Amorphis

Queen Of Time

Nuclear Blast (2018)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 08/05/2018
Το kantele των Amorphis δεν λέει να σβήσει και φωτίζει ακόμα το μουσικό τοπίο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο ήχος των Amorphis σε γενικές γραμμές έχει πλέον αποκρυσταλλωθεί. Πράγματι ο ήχος τους είναι χαρακτηριστικός και αναγνωρίσιμος. Ταυτόχρονα όμως εξελίσσονται. Στα λόγια του Πάτρικ, «μα πωτς γένεν αυτό;»

Τιμώντας το παρελθόν τους και πατώντας γερά στα δυνατά τους χαρτιά, καταφέρνουν να προσδίδουν νέα χαρακτηριστικά στον ήχο τους, αλλά και να επαναφέρουν στο προσκήνιο γνωρίσματα του παρελθόντος. Αυτό που τους κάνει εδώ να ξεχωρίζουν είναι ότι κάνουν όλα τα παραπάνω, χωρίς να ακούγονται αναμάσημα ή φόρος τιμής στην νοσταλγία των παλιών καλών εποχών.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι με τον Holopainen και τους λοιπούς έχει παίξει κάποια συμφωνία βγαλμένη από τις σελίδες του Faust.

Θεμελιώνοντας πλέον στο "Queen Of Time" τα πολυαγαπημένα, αλλά σχεδόν χαζοχαρούμενα leads με τα πλήκτρα, τα οποία όμως αποτελούν σημείο αναφοράς οι Amorphis εμπλουτίζουν τον ήχο του δίσκου και με χορωδιακά στοιχεία, όπως στο "Heart Of The Giant" βάζοντας ως κερασάκι και μερικές  ανατολίτικες μελωδίες, αλλά κάνουν και χρήση ορχήστρα, δίνοντας μια διακριτική συμφωνική διάσταση στο δίσκο. Το τελευταίο το τονίζω. Τα ορχηστρικά σημεία είναι εμβόλιμα και δεν διαταράσσουν τις ισορροπίες και απλά επιτέλους (ονόματα δεν λέμε) λειτουργούν επικουρικά και αναδεικνύουν την ένταση και την μελωδία όσο χρειάζεται, όπως στο επικό "Pyres On The Coast" για παράδειγμα. Και μέσα σε όλα αυτά το "Queen Of Time" παραμένει τόσο, μα τόσο metal.

Οι φωνητικές γραμμές εναλλάσσονται αδιάκοπα μεταξύ καθαρών και brutal φωνητικών (πιο κλισέ έκφραση σε ριβγιού πεθαίνεις), αλλά πραγματικά τέτοια κολλητικά hooks είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε. Εδώ ίσως αξίζει και να αναφερθώ στην παρουσία της Anneke Van Giersbergen στο "Amongst Stars", αφού την αγαπάμε. Χαριτωμένο. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι guests, όπως ο Chrigel Glanzmann από τους Eluveitie, ο τσίφτης ο Jørgen Munkeby με το σαξοφωνό του, αλλά και ο πραγματικά εντυπωσιακός από τους λαρυγγισμούς του, Albert Kuvezin, οι οποίοι όλοι μαζί χρωματίζουν και την ατμοσφαιρική αλλά και την death διάσταση αυτού του πολυσυλλεκτικού και πολυδιάστατου άλμπουμ. Ναι, μου άρεσε πολύ.

Το μεγάλο θετικό του "Queen Of Time" είναι ότι αντλεί μεγάλο κομμάτι της δημιουργικότητας του από το κλασσικό "Elegy", αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι και το μεγάλο μειονέκτημα του, καθώς έναν δίσκο σαν το "Elegy" οι Amorphis τον έχουν ήδη κυκλοφορήσει εδώ και 22 χρόνια. Το γεγονός αυτό ενδεχομένως θέτει το ερώτημα της αντοχής του "Queen Of Time" στον χρόνο. Σχεδόν ειρωνικό ακούγεται αυτό δεδομένου του τίτλου του δίσκου. Όπως και να έχει όμως, ακόμα και αν δεν κερδίσει την μάχη με το repeat μέσα στο 2018, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε στους Amorphis ότι στον 13ο δίσκο τους ακόμα καταφέρνουν να προσφέρουν έμπνευση και μελώδια και να παραμένουν μια σταθερή αξία.

Προσωπικά, το "The Bee, το οποίο λειτούργησε και ως το σιγκλάκι του δίσκου, αποτελεί ένα νέο Amorphis classic για τη συλλογή του μέλλοντος.

  • SHARE
  • TWEET