Mouth Of The Architect

H μπάντα μας έχει συνηθίσει σε δισκάρες. Αν και το πιο πρόσφατο τους άλμπουμ, παρότι πάρα πολύ καλό, δεν ήταν το αποκορύφωμά τους. Έχουν και καλύτερα. Το ένα πιο όμορφο και σάπιο από το άλλο. Πάντα παράγουν εκπληκτικές μουσικές και τρομερές ατμόσφαιρες. Τα παλιότερα τους, λοιπόν, "Time & Withering", "Quietly" και "The Ties That Blind" είναι μέσα στα καλύτερα του ατμοσφαιρικού sludge χώρου και κατέχουν μερικές εκπληκτικές συνθέσεις. Όλη τους η πορεία είναι σταθερή και πάντα σε ένα επίπεδο υψηλό.

Η φετινή δουλειά, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, αφήνει πίσω τα συνηθισμένα και δείχνει έναν πιο ψυχεδελικό δρόμο. Χάνεται η doom κατάσταση και τα περισσότερα sludge στοιχεία τους. Δεν εξαφανίζονται εντελώς, αλλά δεν είναι και τα βασικά συστατικά του δίσκου. Ναι, εδώ ακούς περισσότερο hard rock, βαριές ψυχεδέλειες και μια διαφορετική διαστάση σε φωνητικά, κιθάρες, εφέ και ενορχήστρωση. Είναι όλα βαριά, ακόμα, αλλά κατέχουν μια προοδευτική διαστάση που παρουσιάζεται μέσα από ταξιδιάρικες και πρωτότυπες εκδοχές μια παλιομοδίτικης σκληρής blues κατάστασης. Το αξιοσημείωτο φέτος είναι η παραγωγή. Έχουν ανέβει επίπεδο και αυτό φαίνεται σε κάθε τραγούδι. O δίσκος αφηγείται την ιστορία μιας ψυχής που ωθείται στο άπειρο και ψάχνει λύση στον απόηχο του θανάτου της.

Χωρίς να χάσουν καθόλου από αυτό το ξεχωριστό τους πλεονέκτημα που τους έκανε μεγάλους, παρουσιάζουν μια εξελιγμένη του μορφή η οποία είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα που μπορεί να προσελκύσει ακροατές με άσχετα μεταξύ τους μουσικά γούστα. Η διαφορετικότητά τους και η ποικιλία, λοιπόν, που τους ξεχώριζε από τη μάζα, εδώ γίνονται εντυπωσιακά πιο πολύπλοκες. Είναι τρομερό πώς περνάνε από κάτι λασπωμένα βαρύ σε μια ασύλληπτα ρετρό και vintage μελωδία με παράλληλη ηχώ στα φωνητικά που φέρνει στον νου άλλες εποχές. Σε όλα τα κομμάτια η βάση κρίνεται ως heavy psych αλλά δεν αντέχουν να μην γρυλίσουν, να μη φέρουν ένα βαρύ post-rock κρεσέντο και να μην αποδώσουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα μια σαπίλα, μια βοθρίλα που αποδεικνύει τη μουσική τους καταγωγή.

Η αρχή με το "Ritual Bell" σε εισάγει κάπως άγουρα σε αυτή τους την στροφή. Υπνωτικό και ατμοσφαιρικό ανοίγει ουσιαστικά το "Fever Dream". Βαριά ψυχεδέλεια εξαρχής. Πιο καθαρά, παρότι παραμορφωμένα φωνητικά, πλήκτρα και μια πιο χαλαρή διάθεση. Δεν χάνουν τα βαριά τους κατάλοιπα και προς το τέλος έρχεται μια προοδευτική και συνάμα βαριά πτυχή αλά Mastodon, που εξυψώνει το κομμάτι. Μετά, στο "The Priestess", η ψυχεδέλεια δένει με hard rock στοιχεία, γυναικεία φωνητικά και γίνεται ακόμα πιο ψυχοπλακωτική. Στο "Sever The Soul" θυμόμαστε λίγο από το παρελθόν. Κιθαριστικά περάσματα πιο έντονα και αλλαγές που χτίζουν προς το κρεσέντο. Φανερά το πιο βαρύ και γρήγορο κομμάτι του δίσκου. Σπρώχνει τις τελευταίες στιγμές της ψυχής πριν καταλήξει στο κενό. Ουρλιάζει και σαπίζει. Αυτό είναι το βαρύ και λασπωμένο, αλλά πάντα ατμοσφαιρικά όμορφο metal που έκαναν πάντα καλά. 

Είναι πολύ παράξενο, πως άλλοτε θυμίζουν Kayo Dot, μετά Deftones και απότομα Baroness παλιάς εποχής. Στο εξαιρετικά ρυθμικό "Drown The Old" βρίσκεις κάτι νέο. Μια διαφορετική μουσική άποψη που όσο χτίζεται σε φέρνει σε αυτήν τη γνώριμη από παλιά βραχνάδα που ανατριχιάζει. Φανταστικά ρυθμικά περάσματα που μπλέκονται υπέροχα με εντάσεις και θορύβους. Τα επόμενα δύο "Stretching Out" και "Fallen Star" αγγίζουν την τελειότητα. Όπως θα την περίμενες από αυτούς. Μοντέρνα και απίθανα καλοφτιαγμένα. Μάθημα ενορχήστρωσης, ατμόσφαιρας και έμπνευσης. Είναι κομμάτια που δημιουργούν μια θορυβώδη και παραμορφωμένη ψυχεδέλεια που δύσκολα βρίσκεις. Προσπαθώ να αποφύγω μεγάλες περιγραφές γιατί τα κομμάτια με κάνουν να υπερβάλω. Αν πιαστείς από το δεύτερο μισό του "Fallen Star" δεν ξέρεις πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Φαντάζομαι απλά αυτήν την επίθεση ζωντανά και παλαβώνω.

To τελευταίο και ομότιτλο "Path Of Eight" θα το αναλύσω στον επίλογο, γιατί κλείνει υπέροχα και μαζεύει όλα τα παραπάνω. Χρησιμοποιεί την ψυχεδέλεια σαν δομικό στοιχείο για να σκευάσει ένα νέο προοδευτικό metal αρκετά πρωτότυπο και μοναδικό. Είναι όλα τα παραπάνω μαζί και όλο το παρελθόν τους συμπυκνωμένο. Είναι η καλύτερη εισαγωγή και ταυτόχρονα το πιο ωραίο κλείσιμο για εδώ.

Bandcamp