Ανασκόπηση 2016: Post-Rock

A greater call from a requiem for hell

Ποιος να το έλεγε ότι θα βγάζαμε ως Rocking.gr δίσκο της χρονιάς για το 2016 άλμπουμ που ανήκει στην εν λόγω ανασκόπηση... Και όμως, έγινε. Οι Cult Of Luna με την Julie Christmas θριάμβευσαν, τη στιγμή που οι ίδιοι οι Cult Of Luna παραμένουν εδώ και ένα μεγάλο σερί κυκλοφοριών το πλέον συνταρακτικά δυνατό συγκρότημα στον χώρο του post-metal. Σε πιο καθαρά post-rock μονοπάτια, μπάντες όπως οι Russian Circles, Mono, If These Trees Could Talk συνέχισαν να προκαλούν μεγάλες συγκινήσεις. Συναυλιακά δεν είχαμε παράπονο, ευτυχώς… Αυτά και άλλες πολλές post-rock (ή παρεμφερείς με το post-rock) προτάσεις στην ανασκόπηση που ξεδιπλώνεται ευθύς μπροστά σας. Κλασικά, οι ελλείψεις μας, είτε έγιναν εκούσια είτε ακούσια, θα εισακουστούν με ενδιαφέρον στα σχόλια στο τέλος του άρθρου.


♦ Τα βαριά χαρτιά ♦
Η δισκογραφική παρουσία των μεγάλων ονομάτων ενός αντιεμπορικού ήχου

1. Russian Circles: Ό,τι καλύτερο στο είδος για φέτος. Σίγουρα πιο βαρύ από τη συνηθισμένη περιγραφή του post-rock, αλλά πατάει εδώ και με τα δύο πόδια. Το "Guidance" είναι αυτό που πρέπει να είναι. Ακούστε το προσεκτικά γιατί περιέχει κομμάτια που είναι δύσκολο εμπεδωθούν ελαφρά τη καρδία. Μιλάμε για αστρικές συνθέσεις με μαγκιά και μυαλό.

2. Explosions In The Sky: Ο κόσμος που τους αγαπάει δεν βρίσκει ποτέ κάτι κακό να πει για αυτούς. Ο φετινός δίσκος, "The Wilderness", δεν τους έφερε επιπλέον ακροατές λόγω των ιδιαιτεροτήτων του, αλλά δεν απογοήτευσε κανέναν. Πρόκειται για άλλη μια γλυκιά και καλοφτιαγμένη μουσική πανδαισία από τους μετρ του είδους.

3. Mono: Αν το είδος είχε πολύ συγκεκριμένους ορισμούς και συνταγές, ο φετινός δίσκος των Ιαπώνων θα ήταν το απόλυτο βιβλίο. Στο "Requiem For Hell" ακούμε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του χώρου και ταξιδεύουμε με τον ιδιαίτερο τρόπο και ήχο αυτού του υπεραγαπημένου συγκροτήματος. Κορυφαίες στιγμές και απίστευτα όμορφα συνθετικά τερτίπια. Αξίζουν την κορυφή, γενικότερα.

4. Mogwai: Κι άλλοι πατέρες του είδους μας έδωσαν και φέτος δίσκο. Αυτή τη φορά ένα soundtrack. Όπως και να έχει, το "Atomic" δεν είναι ακριβώς στα ηχητικά μονοπάτια που περιμένεις από τους Σκωτσέζους, αλλά περιέχει όμορφη μουσική που μπορεί να συντροφεύσει σε μοναχικές στιγμές.

5. Tortoise: Είναι από τις πλέον εμβληματικές μπάντες εδώ. Αν και ποτέ δεν έπαιξαν post-rock, ήταν εξ αυτών που το έφτιαξαν, το όρισαν και το έχτισαν σιγά-σιγά. Το "The Catastrophist" είναι πειραματικό, όπως οφείλει, και αρκετά παράξενο για τα περισσότερα αυτιά. Είναι δύσκολη μπάντα και οι δύσκολες μπάντες θέλουν προσοχή, υπομονή και ανοχή.


