συναυλίες γι' αυτό που είναι και να είμαστε έτοιμοι να εκπλαγούμε ευχάριστα. Ή και να απογοητευτούμε επειδή η παράσταση ήταν κακή, αλλά δεν πειράζει.

Νομίζω ότι είναι ευλογία η τωρινή μουσική ποικιλία, απλά απαιτεί λίγο περισσότερο χρόνο για να ψάξεις τα πράγματα

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι πολύ περίεργη. Με περιπτώσεις όπως η μπάντα σας, που είναι σε άνοδο τα τελευταία λίγα χρόνια, ας πούμε δέκα χρόνια, ανήκετε επίσης σε μια γενιά που κατάφερε να είναι παρούσα όταν η μουσική δεν ήταν τόσο προσιτή, επειδή το Internet δεν ήταν τόσο διαδεδομένο. Πώς αισθάνεσαι τώρα; Για ανθρώπους σαν εσένα, που μπορούν να συγκρίνουν αυτές τις δύο εποχές, αισθάνεσαι πιο τυχερός που μπορείς να προσεγγίσεις περισσότερο κόσμο ή είναι σαν ένα βάρος που πρέπει κατά κάποιο τρόπο να ξεχωρίζεις επειδή υπάρχει τόση πολλή μουσική πληροφορία στον κόσμο; Πώς αισθάνεστε εσείς;

Νομίζω ότι και οι δύο εποχές είχαν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Είμαι 35 ετών κι αυτός είναι περίπου ο μέσος όρος ηλικίας στο συγκρότημα, κάποιοι είναι στα 40 τους, κάποιοι είναι λίγο νεότεροι από εμένα. Νομίζω ότι κάποια στιγμή μπαίνεις σε αυτό το είδος της νοοτροπίας του γεροκλανιάρη. Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά κατάλαβες, το είδος της προσέγγισης του γερόλυκου που λέει: "Στην εποχή μου ήταν καλύτερα!". Και μετά το σκέφτεσαι και λες, ναι, μάλλον όχι. Αν αρχίσεις να το βλέπεις αυτό, μάλλον είσαι αρκετά στενόμυαλος και ίσως δεν έχεις δώσει αρκετή προσοχή ή δεν έχεις ερευνήσει αρκετά, γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα στις μέρες μας. Ένα από τα πράγματα που δεν μου αρέσουν από τις παλιές μέρες είναι όταν τα πάντα ήταν σε CD και σε φυσικά αντίγραφα με μικρή προσβασιμότητα, πριν έρθει το iTunes και όλα αυτά τα πράγματα, όλα τα streaming και τα παράνομα downloads. Το καλό βέβαια ήταν ότι η μπάντα έκανε κάτι καλό και αναγνωριζόταν, οι μπάντες έβγαζαν λεφτά, αν και τις εκμεταλλεύονταν πολύ και οι εταιρείες, αυτό συμβαίνει ακόμα. Υπήρχε, επίσης, πολύ έλεγχος στο τι ακουγόταν [σ.τ.μ. "Gatekeeping"], μερικές φορές προς το καλύτερο, αλλά μερικές φορές προς το χειρότερο, υπήρχε πιθανώς πολλή καλή μουσική που δεν κυκλοφόρησε επειδή δεν θεωρούνταν αρκετά καλή.

Ταυτόχρονα, είχες και το Hair Metal. Τι στο διάολο συνέβη; Ήταν άθλιο. Δηλαδή, συγγνώμη, δεν θέλω να λέω άσχημα πράγματα για το γούστο του άλλου. Αλλά υπήρχαν κάποιες στιγμές στη μουσική που έλεγες "Τι συνέβη εδώ;". Ξέρεις τους Mötley Crüe. Συγγνώμη, αλλά όλη αυτή η φάση δεν είναι η αγαπημένη μου. Ήταν ξεκάθαρα ένα προϊόν marketing, κι όχι μία τίμια μπάντα. Ήταν μια μπάντα που ήθελε να τα καταφέρει και ενδιαφερόταν περισσότερο για τη δόξα και τη φήμη παρά για τη μουσική. Πολλά από αυτά συνέβησαν στη δεκαετία του '80. Σκηνές που ήταν ξεκάθαρα επηρεασμένες από ναρκωτικά, όπως η κοκαΐνη των 80s, έχεις όλη αυτή την περίεργη μουσική που ήταν εντελώς υπερβολική και ρομαντικοποιούσε τα μεθύσια. Σε φάση, cool, δεν το βρίσκω τόσο ενδιαφέρον και μάλλον εξ αιτίας αυτού του γεγονότος.

