Ανασκόπηση 2012 : Atmospheric Doom / Gothic / Folk Metal

Πρωτοεμφανιζόμενη η εν λόγω κατηγορία, που συνοψίζει τη δραστηριότητα των εν λόγω ιδιωμάτων για το 2012.



Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να σπάσει σε διάφορα κομμάτια, περιλαμβάνοντας ονόματα που βρίσκονται (ή θα είχαν θέση), είτε στην classic metal ανασκόπηση (Paradise Lost), είτε στην doom ανασκόπηση (My Dying Bride), είτε στην alternative metal ανασκόπηση (Katatonia, Lacuna Coil), είτε στην power ανασκόπηση (Nightwish) ή ακόμα και στην post ανασκόπηση (Anathema). Κι όμως όλα αυτά τα ονόματα συνδέονται μεταξύ τους είτε λόγω παρελθόντος, είτε λόγω των κοινού ακροατηρίου, ενίοτε και λόγω αισθητικής.  Μιας και η χρονιά ήταν αρκετά παραγωγική πάμε να δούμε τι έλαβε χώρα.

A Map Of All Our Failures

Δεν θα λέγαμε ότι συνέβησαν και εντυπωσιακά πράγματα στον χώρο. Το πιο τρανταχτό και σημαντικό (εμπορικά) γεγονός ήταν η αποπομπή της Anette Ozlon από τους Nightwish, με μάλλον άκομψο τρόπο.

Η αφορμή δόθηκε με δηλώσεις της Anette ότι η μπάντα δεν έπρεπε να παίξει ένα βράδυ με «αναπληρωματική» τραγουδίστρια όταν η ίδια ήταν άρρωστη, αλλά οι τριγμοί μάλλον υπήρχαν από πριν, καθώς η «προσωρινή» αντικαταστάτριά της Floor Jansen αποκάλυψε πως εδώ και μήνες της είχε ζητηθεί να ετοιμάζεται για την ευκαιρία. Να θυμηθούμε εδώ τη ρήση «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού».

Παράλληλα ο ιθύνων νους των Before The Dawn (καθώς και των Black Sun Aeon, Dawn Of Solace μεταξύ άλλων), Tuomas Saukkonen, ανακοίνωσε πως τα παρατάει όλα και θα ασχοληθεί με το νέο του project, τους Wolfheart. Τώρα, βέβαια, αν σε λίγα χρόνια ξαναδούμε τους Before The Dawn δεν θα εκπλαγούμε.

Σίγουρα, μια αρκετά σημαντική κυκλοφορία της χρονιάς, που αποτέλεσε τον τραγικό επίλογος της πορείας των Woods Of Ypres, ήταν το "Woods 5: Grey Skies & Electric Light". Ο «εγκέφαλος»
της μπάντας, David Gold, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα λίγο πριν την κυκλοφορία του κορυφαίου ίσως δίσκου της καριέρας τους.



Dead End Kings

Όλη η αφρόκρεμα της σκηνής κυκλοφόρησε άλμπουμ μέσα στο 2012.

Οι ηγέτες της, Paradise Lost, έκαναν τη διαφορά, κυκλοφορώντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δισκογραφίας τους, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό δεδομένης της ιστορίας της μπάντας.

Οι Katatonia για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσαν πως είναι από τα πιο ξεχωριστά ονόματα της σύγχρονης metal μουσικής, κυκλοφορώντας το "Dead End Kings", ένα άλμπουμ επίσης ανάμεσα στα καλύτερα της δισκογραφίας της μπάντας.

Οι My Dying Bride αποτελούν μια σταθερή αξία στο doom metal και με το "A Map Of All Our Failures" κατάφεραν να περάσουν για μια ακόμα φορά τη μοναδική τους «μιζέρια» στον ακροατή.

Οι Anathema συνεχίζουν τον δρόμο της διαφοροποίησης και της απάρνησης του παρελθόντος. Η αλήθεια είναι πως το "Weather Systems" δεν το λες άσχημο άλμπουμ, ενώ στη χώρα τους η δημοτικότητά τους έχει εκτοξευθεί, αλλά για κάποιο λόγο οι (έστω και λίγο) πιο παλιοί οπαδοί της μπάντας δυσκολεύονται να ταυτιστούν με τη νέα τους μορφή. Η πλειονότητά τους τουλάχιστον.