♦ Η δεύτερη γραμμή ♦
Οι καλλιτέχνες που με κόπο και ...τρόπο έχουν καθιερωθεί και επιζητούν το κάτι παραπάνω

1. Yndi Halda: Δέκα (και βάλε) χρόνια αναμονής μετά το "Enjoy Eternal Bliss", έναν από τους δίσκους-κοσμήματα του post-rock, οι Yndi Halda έσπασαν τη σιωπή τους. Το "Under Summer" μπορεί να μην φτάνει τον εμβληματικό προκάτοχό του, αλλά είναι σίγουρα ένας από τους post-rock δίσκους της χρονιάς. Τα φωνητικά και η πιο song-oriented στροφή με περισσότερα φωνητικά, κάνουν τη διαφορά.

2. If These Trees Could Talk: Τρίτη σερί δισκάρα για αυτούς τους τύπους από το Ohio. Μετά το "Red Forest" που μας είχε συνεπάρει το 2012, έρχεται το "The Bones Of A Dying World" να αποδείξει ότι αποτελούν ένα από τα δυνατότερα χαρτιά στο βαρύ, κιθαριστικό, riff-άτο post-rock. Ηχητικά, βρίσκεται κοντά στο φετινό άλμπουμ των Russian Circles. Μαζί αποτελούν ιδανικό ζευγάρι ακροάσεων.

3. Blueneck: Οι Blueneck έχουν μείνει στην post-rock ιστορία με τους δύο πρώτους δίσκους τους που περικλείουν απίστευτη μελαγχολία, το 2006 και το 2009. Έκτοτε έχουν ποιοτική μα καθοδική πορεία. Ωστόσο, το φετινό "The Outpost" ανακόπτει την κατάσταση, βάζει μέσα μια '80s εητίλα με διακριτικό τρόπο και θριαμβεύει. Πολύ καλό.

4. Bossk: Η πεντάδα από το Kent έχει διαλέξει να πατά σε δύο μουσικούς κόσμους: το post-rock και το post-metal. Κάποιες φορές και μέσα στο ίδιο τραγούδι. Ας τους πούμε και post-everything. Έχουν ήδη τέσσερα EP στο ιστορικό τους και με το ντεμπούτο τους, "Audio Noir", κατάφεραν να στρέψουν πολλά βλέμματα προς τη μεριά τους.

5. Long Distance Calling: Οι Long Distance Calling έχουν πια ξεφύγει αρκετά από τους πρώτους δίσκους, όπου κινούνταν σε αμιγώς post-rock μονοπάτια και με τους οποίους έκαναν το όνομά τους. Ωστόσο, το ότι πάσχουν πίσω από το μικρόφωνο και το ότι δεν τους βγήκαν τόσο τα riffs αυτήν τη φορά, καθιστούν το "TRIPS" ένα από τα δημιουργήματά τους που θα ξεχάσουμε πιο εύκολα. Ίσως πρέπει να επιστρέψουν στα παλιά;


♦ Άγνωστα διαμάντια ♦
Οι αφανείς ήρωες που ευθαρσώς απέδειξαν ότι αξίζουν περίοπτη θέση στον post-rock χάρτη

1. Jambinai: Οι Jambinai κατάγονται από την Νότια Κορέα και παίζουν ένα πειραματικό rock με τοπικά μουσικά όργανα όπως το geomungo, το piri και το haegeum (μην ρωτάτε παραπάνω, γκουγκλάρετε). Ακούγονται σαν τα σύννεφα των Silver Mt. Zion να πλημμύρισαν από κορεάτικη παραδοσιακή μουσική. Ηχοτοπία άγριας ομορφιάς, κορυφώσεις και σκαμπανεβάσματα σεμιναριακά δοσμένα. Το "A Hermitage" είναι η μεγαλύτερη έκπληξη του 2016 στον χώρο. Μεγάλος δίσκος.

2. Wrekmeister Harmonies: Το one of a kind πρότζεκτ του J.R. Robinson με μέλη των Godspeed You! Black Emperor δημιουργεί στο "Light Falls" μια folk σε αποσύνθεση, με drone να ξεπετάγεται σαν μανιτάρι σε περιοχή όπου ένα κουφάρι έπεσε. Μυστήριες, σκοτεινές ατμόσφαιρες. Η ιδέα μιας εξαιρετικά βραδείας, τρομαχτικής αλλαγής προς το χειρότερο, σαν αυτές που μας έχει εξιστορήσει ο Michael Gira.

