Therion, Imperial Age, Null Positiv, The Devil @ Piraeus Academy, 09/03/18

Με επικών διαστάσεων καθυστέρηση φτάνω καταϊδρωμένος, αλλά ούτε κατά διάνοια τελευταίος στο Pireaus Academy 117, λίγο πριν το κλείσιμο των Imperial Age. Το κοινό ήταν μια υποτονική σκόρπια διαδήλωση με αρκετό χώρο να παίξουμε μπάλα και δεν μπορώ να φανταστώ πώς ήταν για τις μπάντες που έχασα πιο νωρίς, αλλά αυτό δεν φαίνεται να εμπόδισε τους Μοσχοβίτες να προσπαθήσουν για το καλύτερο.

Το εμβατηριακό συμφωνικό metal των Imperial Age με την Wonder Woman τραγουδίστρια τους ντυμένη Ρουσλάνα, μας έδειχνε πως η μπάντα έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί εκεί που είναι, αλλά κάποιες φορές η σκληρή δουλειά δεν είναι αρκετή. Αν και η διάθεση του συγκροτήματος ήταν εκστατική, ο μέτριος ήχος τους αδίκησε, αλλά έτσι και αλλιώς το είδος που πρεσβεύουν προσωπικά δεν μου σηκώνει την τρίχα πια. Έχοντας την πολυτέλεια να βολτάρω με άνεση σε όλο το χώρο, προσπάθησα να βρω μία θέση με ικανοποιητική ακουστική, αλλά όπου και αν στάθηκα ο ήχος παρέμενε απαράδεκτος και «πνιγμένος», ενώ τα τύμπανα  που ξεχώριζαν αποτελούσαν παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε μαθητευόμενο ηχολήπτη.

Χωρίς να νιώθω τελικά πολύ μετανιωμένος για την καθυστέρηση της άφιξης μου, αναμένω το κυρίως πιάτο της βραδιάς, το οποίο σερβιρίστηκε στην ώρα του. Δεδομένου, ότι η συναυλία είχε χαρακτήρα μικρού φεστιβάλ, οφείλω να αναφέρω ότι η τήρηση του ωραρίου με τόση ακρίβεια ήταν εντυπωσιακή. Αν και πολύ μακριά από το "sold out" ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται δειλά-δειλά λίγο μετά τις 22:20. Πρώτα ανέβηκε στην σκηνή ο βασικός κορμός της μπάντας μαζί με το μεγάλο αφεντικό, Christopher Johnsson, φορώντας το χαρακτηριστικό κουστούμι με το ημίψηλο καπέλο του. Στην πορεία και σιγά-σιγά άρχισαν να μας συστήνονται οι δύο τραγουδίστριες, Linnea Vikstrom (τι σχέση έχει με τον Thomas, πρέπει να μάθουμε άμεσα αν θα τον έχω πεθερό ή μπατζανάκι) και Chiara Malvestiti, με τον Thomas Vikstrom όμως, ντυμένο σαν steampunk military officer να ξεχωρίζει. Eπίσης, η Elli Berlin από τους Null Positiv έκανε και αυτή ένα μικρό «ξεχάσιμο» και cheesy πέρασμα brutal φωνητικών στο "Din" και δεν την  ξαναείδαμε μετά από αυτό.

Ο ήχος από το πρώτο δευτερόλεπτο ήταν οργασμικά ικανοποιητικός, αφού κάθε όργανο ακούγονταν όπως και όσο έπρεπε. Το πάρα πολλά προηχογραφημένα σημεία μοιραία κρατούσαν τον ντράμερ σε ένα συντηρητικό εκφραστικό επίπεδο, με αποτέλεσμα τα τραγούδια ιδίως από το metal musical "Beloved Antichrist", τα οποία δεν είναι και crowd pleasers, να ακούγονται ελαφρώς αποστειρωμένα και διεκπεραιωτικά. Η θεατρικότητα επίσης στο πρώτο μισό της συναυλίας δεν ξέρω πόσο ωφέλησε  ποιοτικά το τελικό αποτέλεσμα. Η προσπάθεια των τραγουδιστών να σωματοποιήσουν και να ερμηνεύσουν με κάποιο τρόπο το περιεχόμενο των στίχων, όπως και σε μία όπερα, που είναι πλέον το απωθημένο του Johnsson, προσωπικά μου δημιουργούσε ετεροντροπή, πράγμα βέβαια που δεν είναι συμμερίζονταν συλλογικά το κοινό, καθώς μερικοί die-hard φίλοι της μπάντας έδειχναν διαρκώς εξαιρετικά ικανοποιημένοι από το θέαμα.

