Neurosis

Αισίως οι Neurosis έκλεισαν τριάντα χρόνια. Κάθε δίσκος τους είναι διαφορετικός και προπαντός θέλει διαφορετική αντιμετώπιση από τον ακροατή. Πριν τέσσερα χρόνια το "Honor Found In Decay" είχε παρεξηγηθεί, ευτυχώς από λίγους. Όσοι το πίστεψαν και του έδωσαν χρόνο, ακόμα δεν μπορούν να ξεριζώσουν από μέσα τους ήχους και λόγια των "At The Well", "We All Rage In Gold" και "My Heart For Deliverance". Κάπως έτσι είχε γίνει και με το παλιότερο "Given To The Rising" και συνθέσεις όπως τα "To The Wind", "At The End Of The Road" και φυσικά το "Distill". Αμφισβήτηση, πισωγύρισμα ή άγουρη μεταφορά προς τα μπροστά έλεγαν κάποιοι, αλλά στο τέλος οι περισσότεροι το λάτρεψαν και το νοσταλγούν. Φέτος έχουν πάλι στο στούντιο μαζί τους τον Steve Albini, οπότε η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη

To "Fires Within Fires" ρίχνει την απαιτούμενη ματιά στο σκοτεινό παρελθόν και προχωράει λίγο πιο μπροστά απ' ό,τι περίμενες. Είναι ωμός και άγριος, αλλά βγάζει μια μοντέρνα αισθητική και μερικά ήσυχα και ατμοσφαιρικά σημεία που δεν μπορείς να διανοηθείς. Όχι, δεν θα βρεις εδώ τα νέα "Enemy Οf Τhe Sun" και "Through Silver In Blood" αλλά θα ακούσεις σημεία από ολόκληρη την πορεία της μπάντας. Παρ' το χαμπάρι. Πέρασε ο καιρός. Εξελίχθηκαν, μεγάλωσαν, ωρίμασαν κι έγιναν καλύτεροι. Μην έχουμε σαν κριτήριο ποιότητας το πόσο τραχύ είναι κάτι ή πόσο βαρύς είναι ο ήχος ή ακόμα περισσότερο, πόσο μεγάλη χρονικά είναι μια σύνθεση. Η ποιότητα μπορεί να βρεθεί και σε πιο απλά θέματα. Οι Αμερικάνοι εξοικονομώντας χρόνο απέδωσαν τον απόλυτο πυρήνα και μόνο αυτόν, σε κάθε δημιουργική ιδέα που εξελίσσεται στα κομμάτια. Απλά πράγματα δηλαδή.

"Bending Light". Πρώτη νότα βαριά. Όλα τα έγχορδα μαζί στον ρυθμό του τύμπανου και των κρουστών. Γύρισμα σε ψυχεδέλεια και ανάμνηση από τον ήλιο που δεν δύει ποτέ. Ο ήχος εδώ έχει άλλη κλάση. Έχει την μοναδική τους κλάση. Στην πορεία αλλάζει και γίνεται ένα υπερφωτεινό post-rock με doom ρυθμούς. Μέχρι να έρθουμε σε πιο παλιές αναμνήσεις. Στον ρυθμό που σε βάζει στα τέσσερα να προσκυνάς και να κοπανάς το κεφάλι σου με μανιώδη ένταση. Ουρλιαχτό όπως πρέπει να είναι. Όσο σάπιο αντέχεις. Ξανά πώρωση, επανάληψη στα έγχορδα και μπλέξιμο στα τύμπανα και το μπάσο. Λύτρωση και δάκρυ.

"A Shadow Memory". H τέλεια δυναμική. Η φανταστική ισορροπία. Ώμο και ατμοσφαιρικό μαζί. Κλάμα και γροθιά. Συναίσθημα και σκέψεις. Ο ήχος της κατάθλιψης. Ο θόρυβος της απομόνωσης. Μερικοί ήχοι της σύνθεσης είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει ποτέ από αυτούς. Δεν υπερβάλω, μιλάμε για κινηματογραφική ατμόσφαιρα και μπουνιά στα δόντια όταν αυτός ο γαμημένος θόρυβος της κιθάρας μουγκρίζει σαν άγριο ζώο. Μόνο αυτοί. Κανένας άλλος. Το πιο όμορφο ψυχεδελικό, θορυβώδες και σάπιο metal του πλανήτη. Εσωστρεφές και εγωιστικό, αλλά πανέμορφο και τόσο απλό. Μονολιθικό έτοιμο να σε ποδοπατήσει.