3. Sagor Som Leder Mot Slutet: Απ’ όταν ξεκινάει το σχεδόν Ulver-ικό "Sagor Som Leder Mot Slutet" με το απόκοσμο drone και το πιάνο του, καταλαβαίνεις πως έχουμε να κάνουμε για εξαιρετικό δημιούργημα. Δυνατά και βαριά μεταλλικά riff, προοδευτικές απόψεις, instrumental συνθέσεις που μιλάνε όσο λίγες... Το δυνατό το post-rock έτσι όπως πολλοί έχουν ξεχάσει να το παίζουν από τις αρχές των '00s. Πείτε δέκα φορές το όνομα της μπάντας από μέσα σας, πρέπει να το μάθετε να το λέτε απ’ έξω.

4. Suffocate For Fuck Sake: Δεύτερος δίσκος για τους Σουηδούς Suffocate For Fuck Sake. Το post-metal τους πλησιάζει τα όρια του screamo και σε στιγμές το ρίχνει σε καθαρό sludge. Πρώιμοι Neurosis, πολύ βαριές και σκοτεινές ατμόσφαιρες, σκισμένα φωνητικά εναλλάσσονται με spoken word samples στα Σουηδικά... Το "In My Blood" είναι δύσκολος δίσκος, σε πνίγει δίχως να ανοίγει παραθυρόφυλλο.

5. Release The Long Ships: Πρόκειται για το solo πρότζεκτ του Ferenc Kappiler και τον δεύτερο πιο δημοφιλή Ούγγρο καλλιτέχνη στο BandCamp. Το "Holocene" έχει την ακουστική κιθάρα στον πυρήνα του και μια αίσθηση πρώην black metal συγκροτήματος. Επιρροές από παραδοσιακά folk τραγούδια της Σουηδίας και της Ιρλανδίας, re-imagening συνθέσεων άλλων άγνωστων καλλιτεχνών και ένα ατμοσφαιρικό, «βόρειο» αποτέλεσμα.


♦ Στο περίπου ♦
Δίσκοι που δεν υπηρετούν απόλυτα τούτο το παρακλάδι, αλλά έχουν ακλόνητα στοιχεία

1. Swans: Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για μια από τις πιο ξεχωριστές μπάντες στην ιστορία της rock μουσικής. Ο δίσκος "The Glowing Man" συνεχίζει αυτό το σχιζοφρενικό και αδιανόητα όμορφο, προοδευτικό ταξίδι που κάνουν τα τελευταία χρόνια ο Gira και η τρελή παρέα του. Άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα ιδιαίτερα παρανοϊκής rock μουσικής. 

2. Eight Bells: Δεύτερος δίσκος για το project της Melynda Jackson που αψηφά κάθε απόπειρα κατηγοριοποίησης. Το "Landless" είναι αργό με έντονο doom βηματισμό, στηρίζεται στο μεγαλεπήβολο χτίσιμο σκοτεινής ατμόσφαιρας, ambient στιγμών και post-rock κορυφώσεων με γυναικεία φωνητικά.

3. 40 Watt Sun: Ήρθαν από μια πιο doom metal πλευρά της μουσικής και έπεσαν σε ένα αργό και παραμυθένιο ταξίδι για ανεκπλήρωτους έρωτες. Είναι ο πιο σπαραξικάρδιος και ατμοσφαιρικός δίσκος της χρονιάς και παρότι δεν αγγίζει απόλυτα τον χώρο μπορεί να προσελκύσει ανοιχτόμυαλους ακροατές με συναίσθημα. Το "Wider Than The Sky" είναι το καλύτερο slowcore των ημερών μας.

4. Esben And The Witch: Οι Esben And The Witch μέσω της ethereal wave ατμόσφαιρας και ηχοστρωμάτων από shoegaze κατάλοιπα φθάνουν σε ένα αποτέλεσμα post-rock νοοτροπίας. Στο "Older Terrors" παίζουν με ασφάλεια το παιχνίδι τους, δίχως ιδιαίτερη ποικιλομορφία, αλλά με τη μινιμαλιστική αισθητική και τη στοιχειωτική φωνή της Rachel Davies να φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

5. Emma Ruth Rundle: Δεν πέφτει πιο κάτω από το καλό, ποτέ. Κάθε της τραγούδι είναι πιο όμορφο από το προηγούμενο. Φέτος, με το "Marked For Death", η κοπέλα με την όμορφη φωνή και την εξαιρετική κιθάρα διδάσκει σύνθεση, ενορχήστρωση και εμπλοκή του συναισθήματος στις νότες. Κρύβει πολλά πανέμορφα σημεία μέσα του.