Οι Πορτογάλοι Moonspell αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό και σχετικά ριψοκίνδυνο. Κράτησαν όλο το metal υλικό που έχουν αποφασίσει ότι μπορούν να «πουλήσουν» ως μπάντα σε ένα άλμπουμ και το χώρεσαν στο "Alpha Noir". Παράλληλα, όλο το πειραματικό / λιγότερο metal υλικό αποτέλεσε ένα δεύτερο άλμπουμ, το "Omega White".

Οι Tiamat σχεδόν είχαν ξεχαστεί καθώς είχαν καιρό να συγκινήσουν τους φίλους τους, αλλά κι αυτοί πραγματοποίησαν ένα πολύ δυνατό comeback με το "The Scarred People", υποδεικνύοντας πως έχουν ακόμα πράγματα να προσφέρουν στο χώρο.

Οι Ιταλοί Lacuna Coil κυκλοφόρησαν στην αρχή της χρονιάς το "Dark Adrenaline" ένα πραγματικά ωραίο άλμπουμ, που χωρίς να συγκλονίζει, μας υπενθυμίζει ότι συνεχίζουν να είναι μια αξιόπιστη μπάντα και η Cristina πάντα θα είναι στην καρδιά μας κάνοντας το χώρο λίγο πιο όμορφο.

Λίγο ακόμα πιο όμορφο έκανε τον κόσμο μας η Simone με τους Epica να κυκλοφορούν το "Requiem For The Indifferent" ένα δουλεμένο άλμπουμ, με αρκετές ωραίες μελωδίες και αρκετά νέα στοιχεία στον ήχο της μπάντας, για το οποίο είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της.

Άλλη μια μπάντα που έχει πάρει τον δικό της μοναχικό δρόμο είναι οι The Gathering που ειδικά μετά την αποχώρηση της Anneke είναι μια διαφορετική μπάντα. Χωρίς να προκαλέσουν θόρυβο ή γενικούς εντυπωσιασμούς κατάφεραν να πείσουν τους οπαδούς τους με το "Disclosure" πως υπάρχει ακόμα ζωή και δημιουργική δύναμη στην μπάντα.

Από την άλλη πλευρά η Anneke Van Giersbergen συνεχίζει στα pop μονοπάτια, μόνο που φέτος κατάφερε να κινηθεί ουσιαστικά και να δώσει για ακόμη μια φορά ένα άλμπουμ με καλή μουσική. Το "Everything Is Changing" αποτελεί αν μη τι άλλο ένα ευχάριστο άκουσμα.



Untouchables

Οι καλύτερες κυκλοφορίες στο χώρο είναι οι τρεις που αναφέρθηκαν πρώτες στα σημαντικά ονόματα παραπάνω. Paradise Lost, Katatonia και My Dying Bride παίρνουν όλα τα «έπαθλα» της κατηγορίας σπίτια τους.

Το "Tragic Idol" είναι το πειστικότερο δείγμα γραφής από τότε που οι Paradise Lost επέστρεψαν στον (ξεκάθαρα) metal ήχο και το καλύτερο metal άλμπουμ τους από το "Draconian Times" κι ύστερα. Πιθανότατα, η φυσική του συνέχεια. Αυτά από μόνα τους θα έπρεπε να τα λένε όλα.

Οι Katatonia έχουν «ξεφύγει». Έχουν ενσωματώσει Tool στοιχεία, έχουν κάνει πολλή παρέα με τους Opeth, έχουν γίνει καλύτεροι μουσικοί. Όλα αυτά είναι εμφανή στο "Dead End Kings", ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ, με τραγουδάρες όπως το "Racing Heart" να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.

Οι My Dying Bride κυκλοφορούσαν πάντα αξιόλογους δίσκους, αλλά το "A Map Of All Our Failures" φαίνεται να είναι το άλμπουμ που κάνει τη διαφορά σε σχέση με τα τελευταία τους και δε χάσαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον Aaron Stainthorpe γύρω από αυτό.

Στη θέση των απογοητευτικών νέων Anathema έχουμε τους εξαιρετικούς Antimatter, με το "Fear Of A Unique Identity" να δείχνει το δρόμο της επιστροφής στους πάλαι ποτέ βασιλιάδες του μελαγχολικού rock.