"Fire Is The End Lesson". Όνειρο ή εφιάλτης; Σπαρακτικά ουρλιαχτά. Άρρωστη εναλλαγή στις φωνές. Η επιθετική τους φύση εμφανίστηκε και είναι πιο άγρια από ποτέ. Είναι ανήμερη, θανατερή. Πάνω σε μια τραμπάλα ήρεμων και σκληρών σημείων που στέκονται εκπληκτικά. Μέχρι το εξαιρετικό κρεσέντο. Η ενορχήστρωση είναι για σεμινάρια. Οι ιδέες τους και το πώς δένουν μαζί είναι φανταστικό. Σου παίρνει τα μυαλά η επιθετική τους διάθεση και σε ταρακουνάει ο ρυθμός τους. Κάπου στο μέσο, όμως, οι θόρυβοι ξεφεύγουν. Μιλάμε για μεγαλείο. Λάτρεις του πειραματισμού και του παρατραβηγμένου θορύβου θα ερεθιστείτε άσχημα.

"Broken Ground". Ησυχία. Ατμόσφαιρα και συναίσθημα. Μόνο για την αρχή. Η πορεία σκοτώνει. Ναι, έχει riff που σου θυμίζει Neurosis. Κακό είναι αυτό; Επιτέλους έχουμε άλλη μια απίθανη riff-άρα από τα ιερά αυτά τέρατα. Ναι, ρε γαμώτο, δεν με νοιάζει που μου θυμίζει άλλα κομμάτια τους, με νοιάζει που με συγκινεί, που με εμπνέει και με ανατριχιάζει. Στο κάτω κάτω, τι θα πει κάνεις; Ότι αντέγραψαν τον ίδιο τους τον εαυτό; Ότι επαναλαμβάνονται; Ας γελάσω. Για θυμήσου και ψάξε να δεις με ποιους έχεις να κάνεις και μετά έλα γονατιστός να ζητήσεις συγνώμη. Κι αφού απολογηθείς, σφίξε τη γροθιά σου και χτύπα τη στο κεφάλι σου, γιατί αυτή η κομματάρα σε ωθεί να το σπάσεις. Οι διάσπαρτες μοντέρνες πινελιές με αυτό το πρωτόγονο και κατάδικό τους ήχο τα γαμάει όλα.

"Reach". Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο rock κομμάτι τους. Φωνητικές αρμονίες! Παφλασμοί και ρεύμα που σε διαπερνά. Είναι μια σύνθεση που παίζει τον ρόλο της κάθαρσης. Ακριβώς στη μέση της βρίσκω πρόοδο. Είναι ο ορισμός πως με τα πιο απλά πράγματα μπορείς να ορίσεις τον βασιλιά, τον άρχοντα, τον ένα και μοναδικό που αντέχει να κάτσει στον θρόνο. Είναι η απόδειξη πως οι Neurosis δεν φοβούνται τίποτα. Ούτε την εξέλιξη, ούτε το πισωγύρισμα, ούτε καν την πορεία τους σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Οι ήχοι που ακολουθούν προς το τέλος μου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Κοντεύουν να μου βγάλουν το δέρμα. Με διαλύουν και με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Μου χαρίζουν ζωή. Με κάνουν και νιώθω άνθρωπος και θεός μαζί. Με διαπερνούν και με αφήνουν εντελώς θαμπωμένο. Γι' αυτό ακριβώς το κλείσιμο, τους λάτρεψα κι άλλο. Ναι, εκεί δυο τρία λεπτάκια πριν κλείσουν όλα... εκεί σου σμπαραλιάζουν τα μυαλά, σε ξεπλένουν και σε ετοιμάζουν για σφαγή.

Μπορεί να είναι ο δίσκος με την λιγότερη εξέλιξη. Αλλά πόσο να πάει. Τριάντα χρόνια έκαναν τα πάντα. Τριάντα χρόνια παίδευσαν, εκπαίδευσαν και έστησαν τη μουσική που μας αρέσει να ακούμε. Όρισαν τα είδη. Έφτιαξαν το παρόν και το μέλλον. Έντυσαν όλο το σκηνικό της σκληρής, ατμοσφαιρικής και λασπωμένης metal μουσικής. Μάλλον έπρεπε και αυτοί να κάνουν κάτι απλό. Ένα Neurosis. Αυτό, τίποτα παραπάνω ρε αδερφέ. Σκληρό, χωρίς πολλά πολλά. Απλό και όμορφο. Μια γιορτή για τα τριάντα τους. Μια γιορτή για τον ήχο τους. Ένας δίσκος που μπορείς να ξεκινήσεις, αν είσαι πρωτάρης σε αυτούς. Αλλά κι ένας δίσκος που μπορείς να καταλαγιάσεις.

Κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνουν οι Neurosis. Ούτε καν να τους μιμηθεί. Ξαναλέω, εδώ η μπάντα χώρεσε σε σαράντα λεπτά τον απόλυτο πυρήνα, αυτό το σημείο που καίει, τη λάβα αυτών των τριάντα χρόνων. Με τον πιο απλό τρόπο, αλλά δίνοντας όλη της την ψυχή.