♦ Atmospheric Sludge Metal ♦
Αυτό που κάποιοι αποκαλούν... post-metal

1. Cult of Luna & Julie Christmas: Είναι ο δίσκος της χρονιάς. Έχει καταφέρει να κερδίσει πολύ κόσμο με διαφορετικά ακούσματα. Προφανώς και οι φωνές της Julie έδωσαν το κάτι παραπάνω. Το "Μariner" είναι ένα δημιούργημα εξαιρετικό. Έχει πέντε συνθέσεις που ξεπερνούν το metal, το post-rock, το sludge ή οτιδήποτε άλλο υπηρετεί. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ένα διαστρικό ταξίδι με καθαρτικές συνέπειες.

2. Neurosis: Όταν το απλό καταφέρνει να είναι δημιουργικό. Όταν το ωμό βγάζει μαγεία. Στο "Fires Within Fires" οι θεοί και ηγέτες του είδους αποδεικνύουν πως η μουσική δεν χρειάζεται υπερβολές. Πως η ποιότητα ξεχωρίζει από μίλια μακριά. Έμπνευση, ατμόσφαιρα και πολλά κιλά ψυχής. Σκληρό, χωρίς πολλά-πολλά. Απλό και όμορφο.

3. Oathbreaker: Ταιριάζει σε πολλά μουσικά είδη και ταυτόχρονα δεν ταιριάζει σε κανένα. Είναι μοναδικό και πλησιάζει την υφή και τη μαγεία του "Mariner". Το "Rheia" αν το προσέξεις θα καταλάβεις ότι είναι ένα απίστευτο δημιούργημα που σε κάθε ακρόαση ανεβαίνει κι ένα σκαλί παραπάνω. Τεφαρίκι.

4. Latitudes: Ό,τι ακούσεις στο "Old Sunlight" είναι αυτό το απροσδιόριστο post-metal που επί χρόνια ορίζει το προοδευτικό και συνάμα βρώμικο και σκληρό ήχο που δεν έχει περιορισμούς. Πολύ καλοφτιαγμένες συνθέσεις σε μια κυκλοφορία που, αν και αντιεμπορική, θα καθιερωθεί στον χώρο.

5. Mouth of the Architect: Παρόλο που άλλαξαν πολλά, οι Αμερικάνοι συνεχίζουν στο "Path Οf Eight" να φτιάχνουν ένα σκληρό post-rock με δόσεις από ψυχεδέλεια, sludge metal, progressive και πολλά άλλα είδη που το κάνουν όμορφο, ατμοσφαιρικό, πολύπλοκο και διαφορετικό από την μάζα. Είναι μια φοβερή μπάντα και αξίζει αμέριστη προσοχή.


♦ Meanwhile in Greece ♦
Οι ελληνικές απόπειρες που κατάφεραν να μας κερδίσουν

1. Omega Monolith: Το ντουέτο των Takis (Omega - κιθάρα, loops) και Alex (Monolith - τύμπανα) συνθέτει βαρύ Om-ικό atmospheric sludge metal. Ανάμεσα σε υπνωτιστικά drone περάσματα έχουμε βαριά sludge-άτα μέρη που προκαλούν το κοπάνημα της κεφαλής. Μπάντα με ολοκληρωμένο όραμα και φτασμένο ήχο. Το "Fungus" έχει αέρα που θα μπορούσε να κατακτήσει τα διεθνή ακροατήρια του λασπωμένου, ζοφεροψυχεδελικού ήχου.

2. Kalpa: Οι Αθηναίοι Kalpa εμφανίστηκαν πριν τρία χρόνια με όραμα να παίξουν βαριά και ασήκωτη μουσική με ένα πλήθος επιρροών από το post-metal και το black metal. Στις πέντε συνθέσεις του "Dissociation" θα περάσουν Converge-οειδή punk riffs με αρκετή από KEN Mode, λυρικές ατμόσφαιρες αλα-Cult Of Luna, αστική μονολιθικότητα Pelican-ίσιας κοπής και στιγμές μεγαλείου και φόβου σαν αυτές που δίνουν στις συνθέσεις τους οι Neurosis και οι Amenra.

3. Blind Them With Science: Η μπάντα από τα Ιωάννινα με μέλη και πρώην μέλη των Fuzzy Nerds, Quiet Pliz και Their Methlab κυκλοφόρησε φέτος ένα mini album ηχογραφημένο ζωντανά στο στούντιο. Η τζαμ αισθητική που ακολουθάει ένα rollercoaster ήρεμων στιγμών και ξεσπασμάτων αφήνει πολλές υποσχέσεις. Και οι τέσσερις instrumental συνθέσεις του "This Is Not Scientifically Proven, Donald..." δείχνουν μια μπάντα με πολλά κιλά ταλέντο. Αναμένουμε κάτι πιο ολοκληρωμένο, σαφώς.