Μετά από τότε, νομίζω ότι υπάρχει ένα στοιχείο τη δεκαετίας των 00s, όταν παιζόταν όλη αυτή η μουσική και άρχισε να κυκλοφορεί δωρεάν, το οποίο ήταν κάπως απελευθερωτικό, επειδή μπορούσες να κάνεις τα πάντα από την κρεβατοκάμαρά σου και τώρα υπάρχουν πολλοί μουσικοί που κάνουν σπουδαία πράγματα μόνοι τους. Δεν δέχονται πιέσεις να περιοδεύσουν. Μπορούν να το κυκλοφορήσουν εμπορικά ή μη εμπορικά. Αν θέλουν, μπορούν να κάνουν πράγματα χωρίς να τους τα λέει κανείς. Έτσι, δημιουργικά, η νέα εποχή είναι πολύ απελευθερωτική. Αλλά έρχεται, επίσης, με το τίμημα των πολλών σκουπιδιών. Ξέρεις, υπάρχει τόση πολλή μουσική που πρέπει να ψάξεις λίγο περισσότερο για να βρεις ενδιαφέροντα πράγματα. Για μένα, αν με ρωτάς τι προτιμώ, προφανώς νοσταλγώ τη δεκαετία του '90 και τις αρχές του 2000 επειδή είμαι από αυτή την εποχή, αλλά επίσης απολαμβάνω πραγματικά το γεγονός ότι τώρα υπάρχει τόση πολλή μουσική και ότι είναι προσιτή. Ναι, πρέπει να ξύσω την επιφάνεια και να έρθω σ’ επαφή με πολλά πράγματα, αλλά ανακαλύπτω ίσως ένα συγκρότημα κάθε μήνα, το οποίο είναι κι ένα συγκρότημα που πραγματικά μου αρέσει, ή ένα νέο άλμπουμ που πραγματικά μου αρέσει. Νομίζω ότι είναι ευλογία, απλά απαιτεί λίγο περισσότερο χρόνο για να ψάξεις τα πράγματα.

Ονομάζω το βινύλιο «αξιομνημόνευτο αναμνηστικό»

Πώς αισθάνεσαι όμως που τώρα η παλαιότερη μορφή μουσικού merch είναι και πάλι σε άνοδο; Θέλω να πω, το βινύλιο είναι πλέον πολύ πιο δημοφιλές από τα CD, αλλά έχουμε και το streaming. Η παλαιότερη εκδοχή έχει επιστρέψει και η εντελώς καινούργια είναι επίσης πραγματικότητα. Πώς αισθάνεστε για τις βιομηχανίες streaming και βινυλίου του σήμερα, γιατί βλέπω ότι προτιμάτε πολύ δυνατά εξώφυλλα.

Είναι μια χαρά για εμάς, γιατί ο κόσμος αγοράζει βινύλια, κι εμείς πρεσάρουμε. Το βινύλιο είναι ένα καλό προϊόν για ν’ αγοράσει ο κόσμος. Κι εμένα μου αρέσει το προϊόν. Θα ήταν λίγο υποκριτικό να πω ότι αυτός είναι ο αγαπημένος μου τρόπος να ακούω μουσική, γιατί δεν είναι πολύ πρακτικός. Λατρεύω το βινύλιο. Είναι ένα ωραίο έξοδο. Έχει μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Ξέρεις, βάζεις βινύλια ίσως όταν έχεις φίλους στο σπίτι και η ποιότητα του ήχου είναι πολύ καλύτερη, σωστά; Ωραία. Μπορείς να κατεβάσεις την υψηλή ανάλυση του άλμπουμ και να το βάλεις στο τηλέφωνό σου και μετά να το συνδέσεις στα ηχεία σου. Είναι εξίσου καλό. Δεν είναι κάτι καλύτερο. Οπότε, μου αρέσει το προϊόν. Μου αρέσει το γεγονός ότι μας επιτρέπει να πάμε σε πιο ακριβά μονοπάτια με το artwork. Το ονομάζω «αξιομνημόνευτο αναμνηστικό». Ξέρεις, ότι έχεις μια ανάμνηση από μια παράσταση κι ένα προϊόν. Ίσως δεν φοράς μπλουζάκια και θέλεις κάτι από το συγκρότημα, τότε μπορείς να έχεις μια συλλογή. Μου αρέσει το γεγονός ότι μπορείς να παραδώσεις τη συλλογή σου στα παιδιά σου, ή κάτι τέτοιο, στο μέλλον. Ότι είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις για πολύ καιρό, όπως ένα βιβλίο, κάτι που δεν συμβαίνει πραγματικά με την πλευρά του streaming, οπότε μου αρέσουν αυτά τα στοιχεία του βινυλίου, αλλά μου αρέσει και το streaming, επειδή το streaming είναι απίστευτα βολικό, έτσι δεν είναι;

Ναι, είναι, αλλά αποδίδει τόσο πολύ για εσάς; Δεν ξέρω.

