Long Distance Calling

Μετά την αποχώρηση του Martin Fischer, τραγουδιστή στο "The Flood Inside" του 2013, είχα την κρυφή ελπίδα πως οι Γερμανοί θα παρέμεναν κουαρτέτο - όπως δηλαδή τους γνωρίσαμε το 2007 με το "Satelite Bay". Ωστόσο οι ίδιοι αποφάσισαν να συνεχίσουν με νέο τραγουδιστή, αν και δεν ξεκαθαρίζεται ούτε από τους ίδιους αν θα συμμετέχει σε μόνιμη βάση - «τον πιο ταλαντούχο μουσικό που έχει γνωρίσει στη ζωή του»(;) ο Danny Cavanagh. Δεν είναι άλλος από τον Petter Carlsen. Προσωπικά, τόσο η φωνή του νέου τραγουδιστή της μπάντας όσο και του προκατόχου του δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα ποτέ. Θα προτιμούσα κάτι πιο κοντά στη φωνή του Jonas Renkse ("The Nearing Grave").

Για πρώτη φορά κλείστηκαν σε μια καλύβα σ' ένα βουνό και απομονωμένοι από τον εξωτερικό κόσμο, συνέθεσαν το "TRIPS". Το concept του δίσκου αφορά στα ταξίδια στο χρόνο και είναι αλήθεια ότι πολύ θα ήθελα να περιλάμβανε και το υλικό του αυτό το θέμα. Μια επιστροφή στο 2007, το 2009 ή το 2011 δεν θα ήταν καθόλου κακή. Εξαρχής, όμως, γίνεται σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι Long Distance Calling του εναρκτήριου "Getaway" ακούγονται σαν Arcade Fire! Ένα φουτουριστικό ορχηστρικό hard rock κομμάτι, το οποίο σίγουρα αν άκουγες στο ραδιόφωνο δεν θα σου έφερνε στο νου τους Γερμανούς. Πρώτο κομμάτι στο οποίο συμμετέχει ο Carlsen το "Reconnect" που από τη μέση και πέρα θα θυμίσει παλιούς καλούς Long Distance Calling, ενώ κατά τα άλλα δεν είναι παρά ένα συμπαθητικό τραγούδι με catchy ρεφρέν.

Και κάπως έτσι εξελίσσονται τα υπόλοιπα σαράντα λεπτά του δίσκου, με τα πάνω και τα κάτω του, αφήνοντας μια ανάμεικτη αίσθηση. Ωστόσο, τo post-rock με τον τρόπο που μας το είχαν συστήσει δεν έχει εγκαταλειφθεί, καθώς πέρα από το προαναφερθέν "Reconnect", υπάρχει το Rammstein-ικό "Trauma", το "Momentum", και το επικό, σχεδόν 13λεπτο, "Flux". Στο "TRIPS" θα συναντήσουμε και μια μπαλάντα με όχι και τόσο καλό αποτέλεσμα ("Rewind"), ενώ πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου είναι μάλλον το "Lines".

Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, παρατηρώ ότι τα κομμάτια που πάσχουν είναι αυτά με τον Petter Carlsen, τα οποία και καταλαμβάνουν το μισό δίσκο. Στα συγκεκριμένα έχει δοθεί βάση στα -αδιάφορα κατά την άποψή μου- φωνητικά, καταπιέζοντας έτσι το δυνατό σημείο της μπάντας που είναι τα όργανα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο έναν σίγουρα όχι κακό, αλλά αρκετά άνισο δίσκο.