4. Empty Skies And The Black Sun: Post-rock με πολύ hardcore, άγριες διαθέσεις και εμφανείς ευαισθησίες παρουσιάζουν στο ντεμπούτο τους οι Σερραίοι με το αρκούντως ποστροκικό όνομα. Το "Part One: The Plain In Me" χάνει σε θέμα συνοχής και προσωπικού ήχου, κερδίζει όσον αφορά κάποιες ανατριχιαστικές στιγμές του και βάζει αδιαμφισβήτητα άλλη μια σημαντική πινέζα στον εγχώριο χάρτη του χώρου, με προοπτικές για αρκετά πράγματα στο μέλλον.

5. Xylouris White: Δεν είναι post-rock, είναι θα λέγαμε... post-cretan psych folk. Η μουσική συνεργασία του Γιώργου Ξυλούρη με μία σημαντικότατη μορφή της post-rock μουσικής, τον Jim White των Dirty Three, αποδεικνύεται στην πράξη πως έχει περισσότερη διάρκεια απ’ όση θα περιμέναμε, ευτυχώς. Στο "Black Peak" οι Xylouris White, που συνενώνουν άριστα τις διαφορετικές καταβολές τους, εξερευνούν νέους ορίζοντες διάχυσης μιας γνήσιας μουσικής που ξυπνάει στα έγκατα του Δικταίου Άνδρου και τεντώνεται ως στις κορυφές των Λευκών Ορέων.


♦ Ζωντανές εμφανίσεις ♦ 
Όταν το παιχνίδι των κορυφώσεων παίρνει σάκα και οστά στο σανίδι

1. Cult of Luna & Julie Christmas: To Smoke The Fuzz Fest - Post Mortem Edition που πραγματοποιήθηκε στο Vox στις 06/11/16 ίσως να είναι και η συναυλία της χρονιάς σε κλειστό χώρο. Παρουσιάστηκε στο σύνολο του ο δίσκος της χρονιάς και οι συνοδοιπόροι αυτής της δημιουργίας απέδωσαν απίστευτα χαρίζοντάς μας ένα από τα καλύτερα συναυλιακά βράδια της ζωής μας.

2. Sigur Ros: Αυτή ήταν σίγουρα η καλοκαιρινή συναυλία της χρονιάς για τον χώρο. Η βραδιά του Release Festival που έκλεισαν οι Ισλανδοί ήταν από κάθε άποψη μαγική. Ο ήχος, η βροχή, τα κομμάτια και η γενικότερη ατμόσφαιρα έφτιαξαν μια αφάνταστα μοναδική εμπειρία. Εξαιρετικοί.

3. Russian Circles: Όπως και η δεύτερη μέρα του, έτσι και η πρώτη μέρα του Smoke The Fuzz Fest - Post Mortem Edition ήταν φανταστική. Το τρίο από το Σικάγο απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η μουσική του είναι άνευ ορίων και ο ήχος του μπορεί να προσελκύσει οπαδούς από άπειρα παρακλάδια. Υπερπαικταράδες, φανταστικοί, τίμιοι.

4. God Is An Astronaut: Χωρίς πολλά-πολλά, οι Ιρλανδοί έδειξαν για άλλη μια φορά ότι, τουλάχιστον στην σκηνή, αποδίδουν εξαιρετικά και αποδεικνύουν πως η σχέση τους με το ελληνικό κοινό είναι ξεχωριστή. Πολύ όμορφη εμφάνιση από μια σταθερή μπάντα του χώρου.

5. Jakob: Πολλοί μπορεί να μην τους ξέρουν, αλλά η μπάντα από την Νέα Ζηλανδία  φτιάχνει απίθανα ορχηστρικά κομμάτια. Η εμφάνιση των Jakob θύμισε γιατί αγαπάμε αυτό το είδος και δίδαξε τι πάει να πει ρυθμός, ένταση, σκαμπανεβάσματα και κρεσέντο. Παράνοιες με ιδανική συγκράτηση της μουσικής τρέλας.

Check also: Σίγουρα δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις εμφανίσεις των Crippled Black Phoenix και των Explosions In The Sky.

  • SHARE
  • TWEET