Antimatter

Τρία χρόνια μετά το "The Judas Table", οι Antimatter επιστρέφουν στα δισκογραφικά δρώμενα με έναν αρκετά ενδιαφέρον δίσκο ο οποίος συσσωρεύει στοιχεία από όλη την πορεία του συγκροτήματος ενώ, παράλληλα, συνεχίζει να διευρύνει τον ήχο τους.

Το συγκρότημα που δημιούργησαν το 1998 οι Mick Moss και ο σπουδαίος Duncan Patterson, ο οποίος είχε μόλις αποχωρήσει από τους Anathema, στα χρόνια που μεσολάβησαν εξελίχθηκε και πλέον αποτελεί έναν από τους λίγους εναπομείναντες γνήσιους εκφραστές της βρετανικής σκοτεινής μελαγχολίας έτσι όπως εμφανίστηκε και μεσουράνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Και παρότι ο Patterson  αποχώρησε μετά το "Planetary Confinement", ο Moss δεν πτοήθηκε, πήρε εξολοκλήρου πάνω του το συγκρότημα και κατάφερε να το κρατήσει ζωντανό μέχρι σήμερα.

Ακούγοντας το "Black Market Enlightenment" ένα από τα πρώτα πράγματα που θα προσέξει κανείς είναι ότι αποτελεί μια αρκετά πιο «σκληρή» κυκλοφορία συνεχίζοντας στην πορεία που ξεκίνησε το 2013 με το "Fear Of A Unique Identity", αφού οι παραμορφωμένες κιθάρες έχουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο καθιστώντας τον δίσκο την πιο metal δουλειά του συγκροτήματος. Παράλληλα, οι ενορχηστρώσεις και το χτίσιμο κάποιων κομματιών φλερτάρουν με το progressive καθώς μου έφεραν στο μυαλό τους Pain of Salvation της εποχής του "Remedy Lane". Από την άλλη, το ύφος και οι μελωδίες των κομματιών θυμίζουν αρκετά τους Anathema του "Judgement" καθώς και τους Paradise Lost των '00s. Βέβαια, πέρα από τις εμφανείς επιρροές, το συγκρότημα εξακολουθεί να διατηρεί την προσωπική του σφραγίδα εμπλουτίζοντας συγχρόνως τα τραγούδια με ambient και ηλεκτρονικά στοιχεία που παραπέμπουν στους πρώτους δίσκους τους. Τέλος, η φωνή του Moss, ο οποίος εδώ καταπιάνεται με το ζήτημα των ναρκωτικών και του εθισμού, παραμένει μάλλον το σημαντικότερο όπλο του συγκροτήματος καθώς ο τραγουδιστής παραδίδει μερικές εξαιρετικές τεχνικά, αλλά και γεμάτες συναίσθημα, ερμηνείες.

Το "The Third Arm" που ανοίγει το "Black Market Enlightenment" αποτελεί το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου όμως αυτό ίσως τελικά να λειτουργεί εις βάρος του συνολικού εγχειρήματος. Γιατί παρόλο που το "Wish I Was Here" και το "This Is Not Utopia" που ακολουθούν καταφέρνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή, η αλήθεια είναι ότι, κάπου στα μισά, ο δίσκος κάνει μια κοιλιά και τα μεγάλα σε διάρκεια, και κάπως πιο πειραματικά, κομμάτια που παίρνουν τη σκυτάλη δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Έτσι, κάπου μετά το "Partners In Crime", ο δίσκος γίνεται πιο εσωστρεφής και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνει μέρος της δυναμικής που θα μπορούσε να τον αναδείξει σε σημείο αναφοράς της δισκογραφίας των Antimatter και όχι μόνο. Γιατί μπορεί το "Between The Atoms" να πετυχαίνει τον σκοπό του όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο πχ. για το "Existential" ή για το "Sanctification".

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι το "Black Market Enlightenment" δεν αξίζει την προσοχή σας. Ακόμη και αν δεν έχετε ακούσει στο παρελθόν κανένα τραγούδι των Antimatter, ο δίσκος είναι πολύ πιθανόν να σας κερδίσει και να σας κάνει να ανατρέξετε στη δισκογραφία τους. Συγχρόνως, αν είστε fan του συγκροτήματος δύσκολα θα απογοητευτείτε από τη νέα τους δουλειά η οποία σίγουρα έχει πολλά θετικά στοιχεία. Απλά, στα δικά μου αυτιά, ο δίσκος είναι υπέρμετρα φιλόδοξος και καταλήγει κάπως άνισος αφού οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις του συγκροτήματος σε πολλά σημεία φαίνεται να λειτουργούν τελικά εις βάρος του συνολικού αποτελέσματος.