Ένα άλμπουμ που συζητήθηκε πολύ και εντυπωσίασε τους φίλους της μπάντας, αλλά και νέους ακροατές ήταν το "Anastasis" των Dead Can Dance. Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από τότε που μεγαλουργούσε η μπάντα, αλλά αυτή η επιστροφή δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης.

Μια μπάντα που έχουμε αδυναμία στο site είναι οι Diablo Swing Orchestra, οι οποίοι πριν τρία χρόνια κατάφεραν να μπουν στην 30αδα των καλύτερων δίσκων της χρονιάς με τις μοναδικές προσμίξεις metal και swing μουσικής. Μπορεί φέτος να μην κατάφεραν κάτι αντίστοιχο με το "Pandora's Pinata", αλλά σε καμία περίπτωση δεν έβγαλαν κάτι που να υστερεί σε ποιότητα και πρωτοτυπία.

Ένα από τα πιο δυνατά ονόματα στο χώρο του ατμοσφαιρικού death metal είναι οι Φινλανδοί Barren Earth, οι οποίοι μας συστήθηκαν δυναμικά πριν δύο χρόνια με το "Curse Of The Red River", αλλά με το φετινό "The Devil's Resolve" τα κατάφεραν ακόμα καλύτερα, παρουσιάζοντας ένα πολλά υποσχόμενα για το μέλλον άλμπουμ.

Οι Σουηδοί In Mourning συνεχίζουν ακάθεκτοι, έτοιμοι να αναπληρώσουν το κενό που ενδεχομένως να αφήσουν οι Opeth, αν τυχόν οι συμπατριώτες τους συνεχίσουν το μονοπάτι που επέλεξαν με το "Heritage".

Λίγο πιο νότια, στη Δανία, οι Saturnus, όπως προδηλώνει και το εξώφυλλό του "Saturn In Ascension", επέστρεψαν σε πιο σκληρά μονοπάτια, με έναν δίσκο αντάξιο του παρελθόντος, βγαλμένο από τα παλιά.

Οι Eluveitie επανήλθαν με το "Helvetios" με το μοναδικό τους κράμα μελωδικού death metal και folk στοιχείων.

Στα εγχώρια πράγματα, πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν οι Θεσσαλονικείς Hail Spirit Noir με το "Pneuma" σε πιο πειραματικά μονοπάτια, αν και κινείται όρια του ακραίου χώρου.



Tragic Idols

Όσοι περίμεναν το "Weather Systems" να σώσει τα προσχήματα και να κλείσει την κακή παρένθεση που οι Βρετανοί άνοιξαν με το "We're Here Because We're Here" διάλεξαν μάλλον λάθος μπάντα. Ο νέος δίσκος των Anathema είναι αρκετά ανέμπνευστος και γλυκανάλατος για να σε αγγίξει, όπως μέχρι και το "A Natural Disaster" έκαναν. Βέβαια, έχει τις στιγμές του, αλλά και ο Γκερέιρο το ίδιο. Αυτό δεν τον κάνει αξιόλογο παίχτη.

Ακόμα μια βρετανική μπάντα καταλαμβάνει μια θέση στις απογοητεύσεις της χρονιάς και δεν είναι άλλη από τους Cradle Of Filth. Από τους πρωτοπόρους του ατμοσφαιρικού ακραίου ήχου, θα περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο από το "Manticore And Other Horrors".

Requiem For The Indifferent

Ένα από τα πιο δυνατά ονόματα του ατμοσφαιρικού ακραίου ήχου, οι Swallow The Sun, μαλάκωσαν κάπως τον ήχο τους, με το αποτέλεσμα να μην αποτελεί αντάξια συνέχεια της δισκογραφικής τους πορείας.

Οι Korpiklaani κυκλοφόρησαν έναν ακόμα δίσκο που θα άκουγες ευχάριστα σε ένα από αυτά τα «πανηγύρια» που αναβιώνουν εποχές από το μακρινό παρελθόν.

Οι Wintersun και οι Ensiferum έβγαλαν μεν αμφότεροι νέους δίσκους, κινήθηκαν ωστόσο σε μέτρια επίπεδα, δίχως να τραβήξουν τα βλέμματα των ακολούθων του folk metal.