Όχι, όχι, όχι, αλλά κοίταξε ξανά, είναι η ίδια ιστορία. Όταν τα κοιτάζω αυτά, νομίζω ότι είχαμε περίπου 2 εκατομμύρια ακροάσεις στο Spotify και ξέρω ότι βγάλαμε ίσως 2.000 ευρώ από αυτό. Νιώθεις λίγο εξαπατημένος, φυσικά. Είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και στην τελική, αποφασίσαμε να βάλουμε τη μουσική μας στο Spotify. Αν δεν θέλαμε η μουσική μας να είναι στο Spotify, δεν έπρεπε να τη βάλουμε, είναι μέρος του παιχνιδιού. Ο κόσμος την ακούει. Τα νούμερά σου ανεβαίνουν. Ως εκ τούτου, οι promoters αρχίζουν να χρεώνουν περισσότερα χρήματα στο κασέ σου. Αν το παίξεις καλά, μπορείς να βάλεις το merch σου σε αυτό, κι ο κόσμος μπορεί να αγοράσει κατιτίς. Δεν αγαπώ τον καπιταλισμό, αλλά αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και μερικές φορές πρέπει να παίζεις λίγο το παιχνίδι όταν πρόκειται για αυτά τα πράγματα.

Νομίζω ότι, όταν οι άνθρωποι λένε DIY, εννοούν ότι δεν θέλουν να είναι άσκοπα σε μία μεγάλη δισκογραφική, και θέλουν να κάνουν πολλά από αυτά τα πράγματα μόνοι τους

Τώρα που το ανέφερες ξανά, είχες ποτέ εμπλακεί στην DIY σκηνή στην Αγγλία; Ή σας ενδιαφέρει αυτό;

Λοιπόν, αυτό είναι ενδιαφέρον, έχω τη θεωρία μου για το DIY, που λέει ότι είμαστε ήδη μια DIY μπάντα. Κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Το μόνο πράγμα που δεν κάναμε είναι ότι δεν διανέμουμε μόνοι μας τα άλμπουμ μας. Ωραία. Το κάναμε, λοιπόν, και ήταν καταστροφικό. Δεν λειτούργησε για εμάς. Όταν συνεργαστήκαμε με μια εταιρεία, συνεργαστήκαμε με μια ανεξάρτητη εταιρεία. Ήξεραν τι έκαναν ως προς την παραγωγή. Και τώρα συνεργαζόμαστε με την Metal Blade γιατί θέλουμε τα βινύλιά μας να πάνε και να φτάσουν σε περισσότερες πόλεις και η μουσική μας να φτάσει πιο μακριά από πριν.

Τούτου λεχθέντος, είμαστε μια DIY μπάντα, φτιάχνουμε μόνοι μας τη μουσική μας. Φτιάχνουμε μόνοι μας τα μουσικά μας βίντεο με τους φίλους και τους ανθρώπους μας, τους συνεργάτες μας. Προετοιμάζουμε μόνοι μας τις ζωντανές μας εμφανίσεις κι όλες τις αποφάσεις που χρειάζονται για το στήσιμό τους, τις παίρνουμε μόνοι μας. Διοργανώνουμε μόνοι μας κάποιες από τις συναυλίες μας. Κλείναμε μόνοι μας την περιοδεία μας για χρόνια. Σε ένα βαθμό, είμαστε DIY μπάντα. Όταν αρχίζεις να γίνεσαι μεγαλύτερος, δεν μπορείς να είσαι DIY για πάντα. Αν δεν το κάνεις, τρελαίνεσαι τελείως και μάλλον θα θυσιάσεις κάποια άλλα πράγματα και πρέπει να επικεντρωθούμε στα πράγματα που έχουν σημασία. Άρα είμαστε μια DIY μπάντα.

Νομίζω ότι, όταν οι άνθρωποι λένε DIY, εννοούν ότι δεν θέλουν να είναι άσκοπα σε μία μεγάλη δισκογραφική, και θέλουν να κάνουν πολλά από αυτά τα πράγματα μόνοι τους. Μια χαρά κι αυτό. Μια από τις αγαπημένες μου μπάντες είναι η DIY μπάντα Tragedy. Τους αγαπώ, καταλαβαίνεις; Και είναι η πιο αναρχική punk crust metal μπάντα και τους εύχομαι κάθε καλό. Προσπαθώ να αγοράσω ένα μπλουζάκι τους εδώ και χρόνια. Δεν μπορώ και δεν πειράζει. Αυτό θέλουν να κάνουν. Αλλά δεν είναι αυτό που κάνουμε εμείς εδώ. Κάνουμε κάτι λίγο διαφορετικό.

Καταλαβαίνω πώς το σκέφτεσαι. Ήταν συνολικά μια υπέροχη συζήτηση και πραγματικά απόλαυσα τις απαντήσεις σου. Μπορείς να κλείσεις τη συζήτηση και τη συνέντευξη όπως θέλεις, αναφέροντας κάτι στο κοινό και τους αναγνώστες, ό,τι προτιμάς.

Λοιπόν, σας ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε, πρώτον, και σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον για το συγκρότημα και για το νέο μας άλμπουμ. Ειλικρινά προσπαθούμε με κάθε τρόπο να έρθουμε στην Ελλάδα. Είτε στο τέλος του έτους είτε ίσως στις αρχές του επόμενου έτους, θα το κάνουμε να συμβεί σίγουρα. Οπότε ναι, ανυπομονώ να περάσουμε επιτέλους από την Ελλάδα. Και όταν είμαστε στην Ελλάδα, περάστε να μας δείτε, ελάτε να πείτε ένα γεια! Έχουμε πολλούς φίλους εκεί!