Επίσης τα επιπρόσθετα εφέ στις φωνές, όπως αυτό που δημιουργούσε μια χορωδιακή ψευδαίσθηση συχνά υπονόμευαν τα εξαιρετικά λαρύγγια των τραγουδιστών, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις να ανταποκρίνονται στο ακέραιο οι τραγουδιστές στις απαιτητικές φωνητικές γραμμές των κομματιών με τόση άνεση και ακρίβεια, αφού έπαιζαν με τις οκτάβες χωρίς φάλτσα και άλλα δράματα.

Καθώς άφηναν οι Therion πίσω τους το αναγκαίο κακό του "Beloved Antichrist", το κοινό άρχισε να ξυπνά, αλλά παραδόξως και η ίδια η μπάντα που πλαισιώνει τον Johnsson, έδειχνε να διασκεδάζει πολύ περισσότερο με το παλαιότερο υλικό και ιδίως ο Rammstein doppelganger μπασίστας Nalle "Grizzly" Påhlsson.

Το δεύτερο μισό της συναυλίας ήταν μια τελείως διαφορετική υπόθεση πλέον. Δυστυχώς ανέδειξε το αδυναμία του "Beloved Antichrist" να στηρίξει ένα live των Therion, αφού δεν υπάρχουν ούτε hooks, ούτε της προκοπής grooves, αλλά ευτυχώς απέδειξε ότι η μπάντα δεν είναι η σκιά του παλιού καλού εαυτού της. Ο επαγγελματισμός και η απόδοσή που τους διακρίνει τώρα σε σχέση με την πρώτη φορά που τους είδα ζωντανά πριν 20 χρόνια, όχι μόνο λειτούργησε στο σύνολο του προφανώς ευεργετικά, αλλά αποτέλεσε ένα βίαιο ξύπνημα της παλιάς μου αγάπης για την μπάντα.

Θα ξεχώριζα ως συγκλονιστική την εκτέλεση του "Son Οf Τhe Staves Οf Time", αφού αναδείχθηκε σε μεγάλο rock 'n' roll anthem με την φανταστική ερμηνεία του Thomas, αλλά ένα δάκρυ νοσταλγίας χύθηκε και με το "Wine Οf Aluqah". Η συναυλία ολοκληρώθηκε -και καλά- ειδικά για την Ελλάδα, αφού ψοφάμε για το Theli και το Vovin, με το "The Rise Οf Sodom Αnd Gomorrah" και μια «γηπεδικής διάθεσης» εκτέλεση του "To Mega Therion", η οποία μας έστειλε χαμογελαστούς τελικά στα σπίτια μας.

Ο βασικός λοιπόν προβληματισμός μου τώρα όμως είναι ο εξής. Το δεύτερο μισό της συναυλίας προφανώς λοιπόν αποζημίωσε όσους έδειχναν να μην την παλεύουν με τo «άγνωστο» πρόσφατο υλικό και επίσης μας ξεκαθάρισε ότι το παλαιό υλικό τους, το ερμηνεύουν εξαιρετικά. Αυτό δεν φαίνεται να έχει μουσική και εμπορική βιωσιμότητα για πολύ ακόμα. Προς τα που λοιπόν θα πάει το μέλλον του συγκροτήματος; Μέχρι την επόμενη εμφάνιση τους στην χώρα μας...

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά