Auri

Auri

Nuclear Blast (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 09/05/2018
Κάτι περισσότερο από ένα side project του Tuomas Holopainen
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο ευκολότερος τρόπος για να προσεγγίσει κάποιος έναν δίσκο σαν το "Auri" θα ήταν να τον δει ως μια δουλειά που ετοίμασε ο Tuomas Holopainen για να γεμίσει το κενό ανάμεσα στις κυκλοφορίες των Nightwish. Όσο εύκολη είναι μια τέτοια υπόθεση, όμως, άλλο τόσο άστοχη μοιάζει με μια περισσότερο αποστασιοποιημένη ματιά. Αφενός ο Φινλανδός rock star (sic) της σύγχρονης ατμοσφαιρικής σκηνής δεν έχει ανάγκη για κάτι τέτοιο και αφετέρου το ίδιο το περιεχόμενο είναι αρκετό για να σβήσει τις όποιες θεωρητικές αμφιβολίες. Σε όσους είναι διατεθειμένοι να δώσουν μια ευκαιρία, τουλάχιστον.

Κάπου εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι το project πήρε το όνομά του από έναν χαρακτήρα των βιβλίων του Patrick Rothfuss και οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία επαφή με αυτά, αν και υπάρχει σχετική καταχώρηση στην bucket list μου. Κάπου στο δελτίο τύπου αναφέρεται ότι, παρά τις όποιες αναφορές, το concept του άλμπουμ ξεφεύγει από εκείνο του "Kingkiller Chronicle", αλλά η αλήθεια είναι πως δεν με έπεισε πλήρως. Όσοι περιμένετε σχόλια για αναφορές ή στίχους, λυπάμαι, ατυχήσατε. Έχοντας κατά νου τα επίπεδα geekness του δημιουργού του, πάντως, θεωρώ δεδομένο ότι οι λάτρεις της σειράς θα βρουν πολλές μικρές λεπτομέρειες για να εκτιμήσουν.

Στο μουσικό κομμάτι, ο ήχος των Auri είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Tuomas Holopainen, με την σύζυγό του, Johanna Kurkela, και τον συνοδοιπόρο του στους Nightwish, Troy Donockley (εκείνος με τα 900 διαφορετικά όργανα). Οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα δυνατά ντραμς εγκαταλείπονται ολοκληρωτικά, αφήνοντας μια ξεκάθαρα σκοτεινή, συμφωνική αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Η ίδια η μπάντα χαρακτηρίζει τον ήχο της ως "μουσική κουνελότρυπας" και "celestial metal" και δεν τους αδικώ που δε μπόρεσαν να βρουν κάτι που να βγάζει ένα στοιχειώδες νόημα. Οι ορχηστρικές μελωδίες έχουν τον πρώτο λόγο, με τις folk λεπτομέρειες και τα ταξιδιάρικα φωνητικά ακολουθούν από κοντά.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη των Nightwish θα γνωρίζουν για την παρουσία folk στοιχείων από την πρώιμη περίοδο του σχήματος και την σταδιακή καθιέρωσή τους από το "Dark Passion Play" και μετά. Ήταν αναμενόμενο πως κάποια στιγμή θα ερχόταν η πλήρης στροφή στο βιολί, την ακουστική και τα παραδοσιακά πνευστά· κι αφού πλέον οι Φινλανδοί παραείναι μεγάλο brand name για τόσο εκκεντρικούς πειραματισμούς, η λύση βρέθηκε στη μορφή ενός νέου project. Και το αποτέλεσμα είναι δυνατότερο από αυτό που θα περίμενε κάποιος ρεαλιστικά αισιόδοξος. Γιατί μπορεί κομμάτια σαν το "The Space Between" να είναι πασιφανές από τίνος το χέρι προήρθαν, αλλά το σύνολο μοιάζει ανέλπιστα δυνατό.

Η περίπου μια ώρα που διαρκεί ο δίσκος είναι αρκετή για να ταξιδέψει ακόμα και τον πιο δύσπιστο, παρότι το άκουσμα κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Βάλτε το "Night 13", να παίζει σε απόλυτη ηρεμία για παράδειγμα, κι αν δεν αισθανθείτε κάτι, να ξέρετε νιώθω παράξενα για λογαριασμό σας. Δεν υπάρχουν μεγάλα ρεφραίν, ούτε ένταση ικανή για να κρατήσει το ενδιαφέρον κάποιου που τα ακούσματα περιορίζονται στον ευρύτερο σκληρό ήχο. Ωστόσο, τα φωνητικά ακούγονται πανέμορφα μέσα στην απλότητά τους, η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή και τη ροή των κομματιών είναι υποδειγματική, ενώ οι μελωδίες κυριαρχούν από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Υγ: Αν διαβάζετε μέχρι εδώ και δεν έχετε ακούσει τον φόρο τιμής του Holopainen στον Scrooge του Don Rosa, κάτι σαν άτυπο ηχητικό prequel του "Auri", κάντε τη χάρη στον εαυτό σας. Με ευχαριστείτε αργότερα.

  • SHARE
  • TWEET