Paradise Lost, Sorrows Path @ Piraeus 117 Academy, 22/12/18

Μια άνιση εκδοχή του ατμοσφαιρικού metal που αγαπήσαμε

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 27/12/2018 @ 11:10

Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο Nick Holmes, ο Greg Mackintosh και η παρέα τους έχουν επισκεφθεί την Αθήνα επτά φορές. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, λέει πολλά για τη σχέση του ελληνικού κοινού με τη μπάντα. Από αυτήν την άποψη, η συγκέντρωση ενός σεβαστού μεγέθους κοινού έξω από το venue της Πειραιώς αρκετά πριν την καθορισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας δεν ήταν κάτι παράξενο. Ακόμα κι έτσι, δεν μπορώ να κρύψω ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα συνειδητοποιώντας ότι ένα συγκρότημα που κινείται  μακριά από το mainstream, καταφέρνει να γεμίζει ολοένα και μεγαλύτερους χώρους. Στην αντίπερα όχθη, έχοντας ζήσει αρκετά live των Paradise Lost, θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως η εμφάνιση του Σαββάτου ήταν καλύτερη από οποιαδήποτε προηγούμενη εντός συνόρων, παραβλέποντας τις φεστιβαλικές για προφανείς λόγους.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το ξεκίνημα της βραδιάς ανέλαβαν οι Sorrows Path. Η πεντάδα από την Αθήνα έχει σέβαστη παρουσία στο χώρο, κι αυτό φάνηκε σε ικανοποιητικό βαθμό στην παρουσίαση του υλικού της, με το βάρος να μοιράζεται ανάμεσα στις παλιότερες δουλειές της και το περσινό "Touching Infinity". Μεστό παίξιμο, δουλεμένος ήχος, χωρίς πιεσμένες προσπάθειες να τραβήξουν το κοινό και λοιπά ποζεριλίκια. Το ύφος τους χρωστάει στους Black Sabbath τόσα, όσα και στους Candlemass, με την ταμπέλα του doom να ταιριάζει απόλυτα κι εκείνη του heavy να ακολουθεί από κοντά, κυρίως από άποψη όγκου.

Sorrows Path

Θεωρητικά οι αργές μελωδίες, οι «κλασικές» δομές και οι λεπτομέρειες που παραπέμπουν στο μεγάλο νησί, θα έπρεπε να δουλέψουν ιδανικά ως εισαγωγή. Οι αντιδράσεις του κοινού, ωστόσο, έμοιαζαν μαζεμένες, ιδιαίτερα στην αρχή του σετ. Ίσως αυτό να σχετίζεται με το γεγονός ότι συνθετικά οι εκπλήξεις περιορίζονται σε κάποια progressive περάσματα και αναφορές σε κλασικά ονόματα του ατμοσφαιρικού χώρου, ίσως (πιθανότερα) στον μέτριο ήχο. Σε κάθε περίπτωση, το χειροκρότημα μετά τα "Fantasies Will Never Die" και "Revival Οf Feminine Grandeur" που έκλεισαν το σαραντάλεπτο, ήταν απόδειξη ότι η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί παρά το δύσκολο μπάσιμο.

Paradise Lost

Μέχρι οι Paradise Lost να παραταχθούν στη σκηνή και να χαμηλώσουν τα φώτα, ο χώρος είχε γεμίσει από κόσμο και καπνό, σε αποδεκτά και ασφυκτικά επίπεδα αντίστοιχα. Έχοντας επίγνωση ότι τα λεγόμενά μου είναι εντελώς εκτός rock 'n' roll πνεύματος, ένιωσα πραγματικά παράξενα κοιτώντας από μια μέση απόσταση από το stage και μετά βίας μπορούσα να διακρίνω το backdrop ή τους ενισχυτές. Πέρα από οποιοδήποτε σχόλιο, βέβαια, όταν αντί για καλησπέρα σκάει η εισαγωγή του "Enchantment", έστω και προηχογραφημένη, οι κριτικές και όλα τα σχετικά πηγαίνουν διακριτικά σε δεύτερο πλάνο.

Paradise Lost

Μιλάμε για ένα σχήμα που όρισε σε μεγάλο βαθμό μια ολόκληρη σκηνή και για την εισαγωγή ενός από τους μεγαλύτερους δίσκους της δεκαετίας του '90. Πέρα από ταμπέλες και είδη. Υπερβολή; Όχι δα. Το "Draconian Times" στέκεται εκεί ψηλά και τα "like a fever, fever" που ακούστηκαν από το πρώτο δευτερόλεπτο έμοιαζαν τόσο προβλέψιμα όσο ένα mosh-pit που ανοίγει πριν το καταλάβεις σε συναυλία κάποιου από τους μεγάλους του thrash. Τα φωνητικά μπορεί να μην πλησιάζουν τα μεγαλεία παλιότερων ημερών, αλλά ειλικρινά αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω κι ένας που να περιμένει κάτι διαφορετικό πλέον.

