God Is An Astronaut, Blame The Trees @ Fuzz Club, 01/10/16

Η φάση με τους God Is An Astronaut έχει ως εξής. Ενώ δισκογραφικά, εδώ και αρκετούς δίσκους, παραμένουν σε ένα άλφα ποιοτικό επίπεδο, αδυνατώντας ωστόσο να βγάλουν αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε «δισκάρα» (βλέπε "All is Violent All Is Bright" για να έχεις ένα μέτρο σύγκρισης), όταν ανεβαίνουν στο σανίδι απογειώνονται, τόσο αυτοί όσο και οι συνθέσεις τους. Με νωπές τις μνήμες από την ισοπεδωτικού χαρακτήρα εμφάνισή τους στο Gagarin το 2014 (δείτε την ολόκληρη εδώ), ένα φοβερό, με όλη τη σημασία της λέξεως, live που θα έχω να θυμάμαι για χρόνια ως παράδειγμα προς μίμηση από άποψη ήχου και απόδοσης συγκροτήματος, επανέρχονται αναβαθμισμένοι σε μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο. Και το Fuzz, προφανώς, γέμισε.

Οι Έλληνες Blame The Trees άνοιξαν τη συναυλία με το female-fronted άκρως ατμοσφαιρικό και θορυβώδες rock τους, βασισμένο στη μία, μέχρι στιγμής, κυκλοφορία τους, το "Synapses" του 2013. Έχοντας σκοπό να δημιουργήσουν βαριά και επιβλητική διάθεση με ήχους που κυμαίνονται από post-rock μέχρι tool-ίζοντα riff, κατάφεραν να μας δείξουν πως οι συνθέσεις τους έχουν αρκετές ενδιαφέροντες μουσικές ιδέες, σε ύφος που δεν συναντάμε συχνά στην εγχώρια σκηνή. Βέβαια, τόσο συνθετικά, αλλά και ως σκηνική παρουσία, βρίσκονται ακόμη σε άγουρο επίπεδο. Δείχνουν πως έχουν τα φόντα αλλά χρειάζονται να πάρουν κάποιες γενναίες αποφάσεις και να κάνουν κάποιες σοβαρές αλλαγές στην καλλιτεχνική κατεύθυνση για να ανέβουν στο επόμενο επίπεδο. Καλύτερη στιγμή, η εκτέλεση του "Trade".

Λίγο μετά τις 22:30, οι God Is An Astronaut βγήκαν μπροστά στο γεμάτο Fuzz όλο χαμόγελα. Να σημειώσουμε εδώ πως, αν και Ιρλανδοί, δεν συμπεριέλαβαν καν το Ην. Βασίλειο στην περιοδεία τους γιατί δεν είχαν καμία προσφορά της προκοπής (sic). Μπορεί ολόκληρη η εμφάνισή τους να ήταν ένα-δυο «τσακ» (μονάδα μέτρησης γαματοσύνης συνθετικών στοιχείων συναυλιών) κάτω από το '14, διότι το setlist, η τεχνική απόδοση και ο ήχος ήταν ένα-δυο «τσακ» πιο κάτω, αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, μιλάμε για μια ακόμα πάρα πολύ καλή εμφάνιση από μία από τις πιο δυνατές συναυλιακές post-rock μπάντες τη σήμερον ημέρα.

Οι συνθέσεις τους, ειδικά των τελευταίων δίσκων, είναι φανερό πως έχουν γραφτεί έχοντας στην άκρη του μυαλού τους την ζωντανή τους απόδοση, εξ ου και ακούγονται ακόμα καλύτερες από το στούντιο. Λιγότερο ατμοσφαιρικοί σε σχέση με το CD και με πολύ περισσότερα γκάζια, οι God Is An Astronaut παίζουν το παιχνίδι του κλασικότροπου post-rock με μαεστρία και μπόλικη, πια, εμπειρία.

Όταν ο Jamie Dean άφηνε τα πλήκτρα και έπιανε την κιθάρα για να χτυπηθεί μαζί με τον έτερο axeman, Torsten Kinsella, ο οποίος είναι η αλήθεια πως έκανε μερικά λαθάκια αλλά του τα συγχωρούμε, οι συνθέσεις επιμεταλλώνονταν με ιδιαίτερα όμορφο τρόπο. Επρόκειτο για ένα σκηνικό που γινόταν ουκ ολίγες φορές, ως κορυφώσεις που ενθουσίαζαν το κοινό και άναβαν τα αίματα για τα καλά.

Τι κι αν δεν ακούσαμε "Fireflies And Empty Skies", είχαμε ένα "Red Moon Lagoon" εκεί στο τέλος να μονομαχήσει με το "All Is Violent, All Is Bright" για το ποιο ήταν το κομμάτι της βραδιάς. Η σύνοψη είναι η εξής: οι God Is An Astronaut είναι συναυλιακή μπάντα-εγγύηση στον χώρο της. Κάθε τους εμφάνιση σε κάνει βέβαιο ότι θα ανανεώσεις το ραντεβού μαζί τους και έτσι είναι που χτίζεται μια fanbase, φίλτατοι. Προφανώς, μετά την επιτυχία του Σαββάτου, θα μας ξανάρθουν σε ένα-δύο χρονάκια. Μια χαρά.

Φωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ / photorocking.com