Οι Alcest παρέδωσαν ένα ακόμα σπουδαίο δείγμα γραφής ατμοσφαιρικού post/black με την ευρεία έννοια metal με το "Les Voyages De L'Ame".



Ambitions

Οι AtomA είναι ένα νέο και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο όνομα στο χώρο του ατμοσφαιρικού metal αναμιγνύοντας στοιχεία από post, soundtrackική ατμόσφαιρα, φορτωμένη παραγωγή και έντονο προσωπικό στοιχείο στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, υπό τον τίτλο "Skylight".

Το supergroup Soen θα προκαλούσε εντύπωση με το "Cognitive" αν δεν υπήρχε ήδη μια μπάντα που κάνει αυτό ακριβώς εδώ και αρκετό καιρό και δεν είναι άλλοι από τους Tool. Φυσικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι αδιάφορο, αλλά ούτε και ιδιαίτερα πρωτότυπο.

Αν και δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενοι, οι Αυστραλοί Be'lakor καταφέρνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον με το ατμοσφαιρικό/μελωδικό death metal τους στον τρίτο τους δίσκο, ο οποίος έχει τον τίτλο "Of Breath And Bone".



Feel Alive

Το καλοκαίρι είδαμε τους Paradise Lost να προσπαθούν να παίξουν μουσική στη σκηνή του Rockwave Festival, με τον λαιμό του Nick Holmes κλεισμένο και τον ήλιο να τους βαράει μέσα στα μούτρα. Μάλλον δε γινόταν να τους δει κάποιος υπό δυσμενέστερες συνθήκες και ως εκ τούτου ήταν αναμενόμενο να απογοητεύσουν την πλειονότητα του κοινού και να πετσοκόψουν το show τους, αναγκάζοντας τον Holmes να προβεί σε δηλώσεις για την εν λόγω εμφάνιση.

Οι Moonspell είναι από τα ονόματα που έχουν φτιάξει μια κρίσιμη μάζα οπαδών στη χώρα μας, με την σταθερή τους παρουσία στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη το ότι μας επισκέφτηκαν για μια ακόμα φορά, χωρίς να εντυπωσιάσουν τους παρευρισκόμενους.

Αντίθετα, οι Epica είναι μια μπάντα που ήρθε με πολύ καλό δίσκο στις αποσκευές της και αποζημίωσε όλους τους φίλους του ατμοσφαιρικού ή του female fronted metal που τίμησαν το live με την παρουσία του.

Δύο ακόμα εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους πραγματοποίησε η Anneke και για μια ακόμα φορά η φωνή και η εν γένει αύρα της κέρδισε το κοινό, το οποίο όμως δεν πήρε ούτε αυτή τη φορά κάτι παραπάνω (όπως και τίποτα λιγότερο) από το αναμενόμενο.

Χαραγμένες στις μνήμες όσων πήγαν φαίνεται πως θα μείνουν οι εμφανίσεις των Dead Can Dance σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με την μπάντα -παρά τα χρόνια απουσίας της και της ηλικίας των μελών της- να μη δυσκολεύεται να κερδίσει το χειροκρότημα του κοινού.



The Beggining And The End

Όπως είπαμε και στην εισαγωγή, πρόκειται για μια ευρύτερη κατηγορία που περικλείει διαφορετικές εκφάνσεις με κοινό παρανομαστή το ατμοσφαιρικό στοιχείο και την «μουντή» ως επί το πλείστον διάθεση των μουσικών. Η παραγωγικότητα που παρουσίασε μέσα στο 2012 ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο αποφασίσαμε να συνοψίσουμε τα κυριότερα γεγονότα (κυκλοφορίες) που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του έτους. Πρόκειται για ένα είδος που έχει τη δική του σταθερή γωνιά στη rock / metal μουσική και κυρίως πιστό κοινό που ασχολείται με τις μπάντες, πηγαίνει σε συναυλίες και υποστηρίζει γενικότερα τη σκηνή, τόσο σε διεθνές επίπεδο, όσο και στη χώρα μας. Μέσα από την παραγωγικότητα αυτή, απολαύσαμε εξαιρετικούς δίσκους και συναυλίες το 2012 και δεν υπάρχει λόγος αυτό να μην επαναληφθεί το 2013.