Paradise Lost

Από άποψη απόδοσης, η πεντάδα παρουσιάστηκε σε συνήθη όρια επαγγελματισμού, με το δίδυμο των Mackintosh/Aedy να βγάζει πολύ ενέργεια και τους Edmondson/Holmes να κρατούν το σύνολο προσγειωμένο. Πίσω από το ντράμκιτ, ο Waltteri Väyrynen στεκόταν παραπάνω από ικανοποιητικά, ωστόσο τα βλέμματα κατά κανόνα έμειναν στους υπόλοιπους τέσσερεις. Κι ενώ σε γενικές γραμμές μπορώ να αποδεχθώ τις ενστάσεις για τη μετρημένη παρουσία της μπάντας, σε κομμάτια όπως το ομώνυμο του "Tragic Idol" ή το "Blood And Chaos", θεωρώ ότι χρειάζονται μεγάλες δόσεις υπερβολής για να πει κανείς ότι είχαν διαδικαστικό χαρακτήρα.

Paradise Lost

Αντιθέτως, βρήκα τον ήχο επιεικώς και αδικαιολόγητα μέτριο. Σε κάποια άλλη θέση τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά, σε μέση απόσταση τη σκηνή και λίγο αριστερά από το κέντρο, όμως, τα χαμηλά ήταν μπερδεμένα σε βαθμό που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει μπασογραμμή, κάμποσα από τα φωνητικά χάνονταν και σε στιγμές ακουγόταν μόνο μία από τις δύο κιθάρες. Ήλπιζα ότι αυτό θα διορθωνόταν μετά τα πρώτα κομμάτια, αλλά φευ. Δεν μπορώ να ξέρω ποιος (ηχολήπτης) είχε την ευθύνη, και σίγουρα σε όλους μπορεί να τύχει μια κακή μέρα. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση το αποτέλεσμα χαντάκωσε για πολύ κόσμο, κρίνοντας από σχόλια που άκουγα τριγύρω, μια πολλά υποσχόμενη βραδιά.

Paradise Lost

Στα καθαρά μουσικά, το σερί από το "Erased", χωρίς φωνητικά από το υπερπέραν για να μη γκρινιάζουμε κάποιοι, και μετά ήταν απλά αψεγάδιαστο. Οι πειραματικές στιγμές σίγουρα έλειψαν, ακόμα κι έτσι όμως, κατάμαυρα έπη σαν τα "As I Die" και "Beneath Broken Earth" δε σηκώνουν αμφιβολίες. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο ότι αυτό το σχήμα έχει τόσο υλικό που μπορεί να παίζει μόνο ένα κομμάτι από άλμπουμ σαν το "Icon" και να μοιάζει δικαιολογημένο. Αντίστοιχα, όσο παράξενο κι αν μοιάζει ότι τα 3/4 του encore κυκλοφόρησαν μετά το 2009, οι αντιδράσεις ήταν ακριβώς αντίστροφες με εκείνες όταν πριν από τέσσερα χρόνια είχαμε ακούσει το "Rotting Misery".

Paradise Lost

Κοιτώντας αποστασιοποιημένα, η βραδιά ήταν άνιση. Κοιτώντας με αυστηρότητα, οι λίγες φωνές στην παύση του encore και το γεγονός ότι δεν ακούστηκε lead τραγουδισμένο από το κοινό ήταν αναπάντεχα αρνητικά. Κοιτώντας οπαδικά, η απουσία του "No Celebration" τέλος Δεκέμβρη ήταν απαράδεκτη. Κοιτώντας ρεαλιστικά, οι απαιτήσεις της μουσικής των Paradise Lost σε συνάρτηση με το ηλικιακό αφήνει κάποιες ανησυχίες για το μέλλον. Πέρα απ' όλα αυτά, ακόμα και μία μη εμφατική βραδιά για την παρέα από το Halifax είναι απείρως ανεπιτήδευτα σκοτεινότερη από σχεδόν οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

SETLIST

Enchantment
From the Gallows
Tragic Idol
Blood and Chaos
Forever Failure
Requiem
Medusa
Erased
Shadowkings
As I Die
Beneath Broken Earth
Embers Fire

Encore:

No Hope in Sight
The Longest Winter
Faith Divides Us - Death Unites Us
Say Just Words

  • SHARE
  • TWEET